Morgunblaðið - 29.07.1988, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ 1988
Ungnr Blönduósingur segir frá útilegu í Asíu:_i. hluti
Austan Súes
eftirRóbert Víði
Gunnarsson
„Þú er annaðhvort ruglaður eða
bilaður, það er alveg ljóst.“, „Ertu
haldinn sjálfsmorðshvöt?", „Þú
verður skotinn fímm sinnum og
hengdur tíu sinnum." Þetta eru fá-
ein dæmi um viðbrögð fólks þegar
ég sagði því að ég væri að fara í
tveggja og hálfs mánaðar útilegu í
Asíu. Nánast allir voru sannfærðir
um að ég kæmi ekki lifandi heim
og einhver sagði mér í fyllsta trún-
aði: „Það er miklu ódýrara að fara
til Spánar."
En ég og félagi minn, Hrólfur
E. Pétursson frá Skagaströnd, lét-
um slíkar úrtölur ekkert á okkur fá.
Ferðin sem um ræðir er níu vikna
ferð með bresku fyrirtæki, Encount-
er Overland, og er kölluð „Austan
Súes“. Farið er frá Kairó í Egyptal-
andi, um Jórdaníu, Sýrland, Tyrk-
land, íran, Pakistan og Indland til
Nepal. Á ferðum með Encounter
Overland er ferðast á tuttugu
manna Bedford-trukkum og að
mestu leyti gist í tjöldum.
Egyptel^nd
Það var með kvíðablandinni til-
hlökkun sem við kvöddum hinn vest-
ræna heim þann 27. október 1987,
og flugum suður á bóginn, til Ka-
iró, til að eyða þar nokkrum dögum
áður en við legðum af stað austur
til Nepal. Þegar við stigum út úr
flugstöðinni var ekki laust við að
sú tilhugsun læddist að mér einu
sinni enn að þetta væri nú kannski
óskaplegt glapræði og ungæðis-
háttur, ég hefði nú átt að taka söns-
um og fara bara í sumarhús í Hol-
landi eða í mesta lagi til Spánar. En
í þetta skiptið hafði ég látið ævin-
týralöngunina ráða og nú varð ekki
aftur snúið.
Við komum til Kairó í myrkri og
í leigubíl á leið á hótel var eitt það
fyrsta sem fyrir augu bar skikkju-
klæddur, virðulegur múslimi að
míga utan í vegg við fjölfarna götu
og fékk maður það hálfpartinn á
tilfinninguna að þama væru hlutir
ekki alveg eins og maður á að venj-
ast heima á Islandi. Snemma morg-
uninn eftir vorum við sóttir til að
fara í skoðunarferð um borgina. Á
flugvellinum höfðum við keypt ferð
sem í áttu að vera átta til tíu
manns, en þegar til kom vorum við
aðeins tveir í tíu manna bíl með
einkaleiðsögumann og bílstjóra.
Ifyrst var að sjálfsögðu ekið út á
Gaza-svæðið til að skoða hina miklu
pýramída og Sfínxinn og þótti okkur
býsna mikið til koma. En það mnnu
á mig tvær grímur um hæfni leið-
sögumannsins þegar hann, horfandi
í vesturátt, yfir Sahara-eyðimörk-
ina, tilkynnti, með áhersluþunga í
röddinni, að þarna, tíu þúsund kiló-
metra í burtu væm landamærin að
Lýbíu. Frá Kairó að landamæmm
Lýbíu em nefnilega ekki nema u.þ.b.
sex hundmð kílómetrar.
Þennan dag og þann næsta skoð-
uðum við, auk Gaza-svæðisins, hina
fomu höfuðborg Egyptalands,
Memphis, Saqqara, borg dauðans,
með hinn sex þúsund ára gamla
þrepapýramída, borgarvirkið með
sínum glæsilegu moskum,
dauðagrímu Tot-ank-Amons í þjóð-
minjasafninu og fleira og fleira. En
það verður að segjast að ef ekki
væri fyrir allar þær stórkostlegu
fomminjar og mannvirki sem Kairó
hefur að geyma væri borgin líklega
meðal mest óaðlaðandi borga heims.
