Morgunblaðið - 19.03.1989, Blaðsíða 30

30 C
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR SUNNUDAGUR 19. MARZ 1989
' I" F fi
Þuríður Sigmunds-
dóttir — Minning
Fædd 1. mars 1922
Dáin 13. mars 1989
Vinkona mín, Dóa, Þuríður Sig-
mundsdóttir, lést snögglega á heim-
ili sínu þann 13. þ.m. Með örfáum
orðum langar mig að minnast þessar-
ar góðu og merku konu.
Foreldrar hennar voru heiðurs-
hjónin Svava Bjömsdóttir frá Siglu-
firði og Sigmundur Jóhannsson. Hér
í Reylq'avík fæddist hún og ólst upp
ásamt yngri bróður sínum, Jóhanni.
Dóa giftist ung að árum Þóri
Högna Bergsteinssyni múrarameist-
ara, sem lést fyrir fáum árum. Hann
var sonur hjónanna Ragnhildar
Magnúsdóttur og Bergsteins Jóhann-
essonar múrarameistara. Þórir var
mikill öðlingsmaður og fær í sinni
iðn, sem dæmi má nefna að hann
var kallaður til aðstoðar fínnska
listamanninum Lennart Segerstrále
við gerð fresko-myndarinnar í
Hallgrfmskirkju í Saurbæ. Dóa og
Þórir eignuðust þrjú böm. Elst er
Svava Ragnhildur, maður hennar er
Norman Eatough, þau búa í Banda-
ríkjunum ásamt dóttur sinni, Kathle-
en Þóru. Næstur í röðinni er Sig-
mundur, kvæntur Minnie Eggerts-
dóttur, þau eru búsett á Akureyri
og eiga þrjá syni, Frey Gauta, Eggert
Högna og Þóri Svavar. Yngstur er
Öm, kona hans er Stella Aðalsteins-
dóttir, þau eiga eina dóttur, Svövu,
og eru búsett hér í Reykjavík.
Þegar móðir mín var ung og ógift
stúlka var hún um tíma í vist hjá
ömmu Dóu og alnöfnu, Þuríði Sig-
mundsdóttur á Njálsgötu 55. Hún
var mikil merkiskona og til hennar
sóttu margir bæði andlega og líkam-
lega heilsubót. Móðir mín og Þuríður
urðu vinkonur fyrir lífstíð og kom
Þuriður eldri oft og dvaldi hjá okkur
á Glitstöðum. í kjölfar hennar komu
svo fleiri ættingjar, fyrst Dóa sem
unglingur, Einar, sem var sumar-
drengur nokkur sumur, síðan Svava
Þórisdóttir og enn seinna Sigmund-
ur, bróðir hennar. Þau voru á Glit-
stöðum ámm saman og bundust for-
eldrum mínum og okkur systrum
sérstökum tryggðaböndum.
Eftir að Svava fór að vera á Glit-
stöðum má segja að kunningsskapur
okkar Dóu hæfist og hún varð ein
mín tryggasta og besta vinkona. Ég
minnist með þakklæti þeirrar gest-
risni og umhyggju sem þau Þórir
sýndu mér alla tíð. Oftar en einu
sinni fékk ég að búa hjá þeim um
tíma. Þá bjuggu þau við þröng húsa-
kynni en hér sannaðist sem oftar að
„þar sen. er hjartarúm þar er líka
húsrúm".
Dóa var sterkur persónuleiki og
gædd mörgum góðum eðliskostum.
I mörgu líktist hún ömmu sinni og
alnöfnu, bæði í sjón og raun. Ræktar-
semi og umhyggja við unga og aldna
í stóru ijölskyldunni hennar var henni
ofar öllu. Foreldrum sínum reyndist
hún einstök dóttir og annaðist þau
af sérstakri alúð til hinstu stundar.
Tryggð hennar og umhyggja um-
vafði einnig vini hennar. Vil ég þar
sem dæmi nefna Þórdísi á Bárugöt-
unni, sem ég vissi að hún lét sér
sérlega annt um. Til hennar hefur
+
Systir okkar og mágkona,
INGIBJÖRG ÁSMUNDSDÓTTIR,
Kleppsvegi 6,
Reykjavfk,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 20. mars kl. 13.30.
Helga Ásmundsdóttir,
Jarþrúður Ásmundsdóttlr, Jakobfna Ásmundsdóttir,
Ásmundur J. Ásmundsson, Hanna Helgadóttir.
t
Öllum þeim sem sýndu mór ást og umhyggju við fráfall
Jim
færi ég þúsund þakkir.
Ykkar Þyrf.
