Morgunblaðið - 19.07.1985, Blaðsíða 4

4 B
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. JÚLÍ 1985
I
Það er eiginlega ekki
hægt aö hugsa sér hann í
ham. Bætandi ekki ein-
ungis gráu ofan á svart,
heldur rauðu, gulu, eit-
urgrænu og öllu þar á
milli, nema fjólu-
bláu. Sem er þó aö koma
til. Maður, sem lítur á um-
hverfið sem eitt allsherjar
smáatriði, þegar hann heyr
einvígi við strigann, litina,
eigin hugsanir og tilfinn-
ingar — mótar þær í átök
„Nei, en mér fyndist voöalega
gott aó geta átt hér athvarf. Bæöi
til aö vinna fyrir sýningar og
eins er bara svo gott fyrir sálina og
þaö sem maöur er aö gera, aö
hverfa frá því. Ekki of lengi þó. En
mér finnst gott aö fara frá New
York um stund og koma ferskur
aftur. Tilbúinn aö vinna úr þessu
sjónræna sem ég hef upplifaö meö
því aö festa rætur um stund á ein-
hverjum öörum staö. Þess vegna
er ég alltaf aö fara eitthvert, hef
alltaf veriö svona.“
— Þetta er ekki bara rótleysi?
„Það er bara í huganum."
— En í persónunni?
„Þaö er frekar spurning um
skipulag — meö þeim fyrirvara aö
eins og maður er endurspeglar
ekki þaö sem maöur gerir. Þegar
ég er aö vinna eru hlutir eins og aö
boröa, sofa, loka dósum og svo-
leiöis, bara smáatriöi. Ég kann
ekki aö vera í röö og reglu, vil geta
hent skissublööum út um allt,
helst gengiö á þeim i nokkrar vikur
og svona," segir hann og rennir
hendinni yfir vangann a la rak-
kremsauglýsing. „Þetta á svolítiö
viö um sjálfan mig líka, ef ég væri
aö vinna núna, sæti ég ekki hér
svona sléttur og felldur og ný-
rakaöur. Ekki þaö aö myndlistar-
menn eigi aö vera átakanlega
druslulegir."
—í þessum óskipulagsumræð-
um beinast augu blaóamanns
ósjálfrátt aö höndum myndlistar-
mannsins, sem á sinn hátt virka
eldri og harögeröari en maöurinn
sjálfur. Á meöan Vignir talar hafa
þessar litaskorpnu hendur leikið
sér meö boröklútinn, brotiö hann
saman, slétt og fellt, tekiö í sundur
og sett saman á annan hátt —
sem sé mjög fjarlægt myndinni af
manninum sem helst vill velkjast
svolítiö meö myndirnar sínar á
gólfinu. En það er kannski af því
aö hann hefur verið frá vinnustof-
unni — kannski of lengi?
„Þaö er alltaf erfitt aö vera ekki
aö mála, svona hugarfarslega séð.
Þaö er bara svo margt sem ég fæ
útrás fyrir þegar ég er aö vinna. Þá
er ég aö hugsa uppátt og ef ég er
í virkilega góöu stuöi, er umhverfið
ekki til. En þegar þaö líöur svona
langur tími eins og núna, tveir
mánuðir af alls kyns truflunum,
hrúgast upp hjá mér tilfinningar
og hugmyndir. Og maöur fer i vont
skap. Verður trekktur á aö hrær-
ast ekki í hringrás þessara hug-
mynda."
— Engar aörar tjáningarleiö-
ir?
