Morgunblaðið - 01.05.1987, Qupperneq 57

57
hafa í meðvitund mína. Það var á
jóladag 1985. Anna var þá svo veik
að hún megnaði ekki að vera við
guðsþjónustu í kirkjunni. Állir
fundu að styrkasta stoðin var þama
allt í einu ekki. Fólk var vant því
að hún leiddi safnaðarsönginn og
að hljómfögur rödd hennar fyllti
Skálholtskirkju. Svo hafði hún alltaf
verið með af lífí og sál við allt það
sem fram fór i kirkjunni. En hún
átti þama hug okkar allra og áhrifa
hennar gætti greinilega þó að sjálf
væri hún fjarverandi. Að lokinni
messu spurði söngstjóri kirlgunnar
séra Guðmund Óla hvort hann teldi
að Anna myndi hafa ánægju af að
kórinn vitjaði hennar á heimili
þeirra hjóna og sjmgi fyrir hana
jólasálmana. Hann taldi það fullvíst.
Síðan gengu kórfélagar fylktu liði
frá kirkjunni að prestsbústaðnum.
Þegar inn kom var þeim fagnað af
húsfreyju, sem þrátt fyrir líkamlega
vanlíðan lét engan bilbug á sér fínna
og vildi að vanda veita þeim sem
að garði bar einhverjar góðgerðir.
Ég sé hana fyrir mér tiginmannlega
og giæsilega útlits, í ljósbláum silki-
slopp með stóra sælgætisöskju í
fanginu sem hún bauð úr á báða
bóga. Þannig var hún alltaf söm
við sig, hún Anna.
Annað atvik, eitt af mörgum
svipuðum. Sr. Guðmundur Óli kem-
ur hlaupandi jrfir til okkar mæðgna:
„Anna bað mig spyija hvort þið
vilduð ekki borða með okkur. Við
vissum af ykkur einum í skólan-
um.“ — Þessi heimboð voru ávallt
hátíð, ekki síður fyrir dóttur mína
8 ára en mig. Þau hjón kunnu þá
fágætu list að umgangast smáfólk
eins og alvöru manneskjur. Og það
féll í góðan jarðveg.
í desember síðastliðnum hringdi
Anna í mig og spurði hvort ég vildi
taka þátt í samverukvöldi í Bræðra-
tungukirkju með þeim hjónum og
nokkrum öðrum, með því að spila
á orgel og lesa e.t.v. eitthvað fal-
legt tengt jólunum. Mér var það
sönn ánægja. — Kvöldið var fag-
urt. Það var stjömubjart, tunglskin
og norðurljós. Alhvít jörð. Sam-
vemstund með sanntrúuðu fólki á
sögustað. — Það var aðventa. Við
bjuggum okkur saman undir þá
ljóssins hátfð sem i' hönd fór. —
Yfir þessu kvöldi ríkti sams konar
birta og jrfír minningu ftú Önnu í
Skálholti. Guð blessi hana og styrki
sr. Guðmund Óla,
Sigrún Steingrímsdóttir
Kveðja frá Skálholtskórnum
Sumarið gekk í garð með birtu
og yl. Á öðmm degi sumarsins kom
kaldur gustur. Mikilhæf kona og
góð vinkona, Anna Magnúsdóttir í
Skálholti, lést snemma að morgni
24. apríl.
Hún hafði baríst af hetjuskap við
veikindi um alllangt skeið, trúin á
lffíð var sterk, trúin á bata og allir
vonuðust eftir að svo yrði. En örlög-
in em undarleg og er erfítt að sætta
sig við að þeir sem okkur fínnst
að eigi langa dagleið framundan séu
hrifnir burtu héðan.
„Hönd er stirð og hjartað slær ei meir,
harpan þögnuð, brostinn strengur hver.“
Þessar ljóðlínur Gunnars Dal
komu mér í hug eftir þessa fregn.
Það var vorið 1955 að ung hjón
fluttust í sveitina og hófu búskap
á prestsetrinu á Torfastöðum. Ungi
bóndinn var nýkosinn sóknarprest-
ur í Skálholtsprestakalli og kona
hans var sú sem hér er kvödd. Síðar
fíuttu þau í Skálholt eftir að prest-
seturshús hafði verið byggt þar.
Vorið sem þessi hjón komu í sveit-
ina hófu önnur hjón einnig búskap
Gjafavörurog skreyting-
arviðölltækifæri
BLÓMABÚÐIN
RUNNI
Hrísateig 1
38420
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. MAÍ 1987
í sömu sveit, sá er þessar línur rit-
ar og kona hans. Það má segja að
þessi tvenn hjón hafí ætíð fylgst
að síðan og bundist góðum vinar-
böndum.
Það er ekki vandalaust að vera
húsmóðir á prestsetri, standa við
hlið prestsins í sveitarfélagi við all-
ar athafnir á gleði- og sorgarstund-
um. Þessum vanda var hún vel
vaxin. í mfnum huga var Anna
Magnúsdóttir einstök kona. Enga
konu þekki ég sem átti jafn gott
með að taka á móti gestum og
hún. Hún var framúrskarandi
greind kona og átti því gott með
að ræða við fólk, hafði ákveðnar
skoðanir á málum og var ein af
þessu skemmtilega fólki sem þorir
að láta skoðanir sínar í ljós, hvort
heldur er á stjómmáium, bókmennt-
um eða öðru.
