Morgunblaðið - 24.01.1986, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR1986
B 13
langaði að dansa eftir.
Sp: Var þatta löngu áður en
þið gáfuð út hljómplötu?
NR: Um hálfu öðru ári áður
en fyrsta smáskífan okkar var
gefin út, en það var „Planet
Earth“. í Birmingham kynntumst
við trommuleikaranum Roger
Taylor, sem var frábær, miklu
betri tónlistarmaður en við báðir
samanlagt. Honum leist vel á
hugmyndir okkar og ákvað að
slást i hópinn. Við reyndum svo
að ráða gítarleikara og söngv-
ara, röðuðum hljóðfærunum
niður á ótal vegu og reyndum
allskonar tækni. Að endingu
virtist útkoman verða einhvers-
konar blanda af stíl Giorgios
Moroder, Amöndu Lear og
popptónlistar. Að lokum réð ég
Simon Le Bon og Andy Taylor
og eftir það kom framhaldið af
sjálfu sér.
Almáttugur, hvað
ef hann getur nú
ekki sungid
NR: Já, hann og Paul eru
ennþá umboðsmenn okkar.
Sp: Þú segist ekki líta áykkur
sem rokkstjörnur?
NR: Að minnsta kosti ekki
sjálfan mig. Tónlist er að vísu
efst á baugi þessa stundina, en
ég stóð fyrir myndun hljómsveit-
ar fyrir aðeins fáum árum og er
enn áhugasamur um slíkt, þ.e.
að skapa eitthvað nýtt. Ég hef
sífellt verið að reyna að koma
fram með einhverjar nýjungar
hjá Duran Duran, kom einnig á
framfæri hljómsveitinni
„Kajagoogoo", sem ég upp-
götvaði og varð hún mjög vin-
sæl. Auk þess hef ég alltaf verið
mjög áhugasamur um Ijósmynd-
un, einkum polaroid-myndatök-
ur, gaf út bók með myndum
mínum, kallaði hana „Truflanir".
Ég tók Ijósmyndir af ýmsum list-
formum, allt frá höggmyndum
og tauþrykki til blek-sprautu-
verka á gólfteppum og setti síð-
an þessar polaroid-myndir
saman í bók, sem einskonar
listsýningu.
Sp: Simon hefur frábæra
rödd.
NR: Ég hef alltaf verið hrifinn
af söng hans. Þetta var allt ákaf-
lega sniðugt, því þegar hann
kom til viðtalsins sá ég strax að
hann var einmitt sá er ég hafði
verið að leita að. Útlitið og fasið
voru ákjósanleg og ég man að
ég hugsaði: „Almáttugur, hvað
ef hann getur nú ekki sungið?"
Ég var næstum ákveðinn í að
ráöa hann samt, þó röddina
vantaði. Sem betur fer fór allt
vel og við sömdum strax lag
fyrir hann, „Nightboat", það var
með á fyrstu breiðskífunni okk-
ar. Þegar Simon réðst til okkar
var hann í leiklistarnámi en lang-
aði að vera með í hljómsveit.
Sp: Hvernig tókst ykkur að
fá fyrstu plötuna gefna út?
NR: Það tókst ekki strax.
Þegar við vorum búnir að koma
á ákjósanlegri hljóðfæraskipan
urðum við sjálfsöruggari.
Sp: Þessi hljómsveit ykkar
lék svo í Birmingham?
