Morgunblaðið - 16.10.1992, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. OKTÓBER 1992
35
Guðmundur Ingi-
mundarson kaup-
maður — Minning
Fæddur 3. júní 1909
Dáinn 9. október 1992
Margar leiðir
íiggja um heim.
Einn er endir
á öllum þeim.
Þótt heiman fylgi þér
hópur fríður,
áfangann hinsta
einn þú ríður.
Því er mest
um þá þekking vert:
Allt hið þyngsta
er af einum gert.
(Hermann Hesse,
þýð. Magnús Ásgeirsson.)
Afi minn er dáinn. Hann lauk
augunum sínum aftur í hinsta sinn
og nú fær sál hans frið eftir nærri
þriggja ára baráttu. Mig langar
með örfáum fátæklegum orðum að
minnast þessa einstaka manns og
kveðja hann þannig.
Þegar ég hugsa um afa minn er
af mörgum minningum að taka.
Allar þær stundir er við sátum á
móti hvort öðru og ræddum um
allt milli himins og jarðar. Á þeim
stundum var erfitt að gera sér grein
fyrir að nokkur aldursmunur væri
á okkur, því afi talaði ávallt við
mig eins og ég væri fullorðin mann-
eskja. Afi var einn af þessum mönn-
um sem var alltaf ungur í anda,
hann var fullur orku og nýtti hverja
einustu mínútu í að gera eitthvað
gagnlegt, lífið var honum of dýr-
mætt til að eyða því í hangs. Frá
honum geislaði lífsgleðin og hann
hafði alltaf eitthvað fyndið að segja.
Ef ég væri döpur í bragði mátti ég
vera viss um að ég kæmi aftur í
góðu skapi frá Lynghaga 10, en
þar höfðu afi og amma búið sér
fallegt heimili þar sem gestrisnin
réð ríkjum. Afí hafði alltaf áhuga
á því sem var að gerast í lífí mínu
og hann hvatti mig til að mennta
mig vel og láta drauma mína ræt-
ast.
Þegar ég hugsa um hvað sé
merkilegast í lífinu geri ég mér nú
fullkomlega grein fyrir því að hvorki
auður né frægð skapar hamingjuna
heldur það að láta eitthvað gott af
sér leiða og lifa í sátt við sjálfan
sig. Það má með sanni segja að afi
hafí gert hvort tveggja og ég er
viss um að það eru margir sem eru
jafnþakklátir og ég fyrir að hafa
fengið að læra svo margt af þessum
einstaka manni. Það sem ég dáðist
mest af í fari afa var hve hófsamur
hann var. Hann sagði mér eitt sinn
að hann borðaði sig aldrei saddan
og þetta litla atriði lýsir honum í
hnotskurn, hann fetaði hinn gullna
meðalveg. Alls staðar þar sem hann
var fann fólk fyrir kurteisi hans og
lífsgleði.
Þegar afi hætti að vinna missti
hann ekki kjarkinn eins og svo
margt eldra fólk gerir. Hann hóf
að stunda sund á hverjum degi og
fór á myndlistarnámskeið þar sem
hann málaði myndir af fullum
krafti. Hann gaf mér fallega mynd
í afmælisgjöf sem hann hafði mál-
að, hún er af sólsetri og er dýrmæt-
asta gjöf sem ég hef fengið.
Fyrir tæplega þremur árum
veiktist afi og varð aldrei samur
eftir það. Það var átakanlegt að
horfa upp á þennan mann sem hafði
haft svo margt að segja vera ófær-
an um að tjá sig. Þó að hann væri
svo veikur hafði hann ætíð bros að
færa mér þegar ég kom að heim-
sækja hann og hann reyndi af veik-
um mætti að taka á einhvern hátt
þátt í samræðunum.
Það er erfítt að skilja hvert hlut-
verkið er með því að láta mann sem
lifði lífi sínu á svo eftirtektarverðan
hátt enda það á svo dapurlegan
máta. Þó að dauðinn sé alltaf sár
er mér það huggun nú að afi minn
er laus úr viðjum líkamans og getur
nú á nýjan leik talað og hlaupið um
á þeim stað, sem Drottinn hlýtur
að eftirláta þeim góðu.
