Morgunblaðið - 29.07.1988, Blaðsíða 39

39
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ 1988
Minning:
Sigurbjörg Vigdís
Guðbrandsdóttir
Fædd 14. desember 1909
Dáin 21. júlí 1988
Að morgni fimmtudagsins 21.
júlí sl. andaðist í St. Jósefsspítalan-
um í Hafnarfirði Sigurbjörg Vigdís
Guðbrandsdóttir, eftir stutta legu
þar. Hún hafði um nokkurt skeið
átt við veikindi að stríða, þó lengst
framan af ævi hafi hún verið heilsu-
hraust. Fyrstu minningar mínar um
Dísu, en það var hún alltaf kölluð,
tengjast húsinu Hlíð í Hafnarfirði.
Þar bjó hún í 37 ár ásamt manni
sínum Guðmundi Bergmann Guð-
mundssyni, langafa mínum. Um
helgar var oft farið suður í fjörð
og fannst mér alltaf gaman að
koma í Hlíð og seinna á Hring-
brautina í heimsókn til afa, Dísu
og Gunna.
Dísa fæddist 14. desember 1909
að Götu í Holtum. Foreldrar hennar
voru Hannesína Sigurðardóttir og
Guðbrandur Guðbrandsson. Bræður
Dísu voru tveir, tvíburabróðir henn-
ar Guðjón sem var bifreiðastjóri á
Rauðalæk í Holtum og Ágúst sem
var leigubifreiðastjóri í Reykjavík.
Hann var nokkrum árum eldri en
tvíburamir. Ágúst og Guðjón eru
báðir látnir. Faðir Dísu lést í janúar
1910, stuttu eftir að hún fæddist.
Fylgdi hún þá móður sinni þar til
hún flyst til Hafnarfjarðar 1921,
frá Hvammi í Landssveit, þá 12 ára
gömul. Átti hún lengst af heima í
Blöndalshúsi í Hafnarfírði hjá þeim
hjónum Hirti Þorleifssyni og Jónínu
Guðmundsdóttur. Fram að giftingu
vann hún ýmis störf, aðallega sem
verkakona í fiskvinnu hjá Jóni
Gíslasyni.
Árið 1937, 2. október, giftist
Dísa Guðmundi Bergmanni Guð-
mundssyni eldsmið sem lengst af
starfaði í vélsmiðju Hafnarfjarðar.
Hann var fæddur 8. febrúar 1897
í Setbergi við Hafnarfjörð. Foreldr-
ar hans voru Guðrún Guðmunds-
dóttir og Guðmundur Jónsson sem
þá bjuggu á Setbergi en reistu hús
árið 1907 á lóð úr Jófríðarstaða-
landi og nefndu Hlíð. Þar var lengst
af heimili Dísu og Guðmundar.
Guðmundur var ekkjumaður er þau
gengu í hjónaband og með fýrri
konu sinni átti hann þrjú börn sem
Dísa gekk í móðurstað. Þau eru:
Gunnar Guðmundur, f. 1925,
flokksstióri hiá Rafveitu Hafnar-
fjarðar, Halldóra Ingúnn, f. 1927,
húsmóðir í Reykjavík, og Þorsteinn
Kristján, f. 1931, matreiðslumaður
í Mosfellsbæ. Einnig ólu þau hjónin
upp fósturson, Hjört Guðmundsson,
f. 1942, slökkviliðsmann, búsettan
í Hafnarfírði.
Árið 1973 var Hlíð rifin af skipu-
lagsástæðum og Dísa og Guðmund-
ur fluttu í nýbyggt hús sitt á Hring-
braut 42 sem þau höfðu byggt í
samvinnu við Gunnar.
Þau voru ávallt eftir að þau fluttu
í húsið við Hringbrautina, kennd
við gamla heimilið sitt, Hlíð, eins
og áður.
I nýja húsinu bjuggu þau sér
fallegt heimili á efri hæð hússins,
en Gunnar býr á neðri hæðinni. Þau
fluttu ekki um langan veg, því úr
glugganum sést lóðin þar sem Hlíð
stóð, aðeins gatan á milli. Guð-
mundur Bergmann lést 16. desem-
ber 1977 og eftir lát hans var það
mikið öryggi fyrir Dísu að búa í
sama húsi og Gunnar stjúpsonur
hennar, enda reyndist hann henni
afskaplega vel.