„Nei, úr því ég hef ekki lært aö
drekka þetta úr mér þá er bara um
eitt aö ræöa — aö vinna þaö úr
sér.“
FÓLKÁ
FÖSTUDEGI
og fígúrur. Einhver misskilin skoffín, með útlit sem brýtur í bága við fegurðarskyn
samtíðarinnar, utan um ólgandi blíðu, hjartagæsku, rómatík. Oftast málar hann yfir
þær — einungis til aö fá þær enn sterkari. Nei, þaö er eiginlega ekki hægt að hugsa
sér hann í ham. Ekki þar sem hann kemur í rólegheitunum, heilsar með handabandi,
tekur ofan gleraugun og gefur þeim illt auga. „Þau eru eins og einhver heilsteyptur
milliveggur á milli mín og tilverunnar. En það er allt í lagi. í dag er bara einn af þessum
tveimur dögum á árinu sem ég reyni að þóknast náttúrulegum lögmálum og hvíla
augun á linsunum." Og þar meö er þetta sjónræna komið inn í dæmið. Það er engin
tilviljun. Maðurinn sem handfjatlar gleraugun og horfir á heiminn út úr fókus um stund
er Vignir Jóhannsson. Myndlistarmaðurinn úr stórborginni sem kom heim í vor til að
hvfla hugann, sýna afrakstur vetrarins á veggjum Listmunahússins, fara á fótboltaleik
á Skaganum, föndra með dóttur sinni, horfa svolítið á Irfið og tilveruna í sjónrænu
samhengi, sem ööru, og velta fyrir sér spurningunni um vinnustofu með útsýni yfir
sundin. Er hann kannski á leiðinni heim?
Vignir
Jóhannsson
myndlistarmaður
— Sem veróur hvenær næst?
Stynur nú myndlistarmaöurinn
og leggur boröklútinn frá sér.
„Núna fer ég beint í aö undirbúa
Indónesíuferö og fer þangaö í allt
öörum erindum en myndlist. Sé
fram á kannski þrjá mánuöi þar til
aö ég fer aö mála aftur. Af því ég
veit þetta þá leggst þaö svolítiö illa
i mig. Hins vegar er þetta ferö sem
ég hef veriö aö sverma fyrir lengi
og auövitaö vona ég aö þarna
veröi ég fyrir einhverjum áhrifum
til aö vinna úr seinna meir.“
— Skissar þú í fjarverunni?
„Já. Þaö hefur eiginlega bjarg-
aö mér þessa síöustu tvo mánuöi,
aö eftir sýninguna hér fór óg til
Frakklands og Spánar og vann
svolítið í feröinni. Uppgötvaöi þá
aö ég gat notaö liti, svona venju-
lega barnaliti og eftir sem áöur
fengiö maleríska tilfinningu í
myndirnar. Þaö var talsveröur létt-
ir í sjálfu sér, auk þess aö gefa mér
von um aö geta unniö í lítiö for-
mat.“ Smærri flötum hefur hann
lítiö sinnt frá því framhaldsnáminu
í grafík lauk '81 og hann snéri sér
að málverkinu. „Þó hafa myndirn-
ar mínar fariö minnkandi, allt frá
'78.“
Samt, aö mála stórt, þaó er
þessi líkamlega útrás, þessi vold-
uga tilfinning þegar hver einasti
líkamspartur tekur þátt í sköpun-
inni.“ Þessi orö eru ekki einasta
sögö, þau eru leikin út í tómarúm-
iö. „Hitt,“ segir hann og kímir,
hniprar sig i stólnum og teiknar
með fingrum hægri handar í lófa
þeirrar vinstri, „þaö er svona. En
stundum þarf maöur aö sanna fyrir
sjálfum sér aö þaö sé hægt aö
vinna í minna format og aö þaö
geti virkað.“
— Húsbóndinn á vinnustof-
unni — maðurinn eða myndlist-
in?
„Myndlistin", svarar hann, án
þess þó aö þurfa aö svara, svipur-
inn einn nægir. „Annars væri óg að
gera eitthvaö annaö. Fyrir mór eru
eiginlega bara tvær stefnur í þessu
öllu saman. Sumt fólk lifir á þessu
sem brennur innra með því, hvort
sem þaö er efnislega rökrétt,
draumkennt eða hvaö. En þaö lifir
á því sem hendi er næst til aö geta
gert nákvæmlega þetta. Svo er
fólk sem vill láta sér líða vel í ver-
aldlegri efnishyggjunni og þá gerir
þetta fólk þaö. Á kannski innra
meö sér aöra drauma sem ganga á
skjön við efnishyggjuna, en þaö
velur þá og hafnar.“
bmm

mm
■■■