Morgunblaðið - 29.10.1993, Síða 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. OKTÓBER 1993
31
heim lét hann sig ekki muna um að
tölta til frænku sinnar þótt hann
væri sárþjáður sjálfur.
Hún Sigrún, sem er sannkölluð
hvunndagshetja, konan hans sem var
honum svo mikils virði, umvafði hann
elsku sinni og umhyggju fram á síð-
asta augnablik ævi hans. Það var
mikið sem Einar mátti þola af kvölum
og stríði við sjúkdóm sinn, en Sigrún
stóð við hlið hans, aðstoðaði hann
við hvaðeina og fór að vilja hans í
einu og öllu svo að hann fengi notið
þess sem hægt væri að njóta á með-
an stætt var. Nú er Einar laus við
þennan líkama sem orðinn var bú-
staður fjötra og kvala og kominn í
þau heimkynni sem Guð hefur búið
honum, en hann naut þeirrar bless-
unar að trúa og treysta Honum fyrir
öllu.
Sigrún mín, Rannveig, Kristinn,
Skafti, Sunneva, Steinunn, Klara og
Sigurður, ég sendi ykkur hugheilar
samúðarkveðjur og bið algóðan Guð
að styrkja ykkur. Eg er þess fullviss
að minningasjóðurinn ykkar hvers
og eins dugi ykkur vel um alla fram-
tíð.
Kristín S. Kvaran.
Þegar mér barst sú harmafrétt,
að vinur minn og félagi, Einar
Bjarnason, væri látinn, kom hún
ekki á óvart mér eða öðrum félögum
hans. Um langt skeið höfðum við
fylgzt með hetjulegri baráttu hans
vjð illvígan sjúkdóm, sem engu eirir.
Vitaskuld væntum við þess í lengstu
lög, að vinur okkar bæri sigur úr
býtum, en jafnframt bjó með okkur
ótti um að svo myndi fara sem fór.
Þegar hann er nú allur er skarð fyr-
ir skildi í forystusveit okkar lögreglu-
manna og við söknum vinar í stað.
Við ótímabært fráfall hans gefst enn
einu sinni tilefni til að hugleiða eðli
og tilgang lífsins og hver tilgangur
alvaldsins sé með lífi og starfí okkar
hér á jörð.
Störf okkar Einars að löggæzlu-
málum í Reykjavík urðu til þess, að
við gerðumst nánir samverkamann í
félagasamtökum lögreglumanna í
Reykjavík og síðar í landssamtökum
lögreglumanna. Hann var foringinn,
ég sigldi í kjölfar hans. Hann var
formaður Lögreglufélags Reykjavík-
ur um nokkurra ára skeið og þótti
síðan skjálfkjörinn til þess að taka
við formennsku í Landssambandi
lögreglumanna. Það kom síðan í
minn hlut að taka við báðum þessum
hlutverkum úr hans hendi. Ymsum
öðrum trúnaðarstörfum gegndi hann
fyrir okkur lögreglumenn á þessum
árum og oft stóðum við saman í
ströngu. Við svo mikið og einlægt
samstarf urðu kynnin náin og mér
bæði lærdómsrík, gagnleg og
ánægjuleg. Ég kynntist bæði verka-
lýðsforingjanum Einari Bjarnasyni
og jafnframt einstaklingnum, sem
bar svo sterkar tilfinningar í bijósti
til fjölskyldu sinnar og heimabyggð-
ar. Kynnin af honum voru og eru
mér því mikils virði; hann var mann-
kostamaður og valmenni, sem mér
þótti bæði vænt um og virti.
Á formannsárum Einars í samtök-
um lögreglumanna voru miklar svipt-
ingar í kjaramálum okkar, svo og
almennt í löggæzlumálum. Það ligg-
ur í eðli stéttarfélaga, að þau eru
sífellt að leita leiða til að bæta kjör
félagsmanna sinna. Á því hlutverki
hafði Einar glöggan skilning. Hann
hafði mikla hæfíleika sem forystu-
maður, átti auðvelt með að tala fyrir
og laða aðra til fylgis við skoðanir
sínar, var víðsýnn og öfgalaus og
hafði jafnframt sterka réttlætis-
kennd. Allt þetta kunnu menn að
meta og það féll þeim vel í geð. Á
formannsárum hans í Landssam-
bandi lögreglumanna urðu miklar
umræður um lögreglumál í þjóðfélag-
inu, sem reyndu mjög á hann. Þar
var um að ræða hefðbundnar deilur
við ríkisvaldið um kjaramál okkár,
lögreglumál og ýmis erfið vandamál.