Hún er allt í senn óhrein, hávær og
ljót og ofsetin fólki, en þar býr um
sex og hálf milljón manna á svæði
sem líklega er ekki mikið stærra en
Stór-Reykjavíkursvæðið. Otrúlega
margt af þessu fólki á bíldruslur og
þar af leiðandi er umferðin algert
Greinarhöfundur á toppi Kefrenspýramídans.
við rætur hins helga Sínai-fjalls.
Klaustrið er u.þ.b. 1500 ára gamalt
grísk-orþodoxa klaustur, reist þar
sem Móse ku forðum hafa komið
með boðorðin tíu niður af fjallinu
og lesið þau fyrir gullkálfadýrkandi
ísraelsþjóð. Klaustrið er ennþá
starfandi og það er þess vegna að
miklu leyti lokað. Þar er aðeins leyft
að skoða litla gullfallega kapellu,
safn af helgimyndum frá 6. og 7.
öld og herbergi fullt af mannabein-
um og hauskúpum. Ég fékk ekki
góða skýringu á hvernig á þessum
beinum stæði en einhver sagði mér
þó að þetta væru bein þeirra sé reynt
hefðu að klífa Sínaifjallið, það var
einmitt það sem við vorum að fara
að gera. Fjallið er 2.285 metrar
yfir sjávarmál en líklega 1.200—
1.300 metrar frá rótum, þó nokkuð
bratt og hrikalegt og væri eflaust
mjög erfítt uppgöngu ef munkar í
klaustrinu hefðu ekki einhvern
tímann fyrir langalöngu hlaðið
tröppur um þröng skörð og skorn-
inga alla leið upp á tind, nákvæm-
lega 3.750 talsins. Á tindinum fund-
um við hvorki logandi runna né
áður ófundin boðorð, en ferðin var
samt ómaksins verð því frá tindinum
er hreint stórkostlegt útsýni yfír
hrjóstrugt og hrikalegt fjallalands-
lag Sínai-skagans.
Og áfram var haldið suður á bóg-
inn til bæjarins Sharm-el Sheikh,
syðst á skaganum. Þar eins og í
fleiri bæjum á austurströnd Sínai-
skaga er verið að reyna að byggja
upp ferðamannaparadís í líkingu við
sólarstrendur Miðjarðarhafs, en sú
uppbygging er skammt á veg kom-
in. í 35 stiga hita, í Sharm-el Sheikh
og síðan í Nuveiba, sem er annar
álíka staður aðeins norðar, lifðum
við baðstrandalífi í fáeina daga,
böðuðum okkur í sólinni.sigldum á
seglbrettum og skoðuðum ótrúlega
fjölbreytt fískalíf Rauðahafsins.
Þann 7. nóvember var síðan stigið
á skipsfjöl í Nuveiba og siglt til
Aqaba í Jórdaníu.
Jórdanía
Málið var reyndar ekki svo ein-
falt að við gætum bara farið um
borð í feiju og siglt til Jórdaníu.
Nei, fyrst urðum við að sjálfsögðu
að fara í gegnum vopnaleit og vega-
bréfaskoðun, þar sem ekki dugði
minna til en sex menn með vélbyss-
ur til að kíkja í passana og róta í
töskunum. Þetta tók allt að sjálf-
Egypsk stúlka að sækja vatn.
öngþveiti þar sem þeir einir komast
áfram sem eru nógu frekir og flauta
nógu mikið, og ekki eru þær fjöl-
mörgu asnakerrur sem blandast í
bílakösina til að bæta úr skák. En
mitt í öllum soranum er þó ein
perla, það er markaðurinn Khan-el
Khalili. Það er hreinasta ævintýri
fyrir öll skynfæri að rölta þar um
og skoða heillandi söluvaming og
iðandi mannlíf. í ótalmörgum, mi-
slitlum búðarholum er að fínna
glæsilega gull-og silfur skartgripi,
fagursmíðaða bronsmuni, arabískar
vatnspípur og margt fleira sem gleð-
ur augað. Og fólkið, vingjarnlegt
og kátt, heilsaði okkur „alló, alló,
velgom tú egypt. Ver jú gom from?
Aaa.. .æsland?" endurtók það
undrandi, „In England?" Enginn,
ekki einn einasti, vissi hvar ísland
er, en það brosti samt áfram og
endurtók „velgom velgom".
