Morgunblaðið - 01.02.1985, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 1985
B 13
Ég kalla hann biskupshúfuna,“
segir Ólöf um þennan egypska
silfurhring. „Hann er reyndar
svolítið hættulegur og ég var
alltaf hrædd við að vera með
hann, þegar óg tók börnin mín
lítil upp.“
„Kórónan“, gullhringur með
óþræddum perlum, sem gefinn
var Ólöfu '55, er hún var við
nám í Egyptalandi. „Þaö fylgdi
þessum pínulitla, fíngeröa
hring, að hann kœmi í stað
stjarnanna, sem ekki vaari hægt
aö ná niður af himnum fyrir
mig,“ segir Ólöf og hlnr aö
mínningunni.
ég hlut sem mér finnst athyglis-
veröur og formfallegur, set ég
hann upp, hvort sem hann er ekta
eöa óekta. Stundum ber ég stóra
og mikla hluti, stundum smáa og
fíngeröa. Þaö er óskaplega mis-
jafnt.
Ég fer aldrei í búöir gagngert til
aö kaupa fatnaö eöa skartgripi.
Þaö er frekar aö ég sjái eitthvaö
sem grípur augaö, yfirleitt þegar
ég er í alit öörum erindagjöröum.
Reyndar man ég eftir því aö
hafa fariö niöur í bæ til aö kaupa
mér kjól, einhverntíma er ég var
stödd á íslandi. Þaö sem ég kom
heim meö átti þó ekkert skylt viö
markmiö bæjarferöarinnar. Inn um
búöarglugga varö mér litiö á upp-
stoppaöan blásvartan hrafn, sem
hreif mig svo aö ég keypti hann og
gleymdi kjólnum. Reyndar haföi ég
ekkert aö gera viö krumma, sem
viö köllum „Hugin", en gaf hann
Sigurði, sem þá var sendiherra í
Kaupmannahöfn, í tilefni af heim-
komu handritanna. „Muninn” hefur
hann ekki eignast enn.
En svo við víkjum aftur aö
skartgripum. Þaö er dálítii kúnst
aö kunna aö bera skartgripi, rétt
eins og klæönaö. Þetta á fólk aö
læra af sjálfu sér en ekki af for-
skrift fjöldaframleiddrar tísku.
Þannig þroskar fólk best sinn eigin
smekk, álít ég, og útkoman veröur
ólíkari og skemmtilegri um leiö.“
Gullnœla með fíngerðu víravirki
ofan á heilli plötu. Smáu hvítu
steinarnir, sem mynda tvær raðir
í miðjunni, skipta lit eftir því
hvernig birta fellur og veröa þá
rauöleitir. „Næluna gaf mér góö
vinkona min í Kaupmannahöfn,
svissneska sendiherrafrúin, en
gripínn hafði móðir hennar átt.
Reyndar fékk ég tvær nælur, en
gaf aðra og það er líklegast eini
skartgripurinn sem ég hef gefiö
og séð eftir,“ segir Ólöf.
J
„Svarta línan“, hálsfestar, eyrnalokkar, arm
band og hringir úr vatnavísundi.
Portúgölsk silfurarmbönd með skeljum.
„Þetta er nú talandi dæmi um hvernig ég verð
ástfangin af skartgripum. Sá þetta í búö á
Laugaveginum eitt kvöldið þegar ég var á leið
úr bíó og var fyrsti kúnni sem mætti næsta
dag,“ segir Rósa.
„Hvíta línan". Hálsmenið er úr úlfaldabeini,
eyrnalokkarnir úr fílabeini og kokteilpinnarnir
úr vatnavísundi. Þá hefur Rósa notað sem hár-
pinna.
íslenskt hálsmen frá
1910, silfur og hrafn-
tinna. Demantshring-
urinn er enskur, ferm-
ingargjöf móður
Rósu.
Grænlenskur túbulakki úr beini. „Ég held voða-
lega mikið upp á þennan hlut, fékk hann send-
an frá grænlensku sjónvarpsstöðinni eftir að ég
hannaði merkið þeirra. Þeir voru nú svo kurteis-
ir að spyrja mig fyrst hvort ég vildi fá hann
brotinn, í þjóötrúnni má nefnilega leggja á fólk
ýmis álög með svona sendingu, sem eru í gildi
þar til hluturinn er brotinn í tvennt.“
Lít á skartgripi sem listaverk
Rósa Ingólfsdóttir
egar viö hittum Rósu
Ingólfsdóttur, auglýs-
ingateiknara og leikara
og skartgripi ber á
góma, er augljóst aö þar er á
feröinni kona meö mikinn áhuga
á skartgripum af margvíslegum
toga. „Þaö er afskaplega ríkt í
mér aö eiga fallega skartgripi.
Mér finnst þaö eiginlega aöal
hverrar konu aö eiga þokkalegt
skartgripaskrín," segir Rósa.
— Hefur áhuginn alltaf veriö
til staöar?