Hugur hans snerist mjög um allt
þetta og honum var afar hugað um
að fundin yrði farsæl lausn á þessum
málum, er sem flestir og helst allir
gætu vel unað.
Kjaramál eru að sjálfsögðu meg-
inviðfangsefni allra verkalýðsfélaga.
Þau voru þvi mikið rædd í samtökum
okkar á þessum árum, eins og nærri
má geta. Lögreglumenn höfðu góðu
heilli öðlast verkfallsrétt, eins og
velflestir aðrir opinberir starfsmenn,
eftir áratugalangt þóf, og fannst nú
sem tími væri til kominn að nota
hann. Og það gerðum við. En að
nokkurri reynslu fenginni fengu
bæði Einar og fleiri félagar okkar
bakþanka um hvort eðlilegt væri að
samtök okkar væru þátttakendur í
verkfallsbaráttu á sama tíma og lög-
reglumenn yrðu að vera viðbúnir því
að vera kallaðir til starfa, sem ef til
vill samrýmdust ekki til fulls stöðu
mála og hlutverki þeirra, annars veg-
ar sem löggæzlumanna og fulltrúa
laga og réttar, hins vegar sem verk-
fallsmanna. Er skemmst frá því að
segja, að langar viðræður innan okk-
ar raða og við ráðuneytin leiddu til
þess, að fram kbm hugmynd um
lausn, sem átti að tryggja það að
lögreglumenn fengju sjálfkrafa allar
þær launahækkanir, sem aðrar stétt-
ir fengju, jafnframt því, sem verk-
fallsréttur lögreglumanna yrðu felld-
ur niður. Einar vann af ákefð að
framgangi þessarar lausnar og barð-
ist mjög fyrir samningum í þessa
veru, af meðfæddum heiðarleika og
drenglyndi enda taldi hann, að þeir
yrðu lögreglumönnum og þjóðinni til
farsældar. Með þeim taldi hann, að
friður myndi fást í samskiptum lög-
reglumanna og ríkisvaldsins í landinu
og því yrðu þetta tímamótasamning-
ar. Það urðu honum því mikil von-
brigði þegar á daginn kom, að við-
semjendur okkar, af hálfu ríkisvalds-
ins, hafa önnur siðalögmál í heiðri
en við lögreglumenn höfum tamið
okkur.
Margs er að minnast úr baráttu
okkar á þessum árum. Mér kemur
einn atburður í hug, er reis hvað
hæst í stjórnartíð Einars. Það var
er lögreglumenn skipuðu sér í kröfu-
göngu um bætt laun og betri kjör
og gengu fylktu liði á eftir foringja
sínum, Einari Bjarnasyni, er gekk
hnarreistur fyrir henni, að Stjórnar-
ráði íslands. Aðgerð þessi kom tals-
verðu róti á þjóðfélagið og vakti
mikla athygli, innanlands og utan,
enda varð hún erlendum starfsbræðr-
um okkar til eftirbreytni. Hún mark-
aði talsverð tímamót í stéttarbaráttu
lögreglumanna og sýndi, svo að ekki
varð um villzt, að staða lögreglusam-
takanna á að vera og verður óumflýj-
anlega að vera innan verkalýðssam-
takanna.
Annar atburður er mér einnig í
minni. Þá vöknuðu íslenzkir lögreglu-
menn árla dags, eitt sinn, upp við
þá nöturlegu staðreynd, að búið var
að vígvæða lögreglumenn á Keflavík-
urflugvelli. Sprönguðu þeir um salar-
kynni flugstöðvarinnar og utan henn-
ar með skammbyssur og hríðskota-
byssur í höndum. Þessi hugmynd um
vígvædda lögreglu kom frá utanríkis-
ráðuneytinu sem ekki var seint á sér
að hrinda henni í frmkvæmd, án
samráðs við dómsmálaráðuneytið og
því síður við samtök okkar lögreglu-
manna. En Einar tók þetta mál strax
föstum tökum, einráðinn í að tryggja
framgang okkar sjónarmiða og
fyllsta öryggi. Fyrir honum vakti að
takmarka, svo sem unnt væri, vopna-
burð íslenzkra lögreglumanna og
draga úr þeim skaðá, sem ímynd
okkar hafði orðið fyrir, vegna þessa,
á erlendri grund. Var það gert með
samningu sérstakrar vopnaburðar-
reglugerðar. Þá urðu deiluaðilar ekki
sammála um ábyrgð ríkisvaldsins.