Þann 31. október hittum við svo
hluta af þeim hópi sem við áttum
eftir að ferðast með næstu mánuði
og daginn eftir var lagt af stað.
Þann dag var ekið um marflata
eyðimörk til borgarinnar Súes við
Súes-skurð. Frá Súes var síðan ekið
undir skurðinn og suður eftir vestur-
strönd hins gróðurvana Sínaiskaga
með Súes flóann, sólblikandi, á aðra
hönd en gular sandöldur og hijós-
trug eyðimerkurklettabelti á hina
og undir kvöld komum við í áfanga-
stað, klaustur heilagrar Katrínar,
Hinn aldni Bedford-trukkur.
sögðu mun meiri tíma en eðlilegt
er og þar að auki tafðist feijan um
nokkra klukkutíma svo að við kom-
umst ekki af stað fyrr en seint og
um síðir. I Aqaba lentum við svo í
enn strangari öryggisgæslu. Fyrst
var mjög ítarleg tollskoðun og síðan
vorum við látin bíða í stórri skemmu
við höfnina í rúmlega klukkutíma.
Því næst var okkur troðið upp á
lítinn pallbíl og við keyrð milli lög-
reglustöðva borgarinnar til að
ganga frá vegabréfsáritunum. Um
miðnætti var okkur svo loksins
formlega hleypt inn í landið og feng-
um þá góðar móttökur hjá hópi
fólks, sem hafði komið landleiðina
gegnum alla Evrópu, frá London.
Þar með var hópurinn kominn í
endanlegt horf, tuttugu manns frá
átta löndum, þ.á m. kanadískur fast-
eignasali, áströlsk hjúkrunarkona,
amerískur píanóleikari, hollensk
uppgjafarkennslukona, grænfrið-
ungar frá Ipswich, jassleikari frá
Sviss o.fl., sem sagt fjölskrúðugur,
en þó býsna samstæður hópur.
í Aqaba var aðeins höfð nætur-
dvöl. Að morgni voru tekin upp tjöld
og ekið inn í landið, um nokkuð
grónara landslag en áður, og farið
til hinnar fornu borgar Petru. Fyrir
u.þ.b. 2000 árum var Petra höfuð-
borg Nabataen-manna, sem' þá
bjuggu í suðurhluta Jórdaníu. Síðar
var borgin notuð af Rómveijum,
Býsantínska veldintr og loks
arabískum múslímum þar til á 13du
öld er borgin féll í gleymsku. Það
var svo ekki fyrr en árið 1812 að
svissneskur landfræðingur og flakk-
ari, John Lewis Burkhard, upp-
götvaði hina gleymdu borg. Inn-
gangur að borginni, sem er að mestu
leyti höggvin í berg, liggur um
þrönga og djúpa klettagjá, og þar
er varla hægt að ímynda sér óvænt-
ari og tilkomumeiri sjón en þá sem
blasir við þegar úr gjánni er komið,
þ.e. hið glæsta Khazhneh-hof, meira
en 40 metra hátt höggvið í þverhnípt
bergið. Þegar við vorum búin að
hlaupa um Petru var haldið áfram
til norðurs og höfð næturdvöl í skógi
rétt utan við Amman. Nóttin fór
reyndar að miklu leyti í að rölta
fram og aftur um skóginn, með
vasaljós í annarri hendi og tjaidið í
hinni, í leit að tjaldstæðum. Það kom
nefnilega í ljós að þar sem hafði
virst vera svo ákjósanlegt tjald-
stæði, var gijóthella rétt undir
grassverðinum og ekki nokkur leið
að koma niður tjaldhælum.
I Amman var ekki gerður langur
stans, ekki nema einn morgunn,
enda kannski fátt áhugavert að sjá.
Á göngu okkar um borgina var þó
eitt sem kom okkur Frónbúum
spánskt fyrir sjónir, það var fjöldi
vopnaðra hermanna á götunum.
Einn þeirra stoppaði okkur tvisvar
með vélbyssu á lofti til að fá að
skoða vegabréfin okkar en þó
kannski aðallega til að sníkja af
okkur sælgæti sem við vorum með.
Frá Amman var ekið niður fyrir
sjávarmál, að Dauðahafi. Dauðahaf-
ið er þeim kynjum búið að vegna
Egypsk nútímabyggingarlist.