Morgunblaðið - 07.08.1981, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 7. ÁGÚST 1981
23
Kveðja:
Ragnheiður Kristín
Kristjánsdóttir
Fædd 8. desember 1899.
Dáin 31. júli 1981.
Þegar mér barst til eyrna fregn-
in um lát minnar ástkæru tengda-
móður, Kristínar, setti mig hljóða,
þó svo að fregnin kæmi mér engan
vegin á óvart, vegna þess sem hún
hafði átt við að stríða síðan hún
fékk heilablóðfall í nóvembermán-
uði 1978. En einhvern veginn
snerta fregnir af missi ástvina
aðstandendur engu síður, þó þeir
geri sér grein fyrir því að úr því
sem komið var, sé það líkt og
blessun. Slíkt er að sjálfsögðu
eðlilegt, þar sem minningarnar
um fyrri samneyti lifa.
Kristín var ein af þessum stór-
brotnu fórnfúsu öðlings mann-
eskjum, sem alltaf hafa verið
meðal okkar, á öllum tímum,
reiðubúnar til fórnar til þess að
öðrum mætti líða betur. Þetta var
henni í blóð borið, komin af góðum
ættum í báða ættliði, þar sem
þennan eiginieika var að finna í
ríkum mæli, en hún var fædd á
Sveinseyri við Tálknafjörð 8. des-
ember 1899, og var þriðja elst níu
barna hjónanna Kristjáns Krist-
jánssonar frá Mýri í Bárðardal og
Þórunnar Jóhannesdóttur Þor-
grímssonar, útvegsbónda og
Dannebrogsmanns á Sveinseyri í
Tálknafirði.
29. júlí árið 1923, giftist Kristín
Matthíasi E. Guðmundssyni frá
Þingdal í Flóa, síðar lögregluþjóni
í Reykjavík, sem kom til Sveins-
eyrar sem kennari og kvæntist
heimasætunni, líkt og hent hafði
föður hennar Kristján áður fyrr.
Þeim hjónunum varð þriggja
barna auðið; Sigríðar Kristbjarg-
ar, verslunarm., giftri Haraldi M.
Sigurðssyni, kennara á Akureyri,
Guðmundar, deildarstjóra hjá
flugmálastjórn, kvæntum Ástu
Hannesdóttur, snyrtifræðingi og
Þórunnar, sjúkraliða, giftri Pétri
Valdimarssyni, hafnarverði í
Reykjavík. Matthías og Kristín
slitu samvistum árið 1939 og
einbeitti Kristín sér þá að uppeldi
barnanna, sem var ærið verkefni á
þeim árum, í lok heimskreppunnar
og áður en farið var að gera þær
kröfur til samhjálpar, sem nú er
talið sjálfsagt. Kristínu fórst
þetta vel úr hendi og kom upp
sínum þremur mannvænlegu
börnum af mesta myndarskap.
Eftir að börnin komust á legg
var Kristín lengst af til heimilis
hjá dóttur sinni og tengdasyni að
Byggðavegi 91 á Akureyri. Hún
var stoð og stytta barna sinna
eftir að þau reistu sín eigin
heimili, og miðdepili í öllum fjöl-
skyldu viðburðum, og lagði hún
allt sem hún gat af mörkum til
uppeldis barnabarna og barna-
barnabarna. Eru ótaldar þær flík-
ur sem hún saumaði á þau meðan
þau voru enn ung að aldri, en
Kristínu voru gefnir miklir hæfi-
leikar á því sviði, hæfileikar er
eflaust hefðu fengið notið sín enn
betur við þær aðstæður sem nú
eru í þjóðfélagi okkar.
En Kristín lét ekki aðeins við
það sitja að hjálpa og hlúa að
sínum nánustu. Hún mátti ekkert
aumt sjá og var boðin og búin að
aðstoða þá, sem hún taldi þess
þurfandi. Það er einnig ótalið, sem
hún miðlaði á þann hátt, og orðið
hefur til einhvers glaðnings hjá
þeim sem urðu þess aðnjótandi.
