Morgunblaðið - 15.05.1994, Blaðsíða 30

30 SUNNUDAGUR 15. MAÍ 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Faöir okkar,
PÉTUR EGGERZ,
fyrrverandi sendiherra,
Suðurgötu 29,
andaðist að kvöldi uppstigningardags.
Jarðsungið verður frá Dómkirkjunni föstudaginn 20. maí kl. 13.30.
Páll Ólafur Eggerz,
Sólveig Eggerz.
t
Ástkœr kona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
CARMEN MARÍA RÓBERTSDÓTTIR-BRUCKNER,
er látin.
Jarðarför hennar fór fram í. kyrrþey í viðurvist nánustu skyld-
menna frá Selfosskirkju föstudaginn 13. maí 1994.
( minningu okkar er hún blóm, sem aldrei fölnar.
Karl Helmut Kortsson-Bruckner, Hellu
og aðstandendur.
t
Eiginkona mfn, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
MARGRÉT VALDÍS ÁSMUNDSDÓTTIR,
Langholtsvegi 169 A,
lést á Vífilsstaðaspítala 11. maí. Jarðar-
förin fer fram frá Langholtskirkju þriðju-
daginn 17. maí kl. 13.30.
Þórir Haraldsson,
Hallfríður Skúladóttir, Magnús Björnsson,
Halldóra Þórisdóttir, Ásgeir Ragnarsson,
Benedikt Þórisson, Guðrún Guðjónsdóttir,
Bjarni Brynjar Þórisson, Anna S. Jóhannsdóttir,
Hafberg Þórisson,
Ásmundur Ingimar Þórisson,
Siguröur Helgi Þórisson,
Þórir Þórisson
og barnabörn.
t
Frænka okkar,
JÓHANNA GUÐBJÖRG
HANNESDÓTTIR,
Furugerði 1,
áður Hverfisgötu 86,
lést í Borgarspítalanum 8. maí.
Útför hennar verður gerð frá Bústaða-
kirkju þriðjudaginn 17. maí kl. 15.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Hannes Bjarnason,
Gerður Lúðvfksdóttir,
Ása Þórðardóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir og afi,
KRISTJÁN JÖKULL PÉTURSSON,
húsasmiður,
Kvisthaga 15,
Reykjavík,
sem lést í Landspítalanum 6. maí, verð-
ur jarðsunginn frá Neskirkju mánudag-
inn 16. maí kl. 13.30. Þeim, sem vildu
minnast hans, er vinsamlegast bent á
að láta Krabbameinsfélagið njóta þess.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna,
Anna Gi/ðrún Aðalsteinsdóttir.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birt-
ingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn biaðs-
ins Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnar-
stræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin,- að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eidra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það Iögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.
Ákjósanlegast er að fá greinarnar sendar á disklingi.
KRISTJÁN JÖKULL
PÉTURSSON
+ Kristján Jökull
var fæddur á
Hákonarstöðum í
Jökuldal, Norður-
Múlasýslu, fæddur
11. desember 1919.
Hann lést 6. maí
1994. Foreldrar
hans voru Pétur
Kristjánsson og
Guðný Torfadóttir
sem bjuggu á Há-
konarstöðum. Auk
Jökuls eignuðust
þau Hákon og Mar-
gréti sem enn eru á
lífi. Tveggja ára
gamall missti Krist-
ján föður sinn. Þegar hann var
tíu ára gamall fluttist fjölskyld-
an til Seyðisfjarðar og síðar til
Siglufjarðar þar sem hann hóf
nám í húsasmíði að loknu gagn-
fræðaprófi. Hann fór með læri-
meistara sínum til Reykjavíkur
og lauk námi þar 1945. Hann
vann við húsasmíðar sem húsa-
smíðameistari, en 1951 varð
hann fyrir áfalli er hann slasað-
ist við vinnu sína, en hélt áfram
við smíðar eftir nokkurra mán-
aða sjúkrahúslegu. Hann rak
trésmíðaverkstæði ásamt vini
sínum í nokkur ár. Við stofnun
bifreiðastöðvarinnar Bæjarleiða
hf. hóf hann akstur jafnframt
því sem hann stundaði trésmíðar
áfram. Aksturinn var hans aðal-
starf síðustu árin þar til hann
lét af störfum fyrir tæpu ári.
