Morgunblaðið - 13.03.1982, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. MARZ 1982
37
Mér þykir sárt að við skyldum
ekki fara saman út í skip, standa
báðir eða falla báðir. Það var öm-
urlegt að geta ekkert að gert, sitja
aðgerðarlaus uppi í bjargi meðan
vinur heyr sitt dauðastríð. Mynd-
um við fara svona að næst? Það
verður ekkert næst. Þessi barátta
tapaðist og Kristján hefur lokið
stuttum en giftusamlegum lækn-
isferli.
Hvers vegna lætur Guð kærleik-
ans þetta henda? Dauði Guðs son-
ar sýndi hvað Guð vildi leggja á
sig fyrir okkur. Aldurtili tveggja
ungra manna nú bendir á sömu
fórnarlund, sama kærleika og Guð
hefur opinberað okkur. Guð var
ekki í storminum, Guð var ekki í
öldunum né grjótinu. Hann var í
hjörtum þeirra manna, sem á ör-
lagastund fórnuðu lífi sínu fyrir
meðbræður sína. Guð virðist
ávallt þurfa að minna á sig á
þennan hátt.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég Kristján, vin og bróður.
Guðfinnur P. Sigurfinnsson
Kristján K. Víkingsson er allur,
annar úr hópi þeirra lækna-
kandidata sem útskrifuðust úr
Háskóla íslands árið 1977 er horf-
inn á braut, langt fyrir aldur
fram.
Ragnheiður Skúladóttir lést í
október sl. Það er skelfilegt að
horfa á eftir svona ungu hæfi-
leikafólki, við megum jafnvel ekki
spyrja, af hverju, því það stoðar
svo lítt og það er svo sárt. En ein-
hvers staðar stendur skrifað:
„Drottinn gaf og drottinn tók“, og
„þeir sem guðirnir elska deyja
ungir".
Kristján K. Víkingsson var sér-
stæður maður. Það held ég að
flestir sem kyntumst honum
eitthvað, séum sammála um.
Hann var hlédrægur að eðlisfari,
laus við allan hroka, viðkvæmur
og bar ætíð hagsæld þeirra sem
minna máttu sín fyrir brjósti. í
góðra vina hópi var hann oft
manna skrafhreifastur og kom þá
í ljós hversu góðum gáfum hann
var gæddur. Mjög gagnrýninn á
allt sem hann vann að og lét frá
sér fara, allt var unnið af mikilli
samviskusemi, enda kom það
glöggt fram í starfi hans.
Eg heyrði er hann var svo til
nýútskrifaður úr læknadeild og
starfaði sem héraðslæknir á Þing-
eyri, að hann hafi sent sjúkling
hingað suður og læknabréf með
honum. Augnlæknirinn hér fyrir
sunnan sem fékk í hendur þetta
bréf fór að velta fyrir sér hvaða
augnlæknir væri að starfa á Þing-
eyri.
Þetta var einmitt það sem ein-
kenndi Kristján mest. Hann aflaði
sér ítarlegrar vitneskju um það
sem hann var að fást við í það og
það skipti.
Nú í vetur sagði mér sérfræð-
ingur einn, að Kristján bæri af
ungum læknum í starfi, af þeim er
hann þekkti. En Kristjáni var svo
margt fleira til lista lagt en að
sinna læknisstörfum, enda fátt
sem vakti ekki áhuga hans. Hann
var fjölhæfur með afbrigðum og
svo vandvirkur að sjálfsagt væri
vandleitað að öðru eins. Ekki /ar
hægt annað en að fyllast aðdáun,
einbeitnin og þolinmæðin var
ótrúleg. Sama hvað það var, hvort
heldur í hlut áttu endurbætur á
húsnæði, húsgagnasmíði, raf-
tækjaviðgerðir eða jafnvel matar-
gerð. Allt lék í höndunum á hon- -
um. Það var eins og hann væri
meymeistaraKréf upp á þetta allt
saman.