+
Þökkum innilega auösýna samúð og vinarhug við andiát og útför
unnusta míns, sonar, dóttursonar, bróðurs, mágs og tengdasonar,
STEFÁNS OTTÓS PÁLSSONAR.
Sigrfður Slgurbjartsdóttir,
Súsanna K. Stefánsdóttir,
Ingibjörg Slgurgeirsdóttir,
Þurfður Pálsdóttir,
Súsanna K. Knútsdóttir,
Guðrún Á. Jónsdóttir,
Margrót Erla Finnbogadóttir,
Páli Olason,
Kristján Þorláksson,
Knútur Kristinsson,
Hólmfrfður Knútsdóttir,
Sigurbjartur H. Helgason.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — Sími 681960

Legsteinar Framleiöum allar stærðir og gerðir af legsteinum. Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjöf um gerð og val legsteina.
1 S.HELGASON HF STEINSMIÐJA SKEMMUVEGI4S-SIMI76677

hugurinn oft leitað þessa síðustu
daga.
Dóa var fíngerð kona, tággrönn
og ungleg í limaburði og hreyfingum.
Hún var skemmtileg, einlæg, glettin
og stundum smástríðin. Ég veit að
hún átti sínar erfíðu stundir en aldr-
ei heyrði ég hana kvarta eða áfellast
neinn í því sambandi.
Mörg síðastliðin ár hefur Dóa ver-
ið útivinnandi. Ég veit að nú er henn-
ar sárt saknað hjá Globus, en þar
sem annars staðar ávann hún sér
traust og virðingu samferðamanna
sinna.
Fyrir mína hönd, foreldra minna
og systra votta ég bömum Dóu og
öðrum aðstandendum innilega sam-
úð. Guð blessi ykkur öll og styrki.
Söknuður okkar allra er sár. En þeg-
ar tíminn hefur mildað sárasta treg-
ann mun eftir standa minningin um
mæta konu, sem fékk að halda reisn
sinni til hinstu stundar.
Áslaug Eiríksdóttir
Ifyrir hönd forráðamanna Globus
hf. og okkar hjóna langar mig að
minnast með nokkrum orðum Þuríð-
ar Sigmundsdóttur, sem lést að heim-
ili sínu að kvöldi hins 13. þ.m. Við
hjónin höfðum þekkt Þuríði síðan á
unglingsárum. Ung giftist hún Þóri
Bergsteinssyni múrarameistara og
átti með honum þrjú böm, þau
Svövu, Sigmund og Öm, sem öll em
gift og lifa móður sína. Mann sinn
missti Þuríður árið 1980. Hún bjó
manni sínum og bömum einkar hlý-
legt heimili enda leið öllum vel í
návist hennar.
Mörg ár liðu þar sem lítil kynni
voru við þau hjón, en árið 1973 ræðst
hún til starfa á fóðurvörudeild Glo-
bus hf., en á þessum tíma rak fyrir-
tækið umsvifamikla verslun með fóð-
urvömr og vom viðskiptavinimir
bændur um allt land. Starf hennar
fólst í því að skrifa út reikninga og
sjá um að vömmar kæmust tij bænda
með bílum fyrirtækisins. í þessu
starfi ávann hún sér bæði traust og
vinsældir viðskiptavina. Þessu starfí
gegndi hún í um það bil 5 ár eða
þangað til Globus hætti sölu og dreif-
ingu á fóðurvömm. Þá tók hún að
sér símavörslu fyrir fyritækið, sem
hún gegndi allt til dauðadags. Ég
held að það sé leitun að samvisku-
samari starfskrafti en hún var.
Hversu mikið sem vinnuálagið var
varð ég aldrei var við að hún skipti
skapi, viðmótið var ávallt hlýlegt og
elskuíegt. Hún vildi greiða götu allra
Blómastofa
Fnðfinm
Suöurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opiðötlkvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytíngar við Öil tilefni.
Gjafavörur.
i .P
og heyrði ég oft viðskiptavini fyrir-
tækisins hæla hinni góðu sfmaþjón-
ustu og hinni hlýju rödd, sem varð
fyrir svömm. Öll þau sextán ár, sem
Þuríður starfaði við fyrirtækið, man
ég ekki til þess að hana hafi nokk-
um tíma vantað til vinnu vegna veik-
inda. Enginn þarf þó að segja manni,
að kona, sem komin er yfír miðjan
aldur hafi ekki einhvem tíma á þessu
tímabili fundið fyrir lasleika, en hark-
an við sjálfa sig og samviskusemin
í starfi var slík, að aldrei kom annað
til greina en að mæta til vinnu. Ég
get fullyrt að Þuríður var vinsælust
meðal starfsfólksins vegna með-
fæddra og áskapaðra eiginleika.
