Morgunblaðið - 07.02.1990, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. FEBRUAR 1990
33
Rennihurðir, útihurðir,
fellihurðir, rennigluggar,
gluggar, skjólveggir o.m.fl.
enrart viðhald^
Ixiltaf semnýtt
Bjöm Jónsson
frá Hvoli - Minning
ferðirnar sem hann gekk upp í hest-
hús, sem við eigum fyrir ofan kirkju-
garðinn hér í Hafnárfirði til að gefa
hestunum og moka út. Það mátti
með sanni segja, að þar var dugnað-
ar- og snyrtimenni á ferð, og margar
voru ferðir hans í kirkjugarðinn þar
sem hann sá vel um leiði foreldra
sinna.
Síðustu ferðina fór hann nú á jóla-
dag, þó það væri meira af vilja en
getu. Hann var einstakt prúðmenni,
rólegur en hafði samt sitt skap.
Hann hafði gaman af að ræða um
gamla tíma, segja sögur frá stríðinu
þegar hann var til sjós.
Hann var mjög vel á sig kominn,
bæði líkamlega og andlega, þegar
veikindi hans bar að í sumar sem
leið. Hann gerði sér fljótt ljóst að
hverju stefndi, en hann hélt jafnvægi
sínu með karlmennsku og hógværð.
Síðustu mánuðina sat ég oft hjá hon-
um og við ræddum það sem framund-
an kynni að vera. Birni og Margréti
varð ekki bama auðið, en efst í huga
hans var umhugsunin um hana.
Meðan hann var á sjúkrahúsi, kvaddi
hann alltaf eins, ég bið að heilsa
Möggu, því hugurinn var hjá henni.
Söknuðurinn er því mikill hjá
frænku minni sem kveður í dag sinn
ástkæra eiginmann sem var henni
allt.
Elsku Magga mín, guð styrki þig
á þessari stundu, það er svo margs
góðs að minnast þegar hugurinn leit-
ar til hans.
Það er þakklæti í hugum okkar
þegar við kveðjum Bjöm Jónsson.
Einnig er gleði í hugum okkar yfír
því að hafa kynnst honum. Hann var
góður maður. Hvíli hann í friði og
hafi þökk fyrir allt.
Kolbrún Jónsdóttir
Sólstofur - Sralahýsi
íslensk
\
framleiðsla
úr vlðhaldsfríu FVC-efni
Fæddur 16. janúar 1909
Dáinn 26. janúar 1990
Það er undarlegt hvernig okkur
veljast vinir og félagar. Ég vissi ekki
hinn 24. október 1971 er við urðum
leigjendur Björns Jónssonar og konu
hans, Margrétar Jónsdóttur, að frá
þeim degi yrðu þau meðal okkar
nánustu og bestu vina.
Við vorum sannarlega lánsöm,
nýkomin heim til íslands, um það
bil að ljúka námi, ung hjón með tvö
börn að fá leigt í Oldutúni 6 í Hafnar-
firði. Bjössi og Magga eins og þau
vom fljótlega kölluð urðu strax fast-
ur þáttur í fjölskyldulífi okkar. Það
var hluti dagsins að fá sér kaffibolla
á efri hæðinni og ræða lífið og tilver-
una.
Þennan fyrsta vetur minn í bú-
skapnum á íslandi vom þau hjón
mér mikil hjálp. Löng vetrarkvöldin
sat ég oft hjá þeim og rabbaði við
Bjössa um lífið í Firðinum meðan
Magga leiðbeindi mér við sauma-
skapinn. Bjössi kom einnig oft niður
til mín og athugaði hvort allt væri í
lagi eða hvort hann gæti gert eitt-
hvað fyrir mig.
Sunnudagsmorgnamir voru löng-
um kennslustundir í kartöflurækt.
Þá bættist oft í hópinn Guðjón bróð-
ir Bjössa, sem kom þá í sunnudags-
gönguferðina sína. Saman tókst þeim
bræðrum að vekja áhuga minn á
kartöflurækt, þannig að um vorið var
leigður skiki til ræktunar og að sjálf-
sögðu sá Bjössi um að útsæðið yrði
tiltækt. Þó verður að viðurkennast
að er árin liðu og uppskeran átti til
að verða rýr, minnkaði áhugi minn
og kartöflurækt mín lagðist af. Bjössi
sá þá um að við fengjum nýjar kart-
öflur í soðið.