Elsku amma, pabbi og Inga, héð-
an frá Strasbourg sendi ég ykkur
og fjölskyldum ykkar mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og bið góðan
Guð að blessa ykkur á þessum erf-
iðu tímum. Megi minningin um
góðan og heiðarlegan mann ylja
okkur öllum um ókomna tíð.
Erla Sigríður Grétarsdóttir.
Haustið skartar sínu fegursta.
Það er táknrænt að einmitt núna
þessa fallegu haustdaga skuli Guð-
mundur Ingimundarson, tengdafað-
ir minn, kveðja hinstu kveðju, —
tíminn var kominn.
Guðmundur var mikið prúð-
menni, lítillátur og traustur og
sagði aldrei meira en hann gat stað-
ið við. Hann leitaði fyrst og fremst
eftir því jákvæða í hveijum manni.
Þannig voru mín fyrstu kynni af
tengdapabba fyrir 11 árum síðan.
Það vakti strax athygli mína hvað
Guðmundur hafði fallega fram-
komu, var hlýr og góður og hversu
gott var að vera nálægt honum.
Það var svo auðvelt að láta sér
þykja vænt um hann. Tel ég það
mikil forréttindi að hafa fengið að
kynnast þessum ljúfa manni.
Alltaf var gaman að heimsækja
Guðmund og Katrínu á þeirra fal-
lega og myndarlega heimili sem
Guðmundur hélt mikla tryggð við.
Hann var ástríkur og góður afi sem
hafði gaman af að fýlgjast með
uppvexti barnabarna sinna og
þroska.
Guðmundur bar aldurinn einstak-
lega vel, var ungur í anda og hraust-
ur mjög þar til hann fékk heilablóð-
fall þann 9. mars 1990 og var svo
að segja rúmfastur í tvö og hálft
ár. Katrín, eiginkona hans, sýndi
mikinn dugnað í veikindum hans
og var hans stoð og stytta allan
þann tíma, eða allt til dauðadags,
en hann lést 9. október síðastliðinn.
Það er sárt að horfa á eftir svo
góðum manni sem Guðmundur var
yfír móðuna miklu, en þykist ég
þó fullviss að hann hafi dáið sáttur
við líf sitt og hlutskipti. Kannski
er sorgin oftar en ekki sprottin af
eigingimi þess sem upplifir eigin
missi, eða tækifæri til samvista sem
aldrei gefast á ný. En minningarnar
lifa líkt og ættareinkennin, sem
furður erfðanna gefa okkur, ef til
vill til að minna okkur á að lífið
tekur engan enda.
Guð geymi góðan mann og megi
minningin um hann lýsa okkur öll-
um veginn fram á við. Hann er
mér fýrirmynd um svo margt. Ég
vil kveðja elskulegan tengdaföður
minn með einlægu þakklæti liðins
tíma.
Guð blessi minningu hans. —
Hvíli hann í friði.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja;
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesú, jindláts-orðið þitt
í mínu hjarta ég geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna ég burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson.)
Erla S. Kristjánsdóttir
í dag verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í Reykjavík föður-
bróðir minn Guðmundur Ingimund-
arson. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að alast upp í nábýli við alla
föðurfjölskyldu mína, fyrst á Eiríks-
götu 33 og síðar á Lynghaga 10-12
hér í Reykjavík. Guðmundur átti
mikinn þátt í samheldni íjölskyld-
unnar, ekki síst með því að tryggja
henni gott húsnæði á Eiríksgötunni
á erfiðum tímum ásamt Einari, elsta
bróður mínum. Þær eru ófáar minn-
ingarnar sem tengjast hlátrasköll-
um og skemmtilegum atvikum í
kringum líf fjölskyldunnar á þessum
húseignum enda iðuðu þessar götu
af lífi á þessum árum, sérstaklega
áður en sjónvarpið kom. Þá eru
mér minnisstæðir bíltúramir með
körlunum i húsinu niður að bryggju
á sunnudögum til að vitja um trillu-
karlana en á tímabiii voru karlarnir
í húsinu að gutla við trillurekstur.
