Morgunblaðið - 09.07.1994, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 9. JÚLÍ 1994 23
Ragnhildur
Árný Eiríks-
dóttir fæddist á
Byggðarenda í
Grindavík 1. janúar
árið 1907. Hún lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 27. júní
1994. Foreldrar
hennar voru Eirík-
ur Guðmundsson,
ættaður frá Gríms-
stöðum í V-Lan-
deyjum, og Rósa
Samúelsdóttír frá
Grindavík. Systkini
Ragnhildar voru
Marel (látinn), Árni
(látinn), Margrét (látin), Guð-
munda (látin), Eyjólfur og
Helga. Sonur Ragnhildar er
Eiríkur Rósberg Arilíusson, f.
2. janúar 1945. Hann er kvænt-
ur Helenu Sigtryggsdóttur.
Barn þeirra er Eiríkur Rós-
berg. Börn Eiríks er hann átti
fyrir hjónaband þeirra eru
Sveinn Rúnar og Ragnhildur.
Börn Helenu frá fyrra hjóna-
bandi eru Ágúst Ómar og Valur
Freyr Halldórssynir. Útför
Ragnhildar fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag.
RAGNHILDUR Eiríksdóttir, fyrr-
verandi tengdamóðir mín og amma
sonar míns, er látin. Er ég frétti Iát
hennar, þó ekki kæmi það á óvart,
fannst mér skyndilega tilveran vera
tómlegri. Söknuður jafnt og margar
góðar minningar sóttu á hugann.
Ragnhildur eignaðist einkabam
sitt, Eirík Rósberg Arelíusson, 2.
janúar árið 1945 og ól hún son sinn
ein upp. Árið 1964
kynnti Eiríkur undir-
ritaða fyrir móður
sinni. Hún tók mér þá
þegar sem dóttur og
bar mig á örmum sér
allt frá fyrstu kynnum
okkar. Þó ung væri
gerði ég mér grein
fyrir því að það var
mikils virði að eiga svo
viljasterka konu sem
Ragnhildi að banda-
manni. Við Eiríkur
giftum okkur árið
1967 og eignuðumst
soninn Svein Rúnar
ári síðar. Mikil var
gleði ömmu Göggu, eins og við
kölluðum Ragnhildi oft, er fyrsta
barnabarnið fæddist.
Sagt hefur verið um ömmur á
íslandi að þær hafi unnið þau verk
sem félagsmálastofnanir sáu um á
hinum Norðurlöndum, þær komu í
stað „sósíalsins" ef svo má segja.
Amma Gagga lét heldur ekki sitt
eftir liggja. Arið 1968 og 1969 var
kreppa í landinu og enga vinnu að
hafa. Ragnhildur gerði sér þá lítið
fyrir og útvegaði mér vinnu sem
ritara við borgardómaraembættið í
Reykjavík, en hún og Stína sáu um
ræstingu fyrir stofnunina. Þar að
auki fóstraði hún Svein Rúnar á
daginn í tæp fjögur ár eða þar til
við Eiríkur héldum til náms í Dan-
mörku með sveininn unga. Sveinn
Rúnar blómstraði í fóstrinu hjá
ömmu Göggu og í nokkur ár borð-
aði ég líka oft hjá henni í hádeg-
inu. Ragnhildi verður seint þakkað
allt það sem hún gerði fyrir okkur
og hversu vel hún hlúði að barna-
barninu. Samvera Ragnhildar og
MINNINGAR
Sveins Rúnars var afar góð og þau
einstaklega vel „lukkuð“ saman á
þessum bernskuárum Sveins. Ég tel
að þessi tími hafi verið meðal bestu
ára Ragnhildar, en í seinni tíð vitn-
aði hún oft til þessara ára og rifj-
aði upp skemmtilegar sögur af
ömmubarninu. Eitt sinn kom hún
t.d. að Sveini Rúnari, tveggja eða
þriggja ára, í símanum þar sem
hann var að reyna að hringja í mig
í vinnuna. Ragnhildur spyr þá hver
sé í símanum og sá stutti svarar:
„Góðan daginn Silli og Valdi.“
Er Sveinn var tveggja ár nefndi
ég það við Ragnhildi að hann hefði
sennilega gott af því að fara á leik-
skóla hálfan daginn og leika sér við
önnur börn. í lok sjötta áratugarins
var yfirleitt margra mánaða bið
eftir að fá vistun fyrir barn á leik-
skóla. Á einhvern dularfullan máta
var Sveinn Rúnar, einni viku eftir
umrætt samtal, kominn á leikskóla
hálfan daginn, auðvitað með aðstoð
Ragnhildar.
