Tíminn - 17.08.1965, Blaðsíða 11

ÞRffiJUDAGUR 17. ágúst 1965
TÍMINN
SEND TIL ÍSLANDS
JANE
47
neinn sómasamlegan stað að ræða, sem hann gat farið með
hana á.
Væri hann aðeins liðþjálfi, vissi hann ef til vill ekki einu
sinni, að stærsta og fínasta hótelið á íslandi er engu stærra
en það minnsta heima. (Hótel Borg, bezta hótelið í Reykjavík,
býður upp á kvöldverð og dans, en þangað mega einungis
liðsforingjar koma). Hann myndi ekki vita, og kannski ekki
vilja vita, það með fallega stúlku upp á arminn og engan
stað að fara á, að aðgangur að Borg var einu sinni heimill
óbreyttum liðsmönnum, en menn neyddust til þess að breyta
því og leyfa inngöngu aðeins liðsforingjum, vegna þess, hve
þröngt hafði verið þar inni, en liðsforingjarnir voru mun
færri talsins. Meira að segja Hekla varð bannsvæði vegna
óróaseggja, sem höfðu látið mikið til sín taka þar, slegizt
og verið með ólæti. Þar af leiðandi höfðu dyr Heklu lokazt
fyrir óbreyttum liðsmönnum.
Þetta var auðvitað mjög óþægilegt fyrir þá menn, sem
kunnu að skemmta sér án þess að hegða sér illa og vera
með ólæti. Það skipti engu máli, hve mikið mennimir lögðu
á sig til þess að skilja allar þessar takmarkanir og líta á þær
sem nauðsynlegar aðgerðir, þá fór svo, að reiði þeirra og
óánægja varð svo mikil, að þeir sáu ekki lengur hið rétta í
málinu, og vildu það heldur ekki. Við slík tækifæri áttu þeir
til að sökkva sér niður í sjálfsmeðaumkun og segja: — Að
vera hermaður, er sama og vera ekki neitt, eða — Liðs-
foringjarnir gína yfir öllu — og fjandinn hirði okkur hina!
Kannski eru þetta venjulegar hermannaáhyggjur um all-
an heim í öllum herjum, hverrar þjóðar, sem þeir em.
En á íslandi var þetta oftar alvarlegt umræðuefni fremur
en hversdagslegar k'vartanir. Mörgum vikum eftir að heim-
ilið var opnað héldu þeir áfram að hamra á þessu sam^,
eins og þeir hefðu ekkert annað skemmtilegra um að hugsa.
Það var næstum með óeðlilegri ánægju, að þeir spáðu:
— Bíðið og sjáið, við munum ekki hafa þetta lengi. Ég var
sammála því, að það væri alveg möguiegt, en því aðeins,
að þeir höguðu sér eins og tartaralýður og væru nægilega
heimskir til þess að skemma, það sem þeim hafði verið
fengið í hendur. Sú staðreynd, að engir herlögreglumenn
voru þarna á verði hjálpaði mér: heimilið er eign hvers
og eins hinna amerísku hermanna, þar af leiðandi ber hver
einstakur hermaður ábyrgð á því, að þar fari allt fram með
röð og reglu. Örlög heimilisins lágu einvörðungu í höndum
þeirra sjálfra.
Áður en heimilið var opnað, hafði verið rætt um það frá
öllum hliðum, hvort rétt væri að hafa herlögreglu á verði
þar. Þetta var mjög viðkvæmt mál, og þurfti varfærnis-
legrar meðferðar við samræmi við það: Herlögreglan er ekki
svo vinsæl innan hersins. Þvert á móti er hún sem deild,
aðskilin óbeint frá hinum deildunum. Hermennirnir, sem
eru í lögreglunni, vinna oft við erfiðar aðstæður, því menn
forðast þá, reyna að reita þá til reiði og gera þeim lífið
erfitt á öllum sviðum af ásettu ráði. Þegar fáir menn þurfa
að láta valdið vinna fyrir sig, hættir þeim til að verða dálítið
afskiptasamir. Því er það, að allir herlögreglumenn, góðir,
slæmir eða afskiptalausir eru kallaðir „rottur“ þótt leitt sé
frá að segja, og á íslandi eru þeir kallaðir „Texas-rottur“.