Varð engu um þokað í þvi efni fyrr
en þáverandi dómsmálaráðherra tók
í taumana. Höfðu þá samtök okkar
neitað að skrifa undir fyrirliggjandi
kjarasamninga nema frá þessu máli
yrði gengið. Einnig í þessu máli veitti
Einar okkur farsæla forystu, sem
tryggði jákvæða lausn.
Þegar Einari fannst nóg komið dró
hann sig í hlé frá félagsmálum okkar
lögreglumanna, en lét þau þó aldrei
langt frá sér fara. Hann hafði eftir
sem áður áhuga á þeim og fylgdist
gjörla með. Það var því ætíð gott
að leita til hans, enda ráðhollur og
vinur vina sinna. Við lögreglumenn
höfum nú misst góðan félaga og for-
ingja, sem lét sér afar annt um vel-
ferð okkar. Ég tel það hafi verið
mér gæfa að fá að starfa með Ein-
ari um margra ára skeið að félags-
málum okkar lögreglumanna. Það
var fróðlegt og þroskandi að kynnast
skoðunum hans á þeim og lífsskoðun-
um hans almennt; bæði um rétt „litla
mannsins11, sem svo er nefndur, og
bræðralag allra manna. Ég votta eig-
inkonu hans, börnum þeirra og fjöl-
skyldu allri einlæga samúð mína á
þessari sorgarstundu. Megi það
verða þeim huggun í harmi að góður
maður en genginn.
Þorgrímur Guðmundsson.
Einar Bjarnason mun alla tíð
verða eftirminnilegur öllum þeim
sem kynntust honum.
Hann var glæsimenni og öll
framkoma hans var á þann veg að
eftir var tekið hve traustvekjandi
hún var. Einar var sjálfstæður í
hugsun og mjög fastur fyrir ef því
var að skipta en jafnframt var hann
nærgætinn og þægilegur í öllum
samskiptum. Hugtakið kurteisi fær
á sig góða og virðulega mynd þeg-
ar það er notað um Einar Bjarnason
og á reyndar sérstaklega vel við.
Fáum mönnum hef ég kynnst sem
hafa átt eins auðvelt með að vinna
sjónarmiðum sínum fylgi. Það var
ekki fyrir það eitt að hann hafði lag
á því að setja skoðanir sínar fram
skilmerkilega og málefnalega held-
ur mátti alltaf finna hve góðgjarn
og velviljaður maður hann var.
Einar var mjög heilsteyptur mað-
ur. Hann bar virðingu fyrir skoðun-
um annarra og einnig eigin skoðun-
um og sannfæringu. Þess vegna var
tekið eftir því sem hann sagði.
Einari Bjarnasyni kynntist ég
fyrir tæpum áratug. Það var á vett-
vangi BSRB. Haustið 1984 áttu
starfsmenn ríkis og bæja í löngu
og ströngu verkfalli. Þessa haust-
daga var tilveran brotin til mergjar
og oftar en ekki runnu dagar og
nætur saman í eitt. Þá tókum við
oft tal saman við Einar Bjarnason.
Fyrir mig voru þau samtöl mikils
virði og þau geymi ég í minningu
minni. Aldrei mun ég gleyma af
hve mikilli visku mér þótti Einar
mæla og ég er sannfærður um að
allir þeir sem kynntust honum á
vettvangi félagsmálanna eru mér
sammála um að sú arfleifð sem
hann skildi þar eftir ætti að verða
öllum sem þar starfa góður vegvísir.
Alls staðar þar sem máli skiptir
um framgang mála að sanngirni
ráði, að skoðanir annarra séu virtar
og mál metin frá öllum hliðum, eru
menn eins og Einar Bjarnason
ómetanlegir. Þess vegna kveðja fé-
lagar hans hann með miklum sökn-
uði en munu ætíð búa að minning-
unni um traustan og drenglyndan
félaga.
