Morgunblaðið - 26.06.1981, Page 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 26. JÚNÍ1981
23
Gunnar Sörensen
— Minning
Fæddur. 7. apríl 1909.
Dáinn. 17. júní 1981.
Gunnar Sörensen, útvarpsvirkja-
meistari, fæddur 7. apríl 1909
sonur Alberts Sörensen, sem var
bryti á strandferðaskipi í eigu
Sameinaða gufuskipafélagsins og
Elínborgar Guðmundsdóttur frá
Rifi. Gunnar ólst upp í Reykjavík
og var einn af hinum hljóðlátu
sonum þessarar borgar. Hann
varð bráðkvaddur 17. júní sl.
Á uppvaxtaráum hans var að
ryðja sér til rúms í heiminum
alveg ný tækni sem ennþá er í örri
framþróun en það er útvarps og
fjarskiptatæknin. Það munu á
þessum árum margir íslendingar
hafa fylgst vel með og af áhuga á
því sem var að gerast á þessu sviði
ekki síst hjá hinu enska Marcony-
félagi. Gunnar var einn þeirra og
hann fylltist áhuga á tækninni
sjálfri. Réðist hann þá til Otto B.
Arnars, sem nýlega hafði sett á
stofn útvarpsrekstur og gekk
Gunnar inn í þjónustustörf hjá
honum og mun það hafa verið
strax á hinum fyrstu árum eða um
1926. Hann óx því upp með
tækninni allt frá byrjun hér á
landi. Það voru ekki margir, sem
höfðu efni á að eignast lampavið-
tæki með gjallarhorni, heldur
voru algengust kristalsviðtæki
tengd við loftnet og heyrnartól.
Það voru helst skipin, sem þurftu
langdræg tæki og flóknari að gerð,
en þau voru á þessum árum
nokkuð bilanagjörn og þurftu sitt
viðhald svo og senditækin eða
MORS tækin. I þessari þjónustu
var Gunnar Sörensen. Hann var
eins og fæddur inn í þetta starf og
varð brátt ómissandi. Til hans var
leitað víða að og hvers manns
vanda vildi hann leysa. Sjálfstæði
útvarpsreksturinn var lagður
niður og Ríkisútvarpið var stofnað
1930. Þangað réðst Gunnar ekki og
veit ég ekki neinar ástæður fyrir
því. En hann hélt þjónustustörf-
unum áfram þrátt fyrir einkasölu
ríkisins á öllum útvarpsbúnaði og
stofnun Viðgerðarstofunnar. Þó
voru mönnum í þessari atvinnu-
grein ekki gerð störfin auðveld. Til
koma fjarskiptalögin og banna öll
sjálfstæð störf á þessu sviði hér á
landi. Þá voru stríðstímar. Gunn-
ar ræðst til starfa við uppsetn-
ingar á talstöðvum hjá Pósti og
síma og síðar til Gísla Halldórs-
sonar í Jötunn h.f. Þar er hann
eftirsóttur vinnukraftur vegna
sinnar tæknikunnáttu. í sambandi
við störf sín í Jötni er hann sendur
til starfa á Akureyri en þar
kynntist hann eftirlifandi konu
sinni Judith Jónsdóttur og gifta
þau sig þriðja dag jóla 1947 og búa
í Reykjavík. Þau eignuðust tvo
syni, Jón Símon, leikara og Gunn-
ar Stefán járniðnaðarmann, auk
þess ólu þau upp systurdóttur
Judithar, Helenu Símonarson.
Gunnar hefur nú að nýju út-
varpsvirkjastörf hjá Radíó- og
raftækjavinnustofunni. Störfin
urðu æ flóknari með margbrotnari
tækjum, sem komu á markað eftir
heimsstyrjöldina en Gunnar hélt
kunnáttu sinni vel við. Margar
gerðir tækja komu á markaðinn
og fleiri en útvarps og fjarskipta-
tæki. Segulbandstæki, margs kon-
ar hljómtæki og nýsitæki fyrir
skóla allt þurfti þetta sína þjón-
ustu. Gunnar var til þjónustunnar
reiðubúinn, hljóðlátur, léttstígur
og nærgætinn við alla sem hann
umgekkst.
Hin síðari ár var hann enn i
þjónustunni. Áfram að lagfæra,
endurbæta, leggja kerfi og tengja.
Fasta þjónustu hafði hann í þess-
um störfum á Dvalarheimili aldr-
aðra sjómanna og hjá Loftleiðum.