Mikill áhugaljósmyndari' var
Kristján og’ framkallaði ^hann
sjálfur ef tími vannst tiL Tók
hann margar^óðar ljósmyndir frá
jlistrænu *sjónarhorni séð. Góður
teiknari bió í honum og þá einkum^
^Skopmyimfteiknari. Garðrækt alis
konar*lét Kristján ekki afskipta-
-lausdf •lthldur ræktaði sjálfur
margs konar jurtir og blóm. Dýra-
vinur var hann mikill og átti sjálf-
ur hund.
í æsku stundaði Kristján píanó-
nám í átta vetur. Greip hann oft í
hljóðfærið og hafði gaman af. Lék
hann þá oft klassísk verk. Dund-
aði jafnvel sjálfur svolítið við að
semja. Mest allra tónskálda mat
hann þó líklega Edward Grieg.
Tónsmíðin Pétur Gautur var án
efa það sígilda verk, sem hann
hafði mestar mætur á.
Náttúra landsins átti mikil ítök
í Kristjáni og var það framtíðar-
draumur að skoða landið þvert og
endilangt og þá gjarnan undir
leiðsögn Axels móðurbróður síns,
en móðurbræður sína mat Krist-
ján mikils.
Hæfileika Kristjáns nutu marg-
ir vina hans. Var hann t.d. oft tím-
um saman að aðstoða einhvern
þeirra við að endurbæta eitthvað
eða lagfæra.
Það eru margir sem standa í
mikilli þakkarskuld við Kristján
og munu geyma hjá sér minning-
una um góðan og hjálpfúsan
dreng. Kristján var alinn upp hjá
móðurforeldrum sínum, einstak-
lega elskulegu fólki, Kristjáni
Karlssyni frá Akureyri, sem lést í
fyrra og Vilhelmínu Vilhelmsdótt-
ur, ættaðri frá Siglufirði, sem lát-
in er fyrir rúmum fimm árum.
Var hann ætíð helsti augasteinn
þeirra og var hann þeim þakklátur
fyrir gott uppeldi og einnig elsku-
legri móður.
Kristján er farinn yfir móðuna
miklu. Hann var áhrifamikill per-
sónuleiki og stöndum við í mikilli
þakkarskuld fyrir að hafa mátt
kynnast honum.
Blessuð sé minning hans.
J.G.
Það var fimmtudagsmorgunn.
— Hjólin snérust ekki sinn vana-
gang á Heilsugæzlustöð Vest-
mannaeyja. Við biðjum þess að
læknarnir tveir kæmu svo að hjól-
in mættu fara að snúast eðlilega.
Þeir höfðu farið á strandstað til
að kanna aðstæður. Grunlaus um
þann harmleik sem þar átti sér
stað í baráttu við miskunnarlaus
náttúruöfl, barst okkur fregnin,
Kristján er farinn.
Orð eru innihalds- og umkomu-
laus á slíkri stund. Hvers vegna?
Hver er tilgangur þess að góður
drengur er kvaddur burt í blóma
lífsins? Hann sem átti svo mikið
erindi við lífið, sem maður og
læknir. Stuttum en gæfusömum
starfsferli er lokið. Við munum
minnast Kristjáns með hlýju og
virðingu. Þakklát fyrir góða við-
kynningu og drengilegt samstarf.
Aftur munu hjólin taka að snúast
hér, þó ekki njótum við starfs-
krafta Kristjáns meir. En verði
áfram st&rfað í anda hans, þá er
vel.
Uppgjör við lífið er ekki fólgið í
árafjölda heldur hvernig lifað er.
Kristján var hógvær — og lét lítið
yfir sér. Hann var ávallt tilbúinn
að ræða málin, leiðbeina og miðla
öðrum. Við kveðjum góðan sam-
starfsmann og félaga með söknuði
og sársauka.
Samstarfsfólk Kristjáns við
Heilsugæzlustöð Vestmannaeyja
sendir eiginkonu hans, börnum og
öðrum ástvinum innilegar samúð-
arkveðjur og biður þeim Guðs
blessunar.
