Morgunblaðið - 18.02.1994, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 1994
31
Það lýsir Guðrúnu vel að alla tíð
tók hún að sér að vinna á stórhátíð-
um, sagði að nær væri að unga fólk-
ið sem ætti börn óg heimili fengi
að vera heima hjá sér um jól og
aðrar hátíðir, sjálf væri hún ekki
bundin af börnum eða heimili. í
mörg ár vann hún sem sjálfboðaliði
á frídaginn sinn á Farsótt, síðustu
ár ævinnar var hún ein þeirra sem
hjálpaði til við veitingar á aðfanga-
dagskvöldum fyrir þá sem þáðu mat
og drykk á vegum Verndar. í stuttu
máli má segja að allt hennar líf sner-
ist um að láta gott af sér leiða. Ótrú-
lega mikið gaf hún alla tíð til líknar-
mála.
Kynni mín við Guðrúnu hófust
1944_, en þá fluttist ég til Reykjavík-
ur. Aður hafði ég eignast systur
hennar, Guðveigu, að vinkonu. Guð-
veig hafði verið samkennari manns-
ins míns í sjö ár. Þegar ég kynntist
svo Guðrúnu laðaðist ég mjög að
henni því að ég fann þar svo mikið
af Guðveigu sem var nú íjarri. Ég
er ein þeirra mörgu sem á Guðrúnu
mjög mikið að þakka og mikið lífslán
tel ég vera að eignast góða vini.
Guðrún var listræn og lærði málara-
list á efri árum og hélt hún nokkrar
sýningar. Ég er ekki lærð í list og
því sjálfsagt ekki dómbær á list, en
mikið finnst mér margar myndirnar
hennar fallegar og persónulegar,
margar hugmyndir úr þjóðsögum
okkar. Allt sem hún gerði, „kúnst-
bróderaði", málaði á postulín, pijón-
' aði, skar út, allt bar það vott um
snilldar handbragð. Ég þakka henni
liðnar samverustundir og bið guð
að blessa minningu hennar. Systkin-
um hennar og ættingjum votta ég
samúð mína.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Kristín Tómasdóttir.
Guðrúnu Brandsdóttur kynntist
ég fyrst er ég kom til sjúkrahússins
í Vestmannaeyjum sem hjúkrunar-
nemi. Þar eða þetta var fyrsta árið
mitt á námsbrautinni kunni ég harla
íítið. En það var gott að læra hjá
Guðrúnu. Hún sagði manni þannig
til að maður lærði að vinna verkin
rétt án þess að finna fyrir smæð
sinni.
Mörgum árum seinna kom ég til
starfa á Slysadeild sem þá var kölluð
Slysavarðstofan og var staðsett í
Heilsuverndarstöðinni við Baróns-
stíg. Þar vann ég aftur undir stjórn
Guðrúnar Brandsdóttur. Hún var
ekkert breytt. Hún gat öllum hjálpað
og sagt til á sinn hógværa hátt:
„Svona eru þeir vanir að hafa það,“
sagði hún við ungu óreyndu læknana
þegar þeir bytjuðu að vinna. Flestir
þeirra tóku því að sjálfsögðu vel.
Nema einu sinni kom hún og bað
mig að aðstoða einn nýjan og hafði
orð á því að henni fyndist hann ekki
skilja það sem hún væri að reyna
að útskýra fyrir honum. Þetta gekk
ágætlega hjá mér og hinum unga
lækni og þegar Guðrún kom til mín
að verkinu loknu og spurði um
árangur varð mér ósjálfrátt að orði:
„Það var eins og blessuð skepnan
skildi.“ Guðrún svaraði með örlitlum
þjósti en brosandi þó að svona mætti
ég nú ekki tala.
Eitt besta dæmið um hve vel
Guðrún stjórnaði sínum vinnustað
er að öllum fannst þeir eiga hlut í
þeim hlýja starfsanda sem hún skap-
aði. Hún Iét sér mjög annt um að
starfsfólkinu liði vel. Til dæmis aftók
hún að sá eða sú er ætti „einhvern
heima“ væri á vakt á aðfangadags-
kvöld jóla ef nokkur leið var að kom-
ast hjá því. Það kvöld vann hún
ætíð sjálf þótt hún væri búin að
vinna næstum allan daginn.
