Morgunblaðið - 23.08.1987, Síða 20

20 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. ÁGÚST 1987
rokksíðan
AISJDRÉS MAGNÚSSON
Plötudómar
H U R
Ur
blindgötunni
★ ★ ★ ★
Arthur Russel er einn
þeirra sem telja að dægurtón-
list nútímans sé komin í
blindgötu og róttækra ráð-
stafana sé þörf til að kippa
málunum í liðinn.
Hann hefur lengi verið að á
jaðar dægurtónlistarinnar; var
eitt sinn nærri genginn í Talking
Heads, en það er önnur saga.
Arthur sendi frá sér plötuna
World of Echo fyrir skömmu og
þar kennir ýmissa grasa.
Það er Arthur sem sér um
að leika á þau hljóðfæri sem
notuð eru, selló og ásláttarhljóð-
færi, og hann ieggur líka til
röddina. Tónlistin er seiðandi og
byggist mikið á endurtekning-
um, enda sagði Arthur einn sinn
í viðtali að hann langaði að gera
hljómplötu með tónverki sem
væri þannig uppbyggt að sama
væri hvar nálin væri sett niður
á plötunni, þú lentir alltaf á því
sama. Kannski ekki alveg sama
en nógu líku til þess að það
skipti ekki máli. Ekki hefur hann
þó látið eftir löngun sinni á
World of Echo, en tónlistin er
samt engu lík. Arthur brýtur
hefðir og venjur ef það hentar
honum og útkomunni verður
trauðla lýst j hlusti hver fyrir sig.
Arni Matthíasson
Tilgerð og
rómantík
Þegar breska hijómsveitin
Prefab Sprout sendi frá sér
plötuna Steve McQueen héldu
tónlistargagnrýnendur vart
vatni af hrifningu.
Undirrituðum þótti hljóm-
sveitin sú aldrei nema í slöku
meðallagi og þá einkum fyrir
yfirþyrmandi tilgerð.
Því telst það ekki góð með-
mæli, að mínu mati, þegar
hljómsveit er líkt við Prefab
Sprout eins og gert hefur verið
við bresku hljómsveitina Deacon
Blue.
Hún á það þó inni og platan
Raintown sem nýlega er komin
út er mjög í sama fari tilgerðar
og gelgjulegrar rómantíkur og
Steve McQueen með Prefab
Sprout. Aðdáendur Prefab Spro-
ut geta því glaðst en aðrir hljóta
að bíða einhvers betra frá Deac-
on Blue.
Arni Matthíasson
Madagasikara
M\ fríkutónlist er nú ofarlega á baugi á Vesturlöndum og
jp^kmargir afrískir tónlistarmenn hafa náð þar nokkurri
hylli. Má nefna menn eins og Youssou N’Dour, Fela Ransome
Kuti, King Sunny Adé ofl. Svört tónlistarhefð finnst þó víðar
en í Afríku og Madagaskar, sem er eyja skammt undan strönd
Afríku, er gott dæmi þar um.
Madagaskar er örugglega
ekki staður sem tengist tónlist
í huga almennings á Vesturlönd-
um. Þó er þartil merkileg tónlist-
arhefð eins og alls staðar þar
sem menn er fyrir að finna.
Madagaskartónlist hefur ekki
verið ýkja aðgengileg vestur-
landabúum, enda sjá útgáfufyr-
irtæki sér ekki mikinn akk í því
að gefa út slíka tónlist, tónlist
sem ekki á eftir að ná til þorra
manna og seljast í tugþúsund-
um plötueintaka.
Útgáfufyrirtækið Globestyle,
sem er í eigu Ace, hefur ráðist
í það að kynna rækilega fyrir
mönnum heim tónlistar sem er
fjarri hinum vestræna markaði
og söluvenjum, enda ætlað til
þess. Globestyle hefur gefið út
snjallar safnplötur, m.a. plötuna
Globestyle, World Wide, Your
Guide, til kynningar á annarri
útgáfu fyrirtaekisins, sem hér er
mælt með. Önnur útgáfa felst
síðan í að kynna á nokkuð sam-
felldan hátt tónlist einhvers
ákveðins lands eða landshluta.
Madagasikara One og Madag-
asikara Two eru gott dæmi um
slíkt.
Tónlistin er öll tekin upp árið
1985 í Madagaskar. Á fyrri plöt-
unni, Madagasikara One, er
hefðbundin tónlist en á síðari
plötunni, Madagsikara Two, er
popptónlist að hætti Madag-
askarbúa.
Ekki er munurinn þó mikill,
nútíma tónlistarmenn á Madag-
askar virðast standa föstum
fótum í fortíðinni þá er þeir taka
til við tónlistarsköpun sína.
Hljóðfæri eru mörg heimatilbú-
in, en ekki síðri fyrir það, og
harmonikkuunnendur finna
nokkuð fyrir sinn smekk. Textar
eru allir á malagasy og því ekki
auðhlaupið að því að skilja þá.
