Morgunblaðið - 13.11.1988, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ FOLK I FRETTUM SUNNUDAGUR 13. NÓVEMBER
Upphaf
lifrar-
bandalags
Sunnudagskvöld. Nýkomin úr
sundi. Alein heima. Eins og
reyndar flest kvöld þetta erilsama
haust. Glorhungruð. Opna
ísskáplnn. Ekkert til frekar en
venjulega. Jú, og
þó. Þarna er lifur-
sneið. Af nýslátr-
uðu, auðvitað.
Mér þykir lifur
góð. Kannski
dugar hún fyrir
tvo. En ég gæti
borðað hana alla.
Set upp kart-
öflur. Sker lifrina í örsmáa bita.
Mmmm . . . það kemur vatn í
munnlnn á mér.
Siminn hringir. — _Hæ, áttu
eitthvað að borða? Ég er á heim-
leið. Fer aftur á fund í kvöld."
Lít á lifrina. Jú, hún á að duga
fyrir tvo. — Hann hefur að vísu
ekkert borðað í dag. En ég þarf
ekki svo mikið.
Ég opna aftur ísskápinn. Sæki
smjörlíki. Laukur. Æ, fjandinn.
Ég á engan lauk. Nota bara krydd
í staðinn. Hann tekur ekkert eftir
því.
Það sýður á kartöflunum. Ég
^ minnka undir, set smjörlíki á
heita pönnuna. Muna nú að
snöggsteikja lifrina. Þá bragðast
hún bezt. Svakalega er ég svöng.
Það gerir sundið.
Hann sveiflar sér inn um dyrn-
ar. Kysslr mig á munninn. Hengir
upp frakkann.
„Ólafur Ragnar er á leiðinni.
Þarf að tala við mig einslega."
Ég lít aftur á lifrina.
,Er hann búinn að borða?“
.Eflaust ekki. Hann hefur verið
á fundum í allan dag.“
Jesús mlnn, ég verð að bjóða
honum í mat. Það verður ekkert
eftir handa mér. Og ég á ekki einu
sinni lauk, heldur ekkl rjóma.
t Hendist aftur i ísskáplnn. Ekkert.
Jú. dós af sýrðum ijóma. Eldgöm-
ul að vísu. Engin ólykt. Skelli
þessu út á lifrina. Hræri í. Dugar
ekki. Opna aftur isskáplnn. Auð-
vitað! Ég steikl egg. Þeir taka ekki
eftir neinu. — En það verður ekk-
ert eftir handa mér. — Af hverju
þarf maðurinn endilega að koma
núna?
Tek kartöflurnar af véllnni.
Helli vatninu í vaskinn. Ólafur
Ragnar er kominn. Inn í eldhúss.
„Fínt að fá eltthvað að borða."
Ég hafði lagt á borð fyrir tvo.
_Má ég taka mynd?“
Gunnar Andrésson er í gætt-
inni.
, Ég lít niður um mig. Berfætt i
gömlum gallabuxum. Bolur af
dóttur minni: I CHOOSE LIFE
framan á. Ótilhöfð.
Ég hleyp að eldavélinni. Lifrln
má ekki sjóða. Mmmm . . . ég fæ
aftur vatn í munninn. Skiptl bróð-
urlega á tvo diska. Kartöflur og
egg.
„Gjörið þið svo vel.“
Þeir borða matlnn minn.
„Þetta er frábært, Bryndís."
_Já, Bryndís er snilldarkokk-
- ur.“
Það gaula i mér garnirnar.
' Tveir tómir diskar. Þeir eru
farnir. Einn agnarlítill biti liggur
eftir á borðlnu..'Hann bráðnar í
munninum á mér. Samt er ég
svöng.
Hver bauð annars Ólafi Ragn-
ari i mat?
Hver bauð Gunnari Andréssyni
^ að taka mynd?
Og hver bauð yfirleitt til þessa
lifrarbandalags?
eftir Bryndísi
Schram
Ashildur Haraldsdóttir og flautan.
TÓNLIST
Áshildur
blæs daglangt
í New York
Ashildur Haraldsdóttir flautuleikari er einn af okkar
ungu listamönnum sem siglir hraðbjrri fram í sviðs-
ljósið af mikillar elju og í krafti ríkra hæfíleika. Hún lék
fyrir skömmu einleik á flautu með Sinfóníuhljómsveit
Islands og og einnig lék hún á tónleikum í Listasafni
Islands. Með Sinfóníuhljómsveitinni lék hún flautukon-
sert eftir Carl Nielsen frá Danmörku. Síðastliðið vor lauk
Ashildur meistaragráðu í flautuleik eftir nám í New York
og Boston, en iengst af nam hún í Boston, eða í þijú ár.