Þar sem ég og Grétar sonur Guð-
mundar vorum jafnan að bralla eitt-
hvað saman í kringum heimili hvors
annars, þá fékk ég mörg tækifæri
til að kynnast þessum mæta manni.
Það er vart á nokkurn hallað, nema
þá Ingimund afa, að segja að Guð-
mundur hafi verið friðsamasti og
hógværasti maðurinn í húsinu. Um
jafnvægi hans og rólyndi var jafnan
talað. Að sama skapi var hann létt-
ur og gamansamur og var fljótur
að átta sig á skoplegum hliðum til-
verunnar. Ég minnist þess einnig
að hann var þolinmóður hlustandi
og lagði sig fram um að skilja
hugsanagang og viðhorf unga
fólksins. Þessir eiginleikar hafa
vafalaust nýst honum vel í ævi-
starfi hans sem að miklu leyti
byggðist á nánum samskiptum við
fólk.
Guðmundur fæddist í Reykjavík
3. júní 1909 og var því á 84. aldurs-
ári er hann lést. Hann var þriðji í
röð sex bama hjónanna Ingimundar
Einarssonar frá Stöðlum í Ölfusi
og Jóhönnu Egilsdóttur frá Hörg-
landskoti á Síðu. Ingimundur and-
aðist árið 1961 á 87. aldursári.
Hann starfaði jafnan sem verka-
maður og var m.a. einn af stofnend-
um Verkamannafélagsins Dags-
brúnar árið 1906. Jóhanna starfaði
einnig við verkakvennastörf og var
m.a. formaður Verkakvennafélags-
ins Framsóknar frá 1934 til 1962
og varaformaður félagsins þar áður
frá 1923 til 1934 eða samtals í
forystu félagsins í nær 40 ár. Hún
andaðist 5. maí 1982 á 101. aldurs-
ári. Af systkinum Guðmundar eru
nú tvö á lífi: Vilhelm og Svava. En
þijú eru látin: Einar og Sigurður
en elsta bamið, Guðlaug, dó kom-
ungt.
Guðmundur stundaði ýmis versl-
unarstörf fram til 18 ára aldurs,
en þá hóf hann nám í bakaraiðn í
Alþýðubrauðgerðinni sem hann
lauk árið 1933. Þá hélt hann til
framhaldsnáms í Danmörku og
lærði kökuskreytingar á árunum
1933 til 1953. Þessar snilldarkunn-
áttu Guðmundar nutu margir í
veisluhöldum síðar á ævinni. Eftir
heimkomuna starfaði hann hjá Al-
þýðubrauðgerðinni fram til ársins
1945 og varð síðan verslunarstjóri
í Kiddabúð um nær tveggja ára
skeið. En 29. nóvember 1946 stofn-
aði hann Verslunina Búrið að
Hjallavegi 15 í Reykjavík sem hann
rak til 1. janúar 1976 eða í næstum
30 ár.
Það er ljóst að kaupmannsstarfið
hefur verið þungamiðjan í lífsstarfi
Guðmundar og minningar mínar
eru til komnar eftir að hann er
byijaður verslunarrekstur. Guð-
mundur hefur snemma áttað sig á
að til lítils var að reiða sig á lifi-
brauð launþegans á þessum árum
og betra hlutskipti gæti verið að
taka verulega áhættu með eigin
atvinnurekstri. Ég átti þess kost
að koma nokkrum sinnum í Búrið
inn í Kleppsholti á fimmta áratugn-
um og var þá ávallt líflegt og
skemmtilegt andrúmsloft. Á þeirra
tíma mælikvarða var Búrið myndar-
leg verslun með öllum nauðsynja-
vörum og meira til. Þegar Guð-
mundur hætti verslunarrekstri var
hann á 66. aldursári og þó rekstur-
inn gengi ágætlega, þá hafði hann
fyrir nokkru gert sér grein fyrir að
slík fyrirhöfn og þjónusta á horninu
ætti ekki framtíð fyrir sér í sam-
keppni við stórverslanirnar.
