Morgunblaðið - 08.05.1981, Side 22

2 2 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. MAÍ 1981
Vigdis Sigurðar-
dóttir - Minning
Einar Sigmundsson
þingvörður Minning
Fædd 21. desember 1920.
Dáin 3. maí 1981.
í dag verður til moldar borin
Vigdís Sigurðardóttir, Rauðalæk
42 hér í borg, en hún lést sunnu-
daginn 3. maí sl. Útför hennar
verður gerð frá Hallgrímskirkju
kl. 13.30.
Vigdís eða Dísa, eins og hún var
jafnan kölluð, fæddist 21. desem-
ber 1920 að Öxl í Húnaþingi. Hún
var dóttir hjónanna Sigurðar
Jónssonar frá Öxl og Þuríðar
Sigurðardóttur, en þau voru lengi
búandi á Litlu-Giljá í sömu sveit
og við þann bæ kennd. Dísa var
þriðja eist sinna tíu systkina og
elst systranna. Kom það því
snemma í hlut hennar að taka
virkan þátt, í störfum á mann-
mörgu heimili. Liðlega tvítug sett-
ist hún í Kvennaskólann á Blöndu-
ósi, þann merka skóla, sem hún
síðar minntist með vinsemd og
virðingu. Fljótlega eftir það
hleypti hún ’alfarið heimdragan-
um og fluttist til Reykjavíkur og
starfaði þar við ýmis verslunar-
störf.
Hinn 18. mars 1950 giftist hún
Steinari Björnssyni, sem þá var að
hefja nám í lyfjafræði. Með hon-
um dvaldi hún í Kaupmannahöfn
árin 1952—54 ásamt með tveimur
ungum sonum þeirra. Þrátt fyrir
kröpp kjör þeirra í Kaupmanna-
höfn naut hún kynningar við Dani
í ríkum mæli. Steinarr lauk cand.
pharm. prófi frá Danmarks far-
maceutiske Hojskole í Kaup-
mannahöfn 1954. Að prófi loknu
fluttust þau heim til Islands á ný
og áttu heima lengst af í Kópavogi
á árunum 1954—63, en þá fluttist
Steinarr í heimabyggð sína, Nes-
kaupstað, og gerðist lyfsali þar.
Við þeim blasti björt framtíð og
þau horfa vonglöð fram veginn, en
fjórum árum seinna 1967, dundi
ógæfan yfir, er Steinarr lést
skyndilega á heimili sínu. Þá stóð
Dísa ein uppi með fimm ung börn.
Hún lét ekki deigan síga, fluttist
til Reykjavíkur og keypti sér ibúð
að Rauðalæk 42, þar sem hún bjó
börnum sínum hlýlegt heimili.
Það er bitur reynsla að missa
ástkæran eiginmann frá fimm
ungum börum, en hún kostaði
huginn að herða og reyndi eftir
fremsta megni að koma börnum
sínum til manns af litlum efnum.
Eftirlifandi börn þeirra Dísu og
Steinars eru; Sigurður Hafstein,
tæknifræðingur hjá ísa-
fjarðarkaupstað sem er elstur,
hann á eina dóttur. Þá er Björn
Ævarr, B.S. í líffræði, sem er við
framhaldsnám í Kiel, hann á tvo
syni og eina dóttur. Stefán Gunn-
ar, búfræðingur frá Hvanneyri, er
næstur í röðinni, starfar sem
sjómaður á Höfn í Hornafirði,
hann á einn son. Næstyngst er
Gerður, húsmóðir í Reykjavík,
hún á þrjá syni. Yngstur er
Steinarr, nemi í bifvélavirkjun í
Reykjavík, hann á tvo syni. Öll eru

/
þau hið mannvænlegasta dugnað-
arfólk, sem þau eiga kyn til í
báðar ættir.
Eftir að Dísa fluttist suður á ný
frá Neskaupstað stundaði hún
ýmis verslunar- og þjónustustörf.
Arið 1974 barði ógæfan enn að
dyrum, er hún kenndi þess sjúk-
dóms, sem varð henni að aldurtila
sjö árum síðar. Dísa bar þennan
harm sinn í hljóði og sinnti þeim
störfum sem hún mátti. Aldrei
heyrði ég hana mæla æðruorð í
sambandi við sjúkdóm sinn. Þess í
stað var hún með spaugyrði á
vörum, enda var henni ekki fjarri
skapi að líf og fjör væri í kringum
hana. Þá átti hún það og til að
bregða fyrir sig einni eða tveimur
húnvetnskum stemmum, sem hún
söng með tilheyrandi lögum. Var
oft glatt á hjalla í húsi hennar,
þegar systkini hennar og aðrir
ættingjar komu þar saraan. Flugu
þá sögur, stemmur og smástríðni
um sali.