Aldrei varð ég var við að hún hall-
mælti nokkmm manni og með sinni
einlægu og hlýlegu framkomu skap-
aði hún einkar gott andrúmloft í
kringum sig. Þuríður var alltaf mætt
til starfa fyrir kl. 8.00 á morgnana
og það fyrsta, sem samstarfsmenn
hennar sáu þegar þeir komu til vinnu,
var hið hýra andlit Þuríðar, þar sem
hún sat við símaborðið og bauð „góð-
an daginn". „Að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga“. Þetta má gjam-
an heimfæra á Þuríði, en hún var
að heilsa og kveðja allan liðlangan
daginn.
Fyrir hönd okkar hjóna og for-
ráðamanna Globus þakka ég Þuríði
fyrir sérstaklega vel unnin störf og
ánægjuleg kynni og bið ég henni
fararheilla á þeim brautum, sem nú
em framundan. Þá sendum við böm-
um, tengdabömum og bamabömum
okkar innilegustu sænúðarkveðjur.
Árni Gestsson
Sú sorgarfregn barst mér þriðju-
daginn 14. mars að kær vinkona
og fyrrverandi mágkona mín,
Þuríður Sigmundsdóttir, væri látin.
Mann setur hljóðan.
Við Þuríður eða Dóa, eins og
allir nákomnir kölluðu hana, höfum
verið vinkonur í kringum 40 ár. Þó
að hin seinni ár höfum við ekki
hist eins oft og hér áður fyrr. En
aðeins nokkmm dögum fyrir andlát
hennar heimsótti ég hana á 67 ára
afmælinu og áttum við saman ynd-
islega kvöldstund ásamt fleiri vin-
konum hennar. Dóa tók á móti
okkur af einstakri gestrisni og hlýju
eins og alltaf. Hver hefði trúað því
að aðeins nokkrum dögum síðar
væri hún horfín sjónum okkar. En
það sýnir hve lífíð er hverfult. Sárt
er að kveðja elskulega vinkonu. En
minningin um hana lifir áfram.
Ég bið góðan guð að gefa fjöl-
skyldunni styrk á erfiðum stundum.
Innilegar samúðarkveðjur.
Dídí Skúladóttir
Hún Dóa, æskuvinkona mín, er
látin. Ég kveð mína kæru vinkonu
með þökk fyrir allt, sem hún gaf
mér af sjálfri sér. Dóa var mikil
mannkostakona, alltaf glöð og —
ánægð á hveiju sem á gekk. Alltaf
sagði hún „allt ágætt“. Aldrei nöldur
eða leiðindi enda hefi ég varla kjmnst
konu sem talaði jafnfallega til bama
sinna. Hún giftist ung Þóri H. Berg-
steinssyni og eignuðust þau 3 indæl
böm, Svövu, Sigmund og Öm, og 5
urðu bamabömin. Svava litla sonar-
dóttir hennar, eina bamabamið sem
hún hafði í návist sinni, var sólar-
geisli ömmu sinnar, elskuleg lítil
stúlka sem missir mikið eins og öll
hennar böm.
Það eiga margir eftir að sakna
hennar Dóu, ég veit að hún var afar
vel liðin af samstarfsfólki sínu og
húsbóndahollari manneskju var vart
hægt að finna. Fram á síðasta dag
mætti hún til vinnu sinnar, þó hún
gengi ekki heil til skógar, enda gerði
hún alltaf lítið úr öllu sem varðaði
hana sjálfa.
Ég þakka Dóu alla tryggðina, og
allt sem hún var mér.
Blessuð sé minning hennar.
Gaiy'a
Mánudaginn 20. mars, verður
tengdamóðir mín Þuríður Sigmunds-
dóttir jarðsungin frá Dómkirkjunni í
Reykjavík.
Þegar ég nú kveð hana hinstu
kveðju, er mér sannarlega sorg og
söknuður í huga. Ég minnist þess
þegar ég kom fyrst inn á heimili
hennar og Þóris tengdafoður míns
sem lést fyrir níu árum. Síðan eru
nú liðin 22 ár. Þau tóku mér af slíkri
hlýju að mér leið strax vel í návist
þeirra. Dóa bar fram kaffi og góð-
gæti á meðan Þórir glettist við
tengdadótturina tilvonandi. Oft rifj-
uðum við upp þessi fyrstu kynni og
höfðum gaman af.