Það eru margar tegundir af verk-
efnum unnin á Slysadeildinni. Guð-
rún virtist kunna ráð við öllu. Hvort
sem það voru lítil hrædd börn eða
æstir menn sem höfðu fengið sér
einum of mikið neðan í því. Guðrún
hafði aljtaf lag á að koma jafnvægi
á tilveruna.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
eignast slíkan vin og samstarfsmann
sem Guðrún var. Minningarnar eru
margar og ljúfar og þótt söknuður-
inn sé sár er hún hverfur af sjónar-
sviðinu er mér þakklæti efst í huga.
Ættingjum hennar sendi ég samúð-
arkveðjur.
Þuríður J. Sörensen.
Ólöf Þorleifsdótt-
ir - Minning
Fædd 15. nóvember 1930
Dáin 11. febrúar 1994
Ólöf frænka hefur nú fengið
hvíldina. Hún háði erfiða baráttu
við sjúkdóm sinn og varð að lúta
í lægra haldi.
Ólöf fæddist í Reykjavík hinn
15. nóvember 1930, dóttir hjón-
anna Þorleifs Gíslasonar og móður-
systur okkar, Kristínar Valentínus-
ardóttur. Hún var einkabarn þeirra
hjóna og eins og oft er með einka-
börn, í miklu uppáhaldi. Ólöf var
líka alltaf i miklu uppáhaldi hjá
okkur bræðrunum, strákunum
þeirra Kristbjargar og Ólafs í
Grundargerði. Olöf og mamma
okkar voru mjög samrýndar, nán-
ast sem systur, og voru samskipti
fjölskyldnanna mikil. Ekki spillti
fyrir að Ólöf og maður hennar,
Haukur Ársælsson, eignuðust fimm
syni sem eru á líku reki og við
strákarnir í Grundó. Með allan
þennan strákahóp var oft fjörugt.
Við minnumst óteljandi jólaboða
og afmæla og gamlárskvölds var
alltaf beðið með óþreyju. Ekki má
gleyma útilegunum að Króki í
Grafningi, sem var árlegur stórvið-
burður., Fóru þá fjölskyldurnar með
allt sitt hafurtask, sem var ekki svo
lítið, því ýmislegt fylgir níu frískum
strákum. Reyndar var það alveg
með ólíkindum hve lítið var um
stelpur í ættinni, því það liðu 46
ár frá fæðingu Ólafar þar til næst
fæddist stúlkubarn í fjölskylduna.
Ólöf var mikill vinur okkar
bræðranna, enda átti hún létta lund
og góða kímnigáfu, þannig að þeim,
sem vildu láta sér líða vel, leið allt-
af vel í návist hennar. Annað var
ekki hægt. Þau Ólöf og Haukur
voru mjög samrýnd og er því miss-
ir hans mikill. Haukur var ætíð
stoð og stytta Ólafar í veikindum
hennar enda er uppgjöf ekki til í
hans orðabók.
Við bræðurnir úr Grundó send-
um Hauki, frændum okkar, fjöl-
skyldum þeirra og öðrum ættingj-
um innilegustu samúðarkveðjur við
fráfall Ólafar Þorleifsdóttur,
frænku okkar.
Edvard Pétur, Ólafur Valur,
Halldór og Sveinn Valdimar
Ólafssynir.
Elsku kæra frænka mín Ólöf.
Við Sven kveðjum þig með sá-
rum söknuði, en einnig þakklæti
fyrir að fá að þekkja þig og eiga
þinn kæra vinskap. Það hefur auðg-
að líf okkar eftir hvert ferðalag
hingað heim til íslands, að eiga
þessar dásamlegu endurminningar
um ógleymanlegar gleðistundir
með ykkur Hauki. Hver heimsókn
hefur verið mikið tilhlökkunarefni,
þar sem gestrisnin, kærleikurinn
og hjartahlýjan í okkar garð voru
alltaf alveg ekta. Þessar frábæru
gleðistundir liðu svo fljótt að við
gleymdum oft að vera kurteis og
vorum kannski allt of lengi fram
eftir kvöldi.
