Morgunblaðið - 27.09.1987, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. SEPTEMBER 1987
4

liggja í tjaldi á milli risastórra
húsbíla eða húsvagna, brynjuðum
loftnetum og alls konar „nauð-
synlegum" nútíma þægindum. Á
flestum tjaldstæðum fá húsvagn-
arnir rafmagn, vatn og aðgang að
kapalkerfi sjónvarps, en auk þess
aðgang að þvottahúsi og sturtu.
Við komumst að því á þessum
fyrsta gististað okkar að sumir
bjuggu þarna mánuðum saman og
fluttu svo ríki úr ríki í leit að
vinnu, en áttu hvergi fast heimili.
Að morgunverk-
unum loknum
Þegar við litum svefnþrungnum
augum út yfir tjaldskörina í morg-
unsárið blasti við okkur eitt vind-
laust dekk og litlu síðar varð það
ljóst að við yrðum að kaupa
slöngu. Þá bárust okkur stunur
miklar frá tjaldinu, en þar lá eldri
sonurinn þrútinn af kverfi og öðr-
um bakteríum, en hann hafði farið
í sundlaugina, ískalda og skítuga,
þrátt fyrir áköf mótmæli okkar
foreldranna og saup nú seyðiö af
því.
Þegar morgunverkunum var
lokið og ný slanga komin í dekkið
lögðum við af stað á ný. Við höfð-
um lítinn áhuga á að skoða bæinn
nánar, því að okkur fannst hann
frekar óaðlaðandi.
Það var ekki hlaupið að því að
finna réttu leiðina út úr bænum
því að allskyns illa merktar slauf-
ur voru á veginum, en okkur tókst
það þó að lokum. Landsiagið var
sem fyrr eyðilegt., einstaka sveita-
bæir, bílarusl og að því er virtist
endalausar sléttur. Lítið virtist
vera af ræktuðu landi; mest líktist
þetta órækt eða e.t.v. beitilandi, en
smám saman varð jarðvegurinn
sendnari og að lokum fannst
okkur við vera komin í hálfgerða
eyðimörk. Við höfum viðdvöl í
smábænum Moneta, íbúatala
merkt á spjald, 10 manns. Þarna
keyptum við ís og súkkuiaðimjólk,
sem við hentum reyndar fljótt því
að hvort tveggja var orðið óætt af
of langri geymslu.
Við ókum í vestur allan daginn
og nálguðumst nú óðfluga fjöllin.
Umhverfið fór smám saman að
breytast, trjáþyrpingar hér og
þar, einstöku bjálkakofar og þegar
við nálguðumst bæinn Riverton
ókum við framhjá nokkrum glæsi-
legum sveitasetrum. Riverton-bær
minnti okkur einna helst á Borg-
arnes, þó að enginn væri sjórinn;
þjónustumiðstöð fyrir bændur í
grænum lundi. Við höfðum að
sjálfsögðu viðdvöl í stórmarkaði,
keyptum á grillið og glænýja upp-
skeru af maískorni. Við vorum nú
farin að þreytast nokkuð, enda
komið fram á miðjan dag. Sólin
var að steikja okkur í bílnum og
hreyfingarleysið lagðist illa í
strákana. Fjöllin birtust nú eitt af
öðru í öllum regnbogans litum.
Jarðlögin mynduðu undarlega
litasamsetningu og stundum voru
þau eins og skástrik í fjöllunum.
Ef maður málaði þetta svona
myndi enginn trúa því að það væri
svo í raun og veru. Umhverfið var
stórbrotnara og fallegra með
hverri mílunni sem leið, enda vor-
um við farin að klífa brekkur og
bruna niður gil. í einni lægðinni
stóðumst við ekki freistinguna og
fórum út.
Okkur leið vel í návist fjallanna
og lækur sem liðaðist þarna dró að
sér athygli strákanna sem strax
voru komnir út í hann miðjan. En
það var einn galli á gjöf Njarðar.
Jörð og runnar voru þakin herská-
um maurum og öðrum ófögnuði
sem fældu okkur fljótt inn í bílinn
aftur.
Teton-fjöll, Alpa-
fjöll Ameríku
Við ókum nú upp á milli fjall-
anna og fikruðum okkur ofar og
ofar. Efst í Togwotee-fjallaskarð-
inu lá snjór yfir öllu og fallegt var
um að litast. Það var glampandi
sól en fremur kalt loft þarna uppi,
enda vorum við komin í 9.658 fet
yfir sjávarmáli. Þegar við höfðum
farið í gegnum skarðið lá leiðin
niður skógivaxnar hlíðar og fljót-
lega vorum við stödd við inngang-
inn á Teton-garði sem liggur fyrir
neðan Yellowstone-þjóðgarðinn.