Eftir að Guðmundur hætti versl-
unarrekstri starfaði hann um eins
árs skeið á skrifstofu Alþýðubrauð-
gerðarinnar en eftir það gerðist
hann sölumaður hjá Matkaup, Inn-
kaupasambandi matvörukaup-
manna, og starfandi þar fram til
ársins 1984 eða til 75 ára aldurs.
Guðmundur var ævinlega mjög
heilsuhraustur og var við góða
heilsu þegar hann lét af störfum.
Við unga fólkið furðuðum okkar oft
á hve hress og unglegur hann var
á efri árum. Hann átti hins vegar
við alvarleg veikindi að stríða síð-
ustu þijú árin sem hann lifði.
Guðmundur gegndi mörgum
trúnaðarstörfum í tengslum við
störf sín. Hann var formaður Bak-
arasveinafélagsins 1943 til 1944.
Þá var hann formaður Félags mat-
vörukaupmanna í 3 ár frá 1959 til
1961. Hann var einn af stofnendum
Matkaups árið 1957 og sat í fyrstu
stjóm fyrirtækisins og var síðar
formaður um skeið. Hann gegndi
auk þess mörgum öðrum trúnaðar-
störfum fyrir samtök bakara og
kaupmanna og hlotnaðist m.a. heið-
ursmerki Kaupmannasamtakanna
árið 1968 á 40 ára afmæli þeirra.
Ummæli samstarfsmanna eru m.a.
þau að hann hafi verið skilagóður
og rökvís í öllum slíkum trúnaðar-
störfum.
Guðmundur var ekki á sama
hátt virkur í stjórnmálum og yngri
bræður hans en hann var alla tíð
óskipur jafnaðarmaður og liðtækur
við að stuðla að framgengi jafnað-
arstefnunnar þegar þörf var á að
fylkja liði. Hann var einn af stofn-
endum Félags ungra jafnaðar-
manna árið 1927 og Alþýðuflokks
Reykjavíkur árið 1938.
Það var gæfuríkt spor þegar
Guðmundur giftist eftirlifandi eig-
inkonu sinni Katrínu Magnúsdóttur
í september 1948. Hún er dóttir
hjónanna Magnúsar Jónssonar og
Sólborgar Sæmundsdóttur frá Hell-
issandi.
Þó Guðmundur og Katrín væru
um margt ólík, þá áttu þau gott
skap saman enda bæði mjög hress,
glettin og gamansöm. Heimilishald
þeirra hjóna var alla tíð farsælt og
þau hjón framúrskarandi opin og
gestrisin. Þeim var umhugað um
marga ekki síst gömlu hjónin niðri,
þau Ingimund og Jóhönnu. Natni
þeirra og umjhyggja fyrir þeim var
einstök.
Saman eignuðust þau tvö börn:
Grétar Ómar giftur Erlu S. Kristj-
ánsdóttur og Ingu Hönnu gift
Magnúsi Guðmundssyni. Katrín átti
ennfremur tvo syni af fyrra hjóna-
bandi sem ólust upp hjá þeim Guð-
mundi: Jón M. Björgvinsson sem er
í sambúð með Signýju Guðmunds-
dóttur og Hannes Björgvinsson.
Samtals hafa börn þeirra alið þeim
10 yndisleg barnabörn.
Þrátt fyrir að andlát þeirra sé
ævinlega óbærilegt öllum aðstand-
endum og nánum vinum er gott í
sínu mótlæti að vera þakklátur fyr-
ir, að sumir menn fá tækifæri til
að ljúka löngu árangursríku ævi-
starfí og að þeir fái líkn sem þjást
af langvarandi ólæknandi veikind-
um. Ég á ljúfar minnngar um heið-
ursmanninn Guðmund Ingimundar-
son og mun ávallt minnast Guð-
mundar frænda míns með miklum
söknuði. Ég og fjölskylda mín vott-
um Kötu, bömum, tengdabörnum
og bamabörnum, sem og öðrum
ættingjum þeirra og vinum hlýjar
samúðarkveðjur.
