Morgunblaðið - 05.10.1982, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 5. OKTÓBER 1982
39
Gísli Eiríksson
trésmiöur — Minning
og áveðra. Allir þeir, ásamt börn-
um, áttu greiðan aðgang að hjarta
hennar. Hún átti margháttaða
trúarreynslu og ég held mikla trú-
arvissu og styrk.
Felix maður hennar dó 1. febrú-
ar 1969. Sigríður bjó áfram á
Laugavegi 132. Hún hélt um skeið
eftir það góðri heilsu og fékk sér
um tíma vinnu utan heimilis. En
fyrir um það bil hálfu öðru ári var
heilsa hennar svo á þrotum að hún
var ekki einfær lengur. Fór hún þá
á öldrunardeild Landspítalans að
Hátúni lOb og þar andaðist hún sl.
miðvikudag, 29. september.
Börn Sigríðar og fyrra manns
hennar eru: Jón rafvirkjameistari
og flugmaður, framkvæmdastjóri
hjá hernum á Keflavíkurflugvelli
og Ingibjörg húsfreyja í Reykja-
vík. Börn Sigríðar og seinna
manns: Hörður loftskeytamaður í
Gufunesi og Soffía húsfreyja í
Reykjavík. Barnabörnin eru tutt-
ugu.
Nú að skilnaði vil ég þakka
henni fórnarstarf í þágu góðs mál-
efnis, og ég þakka bjarta kynningu
við okkur hjónin sem aldrei féll á
skuggi. Og ég flyt börnum hennar
og barnabörnum og öllu skylduliði
samúðarkveðjur frá okkur í And-
vara. Þið finnið það gleggst að hér
er góð kona gengin. Góð kona sem
gott er að minnast.
Indriði Indriðason
I dag er kvödd hinstu kveðju
Sigríður Jónsdóttir, Laugavegi 132
Reykjavík, eftir löng og erfið veik-
indi.
Sigríður hin hjartahreina og
prúða manneskja, sem aldrei hef-
ur sagt niðrandi orð um nokkurn
mann, sá aðeins það góða í öllu.
Hún var lífsglöð, elskaði lífið og
dáðist að því, og sá það fallega og
skemmtilega við allt, ekki síður
hið smáa sem öðrum sést stundum
yfir, blóm við veginn, eða lítinn
kettling sem hún tók að sér og
hlynnti að. Sigríður var vel gefin
og listfeng og allt lék í höndum
hennar sem hún snerti á. Hún var
af góðu fólki komin og lífið blasti
við henni ungri og fallegri. Samt
mátti hún þola þungar raunir sem
ég veit að fylgdu henni alla ævi, en
Sigríður var gædd hetjulund og
kvartaði ekki.
Hún hugsaði um heimilið sitt
fallega, börnin og barnabörnin.
Hún hafði mörg heimboðin fyrir
þau á hátíðum og tyllidögum og ef
ekki var sérstakt boð var oft dekk-
að langborð tilbúið ef ættingjarnir
litu inn. Handavinnan hennar bar
vott um fegurðarsmekk hennar og
listfengi. Mér er minnisstætt að
heyra þau hjónin syngja og hvað
hún spilaði listavel á gítarinn.
lH*gar sólin er .sij»in
og sudrið er folt á kinn
mér finnst sem einhver kalli
inn um gluggann minn.
Dreymir mig óræðna drauma
er dagsólarljósið dvín.
Kg get ekki leikið mér lengur
í Ijósi við gullin mín.
(Ókunnur höfundur).
Mættu sem flestir afkomendur
Sigríðar Jónsdóttur erfa hennar
miklu og góðu mannkosti.
Þökk fyrir allt.
Vinkona
Láttu smátt, en hyggðu hátt,
hafðu lágt ef áttu bágt. Leik ei
grátt við minni mátt, mæltu fátt
en hlægðu lágt.
Ef ég ætti að minnast Gísla Ei-
ríkssonar í einni hendingu tæki ég
þessi orð Einars Ben. þar fyrir. Ég
held reyndar að minningu Gísla
væri réttast og best haldið á lofti
við að minnast þessara dyggða. Og
er nær viss um að hann sjálfur
kærði sig lítt um fjálgskrif af
þessu tagi sem ég vona að mér
fyrirgefist nú samt. Sambandi
okkar Gísla er einnig best lýst
með þessari hendingu. Án efa er
hann vísnafróðasti meðreiðar-
maður á minni leið. Við öll tæki-
færi fór Gísli með vísur, allra teg-
unda. Hann hefði getað haldið
uppi samræðum í vísum. Og aldrei
hefi ég fyrr séð nokkurn mann slá
andmælendur sína jafn vel út af
laginu með einni hendingu. Þá er
lýstu bæði þeim og völtum mál-
stað þeirra á stundum. En þetta
heitir að vera gamaldags að nota
mikið vísur nú á þessum síðustu
og verstu hagvaxtartímum.
