Morgunblaðið - 28.01.1993, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. JANÚAR 1993 33
Bjami Th. Guðmunds
son fv. sjúkrahúsráðs■
maður - Minning
til sveita, þau hjón eignuðust 6
börn, var erfiðið ekki síst á herðum
húsmóðurinnar.
Ásgerður fór heldur ekki var-
hluta af sorginni. Hún lifði allan
hinn stóra systkinahóp sinn. Hún
missti eiginmann sinn hinn 17.
október 1967. Tvo syni sína missti
hún, báða á besta aldri, Nóa árið
1963, og Kristinn árið 1983. Þessi
áföll urðu Ásgerði þungbær raun,
sem ég hygg að hún hafí aldrei
komist fyllilega yfir, enda þótt hún
flíkaði ekki þeim tilfinningum.
Eftirlifandi börn Ásgerðar eru:
Dóra og Halla, sem báðar eru bú-
settar í Reykjavík, Halldís gift í
Keflavík og Bergþór kvæntur og
búsettur í Kópavogi.
Síðustu ár ævinnar dvaldi Ás-
gerður að Dvalarheimili aldraðra á
Hrafnistu. Fyrstu árin og nokkuð
fram eftir naut hún í ríkum mæli
félagsskaparins við aðra vistmenn
heimilisins, við spilamennsku, söng
og föndur og annað það sem gert
var til þess að stytta fólki stundir,
enda var Ásgerður alla tíð afar fé-
lagslynd og tók virkan þátt í félags-
starfi á þeim stöðum sem hún bjó,
sérstaklega í félagsstarfi kvenna.
Ásgerður var mjög trúhneigð og tók
virkan þátt í helgihaldi á dvalar-
heimilinu á meðan hún mátti því
við koma. Síðustu árin var hún
bundin hjólastól, en síðasta misserið
dró hægt og hægt af henni og kraft-
ar þurru. Ætíð þótti henni þó gam-
an að heimsóknum og allt fram á
það síðasta brosti hún hvað innileg-
ast og Ijómaði í andlitinu, þegar
komið var með yngstu barnabama-
börnin í heimsókn. Þau yngstu þótti
henni ávallt fallegust og yndisleg-
ust.
Hún naut framúrskarandi um-
önnunar starfsfólks dvalarheimilis-
ins, og fyrir það eru því nú færðar
alúðarþakkir bama hennar og
skylduliðs. Á engan er þó hallað
þótt umhyggja Höllu, dóttur henn-
ar, fyrir móður sinni, sé sérstaklega
getið, en hún kom til hennar nán-
ast á hveijum einasta degi öll þau
ár, sem Ásgerður var á Hrafnistu.
Þetta verður Höllu seint fullþakkað.
Ég þakka Ásgerði að leiðarlokum
fyrir áratuga vináttu og góðvild.
Hún var hvíldarþurfi og hún kveið
ekki umskiptunum. Henni var ekk-
ert að vanbúnaði að mæta skapara
sínum, og ég veit að hún hlakkaði
til endurfunda við ástvinina, sem á
undan vora famir. Megi Guð blessa
hana í þessari hinstu för hennar.
Tómas Tómasson.
kennsluefnið í skyndihjálp í fjölda
ára. Þá gaf hann út í mörg ár
drengjablaðið „Úti“ sem var einnig
skátablað, þar sem áhersla var lögð
á útiveru og fræðandi greinar um
margvísleg málefni.
Skátafélagið Hraunbúar í Hafn-
arfirði mun ætíð minnast hans með
virðingu og þökk. Það var Jón Odd-
geir sem hafði forgöngu um stofnun
Skátafélags Hafnarfjarðar árið
1925. Hann var þá foringi í Vær-
ingjum og lagði á sig ómælt erfiði
og kom um langan tíma vikulega
til Hafnarfjarðar og hætti ekki fyrr
en félagið var formlega stofnað 22.
febrúar 1925.
Félagið starfaði vel í nokkur ár,
en síðan kom mikil lægð og starfið
féll í dvala. En Jón Oddgeir kom
aftur til skjalana 1938 og átti mik-
inn þátt í endurreisn félagsins. Það
má því með sanni segja að Hraun-
búar eigi honum mest tilveru sína
að þakka. Hann fylgdist ávallt vel
með félaginu og gladdist yfir vel-
gengni þess.