Gunnar Egill Sigurðsson.
í dag er til moldar borinn Guð-
mundur Ingimundarson kaupmað-
ur. Þegar stundin kemur og sam-'
ferðamenn og félagar hverfa á
braut er ósjálfrátt dokað við og
horft til baka. Ég átti þess kost að
kynnast Guðmundi sem starfandi
kaupmanni en hann rak verslunina
Búrið í Kleppsholti frá árinu 1946
til 1. janúar 1976. Einnig kynntist
ég Guðmundi í gegnum félagsstörf
í þágu kaupmanna, en hann lét fé-
lagsmál kaupmanna mikið til sín
taka og var honum trúað fyrir fjöl-
mörgum trúnaðarstörfum í þágu
kaupmanna innan Kaupmannasam-
taka íslands, sem ég ætla ekki að
tíunda sérstaklega, en vil þó fyrir
mitt leyti þakka honum hans störf
og sömuleiðis ánægjulegt samstarf
á því sviðið í gegnum árin. Eitt er
það þó öðru fremur sem ég vil nefna
meðal starfa Guðmundar í þágu
kaupmanna, en það var hans mikli
áhugi varðandi starfsemi og rekstur
Matkaups, sem var innflutningsfyr-
irtæki í eigu kaupmanna. Matkaup
hf. var stofnað 1957 af tuttugu og
þrem matvörukaupmönnum f
Reykjavík. Ástæðan meðal annars
fyrir stofnun fyrirtækisins var sú
að kaupmönnum fannst sér misboð-
ið varðandi dreifíngu matvara og
úthlutun innflutningsleyfa, en þá
ríkti mikil vöruþurrð í verslunum.
Guðmundur Ingimundarson var
einn af stofnendum Matkaups og
sat í fyrstu stjóm fyrirtækisins eða
frá árinu 1957 og óslitið til ársins
1967. Á þessu tímabili var hann
formaður frá árinu 1960 til 1967.
Guðmundur sat síðan í varastjórn
fyrirtækisins frá árinu 1968 til
1973. Árið 1977 gerðist Guðmund-
ur síðan sölumaður hjá Matkaup
og starfaði hjá fyrirtækinu til ársins
1984. Af þessu má sjá að Guðmund-
ur naut trausts sinna félaga og
sannanlega ekki að ástæðulausu
þar sem slíkur heiðursmaður átti í
hlut. Ég minnist einnig Guðmundar
á góðri stund en hann var ávallt
hrókur alls fagnaðar í vinahóp.
Guðmundur Ingimundarson var
sannkallaður kaupmaðurinn á hom-
inu. Tímarnir breytast, smásölu-
verslunin fer nú á færri hendur og
einingarnar verða stærri. Því miður
fer þessum möhnum fækkandi og
því um leið því hlutverki sem kaup-
maðurinn á horninu hefur haft sem
sérsvið, nefnilega mannleg og heil-
brigð samskipti fólks á milli. Það
fólk sem komið er til vits og ára
og muna þennan þátt í okkar sögu
og ólust upp með því, munu sakna
þess tíma. Við kaupmenn munum
minnast Guðmundar Ingimundar-
sonar með þakklæti og hlýhug í
hjarta. Ég votta eftirlifandi eigin-
konu og öðrum ástvinum hins látna
dýpstu samúðar.
Gunnar Snorrason.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginmanns mfns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
ANNASAR KRISTMUNDSSONAR,
Engjavegi 34,
Isafirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Fjórðungssjúkrahúsinu á ísafirði
fyrir góða umönnun.
Friðgerður Guðný
Steinunn Annasdóttir,
Vilhelm Annasson,
Ásgerður Annasdóttir,
Bergþóra Annasdóttir,
Sigmundur Annasson,
Guðný Anna Annasdóttir,
Dagný Annasdóttir,
Guðmundsdóttir,
Halldór Benediktsson,
Særún Axelsdóttir,
Ómar Ellertsson,
Kristján Eiríksson,
Agnes Karlsdóttir,
Sigurjón Haraldsson,
Húnbogi Valsson,
barnabörn og barnabarnabörn.