Kristín var fríðleikskona og hélt
sér vel þar til hún varð fyrir því
áfalli er fyrr getur. Hún hafði oft
látið þá ósk í ljós að hennar
viðskilnaður yrði með skjótum
hætti, en það átti ekki fyrir henni
að liggja. Hún lá á fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri í meira
en tvö og hálft ár áður en lausnin
kom, og vil ég hér með koma á
framfæri innilegu þakklæti til
starfsfólks sjúkrahússins fyrir
hve vel það annaðist hana á þessu
raunatímabili hennar.
Það var ekki að hennar skapi að
verið væri að básúna hennar verk.
Hún vildi gera góðverk í hljóði, og
því er ég ekki viss um að þessi orð
mín hefðí verið henni þóknanleg,
en ég get ekki orða bundist, þegar
ég minnist alls þess er ég hef notið
í viðkynningu okkar og tengslum
gegnum árin. Ég vona að þessar
hugsanir mínar fái náð fyrir
augum hennar þar sem hún nú er.
Guð blessi minningu hennar.
Ásta Hannesdóttir
í dag ^er til moldar borin
merkiskona. Kristín Kristjáns-
dóttir, sem fædd var í Eyrarhús-
um í Tálknafirði 8. desember 1899.
Þegar ég kynntist þessari góðu
konu fyrst, var hún komin nálægt
sjötugu og bjó hjá dóttur sinni og
tengdasyni á Ákureyri og var
amma stráksins, sem ég var skotin
í. Ég tók fyrst eftir því, hvað hárið
á henni var fallegt, grátt og þykkt,
en svipurinn var svolítið sorg-
mæddur, sýndist mér, og hún var
hlédræg kona. Samt var ég varla
komin inn úr dyrunum, þegar hún
var tekin til við að sauma á mig
föt. Ekki af því ég væri svo illa til
fara, heldur af því, að þannig tjáði
hún vináttu sína. Kristín var
saumakona. Og enginn veit,
hversu mörgum buxum hefur ver-
ið slitið, sem hún saumaði með
sínum hnýttu höndum.
Þegar ég kynntist henni betur,
fékk ég að vita um nokkur æfi-
atriði hennar og sumt sem á daga
hennar hafði drifið. Hún var
hreppstjóradóttir og þriðja barn
foreldra sinna í hópi níu systkina.
Faðir hennar var Kristján Krist-
jánsson, búfræðingur, bóndi og
kennari, sem þar fyrir utan var
mikill félagsmálafrömuður í sinni
sveit og gegndi þar margháttuðum
trúnaðarstörfum. Móðir hennar
var Þórunn Jóhannesdóttir frá
Sveinseyri, mikil atgerviskona
með fagra söngrödd, komin af
Selárdalsprestum. Kristján var úr
Þingeyjarsýslu og hann og Stefán
G. Stefánsson skáld voru syst-
kinasynir. Heimili þeirra hjóna
var gestrisið myndarheimili og
þar var nægilegt að bíta og
brenna. Þangað kom svo eitt sinn
ungur kennari að sunnan, Matthí-
as Einar Guðmundsson, og hann
Fæddur 27. júli 1920.
Dáinn 31. júli 1981.
Sveinbjörn Kristjánsson yfir-
umsjónarmaður Ritsímanum í
Reykjavík lést 31. júlí síðastliðinn
að kvöldi dags. Er skyndileg and-
lát berast verður manni oft erfitt
um tungu að hræra og finna
tilgang með lífinu, svo hart er það
stundum, maðurinn svo lítilsmeg-
andi ef dauðinn er annars vegar
og finnst oft tilveran ósanngjörn.