Katrín Þórlindsdóttir
í dag er haldin athöfn til minn-
ingar um vin minn, Kristján Vík-
ingsson, lækni.
Svo grákaldur veruleiki slær úr
höndum manns öll vopn og orða
verður vant, meðan minningar um
góðan dreng fylla hugann.
Við Kristján kynntumst í
læknadeildinni fyrir nær tíu ár-
um. Hann var á margan hátt dul-
ur og hlédrægur og tók nokkurn
tíma að kynnast hans innra
manni. En þess traustari varð vin-
átta okkar er árinjiðu, og áður en
leiðir skildu vegna starfs okkar að
námi^loknu, hjálpuðumst við að
með flest.'bæði í námi og daglegu
lífi, og vorum ^'**þokkabót sjálf-
kjörnir skriftaTeður og ráðgjafar
lívors annar.
Kristján var óvenjulega vel
gerður maður, gæddur góðum gáf-
um og sksrpri athygli, karlmann-
legur og rammur að afli. Vorum
við félagarnir um margt ólíkir.
Báðir reyndar gefnir fyrir að spila
öðru hvoru á léttu nóturnar og
velta upp broslegu hliðinni á til-
verunni, en hann mun hægari,
þolinmóður og vandvirkur með
eindæmum og lítið gefinn fyrir yf-
irborðslegt klór í námi og verki.
Hinn ör, hroðvirkur og eirðarlítill.
Mat ég vin minn mikið vegna þess-
ara kosta hans, sem ég gjarnan
hefði viljað þiggja í veganesti
sjálfur.
Kappi Kristjáns og hugrekki
þarf ekki að lýsa hér, þeim eðlis-
kostum hans kynntist öll þjóðin,
er hann lét lífið á svo hörmulegan
hátt við björgunarstörf við Eyjar,
aðeins 32ja ára.
Enginn fær breytt köldum stað-
reyndum, en minningunni um
þennan sérstæða vin nær ekkert
að granda, og þeir hnútar munu
aldrei rakna, sem tengdu okkur
svo sterkum vináttuböndum forð-
um.
Elvu, konu Kristjáns, börnunum
hans tveimur og aðstandendum
öllum votta ég mína dýpstu sam-
Magnús Guðmundsson.
Nú er öðru sinni höggvið skarð í
hóp okkar bekkjarfélaganna úr 6.
S Menntaskólanum Reykjavík
1969, er Kristján Karlsson Vík-
ingsson, sem í dag er kvaddur, var
svo sviplega burtu kallaður.
Á fyrstu skólaárum okkar í MR
kom fljótt í Ijós að Stjáni Víkings,
eins og við strákarnir vorum vanir
að kalla hann, bar með sér mjög
sérstaka manngerð. Hann var afar
staðfastur og kappsamur við það
sem átti hug hans en var einnig
sérstakt ljúfmenni, sem ávallt gaf
sér tíma til að gera öðrum greiða
hvernig svo sem á stóð. Við, sem
þekktum hann vel, létum ekki lík-
amlega hreysti hans villa okkur
sýn á hans einlægu og traustu
hlið. Hann var góður félagi, sem
vildi frekar eiga fáa vini en góða,
enda naut hann sín ávallt best í
fámennum hópi. Áhugamál hans á
þessum árum voru mörg. Hann
spilaði vel á píanó, tefldi, var
teiknari góður og lagði stund á
íþróttir. Segja má að í ýmsu hafi
hann verið á undan sinni samtíð.
Við hinir strákarnir í bekknum
horfðum með aðdáun á glæst mót-
órhjólið hans og ekki varð aðdáun-
in minni er hann eignaðist svörtu
bjölluna. Þá þekktist varla að
menntaskólanemar væru á eigin
bílum. Fyrir öllu sínu vann hann
af miklum dugnaði og í umgengni
við hjól og bíl sýndi hann einstaka
natni. Hér var maður sem fór sín-
ar eigin leiðir, án þess þó að vera
fjarlægur okkur hinum.