Jón Oddgeir hefur örugglega
verið hvíldinni feginn eftir áralang-
an heilsubrest. Það er erfitt til þess
að hugsa að þessi mikli útivistar-
maður og hreystimenni var nær
rúmfastur í mörg ár. En orðstír
hans mun lifa meðal okkar og
Hraunbúar munu ávallt minnast
hans sem frumkvöðuls skátastarfs
í Hafnarfirði og eins síns besta son-
ar.
Innilegar samúðarkveðjur era
sendar eftirlifandi eiginkonu hans,
Fanneyju Jónsdóttur, sem hefur
staðið eins og klettur við hlið hans
í erfiðum veikindum í fjölda ára.
Skátafélagið Hraunbúar.
Fæddur 22. mars 1903
Dáinn 21. janúar 1993
Látinn er í Reykjavík Bjarni Th.
Guðmundsson, fyrrv. sjúkrahús-
ráðsmaður og bæjarfulltrúi á Akra-
nesi. Útför hans verður gerð í dag
frá Fossvogskirkju.
Bjarni Th. fæddist á Skagaströnd
22. mars 1903. Foreldrar hans voru
hjónin María Eiríksdóttir og Guð-
mundur Kristjánsson. Hann var
fimmta barn foreldra sinna, sem
eignuðust alls 10 börn en eitt þeira
lést í æsku. Foreldrar hans fluttust
síðar að Hvammskoti á Skaga-
strönd og þar ólst Bjami upp til
15 ára aldurs í glöðum og fjölmenn-
um hópi systkina. Síðan tók hin
venjulega lífsbarátta við. Vinna og
aftur vinna hvar sem hana var að fá.
Bjarni Th. var tvíkvæntur. Fyrri
konu sinni, Ingibjörgu Sigurðar-
dóttur frá Kálfshamarsvík, kvænt-
ist hann 1926 og hóf þar búskap.
Eftir 7 ára hjónaband eða 1933
andaðist Ingibjörg er hún fæddi
þriðja son þeirra. Eftir lát konu
sinnar bregður Bjarni búi og flyst
á Akranes. Drengirnir þrír voru
teknir í fóstur af skyldmennum
þeirra hjóna. Tveir létust á æsku-
skeiði en sá þriðji er Ingibergur
bifvélavirki og bóndi á Rauðanesi í
Mýrasýslu. Hann er kvæntur Sigur-
björgu Viggósdóttur bónda í Rauða-
nesi og eru börn þeirra þrjú. Bjami
Th. kvæntist öðru sinni 1937 Þuríði
Guðnadóttur ljósmóður á Akranesi.
Þuríður var í rúm 30 ár ljósmóðir
á Akranesi við mikinn og góðan
orðstír, enda frábær ágætiskona að
allri gerð. Sonur þeirra er Páll,
cand. mag., menntaskólakennari í
Reykjavík. Hann er kvæntur Álf-
heiði Sigurgeirsdóttur kennara frá
Granastöðum í Köldukinn S-Þing.
Þau eiga fjögur börn. Þuríður and-
aðist 12. desember 1987.
Áður en Bjami Th. gerðist bóndi
vann hann löngum á sumrin á Siglu-
firði og oft sem beykir á síldarplön-
um. Á vetrarvertríðinni fór hann til
Keflavíkur og vann þar hjá ýmsum
útgerðarfyrirtækjum. Hann var eft-
irsóttur til starfa, vinnufús og lag-
virkur og hinn besti félagi að hveiju
sem hann gekk. Eftir að hann flutt-
ist á Akranes réðst hann fljótlega
til Haralds Böðvarssonar útgerðar-
manns og starfaði þar m.a. við af-
greiðslu- og innheimtustörf til
1949. Þá tók hann að sér umsjón
með byggingarframkvæmdum
sjúkrahússins, en smíði þess var þá
komin á lokastig. Þegar rekstur
þeses hófst 1952 var Bjarni Th.
ráðinn framkvæmdastjóri þess eða
ráðsmaður, eins og starfið var þá
nefnt. Því gegndi hann fram á mitt
ár 1965 er hann fluttist til Reykja-
víkur. Þar gerðist hann gjaldkeri
hjá versluninni Víði og starfaði þar
til 70 ára aldurs. Öll þau 13 ár sem
Bjarni Th. var ráðsmaður sjúkra-
hússins sá hann einn um allan
rekstur þess í stóra sem smáu.