„Þaö held ég. Mér hefur alltaf
þótt þaö mjög kvenlegt aö
skreyta sig. Hef gaman af því aö
sjá konur sem kunna aö velja
saman föt og skartgripi svo vel
fari. Síöan hefur námiö í Mynd-
lista- og handíðaskólanum og
vinnan viö auglýsingagerö vissu-
lega ýtt undir áhugann á skart-
gripum eins og öörum formum. .
Maöur er alltaf aö vinna meö
form og því eölilega meö augun
opin fyrir hvers kyns formum,
samspili litahringsins og lista-
verkum almennt.
Ég lít yfirleitt á skartgripi sem
listaverk formlega séö, jafnvel þó
hluturinn sé úr plasti. Máliö er
síöan aö setja gripina saman
meö fatnaöi og móta þannig
heildarmynd af persónunni. Sem
sé búa til eitt allsherjar lista-
verk!“ segir Rósa hlæjandi.
„Þetta er hæfileiki sem ég held
aö búi í flestum, hver og einn
þarf hins vegar aö þróa hann
meö sér og hreinlega æfa sig í aö
finna út hvaö fer honum og pass-
ar best viö, bæöi persónuleikann
og útlitiö.
í skartgripahirslum Rósu má
sjá aö hún hefur komiö sér upp
því sem kalla má „svörtu línuna“,
„hvítu línuna“, „brúnu línuna“ og
þar fram eftir götunum. „Mér
finnst ósköp þægilegt aö geta
alltaf fariö í skríniö, vitandi þaö
aö ég á þar g'ipi sem hæfa föt-
unum sem ég er í hverju sinni.
Auövitaö fer þaö ekki bara eftir
fötunum hvaö ég set á mig,
skapiö skiptir heilmiklu máli líka
og þannig hlýtur aö vera fariö
meö allar konur.
Fyrir utan þaö aö hafa óskap-
lega gaman af skartgripum yfir-
leitt, þá hef ég ekki síður gaman
af sögunni á bak viö þá,“ segir
Rósa, um leiö og hún sýnir okkur
afríska hálsfesti sem kuöungar
eru m.a. þræddir upp á. „Þegar
mér var gefin festin fylgdi sú
saga aö fyrir 35 kuöunga mætti
kaupa sér þræl, þannig aö festin
er einn, tveir, þrír, fjórir, fimm ...
jafnvirði tveggja og hálfs þræls.
Þar höfum við þaö!
En svona án gamans, þá þykir
mér ekki verra aö kynnast hlutn-
um, vita hvaöan hann kemur og
af hverju hann var hannaður
svona en ekki hinsegin, hvort
formið eöa efniö er heföbundiö
og annaö í þeim dúr. Einhvern
veginn þykir manni vænna um
hlutina þegar uppruni þeirra ligg-
ur fyrir.
Síöan geta skartgripir sem
nánast eru einskis viröi í pening-
um oröiö manni afskaplega
hjartfólgnir. Ég á til dæmis
eyrnalokk meö skel sem ég hef
mikið dálæti á, einfaldlega af því
aö þaö var dóttir mín sem keypti
hann handa mér. Á sama hátt
þykir mér voöalega vænt um
perlurnar mínar, af því aö amma
og mamma hafa báöar borið
þær. Ætll þaö megi ekki kalla
mig nokkurs konar sælkera á
skartgripi."
son sem aöstoöarmaöur.
Framkvæmd myndarinnar
var þannig, aö þeir sem aö
gerö hennar unnu voru
ólaunaöir, en fengu eign-
arhlut í myndinni.
Efnisþráöur myndarinnar
er í stuttu máli „hugljúf ást-
arsaga um togstreitu á milli
ungs bílatöffara og aldraös
sjoppueiganda um korn-
unga gengilbeinu í sjoppu
þess síöarnefnda," segir
Jakob. Myndin er gerö eftir
samnefndri skáldsögu
Johns Gardner, en kvik-
Jakob Magnússon framleið-
andi myndarinnar ásamt öðr-
um úr kvikmyndatökuhópn-
um.
myndahandrit gerði Drew
Denbaum, sem jafnframt
leikstýrir henni. Kvikmynda-
töku annaöist David Bridg-
es, sem m.a. vann viö gerö
myndarinnar „Meö allt á
hreinu", en tónlistin er eftir
þá Lincoin Mayorga og Pat
Metheny, sem þykir einn
færasti jassgítarieikari
Bandaríkjanna um þessar
mundir.
Myndin, sem gerist i nú-
tímanum, var tekin á tima-
bilinu mars-maí 1982 á
jaröskjálftasvæði Noröur-
Kaliforníufylkis. Er ekki
hægt aö segja annað en aö
kvikmyndatökuliöiö hafi haft
heppnina meö sér. Þremur
mánuðum eftur aö tökum
lauk kom þar jaröskjálfti
sem lagöi þorpiö Colingas í
rústir, þar sem kvik-
myndatökur fóru m.a. fram.
Leikarar í myndinni eru m.a.
Grace Zabrisky (An Officer
and a Gentleman), Patrick
Cassidy, Michael Cole,
Heather Langenkamp og Ed
Lauter.
„Gengilbeinan“, förðunarmeistarinn og „sjoppueigandinn“. — ve
F.v. Heather Langenkamp, Ragna Fossberg og Michael Cole.