Þegar minnast skal manns eins og
Svenna, en það var hann ávallt
kallaður meðal vina og vinnufé-
laga, kemur fyrst upp í huga
manns orðin, góður drengur, hvers
manns hugljúfi. Við sem unnum
með honum daglega, sumir höfðu
unnið með honum í tugi ára, vita
hvern dreng Svenni hafði að
geyma, dagfarsprúðan, glettin og
þægilegan yfirmann sem ekki
mátti vamm sitt vita, en var samt
mjög þægilegur og vinsæll yfir-
maður, sem yngri sem eldri þótti
gott að starfa með. Sveinbjörn
Kristjánsson var fæddur á ísafirði
27. júlí 1920, og ólst þar upp og
mótaðist af því umhverfi og starfi
sem þar hrærðist. Snemma beygð-
ist krókurinn að hana áhugamál-
um sem urðu hans tómstunda-
gaman og atvinna, hann hóf
snemma iðkun ýmissa íþrótta svo
og Kristín gengu í hjónaband árið
1923. Þau settust að á Sveinseyri
og fyrir vestan fæddust börnin
þeirra þrjú, Sigríður Kristbjörg,
sem nú er verslunarmaður gift
Haraldi M. Sigurðssyni kennara á
Akureyri, Guðmundur, deildar-
stjóri hjá Flugumferðarstjórn,
giftur Ástu Hannesdóttur snyrti-
fræðingi í Reykjavík og Þórunn,
sjúkraliði gift Pétri Valdimars-
syni hafnarverði, Seltjarnarnesi.
Arið 1930 fluttust þau til Reykja-
víkur, þar sem Matthías gerðist
lögregluþjónn. Árið 1938 lauk
hjónabandi þeirra með skilnaði.
Þar með tók líf Kristínar nýja
stefnu. Það, sem áður var á
tveggja herðum, hvíldi nú á henni
einni, einstæðri móður með þrjú
börn, 14, 12 og 9 ára. Hún brá á
það ráð að senda eista barnið,
Sigríði, norður til Akureyrar til
Kristbjargar systur sinnar, en
kom sjálf ári seinna með yngri
börnin tvö. Hún fékk vinnu á
saumastofu Gefjunar og þar vann
hún næstu tíu árin. En þá var hún
farin að þjást af doða og máttleysi
í fingrum, sem hún fékk litla bót
á, þótt hún gengist undir upp-
skurð. Hún neyddist því til að
hætta á saumastofunni, en saum-
aði heima alla tíð síðan, þangað til
einn morgunn, að hún hné niður
með blóðtappa í heila.
Síðan er liðið hátt á þriðja ár,
og það hefur verið sárt að horfa
upp á þessa vinnusömu konu
tærast upp hægt og hægt, án þess
hún gæti hreyft legg eða lið. En
dóttir hennar, Sigríður vitjaði um
hana á hverjum degi, ef henni
skyldi vera fróun í því að finna
einhvern nálægt sér, sem elskaði
hana og tæki ábyrgð á henni
farlama.
Ég hef oft hugsað um æfikjör
þessarar konu, sem stundum fór
halloka í lífinu og varð fyrir
margvíslegum vonbrigðum.
Kannski hefur hún búist við, að
lífið færi um hana mýkri höndum,
þegar hún var ung stúlka og
efnileg heima í föðurgarði, en hún
hafði bein til að bera og barðist
eins og hetja fyrir börnum sínum,
kom þeim öilum til manns og
kostaði þau í skóla. Systkinin, sem
urðu hvert öðru glæsilegra luku
öll gagnfræðaprófi á Akureyri,
síðan fór Sigríður í Kvennaskól-
ann á Laugum, Guðmundur lauk
loftskeytaprófi og Þórunn fór á
kvennaskóla í Kaupmannahöfn.
En hún átti líka börnin sín að,
þegar hún var orðinn öryrki að
hluta, rétt um fimmtugt. Þá buðu
Sigríður og Haraldur tengdasonur
sem skíða- og knattspyrnuiðkun
og stundaði keppni í þessum
greinum fyrir knattspyrnufélagið
Hörð á Isafirði, en hann var vel
liðtækur í báðum þessum grein-
um. Seinna er til Reykjavíkur kom
lék hann knattspyrnu í mörg ár
með Knattspyrnufélaginu Víkingi
hér í borg. Má segja að Svenni
hafi verið sannur Víkingur, sem
fylgdi félagi sínu í blíðu og stríðu
og mörg undanfarin ár hafði hann
starfað í ýmsum nefndum og
stjórnum hjá Víkingi og nú síðast
var hann í stjórn fulltrúaráðs
Víkings. Sem ungur maður hóf
Sveinbjörn störf á ritsímanum á
ísafirði sem sendill og símritari og
á árunum 1944 á Borðeyri og
kringum 1950 hóf hann störf á
Ritsímanum í Reykjavík og þar
starfaði hann til dauðadags.