Mér þótti vænt um þig, Ólöf
mín, eins og allra bestu systur. Þú
varst einkar ættrækin og fjöl-
skylduböndin voru sterk. Mikið er
ég þakklát fyrir öll dásamlegu bréf-
in þín til mín í Montana. Þegar þau
bárust var ég fljót að ljúka skyldu-
störfunum svo ég gæti sest niður
og notið þess reglulega vel að lesa
þau. Bréfin þín voru svo innileg og
skemmtileg, alveg eins og þú varst
sjálf. Þú hafðir einstæða frásagnar-
hæfileika og það voru miklar
ánægjustundir að fá að njóta
þeirra.
Það er erfitt að sætta sig við að
þú sért farin frá okkur. .Þú varst
hetja í baráttu þinni við langvar-
andi heilsuleysi og það kenndi okk-
ur hinum svo margt. Við söknum
þín öll en vitum að þér líður vel
hjá góðum Guði.
Ég lærði svo ómetanlega margt
af þér og er innilega þakklát fyrir
það. Hjónaband ykkar Hauks var
eitt fallegasta og kærasta hjóna-
band sem við Sven höfum kynnst.
Það var gott að vera í návist ykkar
og koma á fallegt heimilið í Kópa-
voginum. Þið máttuð líka vera stolt
af sonum ykkar fimm og þessi fjöl-
skylda hefur gert þennan heim og
föðurland okkar fallegra og betra.
Við Sven erum þakklát fyrir að
fá að kveðja þig hérna heima á
íslandi. Þó mér finnist óbærilegt
að fá ekki að sjá þig hérna aftur
þá veit ég að við hittumst aftur.
Guð blessi minningu þína, elsku
Ólöf mín.
Elsku Haukur, synir, tengdadæt-
ur og barnabörn, við vottum ykkur
okkar innilegustu samúð. Missir
ykkar er svo mikill og við biðjum
góðan Guð að varðveita ykkur og
styrkja. Megi mir.ning um ástkæra
eiginkonu og yndislega móður létta
ykkur sáran missi.
Guð veri með ykkur.
Ingibjörg Þorsteins-
dóttir Larsen.
Lífskertið hennar Ólafar var
brunnið til fulls, þegar ljós hennar
slokknaði sl. föstudagskvöld. Svo
þrotin að kröftum var hún í barátt-
unni við þann illvíga sjúkdóm, sem
loks lagði hana að velli. Hún vissi
sannarlega hvert stefndi. Mætti
hún þeim örlögum af sinni alkunnu
ró og æðruleysi sem ætíð ein-
kenndi hana.
Ég kynntist Ólöfu fyrir um 15
árum. Samskipti okkar urðu meiri
og nánari nú seinni árin. Það var
mjög sérstakt andrúmsloft kring-
Linda Björk Sigur-
vinsdóttir
Mig langar aðeins að minnast
Lindu, vinkonu minnar, í fáeinum
línum.
Ég fékk að kynnast henni fyrir
örfáum árum, en kynni okkar urðu
fljótt að traustri vináttu, eins og
hún var þekkt fyrir hjá sínum vin-
um. Þeir voru ófáir, þessi væntum-
þykjanlega kona hafði einstaka
hæfileika til að laða að sér fólk
með glaðværð sinni og jákvæðu
hugarfari. Ég varð ekki þeirrar
ánægju aðnjótandi að heimsækja
hana vestur í heimabæinn sem var
henni svo kær og hún var svo stolt
af. Það bærist í mér sektarkennd
nú, að hafa ekki komið til hennar,
en hún lét mig aldrei gjalda þess,
þótt hún minnti mig oft á að heim-
ili sitt stæði mér og mínum opið,
hvenær sem við sæjum okkur fært
að koma. Á þeim nótum, var okkar
— Minning
síðasta samtal, þar sem hún var
að fara síðustu ferð sína vestur,
og við áformuðum að þegar snjóa
leysti kæmi ég. Hún var svo ánægð
þennan dag, og ég var að vanda
full undrunar, á hugrekki og glað-
lyndi hennar í þessum löngu og
ströngu veikindum.