Sveitin og sveitastörfm voru
Bjössa ætíð hugleikin, þó hann fram-
an af ævi starfaði mest til sjós. Það
sást best á sumardögum, þegar orfið
og ljárinn voru dregin fram og sleg-
ið túnið í kringum húsið. Bjössi hugs-
aði um slægjuna af umhyggju og
natni. Hann lét sér ekki nægja að
slá hjá sér, hann lállaði einnig yfir
á Skúlaskeiðið eftir að við fluttum
þangað og sló hjá okkur líka. A 80
ára afmæli Bjössa komu nánast allir
gömlu leigjendurnir til að heilsa upp
á hann, og voru þeir þó nokkrir á
um 40 árum. Sýnir það vel hvílíkur
sómamaður hann var. Heiðarleiki,
hjálpfýsi og tryggð við vini sina voru
þeir eiginleikar sem ég kynntist.
Eftir að hann hætti'störfum, naut
hann þess að fara í langar göngu-
ferðir um Fjörðinn og næsta ná-
grenni. Ekki leið sá dagur að hann
liti ekki til systur sinnar, Salvarar,
á Skúlaskeiðinu og eftir að hún flutt-
ist á hjúkrunarheimilið Sólvang, leit
hann til hennar þar. Veit ég að Sal-
vör og herbergisfélagar hennar á
Sólvangi missa mikið við fráfall svo
tryggs bróður og vinar, sem Bjössi
var.
Eins og flest ungt fólk byijuðum
við fljótlega að byggja, og var það
okkur mikil hjálp í byggingarbaslinu
að leigja hjá góðu fólki og verður
það seint þakkað. Eftir að við fluttum
í okkar eigið húsnæði hefur vinátta
okkar ekki breyst. Börnin hugsa um
Bjössa og Möggu, sem hluta af fjöl-
skyldunni, nánast eins og afa og
ömmu. „Ertu búin að bjóða Bjössa
og Möggu?“ er spurt þegar afmæli
eru. Hver sunnudagsmorgunn hefst
með morgunkaffi í Öldutúninu og
þó vinur okkar, Björn Jónsson, hafi
kvatt og við sökpum hans öll, munum
við halda áfram að koma í kaffiso-
pann hjá Möggu.
Að leiðarlokum kveð ég Bjössa vin
minn og þakka honum áralanga vin-
áttu. Eftirlifandi eiginkonu, vinkonu
okkar Möggu, sendum við fjölskyld-
an, Skúlaskeiði 12, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Iljördís Guðbjörnsdóttir
í dag verður kvaddur frá Þjóð-
kirkjunni í Ilafnarfirði okkar elsku-
legi föðurbróðir, Björn Jónsson frá
Hvoli í Ölfusi.
Bjössi, eins og hann var alltaf
kállaður, var sonur hjónanna Guð-
rúnar Gottskálksdóttur Gissurarson-
ar og Þuríðar Jónsdóttur, Sogni í
Eftirlifandi systur Björns eru, Sal-
vör vistmaður á Sólvangi, Þuríður
vistmaður á Hrafnistu,.Hafnarfirði,
og Gróa búsett í Hveragerði. Er
Björn fluttist til Hafnarfjarðar var
hann til sjós á togurum þaðan í fjölda
mörg ár eða fram til ársins 1955.
Björn kvæntist frænku minni,
Margréti Jónsdóttur frá Bjamastöð-
um, Bessastaðahreppi, 23. septem-
ber 1950. Hófu þau búskap á Oldut-
úni 6 en það hús hafði Björn byggt
á árunum 1946-1948. Eftir að hann
hætti á sjónum stundaði hann ýmsa
verkamannavinnu t.d. hjá Skip-
. asmíðastöðinni Dröfn og síðast hjá
Olíufélaginu Esso en hann hætti þar
störfum fyrir nokkrum árum.
Bjössi, eins og við kölluðum hann,
var gæddur léttri, þægilegri lund.
Hann hafði fallega söngrödd og söng
með Karlakórnum Þröstum til fjölda
ára. Hann hafði gaman af góðum
bókum, einkum þjóðlegum fróðleik
og átti talsvert af vönduðum söfnum
og bókum.
Bjössi og Margrét áttu fallegt og
hiýlegt heimili og voru þau einkar
samhent hjón, gestum tóku þau allt-
af opnum örmum af einlægri hjarta-
hlýju;
I Öldutúni 6 hjá Möggu og Bjössa
byijaði ég minn búskap ásamt eigin-
v manni mínum, Steingrími Magnús-
syni, og áttum við þar mjög góð ár.
Alla tíð frá því ég man hefur verið
einstök vinátta milli okkar og Möggu
og Bjpssa og eftir að ég gifti mig
og bjo hjá þeim í kjallaranum hefur
aldrei borið skugga þar á og höfum
við átt ótaldar ánægjustundir saman
um jól og áramót og önnur tilefni í
fjölskyldunni.
Bjössi var mikið fyrir útivist. Hann
gekk mikið og þær hafa verið ófáar

ÍGiluggar og Gardhús hf.
Smiðsbúð 8, 210 Garðabæ, sími 44300.