NR: Við spiluðum í klúbbum
og börum þar sem ekki tíðkaðist
að halda hljómleika. Brátt fór
svo, að við eignuðumst vissa
aðdáendur, sem eltu okkur á
milli staðanna. Það var eitthvað
nýtt, sem lá í loftinu, við gátum
ekki beinlínis skilgreint það, en
þetta tímabil hefur síðan verið
nefnt „New Romantics", Ný-
rómantík, í Englandi. Allt í einu
fóru hópar fólks að klæðast á
líkan hátt, það sama og gerst
hafði á tímum ræflarokksins, en
nú var klæðnaðurinn léttur og
skrautlegur, miklu litskrúðugri
en áður hafði verið. Við lékum
á mörgum hljómleikum og fórum
auk þess í hljómleikaferð um
England, lékum undir hjá Hazel
O’Connor. Michael Berrow,
umboðsmaðurinn okkar, seldi
íbúðina sína til að fjármagna
þessa ferð okkar. Að endingu
fór svo, að sex eða sjö útgáfufyr-
irtæki buðu hvert á móti öðru
til að fá að gefa út plötu með
okkur.
Sp: Hvar er Michael nú? Er
hann enn starfandi
meðykkur?
Andstyggð á
eiturlyfjum
Sp: Það er álit margra, að
rokklistamenn vaki allar nœtur
og sóu á kafi í eiturlyfjum og
kvenfólki.
NR: Ég hef andstyggð á eitur-
lyfjum og þetta er margþvæld
tugga um hljómlistarmenn. Mér
finnst fólk sem notar eiturlyf
eins og viljalausar verur, haldið
gjöreyðingarhvöt og þar að auki
er það hundleiðinlegt.
Sp: Það eru nú ekki allir
sammála þessu.
NR: Fyrir mig er aðalatriðið
að vera þess megnugur að
skapa sífellt eitthvað nýtt, eitt-
hvað einstakt og óvenjulegt er
veitir fólki ánægju um leið og ég
nýt ánægjunnar af að skapa
það. Ég vil að hægt sé að njóta
tónlistar minnar á mismunandi
vegu. Hafi maður gefið út hljóm-
plötu og fólk fæst til að dansa
eftir henni, hefur maður slegið
í gegn. Það er þó líka til fólk sem
aldrei dansar en hefur samt
gaman af að hlýða á tónlist
okkar, njóta textanna og hljóð-
fléttnanna í hægindastól heima
hjá sér. Við höfum líka náð fót-
festu hjá mörgum þannig.
Sp: Hvernig geta margir
staðið að samningu eins lags
án þess að ágreiningur skap-
ist? Þið eruð ólíkir innbyrðis
og hljótið að hafa ólíkar skoð-
anir?
NR: Þessu get ég ekki svarað,
en þetta hefur alltaf blessast. Ég
hef oft furðað mig á þessu, því
það kemur oft fyrir að hver ein-
stakur okkar hefur farið í hljóð-
verið og sett sínar hugmyndir
inn á plötuupptökuna. Ég tek
þó fram, að við gerum aldrei
neitt slíkt fyrr en eftir að heildar-
lína lagsins hefur verið spiluð
inn. Ég veit aldrei fyrirfram hvað
hver um sig hefur látið sér detta
í hug að bæta viö. Það er þó
svo einkennilegt, að gegnum
alla okkar samvinnu höfum við
verið harðánægðir meö þessi
aukaframlög hvers og eins og
fundist heildarútkoman ágæt.
Sp: Þetta eru þvímargbrotin
verk hjá ykkur, sem ekki er
auðvelt að endurtaka á hljóm-
leikum?
NR: Mér finnst okkur
takast mjög vel
upp á hljóm-
leikum.
Þegar við erum að ráða okkur
til hljómleikaferða efast ég oft
um hvort þetta sé það sem ég
vilji gera. Svona ferðir eru lýjandi
og ég þoli ekki þessi ferðalög.
Þetta væri ekkert mál ef ég hefði
einhverskonar tímavél
og gæti bara látið
senda mig milli staðai
á þann hátt. Svo
heféglíka fengið
þá flugu í höfuðið, að
ég verði að vera
í óskaplegu stuði
á öllum þessum
hljómleikum og
það gengur
ekki alltaf
nóguvel
hjá mér.
ég sé um að hann gerist ekki
um of djarfur í þungarokkinu.