Þessi ár voru gullaldarár
Glaumbæjar, og það var ekki
ósjaldan sem við strákarnir feng-
um að sitja í eftir böllin og oftast
var komið við á rúntinum í leið-
inni.
Eftir stúdentspróf skildu leiðir,
en við vissum hver af öðrum og
fylgdumst með Kristjáni í starfi
hans sem læknis. Nú síðast sem
læknis í Vestmannaeyjum, þar
sem hann fórnaði lífi sínu við
skyldustörf.
Við bekkjarfélagarnir vottum
konu hans Elfu, börnum, foreldr-
um og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Kristjáni þökkum við samfylgd-
ina. Þó hann sé horfinn sjónum
okkar mun minningin um góðan
dreng og sérstakan bekkjarfélaga
lifa með okkur.
6. S MR 1969
Úlfhttdur Hannesdótt-
ir - Minningarorð
Fædd 3. desember 1898
Dáin 4. mars 1982
Gæði og ljúfmennska eru þau
orð sem koma mér fyrst i huga
þegar ég minnist stjúpu minnar.
Úlla, eins og hún var oftast kölluð,
var fædd á Stokkseyri, dóttir
hjónanna Þorgerðar Diðriksdótt-
ur og Hannesar Jónssonar, for-
manns, í Roðgúl.
Hún missir móður sína 9 ára
gömul og flyst þá út á Eyrarbakka
til frændfólks síns, þeirra Bjarna
Jónssonar og Guðrúnar Sigurð-
ardóttur í Eyfakoti. Hjá þeim er
hún svo þar til hún er fullveðja
stúlka og farin að vinna allskonar
störf, bæði til sjávar og sveita eins
og gerðist á þeim tíma.
Hún giftist Haraldi Lífgjarns-
syni frá Rauðamel í Hnappadals-
sýslu, og þar hefja þau búskap og
eignast 4 börn, en þau slitu sam-
vistum. Nú liggur ieið hennar aft-
ur á heimaslóðirnar, Eyrarbakka,
og með sér hefur hún aðeins næst
elsta barnið Hrafnhildi.
En stuttu eftir að hún er þar
komin, þá verður hún fyrir þeirri
þungu raun ofan á allt annað, að
missa þessa fallegu og velgerðu
stúlku aðeins 14 ára gamla.
Á þessum árum hafði ég þurft
að dvelja á spítala í Reykjavík í
þrjú og hálft ár, og sama árið og
ég fer þangað deyr móðir mín.
Loks er ég mátti svo halda heim
var tiihlökkun mín mjög svo
tregablandin, og mér var þungt í
huga. Nú var ókunn kona komin í
heimilið og farin að búa með föður
mínum, Andrési Jónssyni í
Smiðshúsum, og átti með honum
tvo drengi.
Ég vissi ei gjörla hvernig bregð-
ast skyldi við þessum breyttu hög-
um. En með sinni alkunnu hlýju
og góðmennsku tókst henni að
bægja á braut þeim kala og þeirri
tortryggni, sem ég bar til hennar,
bæði áður og einnig eftir að heim
var komið. Og það leið ekki langur
tími þar til hún hafði unnið hug
minn og kveikt hjá mér þá vænt-
umþykju og einlægu vináttu, er ég
bar til hennar alla tíð síðan.
Og eftir að ég fór að heiman og
fór sjálfur að búa og eignast börn,
þá fundum við öll strax þann
kærleika sem hún bar til okkat,
enda voru börnin alltaf boðin og
velkomin í Smiðshús til dvalar um
lyigri eða skemmri tíma, oe þau
fundu að þar áttu þau $Ssáh
griðastað hjá afa og örfimu, og þau
litu alltaf. á hana sem sína einu og
rettu ömmu og kölluðu hana alltaf
því nafni. *»
Úlla var sérlega dugleg og vel-
virk kona að hvaða verki sem hún
gekk og öll handavinna lék í hönd-
um hennar og þær eru ófáar flík-
urnar sem hún prjónaði á barna-
börnin og fleiri, og þau eru ómæld
verkin sem hún skilaði á sinni
löngu starfsævi.