Teton-garðurinn er gríðarlangur,
50 mílur, og liggur í dalnum
Jackson Hole. í vatninu Jackson
Lake sáum við Teton-fjöll speglast
í kvöldkyrrðinni. The Grand Tet-
ons stinga dálítið í stúf við önnur
fjöll í nágrenninu, gróðurlaus,
ljósgrá með ellefu hvössum tind-
um, en sumir hafa kallað þau
Alpafjöll Ameríku. Ýmsar tegund-
ir fugla voru á sveimi í kringum
vatnið og sumir fuglanna svo
spakir að hægt var að mynda þá á
örstuttu færi. Það var freistandi
að láta þarna staðar numið í bili,
en við höfðum bitið það í okkur að
gista í Yellowstone og héldum því
áfram enn um stund. Það kom þó í
ljós, að tjaldstæði voru ekki leyfð
þar nema í útjöðrum garðsins þar
sem tjaldbúar höfðu nokkrum
sinnum lent. í klóm bjarndýra inn-
ar í garðinum. Þegar við vorum
komin til Alaska heyrðum við
nokkrar hroðalegar sögur af við-
skiptum bjarndýra og ferðamanna
og um miðjan ágúst varð erlend
ferðakona bjarndýri að bráð í
Yellowstone Park.
Við fundum indælis stað á
mörkum Teton og Yellowstone
sem kallast Flagg Ranch og þar
hugðumst við gista í a.m.k. tvær
nætur. Á öllum þeim tjaldstæðum
sem við dvöldum á voru eldstæði
og oftast var auðvelt að finna eldi-
við. Við hættum okkur þó ekki of
langt inn í skóginn, því að auðvelt
er að villast og aldrei að vita hvar
bangsi kann að leynast. Þegar við
höfðum safnaö saman nógu mörg-
um viðarkubbum fyrir kvöldið og
ætluðum að kveikja eldinn kom í
ljós að eldspýturnar voru búnar.
Við vissum að verslunin átti að
loka eftir 5 mínútur svo ætlunin
var að ræsa bílinn í hvelli en hann
var þá steindauður, geymirinn
tómur. Við ýttum og ýttum en
ekkert gekk og þegar „húddið" var
opnað gaus upp mikil reykjar-
svæla. Þegar fór að rofa til sáum
við okkur til mikillar skelfingar að
geymirinn var svo gott sem ór.ýt-
ur. Við ákváðum að við værum of
þreytt til þcss að hafa áhyggjur af
þessu nýja óláni og geymdum allt
vol og vil til morguns.
Jackson: Gamal-
dags kúreki
Við vorum ekki þau fyrstu sem
fóru á fætur á Flagg Ranch-
tjaldstæðinu þann 13. júní 1984.
Mér er nær að halda að við höfum
skriðið úr bólunum löngu eftir að
Kanarnir fóru á stjá. Við vorum
heldur ekkert sérlega bjartsýn
þennan morgun. Á meðan ég
nuddaði stírurnar úr augunum í
sturtunni fékk Davíð gæslumann-
inn til þess að gefa bílnum
straum, en ekkert dugði. Eftir
Tower Falls í Yellowstone Park.
LONG
ERFÖR
Sveinbjörg Sveinbjörnsdóttir segir
frá ferðalagi sínu, eiginmanns og
tveggja sona frá Colorado til Al-
aska, rúmlega 6000 km leið
Fyrri hluti
fundum við lítið, en þó þokkalegt
tjaldstæði með lítilli koldrullugri
sundlaug, sturtu og fleiri þægind-
um. Því miður er tjaldstæðið stað-
sett beint niðurundan hraðbraut-
inni og hávaðinn slíkur að fólk
með fulla heyrn á erfitt með að
festa blund. Þrátt fyrir staðsetn-
inguna tíndust inn ferðalangar
allt kvöldið og að lokum var ekk-
ert stæði laust. Við vorum einu
tjaldbúarnir þarna eins og reynd-
ar á flestum þeim stöðum sem við
gistum á síðar. Það er ónotalegt að
Togwotee-fjallaskaröið í Wyoming, 9.658 fet yfir sjávarmáli.