Ragnhildur starfaði m.a. á
saumastofu, hjá Sláturfélagi Suður-
lands og við ræstingar. Þrátt fyrir
langan vinnudag var Ragnhildur
alltaf boðin og búin að koma og
hjálpa til, hvort sem var að þvo,
strauja, þrífa, líta eftir Sveini eða
taka slátur, bara að nefna það, þá
var hún komin. Stolt og sterkur
vilji var afar ríkur þáttur í persónu-
leika hennar. Gjafir alþýðukonunn-
ar Ragnhildar bera þessa stolts
vitni. Hún sá um að kaupa jólafötin
á barnabarnið í 14 ár og silfurskeið-
arnar og matar- og kaffistellið úr
postulíni á heimili mínu er frá henni
komið. Ég hugsa til hennar með
hlýhug er ég nota þessa hluti, minn-
ug þéss að laun verkakonu voru og
eru lág.
Leiðir okkar Eiríks skildu en
sambandið við Ragnhildi hélst óslit-
ið alla tíð. Þar sem Eiríkur býr á
Akureyri hélt Ragnhildur í mörg
ár upp á jól og áramót með ömmu-
barninu stóra, Sveini Rúnari, og
RAGNHILDUR Á.
EIRÍKSDÓTTIR
HLYNURÞOR
HINRIKSSON
+ Hlynur Þór Hinriksson
fæddist í Reykjavík 1. júní
1958. Hann lést á heimili sínu
í Reykjavík 23. júni síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Bústaðakirkju 4. júlí.
SORGIN gleymir engum, sagði
skáldið. Það eina sem öruggt er í
lífinu er dauðinn. Öll hljótum við
okkar skerf af sorgum. Þar er ein-
göngu spumingin um hvenær eða
hvernig. Þessari staðreynd verður
ekki breytt og þar getum við ekki
valið. Valið snýst hins vegar um
hvernig unnið er úr sorginni og að
reyna að lifa lífinu lifandi. Athafnir
og atburðir verða að minningum
og góðar minningar eru það dýr-
mætasta sem við eigum. Þar getum
við lagt okkar af mörkum með því
að meta allar okkar athafnir, með
það í huga að síðar verður atburður-
inn minning. Góðar minningar
verða aldrei frá okkur teknar, þó
vinir og vandamenn hverfi yfir
móðuna miklu. Hlynur frændi minn
lifði í samræmi við þetta. Þó að
hann hafi ekki orðið eldri en 36
ára, þá liggja eingöngu góðar minn-
ingar eftir um hann. Minningar um
greiðvikni, hlýju og trygglyndi. Þar
sem minnið þfytur í bernsku, tekur
fjölskyldualbúmið við. Þar er hann
afi minn og Sigríður afasystir mín
með dætur sínar, Lilju móður Hlyns
og mömmu. Fyrstu myndirnar sem
eru í mínu albúmi eru af stoltum
mæðrum, afa og Sigríði með fyrstu
barnabörnin Hlyn og Védísi. Þar
er hann frændi minn lítill glókollur
með gullna lokka. Sigríður systir
afa míns var líka einn af hans bestu
vinum. Sama vinátta tókst með
mæðrum okkar Hlyns, Lilju og
Dröfn. Margar voru ferðirnar sem
þessi hópur fór á vit grasa og ann-
ara íslenskra blóma. Fátt er hollara
ungum börnum en veltur og glíniur
við kjarr, þúfur og steina. Með til-
komu Sólrúnar systur minnar og
Harðar bróður Hlyns, bættist okkur
liðsauki. Þá fyrst var hægt að bralla
og fara í fjölbreyttari leiki.
Þessar mörgu samverustundir
urðu til þess að við fjögur urðum
sem systkini, snemma í bemsku
áður en fleiri bættust í hópinn.