Ekki kemur það þó svo mjög að
sök, tónlistin talar sínu máli og
er framúrskarandi skemmtileg.
Eins og ég sagði áðan þá er
ekki svo ýkja mikill munur á tón-
listinni á plötunum tveimur,
nema þá að taktgrunnurinn sem
er gegnumgangandi á síðari
plötunni hentar betur fyrir dans
en á þeirri fyrri. Sú saga er til á
eynni að takturinn ráðist af
heimkynnum íbúanna, íbúar há-
sléttunnar þurfa að strita mikiö
og tónlistin verður því að vera
rólegri til að þeir nái að slaka
á. Á láglendinu sé hægara að
lifa og því dansi íbúarnir hraðar.
Að öðru leyti svipar tónlistinni
til afrískrar danstónlistar með
frönsku og indversku ívafi. At-
hyglisverð blanda þar sem
harmonikka og valiha, strengja-
hljóðfæri eyjarskeggja, gjarnan
heimatilbúið, mætast.
Eins og áður sagði er tónlist-
in framúrskarandi skemmtileg
og áhugaverð. Því tel ég að
óhætt sé að benda öllum sem
gaman hafa af að víkka sjón-
deildarhring sinn að annaðhvort
verða sér út um aðrahvora plöt-
una eða þá safnplötuna sem ég
nefndi í upphafi.
Árni Matthíi
tvö
eitt og
TNT:
Norskt
sprengiefni
☆ ☆ ☆ '/i
Fyrir nokkrum árum minnist
ég þess að hafa heyrt í norsku
þungarokksveitinni TNT og ef
segja á eins og er lofaði sú
áheyrn ekki góðu. Einstaka riff
féllu að vísu í góðan jarðveg,
en ef frá er talin færni gítarleik-
arans Ronni Le Tekro, var
hljómsveitin ekki upp á marga
fiska. Nú rak hins vegar á fjör-
ur Rokksíðunnar nýja plötu
með sveitinni og er hún sann-
ast sagna prýðis gripur. Hafa
Bandaríkjamenn enda hrifist
af henni og silast platan nú upp
lista í Vesturheimi.
Tónlist TNT flokkast undir
þungarokk, en það er ekki
ósvipað því, sem Europe hefur
gert garðinn frægan með. Ef
eitthvað er er hér um vandaðri
og melódískari tónlist að ræða.
Ronni Le Tekro er einn hinna
þúsunda gítarleikara, sem
státar af því að vera hraðasti
gítarleikari í heimi, en hann
má eiga það að hann fer ekki
með fullkomin fleipur. Hraðinn
er hins vegar alls ekki aðal Le
Tekro — það er melódían, en
hann er býsna naskur við þær
smíðar.
Lög TNT yrðu tæpast talin
í djúpstæðara lagi, en á móti
kemur að þau eru einmitt af
því taginu, sem íslensk ungl-
ingafjöld (og reyndar erlend
einnig) heillast hvað mest að
þessa dagana. Má nefna fyrstu
þrjú lög plötunnar, sem gott
dæmi um þetta, „Everyone’s A
Star", „10.000 Lovers (In
One)“ og „As Far As The Eye
Can See".
Ekki afleitt hjá nojurunum.
M.A.R.S.
Of
hraður
akstur
☆ 'U
Tony MacAlpine heitir ótrú-
lega snjall gítarleikari, sem
hefur um nokkurt skeið þótt
vera ein af björtustu vonum
rokksins hvað fingrafimi varð-
ar. Á þessari plötu, „Project:
Driver", sem hann gerir ásamt
þeim Tommy Aldridge, Rudy
Sarzo og Robert nokkrum
Rock, sýnir hann það svo ekki
verður um villst að það er engu
logið á hann hvað tæknisnilld
varðar. En það dugir einfald-
lega ekki.
Það að vera með þá Sarzo
og Aldridge á bassa og trumb-
ur dugir heldur ekki, þó svo
að þar fari einn þéttasti undir-
leikaradúett rokksins (eru nú í
Whitesnake).
Lagasmíðar MacAlpine eru
nefnilega handónýtar og virð-
ast til þess eins gerðar að sýna
hraða sólóleikarans. Hann ætti
þó að hafa hugfast að það er
ekkert unnið með hraðanum
einum og slíkar kúnstir minna
helst á hamfarir kengúru á
trampólíni, svo fleygur frasi sé
notaður.
Þetta er plata, sem maður
hefur aftarlega í plötubunk-
anum, ekki síst vegna hins
svokallaða söngvara, en það
er í raun óskiljanlegt hvernig
hann komst á plötuna. Hlýtur
að vera frændi útgefandans.
Platan fær hálfa stjörnu fyrir
kúnstir MacAlpine og eina
stjörnu fyrir þolinmæði þeirra
Sarzo og Aldridge.