Dóa var mér alla tíð miklu meira
en tengdamóðir, hún var einnig góð
vinkona, sem ég sóttist eftir að hafa
samskipti við. Við vorum af sitt
hvorri kynslóðinni og höfðum ólík
sjónarmið á hinum ýmsu málum, en
það spillti aldrei vináttu okkar. Sam-
skipti okkar voru alla tíð mikil. Eftir
að við fluttumst til Akureyrar fyrir
12 árum, töluðum við saman í síma
nær daglega. Síðast talaði ég við
hana kvöldið áður en hún lést, til að
bjóða henni að dvelja hjá okkur yfir
páskana. Hún taldi sig ekki hafa tíma
til þess, frídagana ætlaði hún að
nota til að undirbúa flutninginn í
nýju íbúðina í húsi aldraðra við Afla-
granda. Hún hlakkaði til að flytja
og hugsaði mikið um hvað hún ætti
að taka með sér og hvernig öllu yrði
sem best fyrir komið á nýja staðnum.
En Dóa mín er flutt annað, án alls
undirbúnings og án þess að taka
nokkuð mér sér, skyndilega eins og
hendi væri veifað.
Dóa var heimavinnandi húsmóðir
af gamla skólanum. Hún annaðist
heimili sitt og fjölskyldu af mikilli
alúð. Foreldrar hennar áttu hjá henni
öruggt slq'ól síðustu æviárin og mann
sinn annaðist hún af takmarkalausri
óeigingirni eftir að hann varð sjúkl-
ingur. Hún var ávallt tilbúin að rétta
börnum sínum og fjölskyldum þeirra
hjálparhönd, en ætlaðist aldrei til
neins sjálfri sér til handa. Ræktar-
semi var henni í blóð borin. Vinir
hennar, samstarfsfólk og gamla fólk-
ið sem verið höfðu vinir foreldra
hennar, nutu umhyggju hennar. Hún
lifði sannarlega eftir orðunum „Sælla
er að gefa en þiggja".
Sem móðir og amma uppskar hún
eins og hún sáði í bömum sínum og
bamabömum, en milli þeirra og
hennar var óvenju náið og kær-
leiksríkt samband.
Tæplega fimmtug fór Dóa að
vinna utan heimilis, seinustu fimmt-
án árin í Globus. Þar fannst henni
gott að starfa og talaði oft um hversu
heppin hún væri með samstarfsfólk
og yfirmenn og er öllu því fólki þökk-
uð vinsemd í hennar garð öll árin í
Globus.
Það er ekkert oflof að segja um
Dóu að hún hafi verið óvenju heil-
steypt kona, glaðlynd og jákvæð. Á
gleðistundum var hún kátust allra
og fannst gaman að hafa líf og §ör
í kringum sig. Það var gaman að
gleðjast með henni á tímamótum f
lífí okkar. Með henni er gengin góð
kona sem öllum þótti gott að þekkja
og vera með. Við söknum hennar
sárt, hún var okkur svo mikils virði.
Guð blessi minningu hennar.
Minnie Eggertsdóttir
Það var að morgni dags þ. 14.
mars sl. sem okkur barst sú harma-
fregn, að Þuríður væri dáin. Okkur
setti hljóða. Það er einhver tómleiki
og sársauki, sem sækir á hugann,
þegar svo náinn vinnufélagi og vinur
hverfur yfir móðuna miklu. Dauðinn
kemur oft fyrirvaralítið. Stundum
hættir okkur við að álíta suma ódauð-
lega, og þannig hefur okkur trúlega
verið hugsað til Þuríðar. Hún starf-
aði í 16 ár hjá fyrirtækinu, að mestu
vð símavörslu og leysti það starf vel
af hendi, enda var hún trú sínu fyrir-
tæki, samviskusöm og lipur f
hvívetna. í upphafi hvers vinnudags
var það Þuríður, sem tók á móti
okkur með sínu hlýja viðmóti og
þótt við höfum kannski verið eilítið
morgunstygg á stundum hvarf það
eins og dögg fyrir sólu í hennar ná-
vist. Hún hafði ávallt lag á þvi að
koma fólki í gott skap. Þuríður var
ákaflega fínleg og aðlaðandi kona,
sem geislaði af lffshamingju.
Framundan var sumarið og mikil
tilhlökkun í huga hennar. Hún ætl-
aði að flytja-í sfna eigin íbúð í húsi
aldraðra á Aflagranda hér í borg,
en það auðnaðist henni ekki, heldur
flutti hún til þeirra heimkynna, sem
við öll flytjum til, fyrr eða síðar.
Við kveðjum hana með virðingu
og söknuði og metum og þökkum
það, sem hún skilur eftir, fagrar og
ljúfar minningar. Megi algóður Guð
styrkja og styðja ástvini hennar í
þeirri miklu sorg, sem þau nú líða
og megi minningin um góða konu
verða þeim huggun harmi gegn.
Samstarfsfólk i Globus