Þegar Skálholtskórinn var stofn-
aður var Anna ein af stofnendum
hans. Hún söng alla tíð með þar
til veikindin fóm að gera vart við
sig og vama henni að sjmgja. Anna
hafði mikla og góða söngrödd, var
lagviss og leiddi því oft söng. Við
félagar hennar í Skálholtskómum
söknum hennar sárt. Við þökkum
henni samfylgdina í kómum og
annars staðar, þökkum henni allar
stundimar á heimili hennar í Skál-
holti, þökkum henni hvatningarorð,
þökkum henni samræðustundir, al-
varlegar og léttar, þökkum henni
hlýja handtakið og blíða brosið.
Það er mikil eftirsjá í jafn mik-
illi hæfíleikakonu og Anna var. Við
hljótum að sakna hennar, ekki hvað
síst í sóknarkirkjunum, þar sem hún
leiddi söng af gleði og innlifun. En
mestur er þó söknuðurinnhjá manni
hennar, sr. Guðmundi Óla Ólafs-
sjmi.
Anna ólst upp við guðstrú frá
bamæsku og var áreiðanlega vel
undir ferðina hinstu búin. Foreldrar
hennar vom séra Magnús Guð-
mundsson og Rósa Thorlacius. En
eitt er víst að okkur em hulin rökin
fyrir því að annar eins kvistur og
Anna Magnúsdóttir skyldi vera svo
fljótt af höggvinn. En vegir Guðs
em órannsakanlegir. Hlutur okkar
getur ekki orðið meiri en kveðja
hana hinstu kveðju — með sámm
trega.
Sigurður Þorsteinsson
Þegar frú Anna Magnúsdóttir er
nú kvödd hinztu kveðju, vakna
margar góðar minningar í hugum
okkar. Við áttum við hana samstarf
og nutum vináttu hennar og ná-
grennis allt frá því að hún fluttist
með manni sínum að Torfastöðum.
Allar em þessar minningar þess
háttar, að þær vekja þakklæti og
virðingu.
Frú Anna var mikilhæf kona.
Framganga hennar einkenndist af
skapfestu og skömngsskap. Hún
var höfðingi í lund. Það þekkja
þeir flölmörgu, sem nutu gestrisni
hennar. Höfðingslund frú Önnu
kom skýrast fram og kom sér hvað
best þau ár sem hún var prestsfrú
í Skálholti. Þar mættu henni stór
verkefni, og hún lagði á sig ofur-
mannlega vinnu og erfiði til þess
að prýða þúsundum manna komuna
í Skálholt. Þetta allt var henni ljúf
þjónusta við kirkju og kristni. Á
þeim stað mun hennar lengi minnst
og mörgum mun þykja önnur kom-
an að Skálholti.
Allt þetta þökkum við um leið
og við biðjum góðan Guð að blessa
minningu Önnu Magnúsdóttur og
hugga og styrkja þá sem hana
syrgja.
Stefanía og Sigurður Pálsson
Selfossi.
Líklega hef ég aldrei kynnst
nokkurri konu, sem ég mundi frek-
ar velja þá umsögn að hafí verið
skörungur í öllu fasi og starfí en
Önnu Magnúsdóttur. Hvar sem hún
var bar hún með sér dugnað og
reisn á þann hátt sem var fátíður.
Hún var alin upp á heimili þar sem
það var sjálfsagt mál að standa
mjmdarlega að öllu. Sú hugsun sem
þar Iá að baki var virðing fyrir fagn-
aðarerindinu um Jesúm Krist. Þar
væri erindi sem þyrfti að koma á
framfæri. Þar væri starf prestsins
og heimilis hans ríkur þáttur. Það
að veita þjónustu í ríki Guðs var
sjálfsagt mál. Þá hugsjón bar hún
með sér á heimili þeirra Guðmundar
Óla þannig að fáar hliðstæður eru
til. Þar voru þau hjón samhent í
lífsstarfínu, óþrejrtandi við að fóma
og vinna. Það er líka nokkurs virði
fyrir söfnuði að hafa þannig prests-
heimili, sem Anna veitti forstöðu,
að ég tali ekki um stað eins og í
Skálholti.
Við hjónin vorum rétt unglingar
þegar leiðir okkar og Skálholts-
hjóna fóru verulega að liggja
saman. Oft vomm við langdvölum
með þeim. Þaðan eigum við minn-
ingar sem gott er að verma sig við,
um samverustundir í Skálholti og
hestaferðir inni í óbyggðum. Þar
var Anna áræðin, kát og skemmti-
leg í öllu og átti ríkastan þátt í að
móta allt.
Hún var afskaplega ákveðin kona
og hafði sínar ákveðnu skoðanir.
