Morgunblaðið - 25.06.1989, Síða 30

_____________________
umu
Elska konur
of mikið?
Það getur verið varasamt að
elska manninn sinn of mik-
ið. Yfirleitt hefnist konum
grimmilega fyrir. Þannig er það
alla vega í Ameríku.
Fyrir nokkr-
um árum kom
út bók þar f landi
undir nafninu
„Elska konur of
mikið?". Hún er
byggð á við-
tölum við konur
sem elska mjög
mikið, en fá ekki
ást sína endurgoldna. Og ekki
nóg með það. Að launum fá þær
barsmíðar og svívirðingar.
Mennirnir þeirra leggja á þær
hendur, berja þær í tíma og
ótíma og leita á náðir annarra
kvenna, sem elska þá ekki eins
yfirmáta ofurheitt (konulausir
geta þeir ekki verið!).
Þessar ólánsömu konur með
þessa gífurlegu ástarþörf eiga
það yfirleitt sameiginlegt að
hafa verið óhamingjusamar í
:æsku, átt drykkfelldan föður og
afskiptalausa móður. Ástin er
þeirra deyfilyf.
Karlarnir í lífi þeirra reynast
hins vegar óverðugir þessarar
voldugu ástar. Yfirþyrmandi,
alltumvefjandi væntumþykja
hræðir þá og skelfir. Þeirra við-
brögð eru að beija frá sér,
hlaupast á brott.
Mér kom i huga þessi bók,
þegar ég hitti gamla vinkonu
mína (að vestan) um daginn.
Hún hefur átt í ógnarbasli með
karlinn sinn að undanförnu.
Gott ef hann er ekki hlaupinn
að heiman með annarri.
„Kannski elskaði ég hann of
mikið,“ varð henni að orði.
„Veistu það, að hann átti ekki
seinu sinni sokka, hvað þá
nærbuxur, til skiptanna þegar
ég tók við honum. Það fyrsta
sem ég gerði, auðvitað, var að
kaupa nokkur pör. — Það var
hræðileg fótafýla af manninum.
Eftir vikuna sagðist hann ekki
eiga fleiri. Nú. þvoðu þá flíkurn-
ar, maður. — Hva, á ég að gera
það? — Hann hafði aldrei þvegið
þvott, hugsaðu þér. Mig munaði
svo sem ekkert um að þvo af
honum.
r* Svo var hann óttalega mat-
vandur, þessi elska. Borðaði
ekki hitt og borðaði ekki þetta.
Fannst laukur vondur, fannst
ostur vondur. Og ég sem nota
lauk í allan mat. Enda var ég
fljót að venja hann af mat-
vendninni.
Það var í tísku á þessum
árum að taka í nefið. Hræðilega
subbulegt! Ég gat talið hann a
að það væri miklu snyrtilegra
að reykja bara sígarettur. Mér
fannst líka leiðinlegt hvað hann
drakk. Eins og þú veist er allt
mitt fólk bindindisfólk. Enda
drekkur hann aldrei heima. Og
ekki hef ég verið að hnýsast í
_ . hvað hann gerir úti í bæ.
Ég veit það ekki, kannski
giftist ég honum bara til að
komast að heiman, verða fijáls.
Hann var ekkert, átti ekkert.
Ég sá fyrir honum öll árin sem
hann var í námi. Hann þurfti
ekki að hafa neinar áhyggjur,
hvorki af fjármálum né öðru.
Æfði handbolta á kvöldin, datt
í það með strákunum um helg-
ar. Náði ágætu prófi, enda skaf-
far hann vel. Ég hef ekki undan
neinu að kvarta. Og ekki hann
heldur.“
„En hvað?"
! „Einhver steipugæs plataði
hann upp úr skónum. Smápísl
með galtóman haus og lakkaðar
neglur. Sá held ég að finni fyrir
því núna að þurfa að sjá um
alla hluti sjálfur.