Svona var hún, og þannig vil ég
minnast hennar. Ég á í minning-
unni mörg trúnaðarsamtöl, góð ráð
sem ég þáði, og glaðvær hlátra-
sköll. Eg ætla að halda fast í þessa
vináttu sem mér var gefin, svo ein-
lægt, skamma hríð. Eg er þakklát
fyrir þann tíma.
Pétur og börn, og öll stóra fjöl-
skyldan, ég vil votta ykkur djúpa
samúð mína. Megi góður Guð vaka
yfír ykkur öllum og gefa ykkur
styrk við missi ykkar
Steinunn.
um hana, eitthvað svo ekta og án
tilgerðar. Hún var ákaflega föst á
sínum skoðunum, en jafnframt
raunsæ. Það var oft rökrætt í borð-
króknum í Hrauntungunni og var
Ólöf þá alveg ófeimin við að segja
sínar skoðanir. En það sem var svo
skemmtilegt í rökræðum við hana
var að manni leið aldrei illa með
það að vera ekki á sama máli og
hún.
Ólöf var fædd og uppalin í
Reykjavík. Foreldrar hennar voru
Kristín Valentínusdóttir og Þorleif-
ur Gíslason bílstjóri.
Árið 1951 var tímamótaár í lífí
Ólafar. Þá giftist hún Hauki Ár-
sælssyni rafmagnseftirlitsmanni,
eignaðist fyrsta barnið og stofnaði
heimili. Fyrsta heimilið þeirra var
á Leifsgötunni. Börnunum fjölgaði
og brátt var hafist handa við, að
eignast eigið húsnæði. Árið 1966
flytja þau hjónin með strákana sína
fimm í nýbyggt hús sitt í Hraun-
tungu 81 í Kópavogi og þar var
heimili þeirra síðan.
Synir þeirra eru: Gísli, f. ’51,
maki Hrafnhildur Snorradóttir;
Ólafur, f. ’53, maki Sigurlaug
Bragadóttir; Ársæll, f. ’54, maki
Helga Haraldsdóttir; Þorleifur, f.
’57; Jóhann Grímur, f. ’59, maki
Björk Ásgeirsdóttir. Barnabörnin
eru níu og eitt barnabarnabarn.
Þessi hópur yar Ólöfu afar kær
og er mér vel kunnugt um hvað
hún fylgdist vel með þeim og lét
sér annt um velferð þeirra. Foreldr-
ar Ólafar bjuggu í hennar skjóli í
Hrauntungunni síðustu æviár sín.
Það hafa margir notið gestrisni og
hlýju hjá hjónunum Ólöfu og Haukí.
Samband þeirra var einlægt og þar
ríkti gagnkvæm virðing. Síðustu
árin átti Olöf við vanheilsu að stríða
og þurfti hún oft að dvelja í sjúkra-
húsi. Þegar ljóst var að ekki yrði
neina lækningu að fá meira var
hennar helsta ósk að fá að vera
heima þar til yfir lyki. Dyggilega
studd af eiginmanni sínum varð
henni að Jieirri ósk. Að endingu
þakka ég Ólöfu samfylgdina. Kynni
mín við hana hafa skráð sérstakan
kafla í lífsbók mína.
Ég og fjölskylda min votturii
ættingjum hennar samúð.
Guðný Bjarnadóttir.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur
hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(23. Davíðssálmur.)
Örfá orð, örstutt kveðja til elsku
Ólafar minnar.