Ogmundur Jónasson.
Fleiri greinar um Einar
Bjarnason bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Kristinn Bergur Pét-
ursson — Minning
Fæddur 15. apríl 1905
Dáinn 20. október 1993
Látinn er í hárri elli góður frændi
minn, Kristinn Bergur Pétursson.
Hann dvaldist síðustu árin á elli-
heimilinu Garðvangi farinn að
heilsu. Þar naut hann frábærrar
umhyggju starfsfólks, eiginkonu og
barna sem hann mat að verðleikum.
Kristinn Bergur var fæddur á
Rannveigarstöðum í Geithellna-
hreppi 15. apríl 1905, þriðji í röð
ellefu alsystkina, en ein hálfsystir
var elst. Foreldar hans voru Pétur
Helgi Pétursson, ættaður úr
Fljótsdal, og Ragnhildur Eiríksdótt-
ir úr Skaftafellssýslu. Erfiður var
uppvöxtur í stórum hópi systkina,
en foreldrar Kristins bjuggu þar
farsælu búi í 40 ár, þar til Ragnar
elsti sonurinn tók við.
Pétur Helgi, faðir Kristins,
stundaði enn fremur barnakennslu
í sveitinni, þó að ólærður væri, var
smiður góður og tók á móti fjölda
barna. Hann var mikill söngmaður,
og þann eiginleika erfði Kristinn.
Minningar Kristins frá bernsku-
árunum voru ljúfar, þótt fátæktin
væri mikil, en eflaust hefur það
hjálpað til að Rannveigarstaðir var
kostajörð.
Kristinn flysttil Eskifjarðar 1930
og þar kynnist hann Bergljótu Ein-
arsdóttur og hófu þau sambúð og
eignuðust tvær dætur, Svanhildi
Sigríði, sem dó á sl. sumri, og Ernu
Hafdísi Berg, sem á heima í Reykja-
vík. Þau slitu samvistir og ólust
systurnar því ekki upp hjá foreldr-
unum.
Á Eskifirði dvaldist um þetta
leyti Vilborg Björnsdóttir, en bróðir
hennar var kvæntur systur Krist-
ins. Vilborg hafði eignast fjögur
börn með Zóphóníasi Benedikts-
syni, synina Hauk, sem nú er lát-
inn, og Ragnar Guðstein og dæturn-
ar Kristínu Árna og Birnu.
Kristinn og Vilborg stofna til
hjúskapar og búa á Eskifírði til
ársins 1956, en þá flytja þau til
Keflavíkur, en Seinni árin fluttust
þau í litla notalega íbúð á Hjallvegi
1 í Njarðvík. Kristinn stundaði
ýmis störf er til féllu til lands og
sjávar. Seinni árin var hann mat-
sveinn og við það starfaði hann síð-
ustu starfsárin á Keflavíkurflug-
velli. Þar hófust kynni okkar af til-
viljun en feður okkar voru hálf-
bræður.
Kristinn og Vilborg eignuðust sjö
börn en þau eru í aldursröð: Hafr-
ún, Örn, Helgi Grétar, Unnar,
Ragnhildur Kristborg, Steinunn
Guðný og Eygló Hrönn. Þau hafa
öll stofnað eigin heimili og eru fjög-
ur búsett í Keflavík, Örn býr á
Eskifirði, Helgi Grétar í Reykjavík
og Eygló Hrönn býr í Bandaríkjun-
um.
Öll börn Kristins og Vilborgar
ásamt hálfsystkinum beggja mynd-
uðu þá stóru og samhentu fjöl-
skyldu sem tekist hefur á við lífs-
baráttuna og þolað súrt og sætt
eins og gengur. Á engan er hallað
þó þess sé getið að Vilborg hefur
verið sá samnefnari sem allir í þess-
um hópi hafa borið traust til. Krist-
inn mat mikið eiginkonuna, hann
var ljúfur og góður heimilisfaðir.
Á kveðjustund eru fluttar þakkir
og samúðarkveðjur. Einn úr hópi
samferðamanna, flytur þessi orð.
Ég veit að frændi minn óskaði þess
að ég minntist hans við þetta tæki-
færi og við því er nú orðið. Margt
fleira hefði mátt segja. Góður mað-
ur er genginn. Ég flyt öllu skyld-
fólki og vinum hans bestu kveðjur.