Fyrstu árin sem hún bjó í
Smiðshúsum var ekki alltaf úr
miklu að spila og það kom sér vel
að hún var hög í höndum, og hún
gat gert ýmsa hluti úr svo litlu
efni að undrun sætti á stundum.
Og eftir að hún var komin á
dvalarheimili þá prjónaði hún og
heklaði ófáa dúkana og jafnvel
heilu teppin, sem hún svo gaf vin-
um og kunningjum, og bera þeir
hlutir þess vitni að þar hafa farið
um fimir fingur og mikil útsjón-
arsemi.
Úlla var ekki kona sem lét mikið
yfir sér né vildi láta mikið á sér
bera. Hún var kona sem hugsaði
fyrst og fremst um heimilið og að
allt væri þar eins og hún best gat
gert.
Hún fylgdist vel með öllu sem
var að gerast, hún hafði lesið
ótrúlega mikið og hafði ánægju af
bókum, og hún naut þess að hlusta
á útvarp og fylgjast með sjón-
varpi, hún kunni vel að velja og
hafna eftir eigin smekk, en mest-
an áhuga hafði hún á öllum göml-
um fróðleik, sögum og sögnum,
hún hafði gott minni, tók vel eftir
og kunni að segja frá.
Nú er hún gengin þá leið á enda
sem liggur fyrir okkur öllum, og
um leið vil ég færa henni innilegar
kveðjur og þakklæti fyrir allar
þær hlýju og ánægjuríku stundir,
sem mín fjölskylda átti með henni
og við munum sakna hennar.
„I*á verda öll ord tilgangslau.s
— þá er nóg að anda
og finna til
og undrast."
(Jóhannes úr Kötlum)
Sigmundur Andrésson
Pétur Hermannsson
sjómaður - Minning
Fæddur 14. marz 1957
Dáinn 17. febrúar 1982
„Knn eru bláar unnir,
enn eni menn, sem kunna
brattar boðahættur
bikuðum fjolum stika."
Þessar ljóðlínur Sigurðar í Holti
verða ofarlega í huga þegar góður
drengur fellur í glímunni við Ægi.
Við vitum að sú glíma er nauð-
synleg, en tvísýn, og að hverju
falli fylgir sársauki, en erum þó
jafnan óviðbúin.
Ævistarf Péturs var sjó-
mennska, allt til hins örlagaríka
* dags í febrúar.
Þótt æviár Péturs yrðu ekki
* mörg skilur hann eftir minningu
» sem við erum þakklát fyrir, minn-
> ingu um góðan dreng í hvívetna.
Hann h#fði búið fjölskyldu sinni
gott íftimiii, unnustu, dóttur og
stjúpsyni sem dáði hann. Ástúð sú
er cíRti milli þeirra er gíffugur
* vitnist)urður. *
Bernska hlífir dótturinni, Guð-
ríðf’Dögg, ársgamalli, og stjúpsyn-
inum Kristjáni, sem þó ekki skilur
fyllilega hvers vegna „pabbi" get-
ur ekki framar gert hitt eða þetta
með honum.
Sár harmur er kveðinn Krist-
ínu, unnustu hans, foreldrunum
Hermanni Helgasyni og Áslaugu
ÓIafsdóttur,.systkinum hans, ætt-
ingjum og vinum.
Sú er þó huggun, þótt léttvæg
kunni að virðast í dag, að „orðstír
deyr aldregi, hveim es sér góðan
getr“, og minninguna um góðan
dreng getum við varðveitt.
Við tengdaforeldrar Péturs
þökkum honum samverustundirn-
ar og viðkynningu, sem aldrei féll
skuggi á.
K og R.