Morgunblaðið - 26.09.1982, Blaðsíða 10

58
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. SEPTEMBER 1982
Allur hópurinn saman kominn;
Fremsta röð f.v. Gunnar Freyr, Guð-
björg, Steinunn, Gísli, Hrafnhildur,
Sólveig og Halldór. Önnur röð f.v.
Steinunn, Steinunn Ólína, Halldór,
Arnar og Þorbjörn, Þriðja röð f.v.
Ásrún Davíðsdóttir, Anna Júlíana
Sveinsdóttir, Elísabet Erlingsdóttir,
Signý Sæmundsdóttir, Marta Hall-
dórsdóttir og Elísabet Waage. Efst
trónar leikstjórinn Þórhildur Þor-
leifsdóttir.
(Ljósm. Mbl. Kristján Einarsson)
Fótboltanum fórnað fyrir óperuna
Litið inn á æfingu á barnaóperu Brittens hjá Islensku óperunni
Það var líf og fjör á sviði íslensku óperunnar í Gamla bíói þegar blm. leit
þar við á dögunum og fékk að fylgjast með æfingu á barnaóperu Benjamin
Brittens, Litla sótaranum, sem verður frumsýnd um næstu mánaðamót.
Bæði er aö óperan er ákaflega líflegt verk, enda samin í þeim tilgangi að
leiða yngstu kynslóðina inn í heim klassískrar tónlistar á sem skemmtileg-
astan hátt, og svo eru flestir þeirra sem taka þátt í flutningi verksins yngri að
árum en gengur og gerist um óperusöngvara, svo ekki sé meira sagt. En auk
barnanna taka nokkrir af okkar bestu söngvurum af „eldri kynslóðinni" þátt
í sýningunni.
„Þetta er ofsalega gaman, en líka svolítið erfitt, það er svo margt sem
maður þarf að muna," sagði ein tíu ára „prímadonna“ í þann mund sem
hópurinn þusti niður af sviðinu til að taka sér leikhlé, en bætti svo við með
atvinnumannssvip: „Annars gleymir maður nú eiginlega aldrei neinu á
sviði.“
„... og svo mega engin aukahljóð heyrast á sviðinu", segir leikstjórinn, Þórhildur Þorleifsdóttir, sem hér er að
undirbúa alvöruþrungið atriði. Eins og sjá má eru líka sumir þegar búnir að setja upp alvörusvipinn.
„Líflegt á æfingum“
Meðan yngstu leikararnir
hvíldu sig frammi á gangi eftir
langt og erfitt atriði tók blm. leik-
stjórann, Þórhildi Þorleifsdóttur,
tali og spurði hana m.a. hvernig
það væri að vinna að sýningu þar
sem meirihluti leikenda er börn.
„Það er a.m.k. mjög líflegt á æf-
ingum,“ sagði Þórhildur, „það
gengur mikið á og það má líka
segja að það sé mikið á krakkana
lagt. Söngurinn í verkinu er flók-
inn og það eru takmörk fyrir því
hvað er hægt að fá börn til að
einbeita sér lengi í einu."
En þau eru snögg að læra og
fyrir þeim er þetta sambland af
leik og mikilli alvöru. Hlutverka-
skiptingin er nokkuð jöfn en af
eðlilegum ástæðum mæðir meira á
fullorðna fólkinu í söngnum en
börnunum. Það er tvísett í öll
hlutverkin, þannig að ails taka
tólf börn og tíu fullorðnir söngv-
arar þátt í sýningunni, auk sjö
manna hljómsveitar. En hún er
mestmegnis skipuð ungu tónlist-
arfólki, sem flest hefur nýlokið
tónlistarnámi. Þó ekki þær Guð-
rún Kristinsdóttir og Debra Gold
frá Bandaríkjunum, en þær leika
fjórhent á píanó.
Sýningin er fyrst og fremst stíl-
uð upp á börn og unga áhorfendur,
enda taka þeir þátt í sýningunni.
Fyrri hluti óperunnar gengur út á
það hvernig ópera verður til. I
seinni hlutanum eru svo sungin
lögin sem verið var að semja í
þeim fyrri. Þá er búinn til kór úr
áhorfendum. Ein söguhetjan er
lítill drengur, sem sætir illri með-
ferð hjá sóturum, sem hann er í
vinnu hjá, og hin börnin ákveða að
bjarga honum úr klóm sótar-
anna,“ sagði Þórhildur. Sótarana
leika þeir John Speight, Stefán
Gunnarsson, Sigurður Bragason
og Arni Sighvatsson, en þeir voru
ekki á æfingu þennan dag. Það
voru söngkonurnar hins vegar, all-
ar með tölu, þær Asrún Davíðs-
dóttir, Anna Júlíana Sveinsdóttir,
Elísabet Erlingsdóttir, Signý
Sæmundsdóttir, Marta Halldórs-
dóttir og Elísabet Waage.