Sveinbjörn var tvígiftur, seinni
kona hans var Kristjana Jónadótt-
ir og giftust þau 14. ágúst 1955,
þau áttu tvo sonu Jón Ingvar f.
4.janúar 1956 og Kristján f. 4.
desember 1958, hann lést 15. maí
1977. Fósturbörn Sveinbjörns eru
Jóhanna Brynjólfsdóttir f. 1946 og
Brynjólfur Brynjólfsson f. 1948.
Nú þegar dagur er að kveldi
kominn í lífi Svenna viljum við
sem með honum hafa starfað á
Ritsímanum í Reykjavík undan-
farin ár þakka honum af alhug
hennar henni að búa með sér, og
hjá þeim átti hún heima æ síðan.
Þau reyndust Kristínu eins vel og
hugsast getur og hún þeim, og
sambýli kynslóðanna þriggja á
Byggðavegi 91 var til fyrirmynd-
ar, þótt auðvitað reyndi stundum
á þolrifin, þegar skoðanir og
háttarlag ungra og gamalla fóru
ekki saman. Én þetta fyrirkomu-
lag kom í veg fyrir að Kristín
einangraðist nokkurn tíma, hún
var fullgildur fjölskyldumeðlimur
og virkur þátttakandi í uppeldi
dóttursona sinna fjögurra, Sigurð-
ar Friðriks, Einars Karls, Harald-
ar Inga og Jakobs Arnar. Fyrst
var leitað skjóls og ráða hjá henni,
síðan var hætt að hlusta á hana og
reynt að gera úr henni kommún-
ista, síðast var hún látin í friði,
með sinn guð og sinn gamla flokk.
Þann tíma, sem ég þekkti Krist-
ínu, varð ég aldrei vör við að hún
vænti neinnar hamingju fyrir sig
persónulega, varla ánægju, en
henni leið vel, þegar hún gat gert
eitthvað fyrir aðra. Hún kom
aldrei suður einungis til þess að
heimsækja börn sín og barnabörn,
vini og kunningja, hún kom ekki,
nema hún gæti gert eitthvert gagn
í leiðinni, haldið hús fyrir ein-
hvern, saumað gardínur, gætt
barna, endurnýjað sængur og við
Einar Karl og Arna stöndum í
margfaldri þakkarskuld við hana.
Þessi kona gaf öðrum allt. Allt
sem hún vann sér inn fyrir
saumaskap fór janfharðan í að
kaupa nýtt efni til að sauma úr og
gefa. Hún gaf ellilífeyrinn sinn og
örorkubæturnar og hélt engu eftir
fyrir sjálfa sig, en stundum talaði
hún um, að hún þyrfti að eiga
fyrir útförinni sinni.
góða og skemmtilega viðkynningu,
við munum ávallt minnast hans
þegar góðs drengs er getið. Við
sendum eiginkonu hans, börnum,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum ástvinum hans innilegustu
samúðarkveðjur og vonum að góð-
ur Guð, sem öllu ræður, megi
senda þeim styrk í þessari raun og
lina sárustu sorgina á þessum
erfiðu dögum.
Starfsfólk Ritsímans
í Reykjavik.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Víkingi
í dag kveðjum við Víkingar
hinstu kveðju vin okkar og félaga,
Sveinbjörn Kristjánsson.
Svenni, eins og hann var ævin-
lega kallaður í okkar hópi, gekk í
Víking á árunum kringum 1950, og
lék með meistaraflokki um nokk-
urra ára skeið. Að loknum keppn-
isferli og allt fram til hinstu
stundar, sýndi Svenni Víkingi trú
og tryggð gegnum erfiðleika fé-
lagsins, og nú, hin síðari ár, gat
hann glaðst með öðrum Víkingum
yfir að þrautsegja, þolinmæði og
óbilandi trú á félagið bar að lokum
þann árangur, sem að var stefnt,
að gera Víking að öflugu æsku-
lýðs- og íþróttafélagi.