Morgunblaðið ræddi við Ashildi í New York þar sem
hún stundar nú nám í einkatímum í flautuleik og hyggst
dvelja þar að minnsta kosti til vors. „Þetta byggist á
æfingum og aftur æfíngum, “ sagði
Ashildur, „en að loknu þessu námi
ætla ég að reyna að koma mér á
framfæri í Skandinavíu.
Jú, þetta er sannkölluð töm, það
má segja að maður sé að blása í
flautuna daglangt. Þetta er mesti
tími sem ég hef haft til þess að
æfa mig og mér finnst ég hafa
lært mjög mikið á þessum tíma.
Að þessari töm lokinni er síðan að
koma sér út á vinnumarkaðinn, það
er spennandi, ég er til í allt.“
Morgunblaðið/RAX
Halldór Guðmundsson við fiskhjallana á Eyrarbakka. Hægra megin við hann er
Jón Guðmundsson að hengja upp.
SNORRI STURLUSON
Það koma stundum vöflur
„Fólk í fréttum" hafði spurnir af ungum
Akureyringi sem ber hið sögufræga nafii
Snorri Sturluson og er hann
dagskrárgerðamaður á Hljóðby lgju þeirra
Akureyringa. Lendir maður sem heitir Snorri
Sturluson frekar í vafstri en aðrir vegna nafiis
síns? Nokkrar sögur átti hann að minnsta kosti
i pokahorninu sem tengdar voru nafiii hans.
Þegar hann var lítill var hann kallaður Snorri
Sturluson landkönnuður, bömin í plássinu
hans vom ekki of viss hver sá frægi Snorri var.
Síðar bjó hann í Danmörku og þar var hann kallað-
ur „Snoi Stuluson" enda bám danir nafnið fram
eins og þeim er einum lagið. „Það koma stundum
vöflur á fólk út af nafninu" segir Snorri. „Ég man
til dæmis eftir því að einu sinni var ég að keppa
á skíðamóti þar sem ræst var með talstöðvum,
kallað var nafn keppandans og síðan ræst. Það
vom nokkrir keppendur á undan en þegar röðin
kom að mér og kallað var í talstöðina uppi á brún:
„Og hér kemur Snorri Sturluson" þá urðu einhver
vandræði á mönnum niðri í brekkunni, þeir héldu
víst að sá með talstöðina væri að spauga og ég
var hreinlega ekki ræstur!"
„Einu sinni hringdi ég í fyrrverandi kaupfélags-
stjóra á Akureyri og skrifstofustúlkan svaraði í
símann. „Snorri Sturluson héma megin, get ég
fengið að tala við...“ sagði ég. „Já, já, sæll vertu,
Egill Skallagrímsson talar..." sagði þá stúlkan og
hélt auðvitað að ég væri með aulafyndni."
Þessi ungi maður er reyndar ekki sá eini á
Akureyri sem ber þetta sögufræga nafn, alnafni
hans er einnig búsettur þar. Þeir störfuðu á sama
vinnustað og varð viðmælandi minn eitt sinn fyrir
því að fá vænni summu í launaumslagið en hann
átti skilið. Hann hafði þá fengið launin hans nafna
síns líka!
EYRARBAKKI i
Þénar ekki að vera
með vol og víl
á fólk út af nafhinu
Einn síðdaginn þegar Morgunblaðs-
menn bmgðu sér yfir Oseyrarbrúnna
til Eyrarbakka vom nokkrir menn að
hengja upp físk á hjalla vestan við þorpið.
Um fátt hefur líklega verið meira rætt í
þessu landi en veðrið, sauðkindina og fisk-
inn, því þessi þrjú atriði virðast endalaust
vera hugleikin fólki í starfi og leik. Það
vom snaggaralegir menn sem unnu við
hjallana og í þeirra hópi var Halldór Guð-
mundsson, sjötugur unglingur frá Eyrar-
bakka. Fátt væri nú að frétta af fólki í
þessu landi ef ekki væri fiskurinn og við
skiptumst á orðum við Halldór.
Halldór er fæddur og uppalinn í
Grímsnesinu, en hefur búið á Bakkanum
síðan 1944. Þangað kom hann frá Læk í
Hraungerðishreppi. Hann hefur unnið í
fiski lengst af ævi sinnar, var á vertíðum
í Eyjum í nær þijá áratugi, síðast með
Jóa Páls á Blátindi 1951.
„Eg er búinn að vinna djöfull lengi í
Fiskiver á Eyrarbakka, var lengi í veiðar-
fæmnum, eða þar til í fyrra og svo er ég
búinn að vera feikna lengi með garðrækt
sem aukabúgrein, kartöflurækt og rófur,
en nú er það búið.
Jú,ég hef alltaf verið léttur á bámnni,
hef ekki sett hlutina fyrir mig, ekki sér-
staklega, enda þénar það ekki að vera
með vol og víl, það þreytir bara og til
hvers þá að stunda slíkt."