Ég kynntist þeim hjónum, Dísu
og Steinari, árið 1961, er ég
kvæntist systur hennar, Elínu
Önnu. Ekki urðu kynni okkar
mikil fyrstu árin, enda fluttust
þau austur á Neskaupstað árið
1963, sem fyrr segir. Kunnings-
skapur okkar Dísu endurnýjaðist,
er hún fluttist suður aftur.og
breyttist smám saman í vináttu
sem við bæði ræktuðum hvort á
sinn hátt.
Mér þótti gott að vera í návist-
um við hana í góðum fagnaði, enda
var hún hrókur hans, og ég kunni
vel að meta hennar góðu kímni-
gáfu og frásagnargleði.
Ég stend í mikilli þakkarskuld
við Dísu fyrir mikla gestrisni og
raunsnarskap, sem hún sýndi
okkur hjónunum ótal sinnum á
heimili sínu. Dísa reyndist okkur
vinur í raun, þegar kona mín stóð
í baráttu við þann sjúkdóm, sem
leiddi hana til dauða sl. haust
langt fyrir aldur fram. Mér er um
megn að lýsa þakklæti mínu henni
til handa hve vel og dyggilega hún
studdi okkur á örlagatímum. Nú
er hún gengin sömu leiðina líka,
þessi greinda, glæsilega og dug-
lega kona — enginn má sköpum
renna.
Vil ég færa börnum hennar,
barnabörnum, systkinum og
frændfólki mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hvíli hún í friði.
ólafur H. Óskarsson
Fæddur 8. maí 1901.
Dáinn 7. nóvember 1980.
í dag hefði Einar Sigmundsson
orðið áttræður. Hann kom kátur
og reifur til starfa í haust og
auðvitað hvarflaði það ekki að
mér, fremur en öðrum, að sam-
verudagarnir yrðu svo fáir, sem
raun varð á.
Samt gafst timi til að glettast,
því grunnt var í dillandi hlátur
Einars, létt spaug og græskulaust
gaman.
Svo spurðist það einn daginn, að
Einar væri kominn á sjúkrahús, af
og til fengum við fréttir af honum
og því betri sem á leið. Því kom
andlát hans okkur flestum á óvart.
Allt í einu vaknaði sú vissa, að
góður vinnufélagi væri genginn og
aldrei framar heyrist léttur hlátur
hans og framar stendur hann ekki
brosandi við dyrnar og býður
góðan daginn eða segir hlýlega:
„Ertu nú komin dúfan mín,“ og þá
á svipstundu gleymist amstur og
kapp við tímann og tilveran verð-
ur mun skemmtilegri.
Einar Sigmundsson var gæfu-
maður, þó á langri ævi hafi sorgin
ekki látið hann afskiptan með
öllu. Séð hef ég hryggðina gagn-
taka svip hans, er hann minntist
látins vinar, en um leið segja með
sínu hæglæti og æðruleysi: „Það er
nú svona góða mín.“ Hann var
ekki gefinn fyrir rauntölur, en
sannur í sorg sem í gleði.
Einar var af skaftfellskum ætt-
um, sonur hjónanna Margrétar
Jónsdóttur og Sigmundar Jóns-
sonar, sem byrjuðu búskap í
Breiðuhlíð í Mýrdal, en fluttust
vestur að Saurum í Staðarsveit
1898 og voru þar í eitt ár, fluttu
þaðan að Hamraendum í Breiðu-
vík og bjuggu þar síðan. Var Einar
6. í röðinni af 11 börnum þeirra
hjóna. Elst var Kristín, sem látin
er fyrir allmörgum árum, gift
Jóhannesi Albertssyni lögreglu-
þjóni sem nú er látinn. Þau bjuggu
í Vestmannaeyjum. Jón, bjó á
Hamraendum, látinn. Var giftur
Lovísu Einarsdóttur, sem lifir
mann sinn og býr á Hrafnistu í
Hafnarfirði. Sigríður, gift Magn-
úsi Þórðarsyni, búsett í Reykjavík.
Margrét, var gift Sigurgeiri
Albertssyni, voru búsett í Reykja-
vík, bæði látin. Ingibergur Jó-
hann, giftur Ástu Ásmundsdóttur,
búsett í Reykjavík. Sigmundur S.
Lárus er lést á barnsaldri. Guð-
laug Petrún ógift, búsett í Reykja-
vík, Sigmunda Lára ógift, búsett í
Reykjavík. Kristinn Hermann lést
fyrir rúmu ári, giftur Karolínu
Kolbeinsdóttur sem lifir mann
sinn, búsett í Reykjavík. Sigurjón
giftur Emilíu Biering búsett í
Reykjavík.