Félagi Gísli trésmiður var ör
maður. Fljótur að reiðast ef svo
bar undir. En jafn fljótur að jafna
allt slíkt. Og fáa hefi ég einnig hitt
er mátu í raun lítillætið jafnmikið
og Gísli. Þegar leiðir okkar lágu
saman var ég rétt 16 vetra og
fannst nú að varast bæri svona
gamaldags karl og hann. Alveg
kolvitlaus stundum. Ekkert nógu
gott handa honum. Fyrir nú utan
hversu stórhættulegur kommún-
isti hann var. Þetta voru mín
fyrstu kynni af nýja trésmiðnum
er ég átti að aðstoða hér um
sumarið er bygging Tollstöðvar-
innar stóð sem hæst. En það álit
var fljótt að breytast. Og sjaldan
hefi ég lært eins mörg góð mann-
lífslögmál og þá um sumarið og
síðar með trésmiðnum frá Eyrar-
bakka. Auðvitað var ég borgar-
barnið fráneygt og þröngsýnt þá.
En þegar einu sinni Gísli hamraði
á því við mig í pólitískum stælum,
að „allt væri betra en íhaldið" eins
og Tryggvi Gunnarsson hefði sagt
hér forðum, þá var mér öllum lok-
ið. Þetta var nú hreinasta guðlast.
Nú væri mælirinn fullur. Þetta
var þegar vinstri stjórnin 1971 var
í burðarliðnum og ég sem kom frá
borgaralegasta heimilinu í
Reykjavík, sá ekkert nema íhaldið,
eins og Gísli sagði. En við sam-
ræðurnar fór nú álitið að breytast
meira og meira. Gísli var enginn
„kommúnisti", einsog mér, sem
mörgum, var svo gjarnt á að
skilgreina menn, er voru á annarri
skoðun. Hann hafði sínar skoðan-
ir. Og hann þorði að segja þær.
Hver sem í hlut átti. Það hafði
ekki lítil áhrif á þennan borgara-
lega dreng. Hreinskilni, lítillæti,
hjálpsemi við minni máttar og
heiðarleiki. En umfram allt
sanngirni. Þessi röggsemi var al-
veg ný stærð þá. Þetta eru mestu
minningarnar um trésmiðinn,
sumarið 1971, sem ég hefi í huga
mínum. Það eitt segir meira en
mörg orð.
Gísli var afburða laghentur
maður og þá að sjálfsögðu smiður
einnig. Mér fannst þegar hann var
að vinna með timbrið að hér væru
hreinustu galdrar á ferð. Hvað
þessi ómerkilegu verkfæri gátu
þrátt fyrir allt hrækt út úr sér
vandaðri vinnu. Ósjálfrátt ber
maður einnig óttablandna virð-
ingu fyrir galdramönnum. En auð-
vitað voru þetta engir galdrar. Að-
eins vönduð vinnubrögð, sem hétu
einu sinni rétt vinnubrögð. Og
Gísli hafði líka skoðun á því sem
öðru í nútímanum. Hann var sem
aðrir barn síns tíma. Sjaldan
hafði hann reyndar orð á því en
augljóst var við ýtarleg kynni að
tilvera hans hafði verið meira og
minna skuggatilvera síðan hann
missti eiginkonu sína í baráttu við
skæðan sjúkdóm seinni hluta
sjöunda áratugarins. Það höfðu
greinilega verið kaflaskipti hin
mestu og erfiðustu. En það var
ekki hljóðfæraslátturinn yfir því
frekar en öðru sem taka þurfti.
Þeim hjónum varð tveggja barna
auðið, þeirra Gylfa og Kristínu,
sem sá gamli hugsaði reyndar
mikið um innra með sér. Og gætu
og þyrftu margir að taka sér Gísla
til fyrirmyndar með það hvernig
skila eigi sínum þræði í vefstólinn
sem vefur til eilífðar. Það er þó
alltént þeir sem bera eiga menn-
inguna til næstu kynslóða.
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka Gísla fyrir viðkynninguna
hér sem entist raunar alla tíð.
Veit ég að margir eru mér sam-
mála er unnu með okkur hér um
árið. Það er nú einu sinni svo að
sumir eru alltaf eftirminnilegri en
aðrir. Hvað sem veldur. Og þökk
sé skaparanum að við erum ekki
öll steypt í sama mótið. Afkom-
endum Gísla óska ég alls velfarn-
aðar og vona að eftir lifi eitthvað
er hann kunni í okkur.
Magnús H. Skarphéðinsson
Eiríkur Hávarðs-
son — Minningarorð
Þriðjudaginn 5. október, verður
jarðsunginn frá Þjóðkirkjunni í
Hafnarfirði Eiríkur Hávarðsson
frá Eskifirði, fæddur 14. júní 1916,
dáinn 27. september 1982.