Þetta voru ógleymanlegar stundir
sem einkenndust af sögum, spum-
ingum og ævintýram. Þegar að
skólaárunum kom vomm við Hlynur
bæði í Álftamýraskóla og við syst-
urnar heimagangar hjá Lilju á Háa-
leitisbraut 24. Margt var skrafað á
þeim árum og oft vorum við Hlynur
samferða heim úr skólanum. Strax
þá hafði Hlynur mikinn áhuga á
bókum og lestri og því kær félagi
fyrir bókaorm eins og mig. Óspart
var sótt í sagnabrunninn, þó lestrar-
efnið og sögurnar hafi fjallað um
annað á þeim árum. Sögur þeirra
ára snemst um framandi lönd, ridd-
ara, skjaldmeyjar og aðrar kynja-
verur. Þá talaði hann frændi minn
oft um að ferðast, þegar hann yrði
stór. Það stóð hapn við og það er
huggun á kveðjustundu, að honum
hafí tekist að láta þessa æsku-
drauma rætast. Ég man vel eftir
atviki þar sem þetta bókmenntatal
fór fyrir bijóstið á skólabræðrum
okkar. Fjórir mun eldri drengir tóku
sig til og ætluðu að beija lestrar-
hestinn úr mér. Hlynur lét þetta
ofurefli ekki hindra sig í að veija
mig. Enginn má við margnum og
við biðum lægri hlut í þessum bar-
daga. Atburðurinn lýsir hins vegar
vel manninum Hlyni. Hugrekkið
sem hann sýndi þarna átti eftir að
fylgja honum ævilangt. Það voru
Hlynur og systir mín, sem vörðu
mig, hvað sem gekk á þegar ég var
barn. Umburðarlyndi, hlýja og rétt-
lætiskennd eru þeir eiginleikar sem
ég virði mest hjá fólki. Þá eiginleika
hafði frændi minn. Hann var einnig
hógvær og lítið fyrir það að láta
lofa sig. Misjafnt er líka hvað menn
telja til mannkosta. Sumir hrífast
af ósvífni, meinhæðni og af fólki
sem mikið berst á. Fólk sem hrífst
af þeim kostum, hefði ekki lofað
Hlyn. Slíkum eiginleikum bjó hann
ekki yfir.
Tryggð og umhyggja eru eigin-
leikar sem fjölskylda mín metur
mikils. Einlæg var umhyggja Hlyns
fyrir móður minni, þegar hún veikt-
ist af krabbameini vorið 1992. Vel-
ferð hennar skipti hann miklu máli.
Hvern hefði órað fyrir því í spjalli
okkar þá að sjálfur myndi hann
lúta í lægra haldi fyrir sama sjúk-
dómi, tveimur árum seinna. Hlynur
frændi dó úr krabbameini, hinn 23.
júní síðastliðinn, eftir harða bar-
áttu. í þeirri baráttu kom glöggt í
ljós sama hugrekkið og hann sýndi
strax sem barn. Eins veikur og
hann var, þá hvatti hann mig til
dáða á sama tímabili. Þó að læknar
þyrftu töluvert að narta í mig, sök-
um skylds sjúkdóms, þá voru mín
veikindi ekki jafn alvarleg og hans.
Fátt hefur snortið mig jafn dúpt
og síðasta jólakortið frá honum. Þá
var hann það veikur að hann átti
erfitt með að skrifa. Kveðjan frá
honum var fyrirskipun um að láta
mér batna. Þetta var honum líkt
að hugsa til annarra, á tíma sem
flestum hefði þótt meira en nóg að
hugsa um sjálfa sig. Þó að það
hvernig við lifum lífinu skipti meira
máli en hversu langlíf við verðum,
voru veikindi Hlyns mikið áfall. Þar
er það huggun harmi gegn að hann
lifði lífinu lifandi og lét sína drauma
rætast eftir því sem efni og aðstæð-
ur leyfðu. Það er meira en hægt
er að segja um marga sem lengur
lifa. Frændi minn er dáinn, en hann
lifir áfram í hugum okkar sem lif-
um. Að leiðarlokum vil ég því fyrir
hönd foreldra minna og systkina
þakka Hlyni frænda fyrir fyrri sam-
verustundir. Guð blessi son hans
og ófætt barn. Anna, Lilja, Pálmi,
Hörður og Inga: Hlynur verður allt-
af hluti af okkur um ókomna fram-
tíð. Minningin um hann mun lifa.
Védís Daníelsdóttir.
minni fjölskyldu.
Sveinn Rúnar, pabbi, Pétur og
undirrituð senda aðstandendum öll-
um einlægar samúðarkveðjur.
Þakklæti og virðing er mér efst
í huga er ég kveð sómakonuna
Ragnhildi Eiríksdóttur eftir rúm-
lega þijátíu ára samfylgd.
Þegar allt hefur verið sagt
þegar vandamál heimsins eru
vegin metin og útkljáð
þegar aup hafa mæst
og hendur verið þrýstar
í alvöru augnabliksins
- kemur alltaf einhver kona
að taka af borðinu
sópa gólfið og opna gluggana
til að hleypa vindlareyknum út.