Hann var enn í þessum störfum á
sínu skapadægri, þjóðhátíðardag-
inn síðastliðinn. Þann morgun reis
hann af rekkju eins og venjulega
en áður en sól var komin í
hádegisstað var hann allur. Gunn-
ar var einstakur maður, sam-
viskusamur, sannur og trúr. Hann
var félagi í Meistarafélagi
rafeindavirkja, fylgdist vel með
öllu því sem var á döfinni. Hann
var iðnaðarmaður, sem sá sæmd
sína í því að vinna öll sín störf af
trúleika og samviskusemi. Eitt
nefndi hann við mig fyrir nokkr-
um árum en það var, hve honum
þótti óþægilegt að útseld vinna
þyrfti mikið að hækka, það væri
svo leitt, hve þessar tölur væru
orðnar háar sem þyrfti að setja á
reikninga fyrir viðgerðir.
Á uppvaxtarárum sínum var
hann félagi í KFUM og sótti fundi
af trúmennsku hjá séra Friðrik
Friðrikssyni, sagði mer félagi
hans. Hann var líka í Hvat,
fótboltafélaginu stofnað af séra
Friðrik. Þar hefur Gunnar eins og
svo margir aðrir ungir menn
fengið hollt og gott veganesti er
endst hefur gegnum lífið. Og þetta
veganesti endurnýjast hverjum
þeim sem leggur rækt við að halda
því við.
Nú syrgja góðan heimilisföður,
eiginkona og börn. Umhyggju
hans og elsku nýtur ekki lengur
við, en minningin um hinn prúða
mann sem alltaf var tilbúinn að
aðstoða og hjálpa, hún varir og er
geymd. Við samferðarmenn og
félagar í Meistarafélagi rafeinda-
virkja þökkum honum samfylgd-
ina og góðan félagsskap en vottum
virðingu minningunni um hann og
alla samúð okkar ástvinum hans
til handa. Guð styrki ykkur og
styðji alla tíð.
Sigursteinn Hersveinsson
Nú þegar leiðir okkar Gunnars
Sörensen skilja eftir áralangan
kunningsskap sem varð að náinni
vináttu, rifjast eðlilega margt upp
frá kynnum okkar og samstarfi.
Leiðir okkar Gunnars lágu fyrst
saman hér á frumbýlisárum
loftskeyta og útvarpstækni, þá
starfaði ég hjá Otto B. Arnar
loftskeytafræðingi og Gunnar réð-
ist til Ottos sem aðstoðarmaður og
ílentist svo sem lærlingur.
Á ég Ijúfar minningar frá þess-
um tima um Gunnar, en báðir
störfuðum við þá hjá H/F Útvarp
við útvarpsrekstur sem Otto starf-
rækti, og var forveri Ríkisútvarps-
ins.
Á þessum tíma voru ýmsir
tækniörðugleikar og þurfti oft að
taka á honum stóra sínum til að
halda jafnvægi og komu þá í Ijós á
slíkum stundum góðir meðfæddir
eiginleikar Gunnars.
Hann var með fádæmum áhuga-
samur útvarpsvirki og einn sam-
viskusamasti maður sem ég hefi
kynnst í starfi og hefi ég þó
kynnst mörgum í gegnum tíðina.
Um það leyti sem Ríkisútvarpið
byrjaði og H/F Útvarp hætti
hvarf Gunnar frá útvarpstækni-
störfum, lá leið hans m.a. til
Akureyrar, þar kynntist hann
eftirlifandi konu sinni Judith
Jónsdóttur sem er af færeyskum
ættum. Þau fluttu til Reykjavíkur
1948, þar eignaðist Gunnar mjög
góðan lífsförunaut enda er Judith
einstök dugnaðar- og sómakona.
Gunnari og Judith varð tveggja
sona auðið, Jóns Símonar leikara
við Þjóðleikhúsið og Gunnars
Stefáns járniðnaðarmanns auk
þess sem þau ólu upp fósturdótt-
urina Hellen.
Það var ætíð ánægjulegt að
koma á heimili Gunnars og Judith
í Skipholti, reglusemi og góður
andi ríkti þar.
Árið 1948 gerðist Gunnar
starfsmaður okkar Magnúsar Jó-
hannssonar (Radio & raftækja-
stofunnar) og starfaði þar um
árabil m.a. við uppsetningu magn-
arakerfa o.þ.h. í kirkjum Reykja-
víkur, á Hótel Loftleiðum, Hótel
Sögu, Hrafnistu og fl. stofnunum.
Gunnar annaðist daglegt við-
hald og eftirlit með þessum kerfi
með sérstakri samviskusemi til
hinstu stundar.
Hér kom sér vel sérstök vand-
virkni og þekking hans á þessu
tæknisviði. Allsstaðar vann Gunn-
ar sér traust enda var hann
dagfarsprúður og þægilegur í um-
gengni.
Það fór ekki hjá þvi að náin
persónuleg vinátta skapaðist milli
heimila okkar við svo náið sam-
starf.