Við erum prýðilegir vinir þrátt
fyrir þetta. Við Simon og Roger
höfðum líkar hugmyndir um
hvernig plötu við vildum gefa út
og höfðum nú
frjálsari hendur.
Þar sem við
vorum aðeins
þrír eftir, féll
þaðmérí
skautað
semja tón-
listina,
Simon
gerði
textana
og Roger
útsetti.
Þetta var
því mun
einfald-
ara en
þegar
Viðtal við annan af upphafs-
mönnum hljómsveitarinnar
Duran Duran, Nick Rkodes
Finn orkuna frá
áheyrendum
Sp: Tekurðu konuna þína
með þér íþessi ferðalög?
NR: Stundum, en hún vill
fremur vera heima.
Sp: Hvernig er að fara í
hljómleikaferðir með Nick,
Julie?
Julie Anne Rhodes: Það er
spennandi, að vissu marki. Ég
get t.d. fundið orkuna, sem
streymir frá áheyrendum. Þegar
égfhef hins vegar verið með
honum á 60 hljómleikum með
sama efni, fer mesta gamanið
að fara af þessu. Þá kýs ég
fremur að bíða heima eða heim-
sækja kunningja, séu þeir á
sömu slóðum.
Sp: Hvernig stóð á þvf að
hljómsveitin skipti liði?
NR: Okkur kom saman um
að prófa þetta í smá tíma, þar
til við hefðum framkvæmt þau
verkefni sem okkur voru hugleik-
in. John og Andy langaði að
gefa út plötu með þungarokki,
sem hægt væri að dansa eftir.
Þetta hafa þeir nú framkvæmt,
í samvinnu við Robert Palmer
og Tony Thompson, og kölluðu
þessa hljómsveit sína „Power
Station".
Sjálfur vildi ég gera eitthvað
miklu flóknara. Það eru nokkur
danslög á plötunni, en mig lang-
aði að hafa þetta allt öðruvísi
og róttækara. í Duran Duran
erum við Andy ágætis dragbítar
hvor á annan. Hann heldur aftur
af framúrstefnuáráttu minni og
við vorum fimm um þetta og
þrættum stundum um hver ætti
að gera hvað. Það má líkja þessu
við að hafa autt blaö þar sem
hver um sig hefur einn lit til að
mála á blaðið: Séu litirnir of
margir, verður þetta einn hræri-
grautur:
Sp: í hverju er tónlistarlíf í
London frábrugðið t.d. því
bandaríska?
NR: Þessu hef ég oft velt fyrir
mér. Þó það hafi verið ákaflega
erfitt fyrir okkur að slá í gegn í
Englandi, held ég jafnframt að
við höfum verið eina nýja hljóm-
sveitin sem hljómplötuútgef-
endur gáfu einhvern gaum að
um þær mundir. Ég get ekki
ímyndað mér hvernig hljómsveit
nær að slá í gegn í Bandaríkjun-
um, eins víðáttumikil og þau
eru. Hún getur verið sú vinsæl-
asta sem um getur í Boston en
orðstír hennar nær samt ekki til
New York! Ég frótti aldrei af
nýjum hljómsveitum hér, nema
þá gegnum einhverskonar
áhangendaklúbba. Þeirra heyr-
ist aldrei getið sem hafa eitt-
hvað nýstárlegt fram að færa.
Hvaða bandarískar hljómsveitir
hafa orðið heimsfrægar undan-
farin fimm ár? Ekki man ég eftir
neinni. í hvert skipti, sem ég
kem til London, er mér sagt frá
nýjum hljómsveitum, sem eru
um það bil að slá í gegn.
Sp: Geturðu nefnt einhvern
rokklistamann, sem þór finnst
standa sig vel?
NR: Ég er hrifinn af nokkrum
hljómsveitum, var sérlega hrif-
inn af plötu frá „Talking Heads",
sem kölluð er „Remain in Light,"
fannst hún spennandi, ruglaði
mig alveg.