Að láta þær skoðanir í ljósi var
henni eiginlegra en allt annað. Þá
var oft gaman að ræða saman,
kannski mest þegar við vomm ekki
sammála. Þar var okkur dýrmætt
að læra af reynslu þeirra hjóna og
taka út þroska í skjóli þeirra. En
það, sem var þó enn dýrmætast var
að Anna í hreinskilni sinni rejmdist
alltaf einn sá einlægasti og hlýjasti
vinur, sem hægt var að eiga. Það
fundum við hjón líka svo oft, þegar
starfsvettvangur okkar seinna varð
þar nær og ferðimar milli heimil-
anna urðu yndislega tíðar. Við
teljum það lífsgæfu að hafa átt þau
hjón að góðum vinum. Fyrir það
sem þau hafa kennt okkur og upp-
örvað emm við þakklát.
Anna Magnúsdóttir er kölluð
burt miklu fyrr en við hefðum vilj-
að. Um það emm við ekki spurð.
Þó vitum við að allt okkar ráð er
í hendi þess Guðs sem sendi son
sinn í heiminn til þess að sigra
dauðann. Það gefur okkur djörfung
og getu til þess að vera þakklát,
til að geta horft frá dauðanum til
lífsins. Þannig emm við vinir þeirra
Skálholtshjóna þakklát, en horfum
fram í krafti frelsara okkar. Blessuð
sé minning Önnu Magnúsdóttur.
Valgeir Astráðsson
t
Faöir okkar,
GUÐMUNDUR VALDIMAR TÓMÁSSON
bifreiðastjóri,
Hrafnistu,
áAurtil helmllis að Laugateigl 19, Reykjavlk,
lézt að morgni 30. apríl.
Bttmln.
t
Faöir minn,
PÁLL NORÐMANN BJÖRNSSON,
lést I Borgarspítalanum 29. aprfl sl.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Slgurður Svenrlr Pálsson.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar og sonur,
SIGURÐUR ANDRI SIGURÐSSON,
Vesturbergl 36,
lést mánudaginn 27. apríl.
Sesselja Magnúsdóttir,
Kristlnn Slgurösson,
Hildur Siguröardóttir,
Siguröur Andri Sigurðsson,
Svava Sfmonardóttir.
t
Faöir okkar, tengdafaöir og afi,
GUÐMUNDUR HREINN GfSLASON,
bóndi á Uxahrygg,
lést í Borgarspítalanum 18. apríl. Útförin veröur gerð frá Odda-
kirkju á Rangárvöllum laugardaginn 2. maí kl. 14.00.
Magnús Guðmundsson,
Dýrfinna Guömundsdóttir,
Erlingur Guðmundsson,
Árný Guðmundsdóttir,
Ingibjörg Guömundsdóttir,
Gfsli Guömundsson,
Guðmundur Hólm Bjarnason,
Kristjana Ólafsdóttir,
Trausti Runólfsson,
Sigurvina Samúelsdóttir,
Kristmann Jónsson,
Emil Ragnarsson,
Helga Narfadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móöir okkar,
ELÍN SIGURJÓNSDÓTTIR,
Garövangi, Garöi,
veröur jarösungin frá Keflavfkurkirkju laugardaginn 2. maí. kl.
14.00.
Guðlaug Torfadóttir,
Kristfn S. Gilson og fjölskylda.
t
Faðir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
GUNNAR ÁSGEIRSSON
frá Fögrubrekku,
dvalarheimilinu Höfða,
veröur jarösunginn frá Akraneskirkju laugardaginn 2. maíkl. 11.30.
Sigvaldi Gunnarsson, Sigurlaug Garöarsdóttlr,
Bjarndfs Gunnarsdóttir,
Guðrún Gunnarsdóttlr, Stefán Kjartansson,
Karl Þórðareon, Ingibjörg Sölvadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför
AÐALSTEINS HÖSKU LDSSONAR,
sem lést í fjórðungssjúkrahúsinu á Akranesi 17. þessa mánaöar
veröur gerð frá Langholtskirkju mónudaginn 4. maí kl. 13.30.
Fyrir hönd barna og barnabarna,
Helga Aðalstelnsdóttir.
t
Útför eiginmanns mins, sonar okkar, fööur, tengdafööur, afa og
bróður,
SIGURÐAR ÖGMUNDSSONAR
frá Litla-Landi,
Vestmannaeyjum,
fer fram frá Selfosskirkju á morgun laugardag 2. maí kl. 16.00.
Þórunn Traustadóttlr,
ögmundur Ólafsson, Guðrún Jónsdóttir,
Inga Dóra Sigurðardóttlr, Friðrlk Karlsson,
Ogmundur Brynjar Slgurðsson, Elsa Karin Sigurðsson,
Anna Linda Sigurðardóttlr, Magnús Hermannsson,
barnabörn og systkini hins látna.
t
Þökkum auösýnda samúö og vinóttu viö andlót og útför,
INGUNNAR GRlMSDÓTTUR,
Stlgahlfð 6,
Reykjavfk,
Fyrir hönd barnabarna,
Laufey Krlstjónsdóttir,
Jón Slgurjónsson.