Þetta var langt í frá að vera aðalástæðan til þess að við
ákváðum að hafa ekki neina fulltrúa herstjórnarinnar nær-
stadda á heimilinu. Bæði Mary og mér fannst þetta fyrsta
skref í áttina að almennu tómstundastarfi ætti að vera
frjálst og laust við allar takmarkanir, sem ef til vill væru al-
gjörlega óþarfar. Okkur fannst líka, að það bezta, sem við
gátum boðið mönnunum upp á í þessu takmarkaða húsrými,
væri heimilislegt andrúmsloft, fyrst og fremst. Ef byrjað
var með að setja alls kyns reglur var það
sama og bjóða vandræðunum heim, og um leið eyðileggja
heimilisblæinn. Við vildum byrja smátt og glíma við vand-
ræðin, þegar þau yrðu á vegi okkar. Það var bezt að setja
reglurnar eftir því sem þörf krefði en að setja þær með
það í huga, sem fyrir gæti komið, sögðum við. Mennirnir
munu hjáipa okkur til þess að halda uppi lögum og reglu.
Hin staðfasta trú okkar á þá var endurgoldin margfaldlega
allt þetta fyrsta ár.
Við gerðum okk;ur auðvitað Ijóst, að skóla-heimilið myndi
alls ekki leysa húsnæðisvandræði tómstundastarfseminnar
til fullnustu. Enn var ekki hægt að uppfylla tvær heitustu
óskir hermannanna: að hafa dansleiki og að þeir gætu komið
með stúlkurnar sínar á einhvern sómasamlegan stað. Hvað
þetta snerti voru hendur okkar gjörsamlega bundnar, því skól
inn hafði verið lánaður með því skilyrði, að enginn íslend-
ingur, maður eða kona, fengi að sækja hann að staðaldri.
Það var engin leið að komast fram hjá þessu ákvæði, þar
sem íslendingarnir höfðu sett það sjálfir. Það var erfitt að
hafa nú náð svona langt, en þó ekki alla leið. Þar við bætt-
30
og bar hana yfir þvera stofuna.
Hann nam staðar við gluggann,
dró tjöldin fyrir og lokaði sólina
úti.
Monty sat í bílnum og var öðru j
hverju að líta upp í gluggann. i
— Eg vona, að hún hafi ekki |
gleymt mér, tautaði hann. — Það |
er skrambi heitt að sitja hérna. :
Hann reykti hvern vindlinginn ;
eftir annan, og var að hugsa um
forsæluna á svölunum fyrir utan
spilabankann. Það væri ekki ama-
legt að fá ískaldan svaladrykk
núna!
' — Halló, Monty!
Hann leit upp. Mafalda stóð
við dymar og veifaði til hans.
— Halló! kallaði hann á^ móti.
Hún þurfti ekki meira. Á svip
stundu var hún komin og hallaði
sér upp að bílnUm og horfði ástar-;
augum á Monty. Hann opnaði I
dymar og klappaði á auða sætið j
við hlið sér og bauð henni að
setjastinn.
— Ég hafði engan til að dansa'
við í gærkvöldi, sagði hún kvein-
andi um leið og hún settist. —
Druce bauð upp á líkjörglas eftir
matinn, en það er nú lítið gam-
an að honum, eins og þú veizt.
Hann sat og lét sér líða illa, af
því að konan hans var með höfuð-
verk.
— Jæja, var hún það? sagði
Monty hissa.
— Á ég að segja þér nýjasta
nýtt? hélt hún áfram án þess að
taka eftir að Monty hafði orðið
undrandi. Pabbi hefur lofað að
ég skuli fá að fara til New York
í haust!
— Hvað ætlarðu að gera þang-
að?
— Leggja stund á listnám, sagði
hún hátíðlega.
Brúnu augun brostu til hennar.
— Leggja stund á karlmenn, er
ekki svo?
Hún færði sig nær honum. —
Einn mann, kannske, ef ég fæ!
Glensið skein enn úr augunum
á Monty. — Það er hugsanlegt
að þú fáir það. En það kemur
undir því, hvort . . . Hann renndi
augunum eftir gluggaröðinni, sem
glampaði í sólskininu.
— Eg skal vera ósköp þæg,
sagði hún og stakk hendinni und-
ir handlegginn á honum ...
En nú tók hann ekki lengur
eftir því, sem hún sagði. Hann
horfði upp í gluggann og svipur-
inn varð býsna skrítinn. Hann
kreysti saman varirnar. Mafalda
leit í þá áttina, sem hann horfði.
— Er einhver að veifa til þín?
spurði hún hissa.
— Það er svo að sjá, svaraði
hann stutt. — Við skulum aka
eitthvað burt og fá okkur í staup-
inu.
Hann ræsti bílinn án þess að
bíða eftir, að hún svaraði. Þessi
bending sýndi, að allt hafði fallið
í ljúfa löð. Að hann gat ekki
vænzt neins framar . . .