Hann kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni Onnu G. Aðalsteins-
dóttur 1949. Þeim varð tveggja
barna auðið, sem eru Guðný
Aðalbjörg gift Þorgrími Guð-
mundssyni, trésmíðameistara
og Aðalsteinn Jökull, trésmíða-
meistari, en kona hans er Kol-
brún Valdimarsdóttir. Utför
hans fer fram frá Neskirkju á
morgun.
LEIÐIR okkar Jökuls lágu fyrst
saman árið 1952, þegar ég fluttist
ásamt fjölskyldu minni á Kvisthaga
10, en konur okkar höfðu þekkst frá
unga aldri. Sjö árum síðar hóf ég
einnig akstur á Bæjarleiðum og
tengdumst við eftir það bæði í leik
og starfi. Það var alltaf gott að koma
á heimili þeirra hjóna á Kvisthaga
15 því að gestrisni þeirra var einstök.
Jökull var mjög traustur og góður
maður og börn fundu það fljótt og
hændust að honum. Við hjónin eig-
um margar og góðar minningar frá
ferðalögum með Jökli og Önnu. Ófá-
ar eru samverustundirnar sem seint
gleymast og oft var spjallað lengi
saman eftir leikhúsferðirnar.
Þrátt fyrir mikla vinnu hafði Jök-
ull alltaf góðan tíma fyrir fjölskyld-
una sína. Hann byggði sumarbústað
í Grímsnesi til að njóta útiveru með
börnum sínum og barnabörnum. Mér
eru sérstaklega ferðir okkar hjóna í
sumarbústaðinn minnisstæðar og
alltaf var tekið jafn konunglega á
móti okkur, og sérstaklega þótti
Jökli vænt um ef barnabörn okkar
voru einnig með í ferðum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Anna mín, ég og fjölskylda
mín vottum þér og fjölskyldu þinni
okkar dýpstu samúð og biðjum góð-
an Guð að styrkja ykkur.
Jón Kr. Bjarnason.
MIG langar með nokkrum orðum
að minnast pabba míns Kristjáns
Jökuls Péturssonar, Kvisthaga 15.
Það var mikið ástríki og hlýja á
bernskuheimili hans á Hákonarstöð-
um og aldrei þurftu börnin að líða
skort þótt heimilisfaðirinn hafi fallið
frá þegar Jökull var aðeins tveggja
ára. Móðir hans bjó áfram á Hákon-
arstöðum og hefur
pabbi oft sagt okkur frá
hve erfitt það var fyrir
hana eina að stunda þar
búskap.
Á Siglufirði vann
pabbi ýmis störf eins
og títt var á þessum
árum þar til hann hóf
nám í húsasmíði hjá
Sigurði Elíassyni. Dvöl-
in á Siglufirði varð ekki
löng og fluttist fjöl-
skyldan til Reykjavíkur
þar sem pabbi lauk
námi í húsasmíði.
Húsasmíðar stundaði
hann í mörg ár og með-
al annars rak hann sitt eigið verk-
stæði. Pabbi og mamma byggðu
Kvisthaga 15 ásamt foreldrum henn-
ár. Pabbi stundaði leigubílaakstur
samhliða trésmíðinni í nokkur ár en
síðustu áratugina var akstur hans
aðalstarf eða þar til fyrir rúmu ári,
að hann hætti sökum aldurs. Pabbi
hafði hlakkað mikið til að eiga róleg-
ar stundir með mömmu og öðrum í
fjölskyldunni, sérstaklega upp í sum-
arbústað en þar undi hann sér best.
Að endingu vil ég kveðja pabba minn
með þessum fallegu ljóðlínum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Aðalsteinn og Kolbrún.