Eiríkur var mjög mikill fjöl-
skylduvinur í minni fjölskyldu,
minnist ég hans frá minni fyrstu
tíð frá heimili ömmu minnar,
hann var henni ómetanlegur vin-
ur, en hún andaðist fyrir 10 mán-
uðum.
Ég bjó á heimili hennar sem
barn, og var þar mikið eftir að ég
flutti þaðan, en leið mín varð sú að
ég flutti tií hennar aftur og þá
með cigin fjölskyldu. Og ævinlega
var I>álli þar, en það kallaði ég
hann fram eftir öllum aldri, hann
var einskonar afi minn, því engan
átti ég á lífi. Og man ég sem barn
er skipsfréttirnar voru, að alltaf
hlustaði ég, til að vita hvar Kynd-
ill væri, og vissum við þá líka
hvenær Lalli kæmi í bæinn. Svo
eftir að ég stofnaði eigin fjöl-
skyldu, urðu Eiríkur og maðurinn
minn mjög góðir vinir, þó ald-
ursmunurinn væri þó nokkur og
minnumst við raargra ánægju- og
gleðistunda með honúm. Við vilj-
um þakka Eiríki góð kynni og
ýmsa aðstoð er hann veitti okkur,
og elnnig þá ómetanlegu hjálp er
hann veitti önnnp minni.
Við vottum dóttur báns og fjöl-
skyldu hennár okkar innilegustu
samúð svo og systkinum og öðrum
ættingjum.
Kristín, Gunnar,
Inga Dóra og Húbort Nói,
Norðurbraut 23
+
Stjúptaöir minn,
GUÐMUNDUR G. GUDJÓNSSON,
Álfhólsvegi 12S, Kópavogi,
andaöist 1. október.
Garðar Jóhannesson.
Eiginkona mín og móöir okkar,
HILDUR SIGRÚN HILMARSDÓTTIR,
lést 3. október.
Ólafur Jón Einarsson,
Einar Ólafsson,
Kolbrún Ólafsdóttir,
Lovisa Guörún Ólafsdóttir.
+
Konan min elskuleg og móöir okkar,
HERDÍS ÁSGEIRSDÓTTIR,
Hávallagötu 9,
lézt í Hátúni 10 B aö kvöldi hins 3. október.
Tryggvi Ófeigsson,
Páll Asgeir Tryggvason,
Jóhanna Tryggvadóttir,
Rannveig Tryggvadóttir,
Herdís Tryggvadóttir,
Anna Tryggvadóttir.
Móöursystir okkar,
SIGRÍOUR FRIÐRIKSDÓTTIR,
er andaöist 30. september sl. verður jarösungin frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 7. október kl. 15.
Sigurlaug Þ. Ottesen og systur.
+
Móöir mín, tengdamóöir, amma og langamma,
GUDRÍDUR SIGURBJÖRNSDÓTTIR,
lést á Elliheimilinu Grund fimmtudaginn 23. september.
Útförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hinnar látnu.
Ólafur Ottósson, Guðríöur Guömundsdóttir,
Ólöf Helga Gunnarsdóttir, Ólafur fsberg Hannesson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
SIGRÍDUR JÓNSDÓTTIR,
Laugavegi 132,
veröur jarösungin í dag, þriöjudag 5. október, kl. 15.00 frá Foss-
vogskapellu.
Jón Guömundsson, Vigdís Tryggvadóttir,
Ingibjörg Guömundsdóttir.Guöfinnur Sigfússon,
Hörður M. Felixson, Ragnheiöur Hjálmarsdóttir,
Soffía Felixdóttir, Jóhannes Pátursson
og barnabörn.
+
Útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
SIGURDAR GUÐMUNDSSONAR,
Grandavegi 39, Reykjavik,
fer fram frá Fríkirkjunni mlövikudaglnn 6. október kl. 13.30.
Guörún Eggertsdóttir,
Siguröur E. Sigurösson, Lára Haraldsdóttir,
Garöar Sigurösson, Asta Halldórsdóttir,
Guömundur Slgurösson, 8igrún A. Haraldsdóttir,
Sverrir Sigurósson, Sonja Berg
Gunnar Sigurösson,
og barnabörn
+
Einlægar þakkir færum vlö öllum þeim er auösýndu okkur samúö
og vinarhug viö andlát og útför
JÓNU ÞORBJARNARDÓTTUR,
Langholtsvegi 67.
Sverrir Jónsson,
Páll Jónsaon,
Sólveig Jónsdóttír,
Gunnar Jónsson,
Vibeke Jónsson,
Guörún Ólafsdóttir,
Jóhanna Þorbjarnardóttir,
Páll Bjarnason,
Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Bergþóra Þorbjarnardóttir.