Einar var á Hamraendum sín
uppvaxtarár en fór ungur til sjós,
má segja að hann hafi stundað
sjómennsku frá barnsaldri, fyrst
með föður sínum, því Hamraendar
voru þannig í sveit settir að
útræði var stundað jafnhliða
búskap og oft var farið eftir
langan vinnudag í landi á sjó.
Hinn 28. júní 1938 giftist Einar,
Elínu Ólafsdóttur frá Hafnarfirði
og bjuggu þau að Hamraendum.
Hann varð fyrir þeirri miklu sorg
að missa hana eftir aðeins fimm
ára sambúð. Hún fórst með m/b
Hilmi 26. nóv. 1943. Þau eignuðust
einn son, Þorstein, sem var aðeins
þriggja ára er móðir hans lést, f.
17. okt. 1940. Ólst hann upp hjá
föður sínum og föðurfólki á
Hamraendum, en er nú skipstjóri
og búsettur í Reykjavík, kvæntur
Halldóru Hálfdánardóttur frá
Bolungarvík og eiga þau tvö börn
saman, Einar Eyjólf og Elínu Ósk.
Börn áttu þau bæði fyrir hjóna-
band, Hálfdán og Siggeir sem
alast upp hjá mæðrum sínum.
Öllum börnunum reyndist Einar
sem besti afi.
4. júní 1954 giftist Einar í annað
sinn Hermínu Gísladóttur frá
Bíldudal, sem bjó manni sínum
fallegt heimili og áttu ættingjar
og vinir þar margar góðar stundir.
Hermína lést 31. mars 1976, var þá
Einari brugðið en lét ekki bugast.
Það var honum því mikill styrk-
ur að systur hans, Lára og Guð-
laug, fluttu til hans og héldu með
honum heimili síðustu þrjú árin.
Á þessum degi, sem hefði verið
heiðursdagur Einars, er hollt að
minnast þess, að það er ekki öllum
gefið að skilja eftir sig svo ljúfar
og góðar minningar í hugum
okkar, sem enn sitjum föst í þessu
veraldlega og of oft hégómlega
vafstri. Eflaust býr með okkur sú
dulda von að eiga að heyra sagt
hlýrri röddu: Ertu nú komin?
Víst er margs að minnast og
margt ber að þakka, en nú mest
fyrir minningu um góðan mann.
Bryndis
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina.
ATHYGLI skal vakin á þvi, að
afma lis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
gi'tðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast i
siðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera i sendibréfs-
formi. Þess skal einnig getið,
af marggefnu tilefni, að frum-
ort Ijiið um hinn látna eru
ekki birt á minningarorðasið-
um Morgunhlaðsins. Ilandrit
þurfa að vera vélrituð og með
góðu línubili.
+
KRISTRÚN FRIÐFINNSDÓTTIR,
Þórshöfn, Innri-Njarðvík,
lést í Borgarspítalanum 30. apríl sl. Jaröarförin fer fram frá
Innri-Njarövíkurkirkju laugardaginn 9. maí kl. 14.00.
Sígurbjörn Sfefénsson.
+
Ástkær sonur okkar,
BJÖRGVIN EMILSSON,
Fógrubrekku 1,
Kópavogi,
lést af slysförum þann 5. maí.
Fyrir hönd aöstandenda.
Elín Jónsdóttir Emil Pélsson.
Eiginmaður minn og faöir,
ÓLAFUR HALLDOR ÞORBJÖRNSSON,
Stangarholti 20,
lést í Borgarspítalanum aöfaranótt 6. maí.
Jóhanna Aradóttir, Asmundur Halldórsson.
+
Útför móöur okkar, tengdamóöur og ömmu,
VIGDÍSAR SIGURÐARDÓTTUR,
RAUDALÆK 42,
fer fram frá Hallgrímskirkju í dag, föstudaginn 8. maí, kl. 13.30.
Sigurður H. Steinarsson, Sigríður Birgisdóttir,
Björn Æ. Steínarsson, Vílhelmína Olafsdóttir,
Stefén G. Steinarsson, Steinunn Margrét Friðriksdóttir,
Geróur Steinarsdóttir, Guðbjartur Lérusson,
Steinarr Steinarsson, Ásta Gunna Kristjénsdóttir
og barnabörn.
+
Eiginmaöur minn og faöir,
FRIDRIK JÓHANNESSON,
fyrrverandi tollvörður,
Hlíöargötu 10, Féskrúðsfirði,
Verður jarösunginn frá Búöakirkju laugardaginn 9. maí kl. 3.
Stefanía Ingólfsdóttir
og börn.
+
Þökkum innilega samúö og hlýhug viö andlát og jaröarför konu
minnar og móöur,
ÞURÍDAR GUOMUNDSDÓTTUR,
Hverfisgötu 82,
Reykjavík.
Jón Guðvarðsson,
Walter Jónsson.