Einnig fjármál og bókhald. Þetta
var ákaflega erilssamt og umfangs-
mikið starf, sem hann rækti af ein-
stakri samviskusemi og dugnaði,
þótt aðstæður væra erfiðar á þess-
um frumbýlisárum sjúkrahússins.
Hann naut álits og tiltrúar allra
þeirra sem til starfa hans þekktu
og vináttu lækna og hjúkrunarliðs.
Haraldur Böðvarsson var stjórnar-
formaður sjúkrahússins og valdi
Bjarna Th. til ráðsmennsku þar.
Hann hafði reynslu fyrir þvi að
honum mátti treysta.
í félagsmálum kom Bjarni Th.
víða við, enda fórnfús og samvinnu-
þýður. Hann var í 8 ár bæjarfull-
trúi á Akranesi fyrir Framsóknar-
flokkinn, eða 1954-1962. Lengst
af þann tíma var hann jafnframt
ritari bæjarstjórnarinnar. Lagði
hann mikla vinnu í það starf og
leysti það frábærlega vel af hendi,
eins og öll önnur störf, sem hann
tók að sér. Hann átti löngum sæti
í bæjarráði. Var í mörg ár í stjórn
Sjúkrasamlags Akraness. Hann átti
einnig sæti í ýmsum nefndum á
vegum bæjarins. Gjaldkeri Fram-
sóknarfélags Akraness var hann
um langt skeið. Það var almanna-
rómur að hveiju því máli væri vel
borgið sem Bjarni Th. tæki að sér.
Hann naut trausts manna vegna
einstakrar samviskusemi, heiðar-
leika og skyldurækni í öllum störf-
um. Hann vildi aldrei bregðast þeim
trúnaði, sem honum var sýndur og
hafði löngun til að gera heldur bet-
ur en ætlast var til.
í starfi sínu sem bæjarfulltrúi var
Bjami Th. mjög virkur. Fylgdist vel
með framkvæmdum bæjarins og
rekstri og lét í sér heyra þætti hon-
um eitthvað fara úrskeiðis. Þegar
vel gekk leyndi hann heldur ekki
gleði sinni. Hann lagði ríka áherslu
á góða fjármálastjórn og reglusemi
í öllum rekstri bæjarins. Þar yrðu
allir starfsmenn að gera skyldu
sína. Hann hafði gott samband við
fólkið í bænum og næmt eyra fyrir
skoðunum þess á stjórn bæjarins.
Hann var einlægur og hjartahlýr.
Fólk átti því auðvelt með að ræða
vandamál sín við hann. í öllu sam-
starfi var Bjarni Th. drengilegur
og undirhyggjulaus og gerði kröfu
til þess að aðrir beittu svipuðum
leikreglum. Hann brást hinn versti
við, ef út af þessu var brugðið.
Refskák var honum andstæð og
ógeðfelld, en drengilegt tafl var
honum að skapi, enda lengi mjög
virkur og áhugasamur skákmaður.
Lífsbraut Bjarna Th. er dæmi-
gerð fyrir svo marga á fyrstu ára-
tugum aldarinnar, sem ekki áttu
kost á námi, en urðu að læra af
bók lífsins það sem nauðsynlegt var
hveiju sinni. Skiluðu síðan verkefn-
um sínum með ágætum. Ævi
Bjama Th. er ljóst dæmi um menn,
sem vaxa með hvetju starfi. Þannig
tekst til þegar saman fara mann-
kostir, góð greind, einbeittur vilji
og sá ásetningur að láta jafnan
gott af sér leiða öðram til heilla.