Það var komið vor og náms-
þreyta var farin að gera
vart við sig þegar við
ákváðum að taka því tilboði að
hjálpa til við húsbyggingu norður
í Alaska. Eftir nokkrar vangavelt-
ur og útreikninga var önnur
ákvörðún tekin, sú að fara akandi
norður. Þann 11. júní 1984 lögðum
við af stað frá Denver í Coloradi
með tjald og annan viðleguútbún-
að í skottinu á átta ára gömlum
Ford Pinto á leið til Anchorage í
Alaska. Leiðin milli þessara borga
er löng, 3.800 mílur, eða rúmir
6.000 kílómetrar. „Einu sinni er
nóg, þér tókst það,“ er yfirskrift
auglýsingar frá skipafélagi í Al-
aska, sem býðst til þess að sjá um
flutning á bílum frá Alaska til Se-
attle fyrir þreytta ferðamenn, sem
treysta sér ekki akandi til baka og
það eru orð að sönnu.
Hafið með
ykkur byssu
Þó að Ameríkanar séu manna
duglegastir að aka langar vega-
lengdir er fátt sem peir óttast
meira en að aka á ómalbikuðum
vegum. Denverskir kunningjar
okkar voru yfir sig unúrandi á
þessari dirfsku okkar og gáfu
okkur „góð“ ráð. Takið með ykkur
byssu, a.m.k. tvö varadekk. tvær
viftureimar, auka þetta og auka
hitt. Þeir bjuggust ekki við því að
bíllinn kæmist alla leið auk þess
sem sumir héldu því fram að mikl-
ar líkur væru á því að við yrðum
drepin á leiðinni, annað hvort af
vilitum dýrum eða trufluðu fólki.
Við létum okkur þó fátt um finn-
ast, fórum byssulaus af stað með
eitt varadekk, auka viftureim og
síðast en ekki síst full bjartsýni.
Wyoming
Við yfirgáfum Denver í sólskini
en sólin var okkar förunautur
mest alla leiðina. Við tókum stefn-
una beint í norður, eftir hraðbraut
1-25 með Klettafjöllin á vinstri
hlið og slétturnar miklu á þá
hægri. Umhverfiö var frekar ein-
hliða; flatlendi og sveitabæir, ein-
stöku sjnnum lítil þorp og gamlir
bilar og annað rusl í haugum hér
og þar. Eftir um það bil tvær
klukkustundir vorum við komin til
Wyoming, sem virðist vera mikið
landbúnaðarríki. Nú var orðið
lengra á milli bæja, en Wyoming
er frekar fámennt ríki miðað við
stærð, með tæpa 470 þúsund íbúa.
Einstöku sinnum skreyttu hæðir
og klettóttir hólar útsýnið,
kannski má kalla þetta fjöll en
fátt var það sem gladdi augað
fyrstu tvo daga ferðalagsins. Við
höfðum ákveðið í upphafi að
leggja hart að okkur í byrjun og
linna ekki látum fyrr en komið
væri til þjóðgarðsins Yellowstone
Park, sem liggur í norðvestur-
horni Wyoming og teygir sig upp
til Montana. Við leyfðum okkur þó
að nema staðar einstöku sinnum
til þess að njóta veðurblíðunnar og
spjalla við aðra ferðalanga, en af
þeim var svo sannarlega nóg. Einu
sinni tókum við tali tvo hressa
flutningabílstjóra. Annar þeirra
var að fara með rör til Alaska og
bauð hann strákunum okkar að
sitja á rörunum ef þeir vildu, en
þeir tóku heldur dræmt í það.
Þessir heiðursmenn vöruðu okkur
við snjó í Montana því það hafði
vorað seint og snjóað allt fram í
júní, en sem betur fer kom aldrei
til þess að við þyrftum að tjalda á
snjóbreiðu.
Cheyenne er höfuðstaður Wy-
oming-ríkis og liggur skammt frá
mörkum Colorado og Wyoming.
Hér er mikil kúrekamenning og að
sjálfsögðu er hestaat aðaluppá-
koma sumarsins. Við ókum þó í
gegnum borgina án þess að rekast
á Clint Eastwood og þá félaga en
fyrsta degi ferðalagsins lauk í
Casper, sem er stærsti bær Wy-
oming-ríkis. Dráttarvélar og önn-
ur landbúnaðartæki virtust vera
aðalsöluvarningur þessa staðar og
viðgerðarverkstæði voru á hverju
strái. Inn á milli verkstæðanna
1