Mér er ekki kunnugt um að
nokkur maður hafi borið óvildar-
hug til Gunnars, en mjög marga
vini og góðkunningja átti hann,
ekki síst í gegnum sitt langa
lífsstarf.
Héðan frá Óðinsgötu 2 eru
Gunnari færðar innilegustu þakk-
ir fyrir langa vináttu sem aldri
bar skugga á.
Minningin um góðan dreng sem
Gunnar mun lengi lifa.
Sveinbjörn
Ólafur Geir Hauks-
son — Minningarorð
Fæddur 30. sept. 1963.
Dáinn 19. júni 1981.
Kveðja frá systkinum.
Hann. som var svo Koóur, mcð brosin Ijúí
á brá
bróAurhönd mór rétti líís á vckí.
Á hinstu kvoAjustundu o« þakkir þér vil tjá
nú þyngir hjarta sðknuöur ok treici.
I>ér kveöju mina sendi um himindjúpin há
af hjarta þakka liöin vinakynni.
Til betri o»c feicri heima nú sál þin svlía má.
t>ÍK siicni biessun Guös i eiliföinni.
(Jóhannes Jónsson frá Asparvik)
I dag kveðjum við elskulegan
bróður okkar, Ólaf Geir, sem lést
af slysförum föstudaginn 19. þ.m.
ásamt vinnufélaga sínum.
það er vissulega þungt og sárt
að sjá á bak bróður svo óvænt og
skyndilega. Við skiljum ekki þann
skapadóm. En við trúum á Guð
kærleikans og felum honum allt.
Við eigum bjarta minningu. Það
er okkur nú heilög eign. Við
munum geyma bróðurbrosin hans,
hlýja viðmótið og gleðina, sem
hann átti í svo ríkum máli.
Við sendum ástvinum Guð-
mundar okkar innilegustu samúð.
Guð gefi okkur öllum styrk í
þessari þungu sorg.
Scm loftbára rlsi vlð hörpuhlióm
«W hverfi I eilifðarKeiminn.
skal þverra hver kraftur <« kulna hvert hlúm
— Þau komu til þess i heiminn.
En (h') á sár vonir hvert lifsins Ijos,
er lúta skal dauAans vcldi.
er moldin sík hylur meA rós við rós,
er roðna i sólareldi.
EB.
Það er erfitt að festa á blað
minningar um latínn ástvin.
Lífsskeið hans var ekki langt, við
ættingjar hans fáum ekki skilið
hví ungur og efnilegur piltur sé
tekinn frá okkur. Óli, eins og hann
var alltaf kallaður, var eitthvað
svo sérstakur, glaður ljúfur, blíð-
ur. Eftir skyldunámið ákvað hann
að taka sér frí frá skólanámi og
vinnu um skeið, og fara svo í
iðnnám að hausti komandi. Hann
vildi allt fyrir alla gera, sleppti oft
bíóferðum og annari skemmtan til
að hjálpa öðrum. í minningunum
gleymum við aldrei fallega bros-
inu viðkvæmu blíðu augunum full
af lífsgleði og þrá. Hvar eru mörk
hins mannlega lífs? Hver dæmir
frá lífi? Hvers vegna eru veitt sár
sem seinnt eða aldrei gróa? Slíkar
spurningar sækja á, en við finnum
ekki svar. Við kveðjum hann Óla
um stund og þökkum gleðina sem
hann gaf, og biðjum allar góðar
vættir að fylgja honum yfir landa-
mærin.
Blessuð sé minning hans.
Elsku Sigga, Haukur og börnin.
Ég og fjölskylda mín, vottum
ykkur okkur dýpstu samúð.
Ok því er ohk eríitt aö dæma þann dóm.
aö dauöinn HcthryjocÖareíni.
þo IjÓHÍn slokkni ojc hlikni blóm. —
Er ei bjartara land íyrir nteíni?
I>ér foreldrar Krátiö. en Krátiö lájct.
viÖ Kröfina dóttur «k nonar.
þvi allt. sem á lif ok andardrátt.
til odáinsheimanna vonar.
E.B.
Þórey
Fyrir um það bil fjórum árum
birtist í kunningjahópi dóttur
minnar geðugur ungur piltur sem
strax við fyrstu kynni bar af sér
mjög góðan þokka, enda varð hann
fljótlega heimilisvinur og sem
einn af fjölskyldunni.
Þessi prúði drengur var Ólafur
Geir Hauksson sem lést á hörmu-
legan hátt í umferðarslysi síðast-
liðinn föstudag. Sú frétt varð mér
og fjölskyldu minni þungbær. Óli,
eins og við kölluðum hann, hafði
byrjað fyrir tveimur árum að taka
til hendi í fyrirtæki mínu, Arn-
arprenti. Það leyndi sér ekki að
þarna var á ferðinni vandaður
ungur maður sem skilaði öllum
sinum verkum af stakri kostgæfni
og það gat ekki farið nema á einn
veg, hann gat hvenær sem var
gengið að sínu verki í Arnarprenti
og síðastliðið ár mátti heita að
hann væri þar fastur starfskraft-
ur.