í einkalífi var Bjarni Th. ham-
ingjusamur, enda þótt nístandi
sorgin vitjaði hans af og til. i fyrsta
lagi þegar fyrri kona hans lést á
besta aldri frá þremur ungum
drengjum. Og aftur er hann missti
tvo þeirra á æskuskeiði. Slíkt skilur
eftir sig viðkvæm sár, sem aldrei
gróa að fullu. Bjarni Th. var maður
glaðsinna, góður heim að sækja og
hafði einstaka frásagnargáfu. Hann
mundi löngu liðna atburði fram á
síðustu ár og gat haft eftir samræð-
ur manna um hin ólíkustu efni eins
og þær væru nýjar. Eitthvað átti
hann í fórum sínum af þáttum sem
hann tók saman. í mörg ár höfðu
þau Bjarni og Þuríður þann sið að
ferðast um landið í sumarleyfum
sínum ef kostur var á. Heimsóttu
þá gjarnan æskustöðvar sínar,
frændur og vini. Bæði voru þau
með afbrigðum trygglynd. Þannig
kynntust þau landinu og komu end-
urnærð til starfa á ný. Gott var að
heimsækja þau hjónin á fallega
heimilinu þeirra í Reykjavík. Það
gerðum við hjónin af og til okkur
til mikillar ánægju. Þar ríkti ætíð
gleði og hjartahlýja, ásamt mikilli
velvild til allra samferðamanna á
lífsleiðinni. Bjami Th. var heilsu-
hraustur fram undir áttrætt er fæt-
urnir tóku að gefa sig. Fyrir þrem-
ur árum fór skynjun hans á lífinu
að þverra. Eftir það dvaldi hann á
öldranardeild Borgarspítalans.
í lífi mínu var Bjarni Th. mikill
örlagavaldur. Það var mest fyrir
atbeina hans að ég tók að mér starf
bæjarstjóra á Akranesi vorið 1954,
þótt margir aðrir kæmu þar við
sögu. Þar hef ég síðan eytt hálfri
ævinni. Heimili hans tók á móti
mér og fjölskyldu minni af mikilli
vináttu og umhyggjusemi, sem ent-
ist alla tíð meðan það stóð á Akra-
nesi. Samstarf okkar Bjarna Th.
var mikið og gott. Þar bar aldrei
neinn skugga á. Þegar leiðir skilja
vil ég þakka honum samstarfið, vin-
áttu og drengskap, sem aldrei brást.
Framsóknarmenn á Akranesi eiga
honum mikið að þakka fyrir langt
og fórnfúst starf í þágu flokksins,
þegar þörfín var mest. Allir sem
með honum unnu eða höfðu af hon-
um einhver kynni í sambandi við
fjölþætti störf hans á Akranesi í
30 ár munu minnast hans með
þakktæti og virðingu. Blessuð sé
minning mikils sómamanns.
Dan. Ágústínusson.
Þegar svo stórt skarð hefur verið
höggvið í fjölskylduna sem missir
afa er, rifjast upp gamlar minning-
ar um hann og Þuríði Guðnadóttur
ömmu okkar sem lést fyrir rúmum
fimm áram.
Afi og amma fluttust til Reykja-
víkur 1965 í Sólheimana þar sem
við eigum okkar fyrstu minningar
um þau. Það var gott að koma til
þeirra. Amma lumaði alltaf á ein-
hveiju góðu handa „blessuðum
börnunum" og afí lagaði leikföngin
okkar eða smíðaði ný því hann var
mjög laginn í höndum. Ófáar stund-
irnar sátum við börnin við eldhús-
gluggann á 11. hæðinni, horfðum
niður á iðandi borgarlífíð, sem virt-
ist ævintýralega smátt, og ræddum
við afa og ömmu um lífið og tilver-
una.
Þegar við urðum eldri kenndi afí
okkur að tefla og spila vist og var
spilað hvenær sem tækifæri gafst.
Afi og amma höfðu yndi af að
ferðast. Á góðviðrisdögum var oft
lagt upp með nesti í tveggja bíla
samfloti í styttri og lengri ferðir,
svo sem til Þingvalla eða upp í
Rauðanes. Þegar afi og amma voru
komin fast að áttræðu óku þau á
bíl sínum með okkur á æskustöðvar
sínar á Skagaströnd og Vestfjörð-
um. Var þá sem þau yrðu ung í
annað sinn. í þessum ferðum var
alltaf vinsælast að vera í afabíl, en
þar varð allt ennþá meira spenn-
andi. Þessar ferðir skilja eftir dýr-
mætar minningar.
Árið 1975 fluttust afí og amma
Fædd 8. maí 1898
Dáin 15. janúar 1993
í dag kveð ég Iangömmu hinsta
sinni. Margs er að minnast. Lang-
amma var mikil kona, sterk, ákveð-
in og jafnvel eilítið stjórnsöm. Hún
var sem drottning í ríki sínu meðan
hún bjó á Laugaveginum, sérstak-
lega á jólunum. Jólin voru tími
langömmu, það fannst mér alltaf.