En veistu það, Bryndís, ég
held ég^mundi taka við honum
aftur. Ég nenni ekki að fara
að ala upp nýjan mann eftir
allt það sem ég hef á mig lagt.“
eftir Bryndísi
Schram
■\10KC.!-^BU,mij FOMÍ
25. JÚNÍ 1989
i/. .it.állu-u-.u...
Þau giftu sig
Hafdís Stefánsdóttir og Eið-
ur Amarson, Reykjavík
Elín Ósk Ólafsdóttir og
Kjartan Ólafsson, Reykjavík
Stefanía Valgeirsdóttir og
Kristmundur Jónsson,
Keflavík
Ásta Kristín Gunnarsdóttir
og Oddur Bjömsson,
Reykjavík
Alma Dögg Jóhannsdóttir
og Guðmundur Ólafur Helga-
son, Kópavogi
Júlía Tiyggvadóttir og
Ólafur Tryggvason, Vest-
mannaeyjum
Halldóra Sædís Halldórs-
dóttir og Guðmundur Pétur
Bauer, Reykjavík
Kristín Bauer og Gunnar
Oddsson, Reykjavík
Sólveig Margrét Magnús-
dóttir og Stefán Karl Harðar-
son, Hafnarfírði
Eva Sævarsdóttir og Ágúst
Guðmundsson, Reykjvík
Anna María Jónsdóttir og
Guðlaugur Kr. Sigurðsson,
Reyiqavík
Ama Ingólfsdóttir og Páll
Hreinsson, Hafnafírði
Sigríður Guðný Guðnadótt-
ir og Gunnar Guðjónsson,
Þorlákshöfn
Ágúst Már Jónsson og
Guðný Þorvarðardóttir,
Reykjavík
Kristín Skúladóttir og
Snorri Waage, Reykjavík
Sigríður Birna Thorarens-
en og Þorsteinn Marinó
Gunnarsson, Reykjvaík
Þorvarður Guðmundsson
og Ingunn Pedersen, Keflavík
BRÚÐHJÓN VIKUNNAR
A ég ekki að
kannast við þig?
Brúðhjón vikunnar eru
Steingrímur Ólafsson og
Linda Sif Þoriáksdóttir. Þau voru
gefin saman í Dómkirkjunni 10.
júní. Prestur var séra Sigurður
Haukur Guðjónsson og ræðumaður
Kristján Björnsson.
Steingrímur og Linda Sif bjuggu
við sömu götu þegar þau voru
krakkar. En leiðir skildu og þegar
þau hittust á Borginni fyrir þremur
árum höfðu þau ekki sést í fimm ár.
„Ég var á dansgólfinu þegar ég
sá hann,“ segir Linda Sif.„Augu
okkar mættust og ég ákvað strax
að reyna við hann.“ „Og ég við
hana,“ skýtur Steingrímur inní.
„Það má því eiginlega segja að
þetta hafi verið ást við fyrstu sýn,“
heldur Linda Sif áfram. „Hann rak
sig í mig seinna á ballinu en guggn-
aði. Ég náði honum svo þar sem
hann stóð í útidyrunum og sagði:
„Á ég ekki að kannast við þig?“
Það má segja að við höfum búið
saman síðan.“
Brúðhjónin, Steingrímur Ólafs-
son og Linda Sif Þorláksdóttir.
Steingrímur flutti út þremur
dögum fyrir brúðkaupið og kvöldið
eftir héldu vinir brúðhjónanna sam-
kvæmi fyrir þau, hvort í sínu lagi.
Daginn eftir var æfing í kirkj-
unni.„Þegar ég sá Steingrím kom
mér fyrst í hug að sennilega væri
best að fresta giftingunni," segir
Linda Sif. „Hann var svo fölur,
greyið.“
Áthöfnin í kirkjunni var sérstæð
að því leyti að vinur hjónanna hélt
ræðu. „Okkur fannst persónulegra
að einhver sem þekkti okkur bæði
talaði,“ segir Steingrímur. Aðeins
eitt fordæmi er fyrir því á íslandi
að óvígður maður tali við hjóna-
vígslu.
