Morgunblaðið - 21.06.1978, Blaðsíða 6

38
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. JÚNÍ 1978
Ivan Vasilevitch Moiscjev meðan henn gcgndi hcrþjónustu. Skömmu
cítir að hann hól trúboðsstörf fannst lík hans við strendur Svartahafs,
16. júh' 1972. Líkið var illa útlcikið og honum hafði verið drckkt.
Sagan segir að Pétur mikli Rússakeisari hafi
opnað vesturgluggann til að hleypa inn ferskum
vindum úr þeirri átt. í stjórnartíð sinni gerði
Katrín mikla meir en að halda glugganum
opnum, heldur fleygði hún líka dyrum landsins
upp á gátt fyrir þýzka innflytjendur, sem settust
þar að og af komendur þeirra eru enn við lýði.
Síðan eru liðin rúm tvö hundruð
ár og margt hefur breytzt á þeim
tíma, m.a. afstaða Rússa til opna
vesturgluggans, sem segja má að
hafi verið hallað aftur á þessari
öld og eftir byltinguna 1917
rammlega lokað.
Þá hafa margir afkomendur
þýzku innflytjendanna forðum
fengið að gjalda föðurarfleifðar
sinnar, þá sérstaklega ef þeir hafa
þegið trúna á Jesúm'Krist í arf. En
það eru ekki aðeins þýskættaðir
sem þess hafa fengið að gjalda,
heldur einnig hinn almenni Rússi.
A dögum keisaraveldisins voru
börn manna, sem voru í sértrúar-
flokkum tekin frá foreldrum sín-
um og þau fengin í hendur
ókunnugum, sem svo áttu að ala
þau upp. Þrátt fyrir breytt laga-
ákvæði í sambandi við trúmál á
uppgangsárum bolsjévika hafa
trúarofsóknir farið vaxandi.
Arnhold Rosc.
enn starfandi trúboðar í Sovétríkj-
unum. Þeir starfa leynilega, dreifa
biblíunni og kristilegum tímarit-
um eða bæklingum, halda guðs-
þjónustur í „bjálkakofum", eiga
stöðugt yfir höfði sér refsivönd
yfirvalda, en hyggjast ekki gefast
„Réttindi og frelsi
heilla þjóða fótum troð-
in í Soyétríkjunum”
Tungan var skorin úr Kgmarara. til að koma í veg fyrir að hann
boðaði fagnaðarerindið. Minni myndin er af liki hans.
Grein: Herdís
Þorgeirsdóttír
En Rússinn, sem sækir guðs-
þjónustur í opinberum kirkjum í
Leníngrad og Moskvu, er ekki sá
sem er í hættu staddur, því
prédikanirnar eru ritskoðaðar af
yfirvöldum, messurnar haldnar til
málamynda fyrir ferðalanga úr
vestri, til að sýna fram á frjáls-
lyndi stjórnarinnar í trúmálum.
Presturinn, starfsmaður flokksins,
hefur ekkert saman við söfnuð
sinn að sælda, nema ef vera skyldi
i ræðunni, sem hann flytur einu
sinni í viku, á sunnudagsmorgn-
um. Það er ekki þetta sjónarspil
sem yfirvöld óttast, því þau hafa
sett það á svið sjálf. Þau óttast
fólkið, sem prédikar í leynum,
fólkið sem kastar sér óttalaust í
gin ljónsins, vegna þess að trúar-
sannfæring þess er sterkari öllum
ótta og sterkari allri trú á
kommúnisma og veldi hans, og
kannski eina aflið sem yfirvöld
þurfa að óttast.
Enginn veit nákvæma tölu á
þeim fjölda, sem staðið hefur
andspænis byssukjöftum KGB, en
þúsundir dveljast í fangabúðum
eða þrælkunarbúðum í Síberíu —
i einangrun — í von um að unnt
sé að stemma stigu fyrir út-
breiðslu fagnaðarerindisins.
En þótt KGB hafi gengið í það
með oddi og egg að „útrýma"
þessum keppinautum í „trúboðun",
fólk hafi verið svipt frelsi, bæna-
hús hafi verið rifin niður, börn
verið tekin af foreldrum sínum, til
að koma í veg fyrir að þeim yrði
spillt til rangtrúar og tungan verið
skorin úr þeim, sem dáið hafa með
nafn Krists en ekki Leníns á
vörunum — þrátt fyrir það eru
Denega var myrtur af KGB árið
1976.
upp — að sögn eins þeirra,
Arnhold Rose, sem flúði Ráð-
stjórnarríkin en er nú búsettur í
Þýzkalandi. Hann ræddi við blaða-
mann Morgunblaðsins í byrjun
maí, er hann var staddur hér og
flutti fyrirlestra; þar sém hann
varar fólk við ofsóknum KGB á
hendur kristnu fólki í Sovétríkjun-
um og ferðast um hinn vestræna
heim í því skyni.
