Morgunblaðið - 26.04.1992, Síða 26

26 C
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFSMIÐ SUNNUDAGUR 26. APRÍL 1992
ÆSKUMYNDIN...
ERAFSVERRIGUÐJÓNSSYNI, SÖNGVARA
Varekkert
aðflýtasér
VAR dálítið út af fyrir mig sem krakki, þó að
ég eignaðist náttúrlega félaga þegar ég varð
eldri. Eg var frekar seinþroska varðandi ungl-
ingsárin, svo að það má segja að ég hafi tekið
minn tíma í að leyfa hlutunura að gerast án
þess að flýta mér of mikið.“ Þannig lýsir Sverr-
ir Guðjónsson sjálfum sér í æsku.
Sverrir er Reykvíkingur, fæddur
10. janúar 1950. Foreldrar
hans eru Guðjón Matthíasson og
Jakobína Guðmundsdóttir. Hann er
yngstur fjögurra hálfsystkina.
Sverrir var í Austurbæjarskólanum
öll sín bamaskólaár. Eftir bama-
skólann tók við Gagnfræðaskóli
Austurbæjar og Menntaskólinn í
Reykjavík, þaðan sem hann lauk
stúdentsprófi.
Sverrir segist vera mikið borgar-
barn, enda hafí hann búið í miðbæn-
um fram á fullorðinsár. Þarna var
á þessum áram mikið af börnum
en þetta var áður en öll böm flutt-
ust út í úthverfin. Hann segir að
þegar hann komst á unglingsár,
hafi hann tekið eftir því að enginn
hópur hafí tekið við í árgöngunum
neðan við.
Leikir og íþróttir voru efst á blaði
á þessum árum. „Maður fór út á
morgnana og var í fótbolta allan
daginn og blés ekki úr nös þegar
inn var farið á kvöldin." Sverrir var
annars mjög liðtækur knattspyrnu-
maður og var valinn í unglinga-
landsliðið.
' Sigríður Sigurðardóttir, hálfsyst-
ir Sverris, segir að það hafí verið
einstaklega gott að passa hann, en
það kom í hennar hlut að gera það.
„En hann var mjög ákveðinn og ef
hann tók eitthvað í sig, þá var ekki
aftur snúið með það,“ segir hún.
Eitt sem Sverrir tók snemma í
sig var að hlusta eftir því sem ligg-
ur á bak við það sem fólk var að
segja beinum setningum. Og að
Hann lærði snemma að sýna
þolinmæði, Sverrir Guðjóns-
son.
sýna þolinmæði. Hann minnist at-
viks sem gerðist þegar hann var
fjögurra ára. Móðir hans hafði feng-
ið vinnu á Keflavíkurflugvelli, svo
að hann var sendur í sumardvöl upp
að Rauðhólum. Hann langaði ekkert
að fara en vissi að ekki yrði hjá því
komist. „Eitt sinn var ég heima um
helgi en átti að fara í búðirnar um
kvöldið. Þó að mig hafi ekkert lang-
að, þá hafði mér líkað ágætlega
þama, sérstaklega við eina fóstr-
una. Þá spurði mamma mig hvort
að mig langaði ekkert til þess að
fara. 0g þrátt fyrir að ég væri bara
fjögurra ára, þá vora tvær hugsan-
ir í gangi. Ég gat ekki sagt já, þvi
þá myndi ég særa mömmu. En það
var heldur ekki nógu gott að svara
nei því að það myndi líka vera leiðin-
legt fyrir hana. Þess vegna kaus
ég að segja: Fyrst að maður á að
fara, þá fer ég.
Ég tók það mjög snemma í mig
að sýna þolinmæði. Seinna meir
þegar ég fór að endurskoða hlutina,
urðu þolinmæðismörkin kannski
ekki eins há. Þá uppgötvaði maður
að hlutirnir þurfa ekki endilega að
vera svona, maður verður gefa til-
fínningum svolítið meira pláss.“
ÚR MYNDASAFNINU
ÓLAFURK. MAGNÚSSON
Hringbraut
malbikuð
Bæjarbragurinn í Reykjavík tók
gífurlegum breytingum í síð-
ari heimsstyijöldinni og eftir það.
Almenningur hafði skyndilega
meira á milli handanna, ný íbúðar-
hverfi risu og bílaeignin
jókst. Með auknum íbú-
aijölda og aukinni um-
ferð þurfti aukna gatna-
gerð til. Myndirnar að
þessu sinni eru af fyrstu
stóra gatnagerðinni í
Reykjavík, malbikun
Hringbrautar. Þær eru
að öllum líkindum tekn-
ar sumarið 1950. Árið 1953 var
lokið við að malbika Hringbraut frá
Miklatorgi, vestur að Bræðraborg-
arstíg og 1958 var lokið við götuna
vestur að Framnesvegi.
Hringbraut lá upphaflega í hring,
eins og heiti hennar gefur til kynna.
Hún náði frá Granda, þar sem nú
heitir Ánanaust og niður að sjó við
Skúlagötu og heitir sá hluti hennar
nú Snorrabraut. Hringbraut var
skipt upp í þessar þrjár götur til
að greina betur á milli framkvæmda
við gatnagerðina. Fyrir malbikun
var Hringbraut lögð
rauðamöl sem var mikið
notuð í gatnagerð á
þeim tíma.
