Morgunblaðið - 14.11.1976, Síða 19

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. NÓVEMBER 1976
51
við hana það, sem Einar Bene-
diktssn kvað um Snjáku:
Ættarmerki minnar þjóðar
mærin ber f anda og sniði.
Því minnist ég nú þess, er Sig-
urður Þórarinsson jarðfræðingur
sagði við mig fyrir noikrum árum
og mér hefur orðið nokkurt íhug-
unarefni. En tilefnið að ályktun
Sigurðar, er ég val nú enda
þennan kafla á, var atvik það, sem
hér fer á eftir og hann einnig
sagði mér:
Bifvélavirki í Reykjavik gerði
það sér til dundurs að þýða ljóð
eftir Fröding, meðan hann fékkst
við iðju sína, viðgerðir á bílum,
varð stundum að liggja undir
þeim við lagfæringu þeirra. 1
þeim stellingum glímdi hann við
að þýða kvæðið Vallarelát. Fékk
Sigurður, sem er gagnkunnugur
sænskum kveðskap, að sjá
þýðinguna á þessu víravirki
Frödings. Og hann komst að
þeirri niðurstöðu að hún hefði
verið einkar vel af hendi leyst.
Urskurður- jarðfræðingsins var
efnislega á þessa leið:
Á meðan svona menn eru til
mitt á meðal okkar í alþýðustétt,
og ef til vill margfalt fleiri en við
höfum hugmynd um, þarf enginn
að óttast um islenzka þjóð.
Frá útför Guðrúnar Oddsdóttur.
Mig ég kæri minnst um það,
hve mér og nútíð semur,
en eiga vildi ég orðastað
í öldinni, sem kemur.
En líka hafði hún gaman af
léttfleygum stökum. Ketill á
Fjalli og Steingrímur í Nesi komu
oft i Sand og lásu fyrir hana
kvæði og vísur eftir sig, einkum
þá er hún var orðin farlama.
Einnig vildi það til, að hún bað
Heiðrek og þann, sem þetta ritar,
að lesa eitthvað af því, er við
höfðum sett saman kvæðakyns,
þegar okkur bar að garði æsku-
heimilis í sumarleyfum. Ahugi
hennar á þessu sést þó hvergi
betur en af bréfi hennar, dagsettu
11. nóvember 1937. Þar segir svo
meðal annars:
— Minningar
Þórodds
Framhald af bls. 34
borgarinnar og dvelja þar í
skammdeginu sér til hressingar í
ljósadýrðinni, hlýjunni og fjöl-
menninu, og lagði hann á stað
fyrir skömmu, en fór aldrei nema
til Akureyrar, símaði þaðan og
mæltist til að komast að í útvarpi
öðru hvoru þetta tfmabil til jól-
anna sér til uppihalds þar syðra,
en fékk afsvar og kom því aftur;
og þykir mér þeir fremur illa
gjöra, sem þar ráða rfkjum, að
neita honum um þetta, því
átroðning til langframa gerir
hann ólíklega þar, og margur sem
að útvarpinu kemst, ber lakara á
borð fyrir fólkið en hann hefir
gjört.“
Auk hollustu sinnar við köllun
bónda síns, lætur Guðrún hér
ótvfrætt í ljós velþóknun á verk-
um hans. Og svipað má segja um
skaldskap Jónasar, Steingríms,
Matthíasar, Stephans G., Þor-
steins Erlingssonar, er hún vitnar
ósjaldan í bréflega, eins og þegar
hafa verið sýnd nokkur dæmi um,
en tók sér þau einnig í munn. Sá
er þetta ritar, man til að mynda,
að hún hafði oft yfir við hann
þessí vísuorð Stephans:
„Mér þótti vænt um það, sem þú
minnist á f bréfi til pabba þíns, að
þú eigir dálitið af ljóðum, þá finn
eg, að þú gjörir dálftið af því. ...
Það hlýtur lfka að vera nautn,
ósegjanleg nautn að geta gripið til
þess. Það er svo margt, sem í
sálinni brýst stundum og nauðsyn
að gefa þvf loft við og við ...
Frægðina met eg ekki eins mikils
og sumir aðrir ... Samt er það nú
svo, að það gleður mig hjartan-
lega, þgar borið er á ykkur lof,
drengi mína og mann, og að sjá
fallegt og vel samið eftir
ykkur...“
Hér fóru á eftir ummæli um
ljóð þess, er þetta ritar, og hann
haði sent henni og virtust hafa
glatt hana mjög; en sakir þess, að
þar er um oflof að ræða, skal
ekkert tilgreint af þvi. Hún var
blind á það sem hann gerði í
þessu sem öðru, og var henni það
ósjálfrátt. Má það furðulegt
virðast, svo glöggskyggn og dóm-
bær sem hún var á annarra verk.
Henni þótti ákaflega gaman,
þegar einhver sendi henni heilla-
óskir f bundnu máli við sérstök
tækifæri svo sem á afmælum, eins
og stundum bar vað. Það gerðu
góðskáld eins og Steingrímur í
Nesi. Þetta voru hyllingar.
„Heiðrekur sendi mér ljómandi
fallegt afmæliskvæði," skrifar
hún mér 2. apríl 1945, skömmu
eftir að hún varð sjötug. Það
birtist tveim árum síðar í ljóða-
bók Heiðreks, Arfi öreigans, og
svo í safnritinu Til móður
jIhahnes
LAVGAVEG
30'
minnar. Og mánuði eftir áttræðis-
afmælið, 14. febrúar 1955, skrifar
hún mér þetta: „Valtýr orti til
mín ákaflega fallegt kvæði og las
það upp.“
Þó að stundum kunni að hafa
verið um oflof að ræða af hennar
hálfu, þegar þessi ljóð eiga f hlut,
sýna ummælin hve mikils Guðrún
mat hina „vammi firrðu íþrótt",
sem Egill nefnir skáldskapinn, og
það lýsir um leið sumum fínustu
dráttunum í fari hennar. Það eru
sérstök, fslenzk einkenni, enda á

Blómasalurinn á Hótel Loftleióum
hefur á boðstólum kalt borð sem
þú ættir að reyna ef þú ert ekki
Notalegt umhverfi og bar hafa
líka sitt að segja. Komið — sjáið
og reynið hvort nokkur staður
þessum líkur finnst í landinu.
viss.
Hvergi gefst betri kostur á að
velja einmitt það sem kitlar
bragðlaukana mest. Og auk kalda
borðsins er framreiddur matur
eftir fjölbreyttum matseðli.
Opið daglega fra kl. 12 - 14.30 og
19 - 22.30 Kalt borð í hádeginu.
HOTEL
LOFTLEIÐIR
Simi 22322