Elsku Margrét, við biðjum góðan
Guð að blessa þig á þessari sorgar-
stundu og eins systurnar þijár sem
nú kveðja kæran bróður.
Ljúfar minningar um elskulegan
frænda og vin munu ylja okkur alla
tíð.
Ingi, Ása, Gottskálk
og Qölskyldur.
Föstudaginn 26. janúar kvaddi
Björn Jónsson þennan heim eftir erf-
ið veikindi en mikla þrautseigju og
dugnað við erfiðan sjúkdóm.
Bjöm var frá Hvoli í Ölfusi, sonur
hjónanna Guðrúnar Gottskálksdótt-
ur, en hún var fædd 1875 og dáin
1950, og Jóns Björnssonar sem
fæddur var 1869 og dáinn 1951.
Björn ólst upp í foreldrahúsum og
var einn af þrettán systkinum.
Ölfusi og Jóns Björnssonar Jónssonar
og Þuríðiar Jónsdóttur, Bakkaholts-
parti í Ölfusi. Afi og amma eignuð-
ust 13 börn og komust 12 þeirra
upp; Salvör er nú dvelur á Sólvangi
í Hafnarfirði, Gottskálk er fórst með
Sviða, Þuríður er dvelur á Hrafnistu
í Hafnarfirði, gift Ólafí Vilhjálms-
syni, oddvita í Sandgerði, sem nú er
látinn, Kristbjörg gift Gunnlaugi Ein-
arssyni frá Hólkoti í Miðneshreppi,
sem nú eru bæði látin, Guðjón kvænt-
ur Guðrúnu Júlíusdóttur frá Burst-
húsum í Miðneshreppi, sem bæði eru
látin, Júlía sem nú er látin, var gift
Sigurbirni Metúsalemssyni á Staf-
nesi í Miðneshreppi og dvelur hann
nú í Sandgerði hjá dóttur sinni, Gróa
sem býr í Hveragerði, var gift Gott-
skálk Gissurarsyni sem nú er látinn,
Björn sem við kveðjum nú, var
kvæntur Margréti Jónsdóttur, borgf-
irskrar ættar, frá Hlíðarfæti í
Svínadal og lifir hún mann sinn,
Valgerður gift Arnlaugi Einarssyni
frá Hólkoti í Miðneshreppi og eru
þau bæði látin, Ása sem er látin,
Katrín gift Guðmundi Kjartanssyni
verkamanni í Reykjavík, sem bæði
eru látin og Ögmundur sem lengi var
verkstjóri hjá Vita- og hafnarmála-
stjórn, giftur Jóhönnu Guðjónsdóttur
og eru þau bæði látin.
Þar sem systkinin voru svo mörg
þurftu þau fljótt að fara að hjálpa
til. Bjössi gerðist ungur vinnumaður
í_ Arnarbæli hjá Þorvaldi Ólafssyni.
Árið 1926 flutti Bjössi til Hafnar-
fjarðar, ásamt afa og ömmu, en þau
voru síðan nokkur ár á Hvalsnesi.
Eftir að Bjössi kom til Hafnarfjarðar
stundaði hann um eins árs skeið
verkamannavinnu en fór síðan á sjó-
inn. Hann sigldi öll stríðsárin og var
m.a. á togurunum Júpíter, Sviða og
Júní. Hann kom í land árið 1955 og
hóf þá störf hjá skipasmíðastöðinni
Dröfn, byggingafélaginu Þór og loks
Olíufélaginu, þar sem hann vann í
10 ár uns hann lét af störfum vegna
aldurs.
Árið 1950 giftist Bjössi eftirlifandi
konu sinni, Margréti Jónsdóttur,
mikilhæfri konu. Það var yndislegt
að koma til þeirra í Öldutún 6 og
finna þá hlýju og umhyggju sem þau
sýndu okkur systkinunum og síðar
meir fjölskyldum okkar.
Margar minningar koma fram í
hugann er við kveðjum frænda, fyrst
þegar hann bjó með afa og ömmu á
Hlíðarbraut 2 í Hafnarfirði og til-
hlökkunin hjá okkur þegar hans var
von af sjónum. Hann hafði svo hlýtt
viðmót að börn sóttust eftir að vera
í návist hans.
Stærsti þátturinn í fari Bjössa var
tryggðin og sýndi það sig e.t.v. best
þegar Salvör systir hans og fóstra
okkar var orðin ein, en þá heimsótti
hann hana daglega á Skúlaskeiðið
og eins eftir að hún kom á Sólvang.
Og víst er að margur vistmaðurinn
þar mun sakna hans sárt.
HOLLUSTA I HVERJUM DROPA
V éú r-ftt /Vi //{
THafYrtJcpJA'
jtirpffrberjum
AÍCV hnctum /
Pýl knromclluin
Mjólkursamlag-Qr
Sauðárkróki-Sími 95-35200