í þrælkunarbúðir á
snjóbreiður Síberíu
Arnhold Rose er af þýzkum
ættum. Foreldrar hans ræktuðu
jörðina í sveit sinni í þorpi í
Ukraníu. Þau voru fábrotið
bændafólk og guðhrætt. Rose-fjöl-
skyldan hafði búið á þessum stað
mann fram af manni svo kynslóð-
um skipti, eða allt frá því að þau
fluttust upprunalega frá Þýzka-
landi. Flest benti til þess að ættin
héldi áfram að blómgast á þessum
stað, hvort sem kornuppskeran
brygðist eður ei.
Tólf ár liðu frá byltingu bolsjé-
vika en þá fékk Rose-fjölskyldan
líka að kynnast því að allt er í
heiminum hverfult.
Arnhold sonur þeirra kom í
þennan heim árið 1929 og foreldr-
ar hans hugðust gera það sama og
við önnur börn sín, ala hann upp
i guðsótta eins og þau sjálf höfðu
verið alin upp. En hann fékk
yngstur að kynnast kommúnisma
af allri sinni ætt. Vart árs gamall
var hann tekinn með valdi ásamt
foreldrum og systkinum og fluttur
i þrælkunarbúðir á snjóbreiður
Síberíu, nálægt borginni Omsk.
Ástæðan? Einföld — hann var
barn foreldra sem játuðu kristna
trú en höfðu lítið velt fyrir sér
hinni nýju trú, trúnni á „alræði
öreiganna", trúnni á kommún-
isma.
Fortíðiner eins og Eugene O.Neill
sagði alltaf að endurtaka sig.
Rose-fjölskyldan og þúsundir ann-
arra kristinna manna fengu
smjörþefinn af því sama og kristið
fólk á dögum Nerós og eftirmanna
hans, þegar kristnir menn voru
ofsóttir í Rómarríki, börnum og
mæðrum þeirra varpað á svið
hringleikahúsanna sem æti handa
*villidýrum.
Mörg hundruð þúsund börn og
mæður fórust á dögum byltingar
bolsjévika, af hungri, drepsóttum
og í nauðungarflutningum.
Arnhold Rose var tuttugu og
átta ára gamall, þegar hann
losnaði úr þrælkunarbúðunum. í
dag ber hann merki harðrar
lífsreynslu og er slæmur á taugum.
Þó vill hann mipnst ræða um
sjálfan sig eða eigin. fortíð og
segir sig lítið hafa reynt á móts við
marga aðra. En sjö trúboðar, sem
hann þekkti, hafa verið teknir af
lífi. Markmið hans er að segja
heiminum frá trúarofsóknunum í
Ráðstjórnarríkjunum og biðja
þjóðir heims aö hjálpa til að
sporna við þeim hörmungum, sem
kristið fólk á við að búa í því landi,
sem hann sjálfur kallar: Stærsta
fangelsi jarðarinnar.
Frelsissvipting fyrir
að fræða börn í
trúarlegum efnum
„Ég get staðhæft að í Sovétríkj-
unum er allt trúboðsstarf strang-
lega bannað," segir Rose og máli
sínu til staðhæfingar leggur hann
fyrir blaðamann lög og lagaákvæði
þar að lútandi, er fylgja opnu bréfi
frá samtökum kristinna mæðra á
yfirráðasvæðum Ráðstjórnarríkj-
anna.
Bréfið er stílað á forseta og
aðalritara miðstjórnar Kommún-
istaflokks Ráðstjórnarríkjanna,
Leonid I. Brésjnev, til forseta
ríkisráðs, Alexi N. Kosygins, til
ríkissaksóknara Ráðstjórnarríkj-
anna, R. A. Rudenkos. Afrit af
sama bréfi sent ríkisstjórnum
allra landa heims.
I bréfinu eru raktar þær hörm-
ungar sem kristið fólk í Sovétríkj-
unum á við að búa og birtast hin
andstæðu lagaákvæði síðast. Þá
segir einnig að andstæðurnar í
löggjöfinni varðandi trúað fólk og
börn þess geri kristnu fólki ókleift
að lifa undir slíkum lögum ...
1. Lagaboð Leníns frá 1918, gr.
9: Skóla og kirkju skal aðskilja ...
þegnum Ráðstjórnarríkjanna skal
heimilt að ástunda trú og útbreiða
hana.
2. Alþjóðasamkomulag um borg-
araleg og stjórnmálaleg réttindi,
sem samþykkt voru á 21. fundi
Allsherjarnefndar S.Þ. 16. des.
1966, 18. liður, 4. gr: „Þau lönd,
sem aðild eiga að þessu samkomu-
lagi, skuldbinda sig til að virða og
sjá til þess, að í heiðri sé haldið
frelsi foreldra og barna þeirra, eða
i vissum tilvikum lögráðamanna