Morgunblaðið - 25.06.1989, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. JUNI 1989
/
RADHERRA
AII> VinilOKklKIW HEFIIR 0FTA8T FARIDILLA NED
FORMEW SÍW. SEGIR BIM DIKI GROMDAL
SEMIIIIIRKA OG FTRRIIM FOKAIADIK
ALÞÝDIILOKKSIAS EIVIIAW HEFIIR I\É GERT EIT
FORTÍÐIM OG KVEDST HLAKK A TIL AÐ I AKASIÁ VID
M AIIRKEEM Á AI ITA AAKISAAIEIMDI ÞIÓD AW A
/
eftir Svein Guðjónsson
SÍMINN HEIMA hjá honum
hefiir varla stoppað undan-
farna daga og gömul flokks-
systkin hafa keppst um að
lýsa yfir stuðningi við fyrr-
um formann sinn og jafii-
framt andúð sinni á fram-
komu núverandi formanns,
utanríkisráðherrans, í hans
garð. Þeir tveir hafa þó gert
upp sín mál og Benedikt
Gröndal sendiherra, fyrrum
forsætisráðherra og formað-
ur Alþýðuflokksins, hefur
þegið boð ráðherrans um að
taka við starfi fastafúlltrúa
Islands hjá Sameinuðu þjóð-
unum í New York frá og
með 1. október næstkom-
andi, þegar Hans G. Ander-
sen lætur af því starfí. Sjálf-
ur kveðst Benedikt vera
undrandi á þeirri athygli
sem mál hans hefiir vakið.
/
ánægja
fyrst og fremst af því að undanfar-
ið hef ég setið starfslítill og einangr-
aður í skrifstofu, sem er ekki í ráðu-
neytinu, heldur því sem kallað er
elliheimili ráðuneytisins," sagði
Benedikt er hann var spurður um
aðdraganda þess að hann sagði upp
starfi sínu sem sendiherra. „Eg
undi þessari þróun illa og gerði
ýmsar tilraunir til að fá svör og
niðurstöðu, en að lokum taldi ég
mér ekki fært annað en að segja
upp. Það þýddi að ég var reiðubúinn
að hætta þá og fara á ellilaun ekki
eldri en ég er. Ráðherrann brá þá
við, lagði fram þessa lausn á málinu
og sjálfur er ég mjög sáttur við þá
niðurstöðu."
— En er ekki hægt að líta á þetta
sem dúsu eða leikfléttu, sem ráð-
herrann hefur gripið til í því skyni
að lægja öldur innan Alþýðuflokks-
ins, — koma sér út úr óþægilegri
aðstöðu og friða þig í leiðinni?
„Frá mínum bæjardyrum séð er
ekkert óeðlilegt við þessa lausn. Það
sem ég bað um var að fá að vinna
fyrir kaupinu mínu í stað þess að
sitja aðgerðarlítill og einangraður í
ráðuneytinu. í rauninni má rekja
upphaf þessa máls lengra aftur.
Þegar ég fór úr pólitíkinni á sínum
tíma og tók við sendiherrastöðu í
Stokkhólmi, ræddi ég um það við
þá utanríkisráðherra sem ég starf-
aði fyrir á þessu tímabili, Olaf Jó-
hannesson, Geir Hallgrímsson og
Matthías A. Matthiesen, að þeir
notuðu ekki heimild sem ráðherra
hefur jafnan til að senda menn úr
einu sendiráði í annað, heldur mætti
ég að loknu starfinu í Stokkhólmi
koma heim til starfa við utanríkis-
ráðuneytið. Það tækifæri kom svo
fyrir tæpum tveimur árum þegar
Pétur Thorsteinsson lét af starfi
heimasendiherra, en hann var
brautryðjandi í því kerfí, sem mjög
hefur verið að ryðja sér til rúms
með þjóðum um allan heim.
Sjálfur er ég þeirrar skoðunar að
þetta fyrirkomuleg með heima-
sendiherra sé góð lausn, enda að
það gefur augaleið að útilokað er
fyrir smáþjóð eins og okkur íslend-
inga að hafa sendiherra búsetta í
mörgum löndum, en frjálsum ríkjum
fer nú fjölgandi og eru orðin á milli
170 og 180. Ég tók því við þessu
starfi með tilhlökkun og áhuga,
fannst þetta spennandi. Þessi fjar-
lægu lönd eru á svæði sem sífellt
verður þýðingarmeira fyrir við-
skiptahagsmuni okkar. Ég gekkst
sem sagt upp í þessu og undirbún-
ingur undir ferðir til hvers lands var
eins og undirbúningur undir há-
skólapróf. Þetta gekk vel í byijun
og miklum hluta tímans eyddi ég í
markaðsmál.
En í byijun þessa árs var í spam-
aðarskyni farið að stöðva ferðir, sem
ég taldi vera mikilvægar embættis-
ferðir. Svo birtust áætlanir ráð-
herrans um endurskipulagningu og
þar var greinilega stefnt að því að
leggja þetta starf mitt niður, án
þess að nokkuð lægi fyrir um hvað
við tæki hjá mér, þótt lögbundið sé
•k