Alþýðublaðið - 24.12.1932, Blaðsíða 4

4
AL ÞÝÐUBLAÐIÐ
B. Cohen,
11 & 15, Trinity House Lane, Hull,
fœrir öllum viðskiftamönnum sínum ósk
um gleðileg jól og gott og gœfuríkt nýtt
ár, og vil ég jafnframt láta pá vita, að
öll efni, hvort heldur í karlmannaföt,
kvenkjóla eða frakka, eru nú miklu
ódýrari heldur en jafnvel í fyrra.Vanhagi
yður um eitthvað, mun ég ávalt gera
mitt bezta fyrir yður alla, eins og ég
hefi gert að undanförnu.
B. Cohen.
Gleðilegra jóla
'íí

óskum vift öllum félagsmönnum og aðstand-
endum peirra.
Stjórn Sjómannafélags Reykjavíkur.
85 85
85 85
| Gleðilegra jóla p
íj|jj öska ég öllum viðskiftavinum mínum. ^
1 V. S. Long, Hafnarfirði. |
0000000000000000000000000
0
0
0 Félag isugra jafnaðarmaima
0
0
0
n
n
0 öskar öllum alpýðumönnum gleðilegra jóla. 0
0 0
0 0.
0 ' , .... • , 0
0 0
0000000000000000000000000
lokið fór John inn í stofuna og
faðir/ yða'r rnyndi ef til viM láta
hegna honum meirn. Auk pess vil
ég gjahna fá vininu, en ekki laun
fyiró pessa lítilfjörlegu skyldu-
- hjáilp mina!“
'Salmt sem áður sagði hún föð-
ur sínum frá pessu, og hann leiddi
John Na.iier Napper inin I beztu
istofuna, sem John hafði nokkru
íSirnn komið inn í,
,„Þér veriðáð hér sem gestur
miiMn,“ sagðd Steene ákveðdð.
„Hver sá maður, sem hjálpar
banrn minu, á hér heimili, ef
hann að einis vill/‘
,,Þakka!“ sagði Napier, rólegur
eins og venjuJega, „en ég vildi
heldur fá atvinnu/1
Steene stahðj undranidi á þennan
unga miajnjn með stenklega líkam-
ann og. veiklulegu og drieymiandi
aindlitsdnættinia. „Hvað getið þér
eiginlega ?“ spurði hann; og Nap-
per romsaðd upp úr sér öll hin
mörgu störf, sem hann hafði haft
með höndum.
i„Ég þahf ekki að fá hvorki
sikrffaria' 'eða gjaldkem,“ sagði
Stœrie með setningi; „en ég vildi
horga yðun töluvert fyrir að
vera hérjna sem samkvæmiisgiastur
og félalgi okkar dóttun minnar.
John krepti hnefana brpsandi:
„Það væri synd að fara svo illa
anað gotrt efni. Ég vonaði, að þér
þyrftúö á verkamanni að halda!“
iSteene hrtiisti hdð gráhænða höf-
uð sitt. Þetfia var einkennilegur
ungiur maðlur! „Þér eruð' einikenui-
legasti náuUjgi, sem ég hefi nokkru
3inná hitt fyitír, Þér S'kiiljið: Það er
fremiur einmánalegt héma, jafm el
þó aíð við eigum ekki heirna langt
frá Cálgairiy, En ég og dóttir mín
reynunr þó að gera okkur lifiö
oins þægilegt og föng eru á, Þeg-
«r Jim var hei'mla . . .
„Jim ?“
„Sonur mimn. Haun fór til Eng-
íands fyijir fimrn á'rum og hefir
komið sér mjög vel áf nam. Hann
iskrifar okkur ekki oft, en það
ueiíðun aö hafa það; aðalatriðið
eu/, áö honum gangi vel. Já; þegan
hann var hér heima, var tniklu
oteira af skemtunum, — auðvitað.
— Góður piiltúr — Jim; góður og
heáQariegur; — já, ágætur piht-
'um/‘
Opið píaínó úti í horni vakti at-
liygii Nappers, og hann gekk
þang'aö.
„JSm á það,“ saigði Steere gamii.
„Jóau hefir miklu metíri áhugá
’fyrjir jaröræktinmi; hún hefðtí sainn-
aírfega átt að vera piJturC
Napp'ei|s s'ettist, strauk Ijóst háir-
ið frá ennjinu og lét finiguriná,
Ttílðta yfir nóturniar, Hann byrjaði
a!ð lei'ka gamlan enískain, sö,nig, en
piegar hann hafði leikið Mtla' stund
rrar pung hendi lögð á öxtí honuim.
