Morgunblaðið - 15.03.1987, Síða 12

12 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. MARZ 1987
FJALLAKUFUR
ERFÍKN
RÆTT VIÐ EINAR TORFA FINNSSON
Einar Torfi Finnsson

• •>'. F€ I i

Menn gera sig klára í fjallgöngu
Um síðustu helgi lögðu nokkrir félagar í Flugbjörgunarsveitinni
í Reykjavík uppí ferð á Eyjafjallajökul. Þar er skemmst frá að
segja að þeir hrepptu aftakaveður, komust heilir til byggða en
urðu að skilja eftir tjöld sín og ýmsan viðlegubúnað.
Meðal þeirra sem fóru í
þetta ferðalag var Ein-
ar Torfí Finnsson, 21
árs gamall háskóla-
nemi. Hann sagði svo frá í samtali
við blaðamann Morgunblaðsins að
veður hefði farið stöðugt versn-
andi er leið á laugardagskvöldið.
„Ég vaknaði um klukkan hálfeitt
spymtum af öllu afli í þakið svo
það legðist ekki ofan á okkur og
kæfði okkur. Smám saman fóru
fíberbogamir að brotna. Það voru
þrír bogamir af Qórum brotnir
áður en Ingimundur komst út til
að moka.
Við lögðum upp í ferðina á
Eyjafjallajökul um níuleytið á
Félagarnir Leifur, Einar Torfi og Ingimundur
og ætlaði að athuga hvað væri
mikill snjór á þaki tjaldsins", við
sváfum f nýju jöklatjaldi sem var
eins og braggi í laginu. Um leið
og ég rétti hendina upp í þakið
til að athuga með snjóþyngslin
þá lagðist það ofan á mig af mikl-
um þunga. Ég gat með naumind-
um komið í veg fyrir að það legðist
ofan á félaga mína þijá sem í
tjaldinu voru, með því að spyma
á móti með höndum og fótum.
Einn fíberboginn sem ætlaður var
til að halda tjaldinu uppi hélt bet-
ur en hinir og í skjóli hans gat
Ingimundur Þór Þorsteinsson fé-
lagi minn komist í föt og svo út
til að moka ofan af tjaldþakinu.
Það tók hann hálfa klukkustund
að komast út. Þrengslin voru svo
mikil og það hefði verið óðs manns
æði að fara út í þetta veður öðm-
vísi en kappklæddur. Á meðan
lágum við tveir, ég og Leifur Öm
Svavarsson frændi minn og