Svenni tók virkan þátt i stjórn-
ar- og nefndarstörfum fyrir Vík-
ing, og nú hin síðari ár hefur hann
verið gjaldkeri fulltrúaráðsins og
sinnt því af alúð og samviskusemi,
svo sem öðrum störfum er honum
var trúað fyrir.
Svenni var mikill íþróttaunn-
andi og lét fáa leiki í meistara-
flokki fara fram hjá sér og hver
Og hún er stundin runnin upp
og komið að því að kveðja þessa
sístarfandi konu. Það er komið að
þvi að þakka fyrir verkin sem hún
vann, fyrir fötin sem hún saumaði,
matinn sem hún sauð og börnin
sem hún gætti. Fyrir trygglyndi
hennar og áreiðanleika, fyrir ást
hennar og umhyggju og kveðja
hana hinstu kveðju með dýpstu
virðingu.
Blessuð sé minning hennar.
Steinunn Jóhannesdóttir
Þann 31. júli kvaddi hún amma
okkar, Ragnheiður Kristín Krist-
jánsdóttir, þennan heim eftir
langa legu á fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri. í augum okkar
systkinanna var amma góðhjörtuð
kona, sem sífellt leitaðist við að
gera öðrum lífið léttbærara. Hún
amma bjó á Akureyri allt frá því
við fyrst munum eftir okkur hjá
Lillu frænku og Haraldi Sigurðs-
syni eiginmanni hennar, en þau
tvö voru henni stoð og stytta
síðustu æviárin.
Hluta úr ári kom hún suður til
Reykjavíkur og dvaldi þá oft á
tíðum á heimili foreldra okkar. Nú
eru liðin þrjú ár frá því hún kom
síðst suður. Þessar heimsóknir
hennar eru okkur ferskar í minni.
Við sjáum fyrir okkur hana ömmu
sem las sögur sem fólu í sér
ákveðna lífsspeki og alltaf gætti
hún þess að við meðtækjum hana,
en aðalinntak þessarar lífsspeki
var mannkærleikur og trúin á guð.
Amma var hagleikskona mikil
og sérstaka hæfileika hafði hún til
saumaskapar. Eftir að við systkin-
in stofnuðum heimili, hélt hún
amma áfram nánu sambandi við
okkur, full af andlegu lífsþreki. Þó
hendur hennar væru orðnar lúnar,
var sem hún tvíefldist og ófáir
voru þeir bögglar sem við fengum
frá henni, en þeir innihéldu föt á
barnabarnabörnin. Ætíð er eitt-
hvert okkar systkinanna átti leið
norður, lá Ieið okkar til hennar
ömmu.
Hún hefur ætíð verið okkur
kærleiksrík og ávallt hefur hún
amma átt sérstakt virðingarsæti í
huga okkar og munum við ætíð
leitast við að heiðra minningu
hennar. Það er trú okkar systkin-
anna að hún amma sé nú komin til
guðs, sem hún trúði svo á, því
fórnfúsari og betri manneskju
höfum við systkinin aldrei þekkt á
ævinni.
Hanna Kristín Guðmundsdóttir.
Ragnar Atli Guðmundsson,
Matthias Ilannes Guðmundsson.
Margrét Rún Guðmundsdóttir.
sem úrslitin urðu, þá sá hann
alltaf eitthvað jákvætt við leikinn
og taldi okkur ætíð vera að
nálgast markið.
Undirrituðum er sérlega minn-
isstætt, er ég ásamt konu minni
var staddur upp við Víkingsskála í
Sleggjubeinsskarði, sá ég þá til
skíðamanns er fór mikinn og vakti
athygli mína hversu örugglega var
skíðað. Vakti ég athygli konu
minnar á skiðamanni þessum, og
mikil var undrun mín er maðurinn
renndi upp að okkur hjónum, er ég
sá, að þar var enginn annar en
Svenni á ferðinni, en þá átti hann
aðeins nokkra mánuði í sextugt,
en skíðaði sem unglingur væri.
Við Víkingar sendum fjölskyldu
Svenna okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og þökkum látnum fé-
laga góð og heilladrjúg störf í
þágu félagsins.
Anton örn Kærnested
Minning:
Sveinbjörn Kristjáns-
son yfirumsjónarmaður