Það bregst ekki.
(Ingibjörg Haraldsdóttir.)
Jakobína Sveinsdóttir.
Ég kveð Ragnhildi með þessum
fáu orðum.
Faðir hennar, Eiríkur, var dugn-
aðar sjómaður sem reri alla tíð á
opnum árabátum, ýmist frá Grinda-
vík eða frá verstöðvum á Austur-
landi. Móðir hennar, Rósa, var hús-
móðir á mannmörgu heimili þar sem
bömin urðu sjö. Rósa var vel gefin,
en í þá tíð voru ekki allir læsir og
skrifandi. Hún var því oft trúnaðar-
vinur kvenna er lesa þurfti eða
skrifa fjarstöddum eiginmönnum
bréf. Gestkvæmt var oft á heimili
þeirra og öllum gert gott. Þar kom
meðal annarra Símon Dalaskáld og
gerði hann þessa vísu um litlu hnát-
una, Ragnhildi:
Gáfum prýdda gæða rót
Guðs til allt þú sóttir.
Arný heitir indæl snót
Eiríks litla dóttir
Ragnhildur óx úr grasi og varð
móðir sjálf, eignaðist soninn Eirfk
Rósberg Arelíusson. Síðar komu
barnabörnin, Sveinn, Eiríkur og
Ragnhildur. Þegar við ræddum um
lífshlaupið, þá taldi hún sig ómetan-
lega ríka að eiga soninn og barna-
börnin þijú.
Ragnhildi kynntist ég er við Ei-
ríkur vorum saman í skóla. Það
voru ófáar máltíðirnar er ég borð-
aði í þá tíð á hennar heimili. Vin-
skapur okkar hélst ávallt síðan.
Ragnhildur var verkakona og sá sér
og syni sínum farborða á þeim kjör-
um. Ragnhildur var skörp kona eins
og Dalaskáldið sagði, hún var auk
þess ákveðin og hafði sína skoðun
sem hún lét ávallt í ljós. Ragnhildi
kveð ég með þakklæti fyrir árin.
Ég votta aðstandendum hennar
samúð.
Orn Þorvaldsson.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit afmælis- og minningar-
greina séu vel frá gengin, vélrit-
uð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að diskling-
ur fylgi útprentuninni. Það eykur
öryggi í textameðferð og kemur
í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svo-
kallaðra ASCII-skráa sem í dag-
legu tali eru nefndar DOS-texta-
skrár. Þá eru ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect einnig auð-
veld í úrvinnslu.
Það eru vinsamleg tilmæli
blaðsins að lengd greinanna fari
ekki yfír eina og hálfa örk A-4
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd — eða 3600-4000
slög. Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi, langafi og langalangafi,
SIGURÐUR MAGNÚSSON,
Túngötu 21, Sandgerði,
lést í Sjúkrahúsi Suðurnesja, fimmtudaginn 7. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Berta Steinþórsdóttir,
Grétar Sigurðsson, Sigurveig Sigurjónsdóttir,
Ragnheiður Sigurðardóttir, Sœvar Pétursson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.
t
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og jarðarför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa
ÁSGRÍMS JÓNS
BENEDiKTSSONAR
bifreiðarstjóra,
Laugateigi 4,
Reykjavík,
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks gjörgæsludeildar Land-
spítalans.
Arndfs Stefánsdóttir,
Richard Ásgrímsson,
Stefán Ásgrímsson, Hulda Halldórsdóttir,
Benedikt G. Ásgrímsson, Sólrún Höskuldsdóttir,
Friða Sigurðardóttir, Gunnar Aðalsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og útför,
VILHJÁLMS JÓNSSONAR,
Eyvindará,
Margrét Sveinsdóttir,
Sveinn Vilhjálmsson, Kristín Jónsdóttir,
Vernharður Vilhjálmsson,
Þórunn Vilhjálmsdóttir,
Vilborg Vilhjálmsdóttir,
Anna K. Vilhjálmsdóttir,
Brynhildur Vilhjálmsdóttir,
Þorsteinn J. Vilhjálmsson,
Sigrún M. Vilhjálmsdóttir,
Erla Vilhjálmsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Anna Birna Snæþórsdóttir,
Reynir Hólm,
Eðvald Jóhannsson,
Bjarni Garöarsson,
Sævar Gunnarsson,
Hrefna Frímann,
Haraldur Bjarnason,
Daniel Gunnarsson,