— En hvað þetta er skrítið,
sagði Mafalda, er bíllinn sveigði
niður á þjóðveginn. — Þarna
stendur einhver enn, og er að
veifa.
Ray var ein í herbergi Druce.
' Hún hallaði sér út um gluggann.
Hún veifaði og veifaði með litl-
um vasaklút. Metnaðurinn var það
eina, sem hélt henni uppi núna.
Monty mátti aldrei fá grun um
það, sem hafði komið fyrir. Þá
mundi hún deyja af blygðun.
Hún heyrði, að hann ræsti bíl-
inn, sá hann beygja og hverfa
í moldarskýi á veginum. Monty
var horfinn. Og með honum sú
eina ást, sem hún hafði upplifað
um ævina. f kuldalegu og þegj-
andalegu svefnherberginu var ekki
annað en hatur. Hatur til manns-
ins, sem hafði óvirt hana svo tak-
markalaust. niðurlægt hana svo
hrottalega — maðurinn, sem hún
hafði svarið að hefna sín á.
En þrátt fyrir, að hatrið væri
henni ríkt í huga fannst henni
að hún gæti ekki komið hefndinni
fram. f fyrstu var hún svo bama-
lega opinská, að hann hló að
henni. Hún fann glöggt, að hún
var jafn ósjálfbjarga næstu mán-|
uðina og hún hafði verið þessa'
11
Rest best koddar
Endurnýjum gömlu sænguraar
Eigum dún og fiðurheld ver,
æðardúns og gæsadúnssængur
og kodda af ýrasum stærðum.
- PÓSTSENDUM -
Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstig 3 — Simi 18740
(Örfá skref frá Laugavegi)
hræðilegu stund inni í herberg-
inu hjá honum forðum, þegar hún
barðist árangurslaust við að losna
úr greipum hans. Stundum lá
henni við að gefast upp, en þá
þurfti- hún ekki annað en minn-
ast orðanna, sem Druce hafði sagt:
„Einu sinni vildi ég eignast ást
þína. En nú er hún orðin gildis-
laus. Nú læt ég mér nægja að
eiga kroppinn á þér, Ray.“ Hve-
nær, sem hún minntist þessara
orða hitnaði hún af blygðun. Hún
hafði svarið að hefna sín, og það
ætlaði hún að efna!
Druce umgekkst hana með svo
mikilli blíðu og umburðarlyndi, að
það ætlaði að gera útaf við hana.
Hvernig, sem hún reyndi að særa
hann og móðga, var hann alltaf
jafn kurteis við hana. Þegar hann
kynnti hana vinum sínum í New
York, kallaði hann hana alltaf
„elsku konuna mína,“ með svo
mikilli alúð, að henni lá við að
springa af reiði. Hana langaði til
að æpa hástöfum til þess að hæ-
verskubrosið hyrfi af andliti hans.
Það var yndislegt og tómlegt
í senn, þegar hann var fjarver-
andi og hún hafði stóru lúxusíbúð-
ina ein útaf fyrir sig. Þá reyndi
hún að njóta sem bezt auðæfanna,
sem hún hafði ávallt talið mikils-
verðust af öllu í lífinu. En jafn-
vel auðæfin voru hætt að veita
henni gleði. Hverju skipti það þó
gólfdúkarnir væru mjúkir og þykk
ir að þjónarnir hneigðu sig djúpt,
og að henni stæðu allar dyr opn-
ar í samkvæmislífinu, þegar hjart-
að var tómt og kalt? Ray gerði
allt, sem hún gat til þess að njóta
tilbreytingar í þessu tómi. Þegar
hún var ekki boðin út sjálf, hafði
hún gesti hjá sér.
f dag var móðir hennar í heim-
sókn. Frú Redmond hafði yngzt
upp síðan dóttir hennar giftist,
og hún var unglegri og kátari en
nokkru sinni áður.
— Þú líkist meir og meir ungri
stúlku með hverju deginum,
mamma, sagði Ray.
— Já, það er bráðnauðsynlegt
á mínum aldri, ef maður vill ekki
eldast, svaraði frúin spekingslega.
— En finnst þér ég ekki hafa
grennzt líka? Þú veizt, að ég er
alltaf að reyna að léttast. En úr
því að maður minnist á mat, Ray
— þú mundir ekki ætla að bjóða
mér að borða hjá þér í dag?
Ray varð vandræðaleg. — Ekki
í dag, mamma. Ég á von á heil-
um hóp . . . Hún var rétt kom-
in að því að segja „af ungu fóIH,4*
en tók sig á á síðustu stundu.
— Við ætlum í „Köngulóna“ á
eftir. Náttklúbbinn, skilurðu.
— Góða barn, w** «w*»