Þá safnaðist öll fjölskyldan saman
á Laugaveginum og mikið var um
dýrðir. Langamma var svo gestris-
in, alltaf var til nóg af kökum og
öðru góðgæti á heimili hennar. Ég
man ekki eftir að hafa komið til
hennar án þess að fá kökur og
mjólk. Og langamma bakaði af
hjartans list þar til hún var komin
á 91. aldursár.
Ég minnist þess að fyrir nokkrum
áram var talið að langamma færi
að kveðja. En hún ein vissi, að svo
upp í Breiðholt svo að auðveldara
væri fyrir okkur að viðhalda tíðum
heimsóknum og í ársbyijun 1987
voru þau svo heppin að fá íbúð í
Seljahlíð sem er í næsta nágrenni
okkar. Amma lést eftir tæplega
ársdvöl þar og naut þá afi mikils
styrks frá starfsfólki og nágrönn-
um. Hann bjó þar í tvö ár til viðbót--^
ar, en síðustu þijú ár ævinnar
dvaldist hann á Borgarspítalanum
þar sem hann naut mjög góðrar
aðhlynningar sem starfsfólk á B-5
á þakkir skilið fyrir.
í mörg ár hrakaði heilsu afa
smám saman, hann varð máttfarinn
og gat vart lengur tjáð sig né lesið.
En hugsunin var skýr, alltaf ljóm-
aði hann þegar við komum í heim-
sókn og hann hélt furðuvel færni
sinni í að spila vist þótt hann gæti
ekki lengur haldið á spilum. Vegna
þessa heilsubrests einangraðist'«^r
hann frá umheiminum, en hann
sýndi mikla þrautseigju og undi sér
löngum við útvarp og hljóðbækur
frá Blindrabókasafninu.
Við kveðjum ástkæran afa með
þakklæti fyrir allar samverustund-
imar. Það var okkur ómetanlegt
að eiga svo góðan afa og ömmu,
þau kenndu okkur margt sem við
munum alltaf búa að. Blessuð sé
minning þeirra.
Kristín, Heiðrún, Bjarni
og Þuríður Anna.
Kæri tengdafaðir.
Nú þegar þú ert horfinn okkur
get ég ekki stillt mig um að taka
mér penna í hönd og minnast þín
í fáum orðum. Ég minnist þess
ætíð að þegar við Ingi voram nýtrú-
lofuð segir kona ein við mig: „Ég
ætla að óska þér til hamingju með
hvað þú eignast góðan tengda-
pabba.“ Og það reyndust orð að
sönnu. Seinna þegar barnabömin
komu urðu þau strax hænd að afa
og vora það mestu gleðistundir á
bænum þegar afi og amma í
Reykjavík komu í heimsókn í sveit-
ina. Og eins var það mikið tilhlökk-
unarefni hjá börnunum að fara til
Reykjavíkur að heimsækja afa og
ömmu.
Fáa veit ég um sem afmælis-
dagastjörnuspá á jafn vel við en
þar segir 22. mars: „Hin sterka
persónugerð þín gerir það að verk-
um að þú gerir allt af heilum hug,
vinnur af alhug og skemmtir þér
af alhug, þú eignast marga og
trygga vini sakir hins alúðlega og
drengilega lundarfars." Og er þetta
síst ofmælt.
Við fundum sárt til með þér síð-
ustu árin þegar heilsan fór að bila
og söknuðum þess að geta ekki
spjallað eðlilega saman eins og áður
því hugsun og skilningur voru í •
fullkomnu lagi til dauðadags. Með
þér yfir landamærin fylgja innileg-
ustu kveðjur og þakkir frá okkur
syni þínum, sonarbörnum og fjöl-
skyldum þeirra.
Vertu svo Guði falinn.
Þín tengdadóttir,
Sigurbjörg Viggósdóttir.
var ekki. Hún var einfaldlega ekki'
reiðubúin að kveðja þennan heim.
Hún átti meira eftir. Þá vissi ég
að langamma færi ekki fyrr en hún
sjálf væri tilbúin. Þannig var lang-
amma, sterk og baráttuglöð. Og
þannig mun ég minnast hennar.
En í dag er langamma tilbúin,
hún kveður í sátt og knýr dyra í
hinu eilífa ríki Guðs.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andrésd.)
Ég bið þig, Guð, að láta þitt ei-
lífa ljós vaka yfir langömmu. Megi
minning hennar lifa að eilífu.
Hrafnhildur S. Mooney.
Minning
María Gísladóttir