laugardagsmorguninn frá Selja-
vallalaug undir Eyjafjöllum. Við
vorum fjórtán sem lögðum þama
upp.. Skömmu fyrir hádegi "ildu
tveir snúa við og þrír til viðbóta,-
fylgdu þeim á leið. Þessir þrír
komu síðan aftur en komust ekki
eins langt upp á jökulinn eins og
við og urðu að láta fyrirberast í
svefnpokum því við voram með
tjöldin. Þó þeir hefðu hlífðarpoka
utan yfír svefnpokana þá urðu
þeir rennblautir og fóra upp úr
pokunum fyrir miðnætti og gengu
í myrkrinu niður aftur og létu
fyrir berast í bflum Flugbjörgun-
arsveitar Reykjavíkur. um nótt-
ina.
Af okkur sem komumst lengra
upp á EyjaQallajökul fyrir myrkur
er hins vegar aðra sögu að segja.
Við byijuðum að koma upp skjól-
garði og tjölduðum i skjóli hans.
Við voram með fjögur tjöld. Það
var útilokað að taka þau niður
í fjallaklifri
vegna veðurofsans. Ég hef gengið
á fjöll sl. fímm ár og aldrei lent
í því líku veðri. Ég hafði heyrt
um slík veður frá gamalreyndum
ijallamönnum en sjón er þama
sögu ríkari.
Það var að vísu hvasst en þó
ekki svo ofboðslega. Það sem
gerði veðrið svona slæmt var hinn
geysilegi skafrenningum og ofan-
koma með svo fínum ískristöllum
að snjórinn smýgur allsstaðar.
Þetta veldur mikilli ísingu. Ég get
sagt sem dæmi frá því að einn
félagi minn var með ísklump á
stærð við stórt epli sem hlaðist
hafði á endann á hettureiminni á
anoraknum hans. Annað var eftir
því.
Veðrið var ekki afleitt þegar
við tjölduðum um klukkan sex um
kvöldið. Að því loknu settumst við
inn í tjöldin, bræddum snjó til að
drekka og elduðum mat. Þetta tók
langan tíma. Eftir að við höfðum
lokið við að matast lögðumst við
til svefns. Ég vaknaði svo eins
og fyrr sagði skömmu eftir mið-
nætti og þá var veðrið orðið
glóralaust, átti þó eftir að versna
enn meira. Eftir að Ingimundur
hafði lokið við að moka frá tjald-
inu og var kominn inn á ný skreið
ég yfír í annað tjald. Þrengdi mér
þar niður milli tveggja félaga
minna í tveggja manna tjald. Það
þætti þröngt setið í hjónarúmi ef
það væri eins og við höfðum það
þessa nótt. í gamla tjaldinu var
rýmra þó lágt væri orðið á því
risið og Jækkaði stöðugt eftir því
sem leið á nóttina. Þeir tveir sem
eftir urðu skiptust á að moka frá
tjöldunum alla nóttina en undir
morgun vora allar súlur i gamla
tjaldinu margbrotnar og það rifíð
nánast í tætlur. Tjaldið sem ég lét
fyrirberast í stóð betur af sér veðr-
ið og rifnaði ekki fyrr en um
morguninn þegar við voram
komnir út. Þá var veðrið orðið
mun verra en það hafði verið um
nóttina og héldum við þó þá að
það gæti varla orðið verra. Sam-
kvæmt veðurspánni átti að breyta
um átt, úr suð-austan í norð-
austan, en það gerðist ekki.
Það var tveggja tíma verk að
grafa upp skíðin sem við höfðum
sett í eina hrúgu um kvöldið.
Snjórinn var um einn og hálfur
meter sem ofan á þeim var og
ekki gerði það verkið léttara að
ekki mátti gera hlé á mokstrinum,
þá fylltist allt á ný. Þetta hafðist
þó og okkur tókst að bjarga mest
öllu dótinu ofan í bakpokana. Ég
missti þó nokkuð af fatnaði auk
tjaldsins.
Við bundum okkur saman á línu
til að halda hópinn og fóram svo
að þumlungast niður. Skyggnið
var þannig að það sá ekki út úr
augum. Það voru þrír sem í sam-
einingu leiddu okkur niður. Þeir
höfðu allir áttavita uppi við og
tóku stefnuna svo hárrétt að það
munaði ekki nema tíu metram frá
slóðinni okkar upp á jökulinn. Við
voram komnir í bílana um klukkan
hálf þijú á sunnudag og var ekki
laust við að menn hafí væra dálít-
ið þrekaðir og svangir.
Éftir að hafa heyrt þessa ferða-
sögu var blaðamaður svo aldeilis
hlessa á að nokkur maður skuli
fríviljugur leggja á sig slík ferða-
lög og gat ekki varist því að
spyija Einar hver ástæðan væri
fyrir því að hann færi í slíkt aftur
og aftur. Hann svaraði því til að
þama væri um að ræða erfiðustu
æfíngu vetrarins hjá Flugbjörgun-
arsveitinni, sem hefði fýrst og
fremst þann tilgang að þjálfa
menn til björgunarstarfa við erfíð-
ustu aðstæður. Augljóst væri að
ef menn þekktu ekki á verstu
veður þá gætu þeir heldur ekki
bjargað neinum úr háska við slík
skilyrði. Það væri sem betur fer
sjaldan að menn lentu í svona
löguðu og vissulega ættu menn
líka himneskar stundir í fjallaferð-
um. „Mér leið t.d. mjög vel út í
Skotlandi í febrúar sl. upp á toppi
Ben Nevis fjallsins eftir vel heppn-
að klifur eftir bröttum ísveggjum
með útsýni yfír hið fallega skoska
hálendi. Ég held að ég taki undir
það sem einn fjallagarpurinn
sagði eitt sinn í blaðaviðtali það
er engu líkt að sitja alsæll uppá
ijallstoppi í efnahagslegu til-
gangsleysi." Fjallaklifur er fíkn,
það er mín niðurstaða.
Texti: Guðrún Guðlaugsdóttir