„I»au þurfa ekki að
telja taktinn“
„Við leikum til skiptis Böggu,
ráðskonuna, sem er ógurleg
gribba," sögðu þær Elísabet
Waage og Anna Júlíana og brostu
við. Þær voru á því að það væri
mjög gaman á æfingum og lær-
dómsríkt að vinna með börnum.
„Það er líka svo gaman að sjá
hvernig börnin upplifa tónlistina.
Þetta kemur allt svo eðlilega hjá
þeim. Þegar við erum að telja
taktinn er eins og þau séu með
þetta allt innbyggt." Þær Elísabet
Erlingsdóttir og Signý Sæ-
mundsdóttir leika Rúnu, fóstru
barnanna, sem er alger andstæða
breddunnar Böggu, góð og vinveitt
börnunum. Ásrún Davíðsdóttir og
Marta Halldórsdóttir skipta svo
með sér hlutverki Silju en hún er
unglingur og brúar eiginlega bilið
milli barna og fullorðinna í leikn-
um.
Söngkonurnar sögðust vera
þeirrar skoðunar, að það hvernig
óperan er byggð upp, gerði börn-
unum léttara fyrir að „leika sig
inn í verkið“, enda er einn undir-
titill verksins „Let’s make an
opera“, „Búum til óperu". „Þau lifa
sig inn í þetta af öllu hjarta og eru
ákaflega frjálsleg á sviðinu," sagði
Signý Sæmundsdóttir og hinar
tóku í sama streng. Og eins og áð-
ur sagði koma áhorfendur til með
að fá að taka þátt í því sem fram
fer. „Við stefnum líka að því að
hafa samvinnu við skólana," sagði
Þórhildur og tónlistina í verkinu
sagði hún verða afar skemmtilega
og eins og alltaf þegar varanleg
gæði væru annars vegar, þá batn-
aði hún eftir því sem oftar væri
hlýtt á hana. Barnaópera Brittens
var frumflutt árið 1949 og hefur æ
síðan átt miklum vinsældum að
fagna. Textann, sem er eftir Erik
Crozier, hefur Tómas Guðmunds-
son þýtt.
„Staðráðinn í að
verða óperusöngvari“
Nú var kominn tími til að stíga
aftur á fjalirnar og halda áfram
æfingum undir röggsamri stjórn
Þórhildar leikstjóra, sem krakk-
arnir voru sammála um að væri
„stundum svolítið ströng, en aldr-
ei óréttlát". Út frá þeim fullyrð-
ingum spunnust svo líflegar um-
ræður um það hvað ætti að ganga
langt í að hlýða fullorðnu fólki
svona yfirleitt og hvort það færi
eftir stærð fólks hvort tekið væri
mark á því eða ekki.
Nokkur í hópnum hafa nú
reyndar fengið smjörþefinn af
hvoru tveggja; að vera á sviði og
að vera „stór“ því að þau léku í
Óvitum Guðrúnar Helgadóttur í
Þjóðleikhúsinu en þar léku börn
fullorðna og öfugt — og eru því
ekki alveg óvön leiksviðinu. Þar á
meðal eru systurnar Ragnheiður
og Steinunn Þórhallsdætur, 9 og
10 ára gamlar, en þær voru nú á
því, að þetta væri ennþá erfiðara
því nú þyrftu þær bæði að leika og
syngja. Gísli Guðmundsson, tíu
ára, gerði minna úr erfiðleikunum
og fannst einfaldlega „voða gam-
an“ og í þann streng tóku reyndar
allir. „Númer eitt er að leika, svo
kemur söngurinn," sagði Halldór
Örn Ólafsson, 9 ára, sem var
greinilega búinn að gera málin
upp við sig.
Einhver lét í ljós áhyggjur af
því að það yrði kannski erfitt að
einbeita sér þegar á hólminn væri
komið og Þórhildur sagði sögur af
hvíslurunum sem ættu að minna
leikarann á ef hann gleymdi ein-
hverju í miðri sýningu, en Ieikar-
inn heyrði yfirleitt í síðastur allra.