Þar með var þessi góði drengur
ekki aðeins fjölskylduvinur, held-
ur var hann einnig orðinn traust-
ur hlekkur í lífskeðju fjölskyld-
unnar.
Ólafur var með afbrigðum
hjálpfús og bóngóður og þau eru
ófá handtökin og sporin sem hann
hefur lagt til okkar fjölskyldu. Ég
vil þakka honum þau tryggðar- og
vinarbönd sem lágu í slóð hans að
okkar húsi. Því miður skynjar
maður oft ekki þau bönd nógu vel
fyrr en þan þeirra lætur í eyrum,
eða þau bresta undan ofurþunga
hins óbreytanlega lögmáls sem
þetta líf býður okkur að þola.
Hallgerður kona mín þakkar
honum ánægjulegar samveru-
stundir í prentsmiðjunni og alla
þá hjálpfýsi sem hann hefur sýnt
henni þessi ár.
Það kemur sú stund að hin
dökku ský sorgar og saknaðar
verða að víkja fyrir bjartri minn-
ingu um þennan góða dreng og það
er nokkuð sem enginn getur frá
okkur tekið.
Við vottum foreldrum, systkin-
um og aðstandendum öllum okkar
dýpstu samúð og biðjum Guð að
styrkja þau og leiða í gegnum
þennan þungbæra missi.
Örn Ingólfsson.
Hallgerður Jónsdóttir.
Kveðja frá félöKum.
Það er svo erfitt að sætta sig við
það að hann Óli skuli vera dáinn.
Við sem höfum alltaf beðið eftir
næsta degi með óþreyju, alveg
eins og við höfðum beðið eftir Óla,
því okkur fannst kvöldið ekki
byrjað fyrr en hann var mættur
til leiks með gleði sína og jafnað-
argeð sem gaf okkur svo þægilega
öryggiskennd.
Nú hefur verið höggvið svo stórt
skarð í hóp okkar að við stöndum
hér ráðalaus og vitum ekki hvern-
ig við eigum að raða brotunum
saman. í fjögur ár höfum við hist
svo gott sem hvert kvöld með
örfáum undantekningum og borið
saman bækur okkar um lífið og
tilveruna og reynt að ráða í
framtíðardrauma. í sameiningu
var byggt upp framtíðarmynstur
lífsmyndarinnar, sem nú hefur
riðlast.
Hver mynd á sér grunnlit sem
ber upp heild hennar og ræður
mestu um gerð hennar. Óli var
okkar grunnlitur.
Fátækleg kveðjuorð okkar fé-
laganna vega lítið i hinni miklu
sorg sem nú hefur kveðið dyra, en
við geymum öll í huga okkar
minningu um góðan dreng sem
alltaf var boðinn og búinn til að
hjálpa og gefa góð ráð. Við biðjum
góðan Guð að hjálpa okkur að
skilja það mikla tómarúm sem nú
hefur myndast í lifi okkar. Við
biðjum Guð að styrkja foreldra
hans og systkin til að komast yfir
sáran söknuð, og sendum þeim
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Dagga mín, Guð styrki þig í sorg
þinni.
Megi minningin um þennan
góða félaga og góða dreng lifa sem
lengst og verða okkur hinum
leiðarljós til góðra verka.
Anna, Sjonni, Vala, Aggi. Ámi og
Robbi.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Maðurinn minn hefur ekki helgistundir á heimili okkar,
enda þótt hann segist vera kristinn, trúaður maður. Á ég að
láta það afskiptalaust eða ætti ég að halda guðræknisstund-
ir?
Byrjið sjálf, ef hann hefur ekki á móti því, að þér
standið fyrir heimilisguðrækni. Það gæti orðið til
þess, að hann áttaði sig á stöðu sinni sem húsbónda á
heimilinu. En þér ættuð alls ekki að hafa frumkvæð-
ið, ef maðurinn yðar verður gramur og sár. Guð hefur
lagt á hann þá ábyrgð að vera húsbóndinn. Ef þér
„skerið upp herör", gæti svo farið, að hann fjarlægð-
ist.
Þegar við viljum öðlast það, sem hjarta okkar
þráir, jafnast ekkert á við kærleika, þolinmæði og
bæn. Eg á auðvitað ekki við, að þér hættið að eiga
stundir með Guði í einrúmi. Þær taka öllu öðru fram,
ef við viljum vinna sigur og hljóta andlegan þrótt —
hvað sem við kunnum að þurfa að leggja á okkur til
þess að eiga þessar stundir.