„Elkki petta; — ekki leiika petta,
©f þér viljrð vera svo góður. Þetta
vair uppáhaldsilag Jims, og það
kemur eitthvað svo ónotalega við
1á:lfinn.inga:r mínar að heyra það
■fúnia, af því að hann er svo
kfflgt í burtu.i“
„Fyrú'rgefið mér!“ sagði Napper
í hálfum hljöðum og stóð upp.
„Get ég ekki fengið stöðu manjns-
ins, Sem vaf sagt upp? Mér finist
eins og han|n hafi gert mér miik-
inn greiöa um leáið og hann var
að reyna að hefnia sín á yÖur.“
Þeir stóðu nú við opiinn glugg-
ann og horfðu yfir opinn garðiinn.
Háilf tylft af mönnum í rauðum
skyntum oig brúnum bux,um, sterk-
leghi miehn, sólbrúnir með hvítar
ten'nur, reyndu eiras og þeir gátu
áð ná haldi á hesti, sem jós,
spafkaði og hentist í allar áttiir
undan þeim. Einn mannanna varð
fyrir hestánum,, oig hesturinn sló
hiaíntí í aranian fótinin, svo hann lá
graf’kyr og æpandi í garðinum.
„Hann verður að minsta kosti
iáö liggja í heiila viku," sagði
Steera hægt. „Þarna getið þér
séð hvað það er, að verja verka-
maður héfj“
Nápper hljóp alt í eiml út um
gluggann. Mennirnir snéru sér
broisándi að honum, er hann kom
ti'l þeirira1,
„Hvað ætliö þið að gera við
þennan hest?“ spurði hann vérk-
istjónann.:
„Við ætluðum að söðJa hann,
en hann. er ekki á þeinm reimiinni
að lieyfa okkur það,“ svaraði mað-
ufinn1.
Napper gekk að hestinum, gr,sip
fast um taumana og hentist á
bak honum< Hesturinn ærðist um
(garöinn í nokkrar mínútur. Hann
gerði alt, sem ótaminn ærslafoli
getur fundið upp á til að los,a
:si|g við manninn., en Napier Nap-
per sat á honum eins og klettur
og bifaðiist hvergi, og loks varð
klárinn rólegri. Napper hljóp af
baki, klappaði hestinum og rétti
verkstjórianum taumana. Svo gekk
hann aftur til Steene.
„Það er satt,“ sagði hann,; „þeg-
ar ég sagði yður frá því, hvað ég
‘ hefði gert, þá gieymdi ég því,
að ég hefi líka verið við Cinkus
í nokkra mániúði/1
Það leit svo út, siem John Na-
piier Napper hefði nú loks fengið
„blífanlegan samasta,ð“. Mieðal
mannianna á búgarðinum náði
hánn fljótt mjög mikilli hylli, og
Steerei hugsaði með sjálfum sér,
að það hlyti að vera einhver
mjög góðiur vcmdarvættur hans,
sem hefðá sent honium þennan á-
gætiismann., John Napper varð
næistum því leiinis og sonur gamla
mannisins, en um leið kraföist
hann þess á sinin venjnlegá ró-
tega hátt, að á sig væri iitið sem
verkamiann, og hanin tók líka á
móti Iaunum síniúm sem slíkur.
John Nápier Napper haföi verið
náfkvæmlega sex mánuði á bú-
garöinum,, þegar hann gerði það,
sem hann hafði sízt liugsaö um;
— hánn uppgötvaði þáð, að hann
væri orðinn ástfanginn.
Hánn komst að þessaii merki-
legu uppgötvun með eftir farandi
hætti: Steere hafðd sjálfur farið
til Calgary og ætlaði ekki að
ikotma heim fyr en að áliðinmi
nóttu., Þegar vi'nlhudegiinum var
byrjaði að leika á píanóið, hægt
og mjúkt, Og þegár Joan kom
inn Mtlu seinná, lék hann lítið,
undwrfagurt lag, sem byigjaðist
hreint og ósnortið áð hjartarótum
hennar. Hún settist rétt hjá píianó-
inuy þarrnig, að sólin féll á hið
solbrunnia andiit hennar og geisl-
(Frh. á 9. síðu.)