Um kvöldið var haldin veisla til
heiðurs brúðhjónunum. Þau stigu
brúðarvals samkvæmt hefðbund-
inni venju og á eftir lék Bítlavinafé-
lagið fyrir dansi.„Við vorum sam-
mála um að veislan ætti að vera
skemmtileg og ég held að flestir
hafi skemmt sér vel,“ segir
Steingrímur. Þess má til gamans
geta að meðal veitinga í veislunni
var sex hæða brúðkaupsterta
skreytt lifandi blómum.
Steingrímur og Linda Sif fóru í
brúðkaupsferð norður á land, nánar
tiltekið í Vatnsdalinn, þar sem þau
dvöldust í eina viku í sumarbústað.
„Þetta var afskaplega rómantískur
staður,“ segir Linda Sif. „Aðeins
útúr og ekkert rafmagn, bara olíu-
lampar.“
Ungu hjónin eru sammála um
að giftingin hefði haft áhrif á sam-
bandið. „Það hefur styrkst," segir
Linda Sif og Steingrímur tekur
undir. „Við getum ekki hlaupið
burt þegar koma upp vandamál.
Við verðum að leysa þau í samein-
ingu.“
RAUÐI KROSSINN
Mannúð og menning
Vigdís, Ásdís,
Ingibjörg, Áslaug
og Hallgrímur.
fyrir um markmið þess. „Tilgangur
námskeiðsins er m.a. að kynna
starfsemi Rauða krossins. Við fjöll-
um um upphaf hreyfingarinnar, til-
gang hennar og störf innanlands
og á alþjóðavettvangi. Auk þess
verður kynning á umhverfisvernd,
rætt um gróðureyðingu og mengun
í lofti sjó og á landi. Svo má heldur
ekki gleyma hinum liðnum á dag-
skrá þ.e. menningunni. Við kynnum
okkur siði annarra landa og förum
á íslensk söfn. Síðasti hópur fór
t.d. á Listasafn íslands. Börnin voru
ekki ýkja hrifin þegar við sögðum
þeim hvert ferðinni væri heitið,“
segir Vala. „En þegar til kom ætl-
uðu krakkamir aldrei að fást heim.“
Á námskeiðinu er unnið með
verkefnin með margvíslegum hætti.
Mikið er málað og sungið, sögur
em sagðar og farið í stuttar kynnis-
ferðir. Þegar tækifæri gefst er far-
ið í útileiki.
Mikil aðsókn hefur verið að nám-
skeiðunum tveimur sem haldin hafa
verið í Reykjavík. í bígerð er að
halda námskeið í Hafnarfirði að
þessu loknu og ef til vill á Akur-
eyri og i Mosfellsbæ. Einungis
fimmtán þátttakendur em á hveiju
námskeiði.
Pessa dagana stendur Ung-
mennahreyfing Rauða krossins
fyrir tveggja vikna sumarnámskeiði
fyrir böm sem ber yfirskriftina
Mannúð og menning. Námskeiðið
er ætlað börnum á aldrinum átta
til tíu ára og stendur yfir í tvær
vikur. Blaðamaður leit inn í Rauða-
krosshúsið við Tjarnargötu í vik-
unni og forvitnaðist um námskeiðið.
Þennan morgun var mikið um
að vera á námskeiðinu. Krakkamir
vom önnum kafnir við að mála
afriskt umhverfi á hópmynd en á
bakvið þá hljómaði afrísk tmmbu-
tónlist. Blaðamaður leitaði uppi
annan leiðbeinandann á námskeið-
inu, Völu Magnadóttur, og spurðist
Morgunblaðið/Bjami
Valgerður og Inga Þóra.