Síðastliðin 2-3 ár hafði Dísa átt
við vanheilsu að stríða, kraftarnir
smátt og smátt þurru, enda komin
hátt á áttræðisaldur, en hugurinn
var ávallt skýr og fylgdist hún vel
með öllu, ekki síst þjóðmálum, enda
áhugamanneskja um stjórnmál.
Það var Guðmundur Bergmann
einnig og fýlgdu þau alla tíð Sjálf-
stæðisflokknum að málum.
Ég vil ljúka þessum fátæklegu
minningarorðum með orðum P.
Árdals: Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga.
Heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
Ingimar F. Jóhannsson
Það verða ætíð kaflaskipti í til-
vergnni þegar fólk hverfur af sjón-
arsviði eftir langan dag. Nú hefur
Dísa í Hlíð horfið sjónum okkar.
Þegar ég var að alast upp við Jófríð-
arstaðarveginn í Hafnarfirði var
Dísa jafnfastur punktur í tilverunni
og Jofríðarstaðahóllinn og Hellu-
fjaran.
Ég minnist tímabils að haustlagi
árið 1961. Foreldrar mínir áttu silf-
urbrúðkaup og héldu utan og það
var töluvert mál að koma krakka-
skaranum frá Jófríðarstaðaveeri 7
fyrir á meðan. Lok mála urðu m.a.
þau að ég yrði heima í faðmi eldri
systra. Hins vegar unnu þær úti,
og þá var gott að eiga Dísu að.
Ég var hjá henni frá því snemma
á morgnana og þar til vinnudegi
lauk.
Þetta er aðeins eitt dæmið af
mörgum um það hvað fjölskyldan
á Blómsturvöllum naut góðs af ná-
býli við Dísu í Hlíð. Þau voru lítil
húsin á hamrinum, krakkamir
margir og þær stundir erfiðar þegar
þröngt var í búi. Maður hugsar
stundum til fólks eins og Dísu, þeg-
ar maður eldist sjálfur og sér hluti
í nýju ljósi. Alltaf var hún viðbúin
á nóttu sem degi að liðsinna okkur.
Þau vom ófá sporin hennar niður
traðimar að Blómsturvöllum til að
athuga hvernig okkur liði, eins og
hún ætti í okkur hvert bein. Aldrei
sáum við hana skipta skapi eða
ergja sig yfir vonsku heimsins. Það
var hennar heimspeki. Ég trúi, að
krakkamir á Blómsturvöllum eigi
fáum jafnmikið að þakka og Dísu
í Hlíð.
En svo skrýtið sem það nú er,
tók maður ekkert eftir þessu fyrr
en löngu seinna. Ekki fyrr en mað-
ur hafði öðlast vissa fjarlægð frá
þessu öllu. Þá uppgötvaði maður
Dísu eiginlega upp á nýtt.
Hún safnaði ekki prófgráðum eða
veraldlegum auði, en hún átti það
sem margan allsnægtamanninn
CQ
J?
0

CAÍ6,
%
ElTTHmÐ
FYRIR
Xr\
■f-
O
O
skortir. Nefnilega andlegan forða,
hún var mannvinur, hún átti það
ríkidæmi sem ekkert fær grandað.
Þannig verður Dísa mér minnis-
stæðust og þannig hafa kynni mín
við Dísu kennt mér eitthvað sem
nokkurs er vert. Og þá er jú ekki
til einskis lifað.
Það er orðið öðruvísi við „Jóff-
ann“ núna. Misvitrir menn létu rífa
gömlu húsin fýrir um áratug til
þess að troða niður götu sem ekki
■^oíxi&CU)
Sw*V
REYKJAVlK
Veitingasalurinn
Lundur
Ódýrir réttir
Borðapantanir í síma
689000
Kópal
Dýrótex er
útimálning
sem
dugar vel
málning’lf
er pláss fyrir. Brottvikning gamla
Hlíðarhússins verður þannig til
ævarandi vitnis um heimsku mann-
anna. En þegar hugurinn hvarflar
til æskustöðva er minningin um
Dísu í Hlíð og Gvend í Hlíð sveipuð
ljóma. Þannig verður um ókomna
tíð.
Fyrir hönd ijölskyldu minna,
sendi ég öllum aðstandendum sam-
úðarkveðjur.
Leifur Helgason
Engulíkt
SPECIRUMHF
SÍMI29166