Brynjarr Pétursson.
Jens Hjaltalín Þor-
valdsson — Minning
í dag er kvaddur frá Áskirkju
Jens H. Þorvaldsson frá Stykkis-
hólmi sem andaðist skyndilega 20.
október sl. á St. Jósefsspítala.
Með örfáum fátæklegum orðum
langar okkur að þakka Jenna
frænda allar samverustundirnar
bæði hér heima og í Reykjavík.
Alltaf voru Jenni og Hrefna boð-
in og búin að hjálpa og tryggð
þeirra við ættingjana, ekki síst okk-
ur í Hólminum, var einstök. Síðustu
20 árin bjuggu þau ásamt barna-
hópnum í Kópavogi og síðan bætt-
ust við tengdabörn og barnabörnin
kæru.
Dugnaður Jenna og Hrefnu við
að drífa saman niðja foreldra hans
þeirra Sesselju Kristjánsdóttur og
Þorvaldar Þorleifssonar í ágúst sl.
gleymist aldrei.
Það eigum við þeim að þakka,
að hittast qjl saman tvo góða daga
og njóta samveru, heimsækja leiði
látinna ástvina, borða, syngja og
spauga saman.
Ekki hvarflaði það að okkur að
Jenni myndi kveðja okkur jafn
snögglega og systkini hans höfðu
áður gert eða að þessi stund í Hólm-
inum yrði sú síðasta með honum í-
þessu lífi.
Það er svo ótrúlega margt sem
hægt væri að segja, við munum svo
vel bræðurna Jenna og Villa í heim-
sókn hjá Sæmu systur þeirra á Silf-
urgötunni. Nú eru þau öll farin yfir
móðuna miklu, öll kvödd á brott á
sama hátt í einni svipan. Átta voru
systkinin á Holtinu en nú eru að-
eins eftir tvær systur.
Það er erfitt að sætta sig við svo
skyndilegt og ótímabært fráfall ást-
vina sinna — enginn tími gefst til
undirbúnings og enginn tími til að
kveðja. En minningarnar lifa, þær
verða ekki frá okkur teknar. Þær
ylja og styrkja okkur í sorginni.
Elskulega Hrefna og fjölskylda
þín, ykkar missir er mestur, sam-
heldni ykkar var einstök. Við vott-
um ykkur dýpstu samúð og biðjum
Guð að blessa ykkur, styrkja og
varðveita á þessum erfiðu stundum.
Elskulegan mág og ástkæran
frænda kveðjum við með sorg í
hjarta og söknuði.
Fari hann í friði, friður Guðs
hann blessi. Hafi hann þökk fyrir
allt.
Páll Oddsson og fjölskylda.
Elsku afi okkar, Jens Hjaltalín
Þorvaldsson, verður jarðsunginn í
dag frá Áskirkju. Okkur langar til
að minnast hans í örfáum orðum.
Afi okkar og amma, Hrefna Jóns-
dóttir, giftu sig í Stykkishólmi 15.
maí 1954. Þau eignuðust sex börn
og við barnabörnin erum tíu. Við
munum ætíð geyma minningu hans
í hjarta okkar, minningu um afa
sem elskaði okkur og tók okkur
alltaf opnum örmum. Hann afi var
aldrei eins ánægður og þegar fjöl-
skyldan var saman komin og oftar
en ekki var hann hrókur alls fagn-
aðar.
í ágúst sl. vorum við öll saman
komin á ættarmóti í Stykkishólmi
og fengum við fjölskyldan lánað
Lionshúsið til að gista í á meðan.
Þó betur hefði kannski farið um afa
í góðu rúmi á hóteli eða hjá ættingj-
um þá kaus hann frekar að liggja
á dýnu á gólfinu þar sem við öll
vorum, þannig er afa okkar rétt
lýst.
Elsku afí, við þökkum þér fyrir
þann tíma sem við áttum með þér,
þú varst besti afi sem nokkurt barn
getuf óskað sér. Elsku amma, við
biðjum góðan Guð um að styrkja
þig-
Vilhjálmur Ómar, Þrándur,
Jens, Elvar Örn, Hermann
Óli, Edda, Arnór, Ragnar,
Hrefna Erna og Ari Baldur.