Okkur barnabömum Kristjáns
Jökuls Péturssonar langar að minn-
ast afa okkar með nokkrum orðum.
Þrátt fyrir að alltaf megi gera ráð
fyrir að ástvinir okkar hverfi á braut
þegar það eldist þá var afi nánast
aldrei veikur og við óundirbúin
ótímabæru fráfalli hans. Við höfðum
ekki gert ráð fyrir að hann mundi
hverfa svo fljótt frá okkur þar sem
hann hafði aðeins verið veikur í
stuttan tíma og er hans nú sárt sakn-
að. Afi okkar átti alltaf til nóg af
hlýju og tíma fyrir okkur og gott
var að leita til hans þegar eitthvað
á bjátaði. Það eru ófáar stundimar
sem við afabörnin dvöldum vestur í
bæ á Kvisthaganum og alltaf var
nóg um góðgjörðir þegar við komum
þangað. Afi og amma áttu sumarbú-
stað í Grímsnesinu og öll sumur fór-
um við með pabba og mömmu og
dvöldum' þar flestar helgar. Þrátt
fyrir að ekki væri bústaðurinn stór
var alltaf pláss fyrir alla og allir
undu sér þar vel. Afi vildi alltaf að
við barnabörnin hefðum nóg fyrir
starfi og aldrei varð hann uppstökk-
ur þótt við krakkarnir lékum okkur
á pallinum fyrir framan bústaðinn í
fótbolta þrátt fyrir að boltinn buldi
í bústaðnum og jafnvel rúður væru
í hættu. Þegar við uxum úr grasi
var auðvitað erfiðara að leika okkur
á pallinum enda skotin orðin fastari.
Tii þess að okkur leiddist ekki lét
afi gera grasvöll þar sem við gátum
leikið okkur að vild. Nú þegar afi
er horfinn verður tómlegra að koma
til ömmu vestur í bæ og upp í sum-
arbústað en við eigum góðar minn-
ingar um hann sem eiga eftir að
ylja okkur um ókomna tíð. Við biðj-
um góðan Guð að vera með honum
og vernda ömmu okkar og styrkja
hana.
Valdimar, Krislján JökuII,
íris Kolbrún, Anna Björg
og Guðmundur Jökull.
Látinn er í Reykjavík elskulegur
móðurbróðir minn Kristján Jökull
Pétursson.
Foreldrar Jökuls bjuggu góðu búi
og á heimili þeirra var jafnan margt
vinnufólk og skyldmenni, m. a. tvær
ömmur og afi Jökuls. Mikill harmur
var kveðinn að fjölskyldunni þegar
heimilisfaðirinn féll frá árið 1921.
Ekkjan stóð þó áfram fyrir búinu í
nær áratug og hafði þá ráðsmenn
sér til aðstoðar. Mjög gestkvæmt var
á heimilinu en þjóðbrautin yfir Jökul-
dalsheiði að norðan lá um hlað bæj-
arins í þá tíð. Oft var mikið á sig
lagt við að fæða og hýsa kunnuga
sem ókunnuga ferðalanga, enda
gestrisni móður Jökuls í blóð borin.
Marga nóttina sváfu Jökull og systk-
ini hans í hlöðu yfir sumartímann
þegar vantaði rúm fyrir gesti.
Guðný flutti með börn sín að
Mýrum í Skriðdal þegar hún brá
búi, og var hún þar ráðskona á stóru
heimili í eitt ár. Eftir það flutti hún
til Seyðisfjarðar þar sem hún settist
að og sá fyrir sér og sínum með
saumaskap. Jökull og hin bömin
reyndu að hjálpa móður sinni eftir
bestu getu, en lítið var um atvinnu.
Þegar Jökull var nálægt tvítugu
fluttist fjölskyldan til Siglufjarðar
þar sem betri atvinnutækifæri voru
fyrir hendi, einkum vegna sfldar-
vinnslu.