Þú sem varst mér eins og besta
amma, þegar ég lítil stelpa kom
með mömmu og pabba inn á heim-
ili ykkar Hauks því oft þurfti ég
að koma til Reykjavíkur vegna
veikinda, í stórar og smáar aðgerð-
ir. Alltaf stóð heimili ykkar opið
fyrir okkur. Alltaf varst þú jafn
þolinmóð við mig, því stundum var
ég víst dálítið erfið. Þú áttir alltaf
góð ráð og nóg af hjartahlýju. Ég
veit, elsku Ólöf mín, að þú hefur
orðið hvíldinni fegin og það verður
tekið vel á móti þér hjá Jesú.
Elsku Haukur, Leifi, Gísli, Óli,
Ási, Jói og fjölskyldur. Ég veit að
þið saknið hennar sárt, en þið eigið
yndislegar minningar um góða
konu og móður. Hjartans þökk fyr-
ir allt.
Margrét Þorsteinsdóttir.
Guðnason
Minning
Elís
Fæddur 29. júlí 1926
Dáinn 4. febrúar 1994
Mig langar að minnast í nokkr-
um orðurn elskulegs frænda rníns,
Ella. Elli frændi, eins og ég hef
alltaf kallað hann, var mjög hjarta-
hlýr og yndislegur maður. Ef eitt-
hvað bjátaði á, sama hvað það var,
þá var hann alltaf til staðar og
reiðubúinn að hjálpa. Það var alltaf
hægt að treysta á hann.
Hann var vel að sér í flestum
málum og þá sérstaklega hvað
snerti lærdóm minn og bræðra
minna. Ef við lentum í erfiðleikum
með til dæmis stærðfræði eða
dönsku (í raun skipti ekki máli
hvað það var, hann hafði alltaf
réttu svörin) þá var hann strax
kominn okkur til aðstoðar. Ógleym-
anlegar eru stundirnar þegar við
sátum saman og töluðum um
Þýskaland og þýska tungumálið því
þar hitti hann á veikan punkt hjá
mér. Fór það svo að ég hóf að
stunda nám í þýsku með hjálp hans
og stuðning að baki.
Elli var sterkur maður. Hann
barðist hetjulega á móti þessum
líka erfiða sjúkdómi og naut þar
einstakrar umhyggju konu sinnar
og barna.
Elsku Elli, þakka þér fyrir allar
samverustundirnar og allt það sem
þú hefur gert fyrir mig og bræður
mína. Þín verður ávallt minnst,
megi góður Guð geyma þig.
Elsku Steina, Guðni, Ingibjörg,
Elísa, Elís litli og Shawn, guð styrki
ykkur í þessari miklu sorg okkar
allra. Megi minningin um góðan
mann lýsa ykkur leiðina áfram og
styrkja ykkur um ókomin ár.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og Ijúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt.
(M.Joch.)
Ágústa G. Bernharðsdóttir.
Sannir menn eru manni minnis-
stæðari en aðrir. Elís var einn af
þeim, ekki einungis sökum fróð-
leiks, gáfna og hógværðar, sem
vissulega einkenndi hann, heldur
einnig vegna hlýjunnar sem
streymdi frá honum.
Ég hitti hann fyrst þegar ég og
Ingibjörg urðum vinkonur, þá smá
skottur í barnaskóla og þá strax
fann ég þessa hlýju og þessa birtu
sem streymdi frá honum. Og þegar
hann spurði hvernig mér liði var
það alltaf svo ekta, engin tilgerð,
ekkert fals, bara hann sjálfur, og
hann sjálfur var vissulega yndisleg-
ur.
Og hann var einhvern veginn
alltaf með opinn faðminn og einu
sinni hvarf ég inn í þennan hlýja
faðm, en það var þegar ég missti
pabba minn. »
Og ég man eftir því, elsku Ingi-
björg mín, að þú grést með mér
og sagðir: „Hvað myndi ég gera
ef pabbi minn dæi?“ Það er ekkert
sem maður getur gert nema ytja
sér við minningarnar og alla þessa
hlýju sem Elís skildi eftir handa
ykkur.
Blessuð sé minning góðs manns.
Elsku Ingibjörg, Steinunn,
Guðni, Elísa og litli Elís, Guð blessi
ykkur og styrki á sorgartímum.
Sigrún.