Morgunblaðið - 22.05.1987, Side 2

2 C
MORGUNBLAÐIÐ, PÖSTUDAGUR 22. MAÍ 1987
Séra Sigfinnur Porleifsson á vinnustað sínum, Borgarspítalanum. Ljósmynd: Svemr Vdheimsson
Efla þarf vonina, sem
nœr út yfir gröfog dauÖa
- segir séra Sigfinnur Þorleifsson sjúkrahússprestur á Borgarspítalanum.
„ÞAÐ SEM við segjum
við dauðvona mann er
ekki næstum því eins
mikilvægt og það sem
við leyfum honum að
segja við okkur“.
Þannig komst Dr.
Cicely Saunders,
frumkvöðull
Hospice-hreyfingar-
innar í Engiandi, að
orði um sálgæslu
deyjandi manns.
Sáigæsia deyjandi og
ekki síður aðhlynning
ástvina þeirra hefur
verið mikið til umræðu
upp á síðkastið.
Krabbameinsfélag
isiands hefur til að
mynda gengíst fyrir
námskeiðum um þessi
I-máiefni, svo og fleiri
aðilar. Mjög mikill
áhugi virðist vera á
málefninu og aðsókn
að námskeiðunum
meiri en reiknað hafði
verið með. Á
ráðstefnu, sem
áhugahópurum
veiferð syrgjenda
gekkst fyrir nú á
dögunum var Sígfinnur
Þorleifsson
sjúkrahúsprestur á
Borgarspítaianum
einn af fyrirlesurum.
Við ræddum nýverið
við hann um starf hans
og aðhlynningu þessa
fólks.
Sigfinnur var fyrst
spurður, hvort mikil
breyting hefði orðið á
afstööu fólks til dauð-
ans og hvort umræð-
an hefði orðið til góðs að hans
mati. Hann svaraði: „Það eru
ýmis vormerki í lofti varðandi við-
horf til dauðans. Það er í auknum
mæli verið að koma til móts við
þarfir fólks, sem mætir missi og
á ég þar bæði við sjúklinga, ætt-
ingja og starfsfólk. Þörf heilbrigð-
isstéttanna er ekki hvað minnst;
það tekur oft mikið á að umgang-
ast dauðvona og deyjandi fólk og
ættingja þeirra inni á sjúkrastofn-
unum."
Sigfinnur sagði síðan frá nám-
skeiðum, sem nýverið hafa verið
haldin og ennfremur, að á nám-
skeiði fyrir heilbrigðisstéttirnar
hefðu konur verið áberandi í
meirihluta. Aðspurður taldi hann
það ekki svo undarlegt því dagleg
umönnun sjúklinga mæddi oftast
mest á hinum hefðbundnu
kvennastéttum. Þá sagði hann,
að samhliða námskeiðunum hefði
um ellefu manna hópur komið
saman en hann á það sameigin-
legt að hafa mætt missi nákom-
inna. Hópurinn nýtur leiðsagnar
Páls Eiríkssonar geðlæknis. Þá
var haldin ráðstefna í síðustu viku
ætluð almenningi. Á hana mættu
hátt í 200 manns þannig að Ijóst
má vera að þörfin er brýn. Auk
Sigfinns fluttu fyrirlestra Páll
Eiríksson geðlæknir, Katrín Árna-
dóttir tónlistarmaður, Þóra
Karlsdóttir hjúkrunarfræðingur
og Sigrún Proppé listmeðferðar-
fræðingur. Hann sagði: „Þá má
marka áhugann bæði á fjölda
þátttakenda og síðan því, að fólk
virtist hungra og þyrsta í allt það
sem þarna kom fram. Það sátu
allir og gleyptu í sig hvert orð,
þó svo að fyrirlestrarnir væru
langir."
Efla þarf og
næra vonina
Hugmyndafræði Hospice-
hreyfingarinnar í Englandi hefur
mikið verið notuö í umræðu um
sálgæslu deyjandi. Sigfinnur
sagði að enginn gæti svarað
sjúklingi um lífslíkur eða yfirvof-
andi dauða nema læknirinn.
Áhersla lækna hljóti ætíð að vera
á það, sem getur læknað og
líknað og að öll vitneskja sé gefin
á mannlegan og kærleiksríkan
hátt. Það sem hann taldi skipta
mestu máli væri að fólki væri
gefinn tími og þá væri ekki síður
mikilvægt að allir nánir vanda-
menn væru ennfremur uppiýstir,
því það væri mikill sorgarléttir að
geta deilt óbærilegum staðreynd-
um með þeim sem stæðu manni
næst í lífinu.
Auk Sigfinns starfar Jón Bjarm-
an sem sjúkrahúsprestur á
ríkisspítölunum. Sigfinnur sagði
það ánægjulega staðreynd að
yfirvöld skyldu viðurkenna þessa
þörf. Hlutverk sjúkrahúsprests er
ekki hvað síst að styrkja og hugga
á stundum missisins og að styðja
þá sem sjá dauðann framundan.