Móðir mín hefur sagt mér að í
æsku hafi Jökull verið sérlega elsku-
legt og gott barn, alltaf glaður og
ljúfur enda mikið eftirlæti allra.
Hann var ekki mjög heilsuhraustur,
fékk t. d. berkla í Iæri sex ára gam-
all og varð að liggja í marga mánuði
í rúminu til að ná fullri heilsu aftur.
Móður minni var afar annt um litla
bróður sinn og var hún sífellt hrædd
um að eitthvað kæmi fyrir hann.
Þeirra samband var því alla tíð mjög
náið og mikil væntumþykja á báða
bóga.
Þegar Jökull var liðlega tvítugur
að aldri hóf hann nám í trésmíði hjá
Sigurði Elíassyni. Það starf átti vel
við Jökul því að hann var bæði hand-
laginn og vandvirkur. Hann starfaði
við trésmíðar í mörg ár, byggði m.
a. turninn við Hólakirkju og stofnaði
verkstæði með félaga sínum, Guð-
mundi Björnssyni sem nú er látinn.
Árið 1953 unnu þeir félagar við
húsbyggingu við Austurvöll. Þá varð
frændi minn fyrir því óhappi að falla
ofan af þaki og slasast illa á baki.
Var hann óvinnufær í heilt ár á eft-
ir, náði sér aldrei að fullu og gekk
til að mynda ailtaf haltur upp frá
því. Trésmíðin reyndist honum of
erfitt starf eftir þetta. Hann gerðist
því leigubílstjóri og var einn af þeim
fyrstu sem óku hjá Bæjarleiðum.
Hann ók leigubifreið þar til í fyrra
er hann hætti sökum aldurs.
Jökull var mikill gæfumaður í sínu
einkalífi. Hann kvæntist árið 1949
mikilli myndarkonu, Önnu Aðal-
steinsdóttu, sem lifir mann sinn.
Foreldrar hennar voru Björg Gunn-
steinsdóttir og Aðalsteinn Björns-
son, vélstjóri. Anna, sem er lærð
hattadama, hætti starfi utan heimil-
is þegar Guðný dóttir hennar fædd-
ist og var heimavinnandi húsmóðir
upp frá því. Bjó hún manni sínum
og börnum ákaflega gott heimili.
Samskipti Jökuls og barna hans og
barnabama voru afar náin.
Ég minnist frænda míns sem sér-
staklega góðs og trausts manns, sem
ekki mátti vamm sitt vita. Þyrfti ég
eða mín fjölskylda á hans aðstoð að
halda var hún fúslega veitt þegar í
stað. Það var gott að eiga frænda
sem vita mátti að réði manni ávallt
heilt, hvort sem var í húsakaupum
eða öðru.
í tómstundum var Jökull mest
með fjölskyldu sinni. Hann smíðaði
sér upp úr 1970 sumarbústað í
Grímsnesi rétt austan við Álftavatn.
Þar dvöldu þau hjónin um flestar
helgar á sumrin, og eftir að börnin
gengu í hjónaband voru þeirra fjöl-
skyldur þar einnig mjög oft. Sjaldan
sá ég frænda minn glaðari en þegar
hann var í sumarbústaðnum sínum
umkringdur barnabörnum. Eftir að
við hjónin eignuðumst bústað í
næsta nágrenni við Jökul og Önnu,
fyrir liðlega tíu árum, hitlust fjöl-
skyldurnar oftar og áttu saman
margar skemmtilegar stundir yfir
kaffi í sveitakyrrðinni.
Það er undarleg tilfinning að
hugsa til þess að Jökull skuli vera
farinn frá okkur, því að aðeins eru
örfáar vikur síðan ég hitti hann
hressan og kátan eins og jafnan.
Hann var þá nýkominn úr stuttri
utanlandsferð með þeim Önnu og
Guðnýju.
Um leið og við Rögnvaldur og
börnin kveðjum Jökul frænda minn
með sárum söknuði, vottum við íjöld-
skyldu hans okkar dýpstu samúð.
Góður maður er genginn.
Edda Einarsdóttir.