Sp: Hvernig líst þór á Bruce
Springsteen og hvaða álit hef-
urðuá honum?
NR: Ég hef aldrei hitt mann-
inn og get því lítið sagt um það
hvernig mér líst á hann. Ég er
ekki hrifinn af þeirri tegund tón-
listar er hann flytur, finnst ekk-
ert nýstárlegt við túlkun hans.
Sp: Michael Jackson ?
NR: Það er Ijóst að hann hefur
ótrúlega hæfileika. í fyrsta skipti
sem ég heyrði „Billie Jean“
fannst mér það frábært og sú
skoðun hélst í svona tvo mánuði
en úr því hætti ég að þola það
og fæ gæsahúð ef ég heyri það
núna.
Sp: Hvernig áhrif hefur hann
á Evrópubúa? Er mikið hlustað
á hann þar?
NR: Vissulega, það er hlustað
á Michael Jackson um víða ver-
öld. Mér dettur ekki í hug annað
en að viðurkenna að hann hefur
gefið út frábærar plötur. Verð
jafnframt að segja það sama um
Springsteen, hann leysir sitt
verk vel af hendi þó túlkun hans
falli mér ekki í geð. Ekki veit ég
hvernig áhrif Michael Jackson
hefur á fólk, það er erfitt að
setja kvarða á það. Hann er einn
af þeim sem ekki er hægt að
stæla eða keppa við þó ekki sé
nema vegna þess að allir þekkja
lögin hans út og inn.
Sp: Áttu við, að það só
auðvelt að stæla eða reyna að
líkja eftir verkum enskra tón-
listarmanna og flótta þau inn í
eigin verk? Það er það sem
hefur verið að gerast undan-
farinn áratug. Bresk tónlistar-
hefð hefur verið höfð sem fyrir-
mynd í miklum mæli. Sem
dæmi má nefna, að Talking
Heads-hljómsveitin er afar
ó-amerísk en mjög vinsæl.
NR: Þeir eru ekki sérlega
vinsælir í Englandi, þó skrýtið
sé. Ég álft þá ekki reyna að stæla
Breta, heldur hafi þeir sinn eigin
sérstæða stíl. Mór krossbrá
þegar ég hlustaði á nýjustu
plötuna þeirra. Mér heyrðust
þetta vera lög í anda sjöunda
áratugarins, ekkert nýtt og
ferskt þar að finna. Þá fannst
mér „Remain in Light" miklu
betri. Þar kom fram mikill frum-
leiki. Við gerð þeirrar plötu held
ég að Brian Eno hafi átt stóran
skerf. Brian er Breti og í miklum
metum hjá mór, því hann hefur
gert frábæra hluti á liðnum
árum.
Áhrif frá Bowie
í15ár
Sp: Margar af hljómsveitun-
um sem koma frá Bretlandi um
þessar mundir virðast nota
svipaða túlkun í söngnum, stíl,
sem er svo einkennandi fyrir
London. Simon syngur þannig,
það virðist sem röddin só hálf
brostin, tregafull og klökk, óg
á ekki gott með að koma orðum
að þvi hvað óg á við. Þannig
still var ekki notaður fyrir ára-
tug.
NR: Á árunum þegar Bítlarnir
og Rolling Stones voru að taka
upp sínar vinsælustu plötur, var
tæknin ekki komin á jafn hátt
stig og nú, það gæti verið ein
skýringin á því að túlkunin virðist
breytt. Þó held óg að Mick Jagg-
er hljómi svipað nú og hann
hefur alltaf gert. Auk þess veit
ég að hljóðblöndun fer nú fram
á allt annan hátt. David Bowie
er líklega sá er mest áhrif hefur
haft á nútímatónlist undanfarin
fimmtán ár.
Sp: í langtum ríkara mæli en
Mick Jagger, hvað stil varðar,
kannski?