Hringbraut var þó
langt i frá fyrsta gatan
sem var malbikuð, en
það var Austurstræti,
árið 1912. Árið 1936
var Hringbraut lögð
tvöföld með eyjum á milli og þótti
mörgum það ofrausn í fyrstu. Ekki
leið þó á löngu þar til kom annað
hljóð í strokkinn. Enn þann dag í
dag er Hringbraut ein aðalum-
ferðaræð höfuðborgarinnar og hef-
ur þó ekki tekið miklum breytingum
frá sumardögunum í byijun sjötta
áratugarins.
Gatnagerð á mótum Bjarkargötu og Hringbrautar, líklega vorið
1950. Verið er að hefja gatnagerð með því að „taka upp úr götustæð-
inu“ til þess að rýma til fyrir því efni, sem gera á götuna úr.
SVEITIN MÍN ER_
REYKHOLTSDALUR
Reykholtsstaður
„Á Reykholti í Reykholtsdal er ég
fæddur og uppalinn og þar hef ég
búið þijá fjórðu hluta ævi minnar. Það
er því sveitin mín og mér finnst hún
virkilega skemmtileg sveit,“ segir Ei-
ríkur Jónsson, varaformaður Kennara-
sambands íslands.
Eiríkur Jónsson
Reykholt er innarlega í Reyk-
holtsdal. Inn af Reykholts-
dalnum, er svo Hálsasveitin og eru
mörkin óljós. Þarna eru engin há
fjöll, heldur einungis lágir hálsar.
Utsýni er frá Reykholti inn á
Eiríksjökul og Okið. í dalnum eru
tveir þéttbýliskjarnar. Annar er í
Reykholti og hefur myndast í
kringum skólann. Hinn er Klepp-
jámsreykir, sem byggist fyrst og
fremst upp á gróðurhúsabýlum.
Eftir dalnum rennur Reykjadalsá,
einhver hlykkjóttasta á landsins.
Reykholtsdalurinn er dæmigerð
landbúnaðarsveit. Auk þess hefur
þar alltaf verið töluvert um garð-
yrkjubýli. Það eru margir hverir
þarna sem menn hafa nýtt sér í
gegnum tíðina.
Reykholt er náttúrulega sögu-
frægt fyrir búsetu Snorra Sturlu-
sonar. Ég man eftir því sem krakki
að það var töluvert minnst á hann.
Svo hefur verið skólasetur í Reyk-
holti um þó nokkurn tíma. Vestan
við staðinn er Eggertsflötin, skóg-
arreitur þar er talið að brúðkaup
Eggerts Olafssonar hafi verið hald-
ið á sínum tíma.“
Jóhanna sýnir bolvindur sem eru tilvaldar til að liðka mótin milli
mjóhryggjar og bijósthryggjar, ekki síst hjá kyrrsetufólki.
Kymeta
er
bakraun
„Það er mikil bakraun að sitja
allan daginn, eins og svo fjöl-
margir gera. Því er nauðsynlegt
að standa reglulega upp, hreyfa
sig aðeins og helst að teygja á
þeim vöðvum sem mest reynir
á,“ segir Jóhanna S. Sigurðar-
dóttir. Hún er sjúkraþjálfari og
hefur til meðferðar marga þá
sem ekki hafa hugað nægilega
vel að ofangreindum atriðum.
Kyrrsetufólk ætti að setja sér
þá reglu að standa upp einu
sinni á klukkustund, rétta úr sér
og ganga um gólf. Þar sem er fá-
mennt er gott að ganga í sömu
sporum og lyfta hnjánum hátt.
Hreyfingin er líkamanum nauðsyn,“
segir Jóhanna.
Hún segir að þeim sem vinni við
tölvur og svari í síma sé hættara
en öðrum við stífum og bólgnum
vöðvum, t.d. í herðum og hálsi. Því
sé nauðsynlegt að teygja vel á þeim
vöðvum. „Æskilegast væri að gera
æfíngarnar með klukkustundar
millibili eða að minnsta kosti einu
sinni á dag. Þegar æfingamar eru
gerðar, verður maður að gæta þess
að sitja vel í stólnum þannig að
þungirin lendi á setbeinunum en
ekki rófubeini eða lærum. Æfing-
araar á að gera hægt, tvær til íjór-
ar af hverri. Maður byrjar á því að
anda djúpt og slaka vel á í öxlun-
um. Þá gerir maður stórar hring-
hreyfíngar með öxlunum, ýtir þeim
fram, upp, aftur og niður, og svo
öfugan hring. Gott er að teygja á
hálsinum, horfa beint fram og snúa
höfðinu hægt til hliðar, þannig að
maður finni létta teygju. Einnig að
horfa beint fram og halla síðan
höfðinu að öxlinni þar til maður
finnur hvernig tognar á vöðvunum.
Þriðja hálsteygjan felst í því að láta
hökuna síga niður á bringu og snúa
höfðinu hægt til hliðar. Til að liðka
mótin á milli mjóhryggjar og bijóst-
hryggjar er gott að snúa upp á
bolinn. Þá er höndunum haldið í
olnbogabótinni á gagnstæðum
handlegg og snúið nokkrum sinnum
til sitt hvorrar hliðar.“
Að sögn Jóhönnu er mjög mis-
jafnt hvaða æfingar fólk er fáanlegt
til að gera innan um starfsfélag-
ana. Fyrir þá sem þori að teygja
ærlega á sér, sé gott að lyfta hönd-
um hátt upp og ýta með lófunum
upp eins og lyfta eigi loftinu upp.
„Gallinn er sá að fæstir gera teygju-
æfingar nema þegar þeir eru slæm-
ir af vöðvabólgu og bakverk. Geri
fólk æfingarnar reglulega gæti það
hins vegar komið í veg fyrir bólgur
og verki.“