Morgunblaðið - 11.11.1995, Qupperneq 41

Morgunblaðið - 11.11.1995, Qupperneq 41
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 1995 41 Oft var hann axlaður af bræðrum sínum á Fljótshólum, en staður hans varð löngum við eldhúsborðið. Nokkru áður en móðir hans lést útvegaði hún honum vist á elliheim- ilinu Grund í Reykjavík. Þá var hann á fimmtugsaldri og fékk eigið herbergi. Hann naut þar Einars bróður síns, sem hressti vistfólk sem sjúkraliði fyrri hluta dags, áður en hann tók til við söngkennslu síð- degis. Gestur naut menningarlífs borgarinnar, naut þess sem samtök fatlaðra buðu, svo sem ferðalaga, og var um leið bæhreppingur í Reykjavík með frændgarð Þingey- inga og Hælsfólks í kringum sig. Hann naut þess því í senn að vera á stofnun og vera hluti af sveit og stórfjölskyldu. Löngum tíma varði Gestur til lestrar. Hann var hleypidómalaus lesandi, en lét sér ekki standa á sama. Viðræður hans um bækur voru bornar uppi af viti og dóm- greind og því menntandi. Hann var forvitinn um menn og málefni og vel að sér, lét ekki vanmátt líkam- ans buga hug sinn. Virka daga stóð hann að morgunvökum fyrir vist- fólkið á Grund ásamt Einari bróður sínum, þar sem Einar lyfti hug fólks með söng og gáska, en Gestur valdi upglestrarefni. Ég heyrði útvarpsmann ræða við Gest. Þegar hann hafði heyrt hvað Gestur lét vel af sér, spurði útvarps- maðurinn: „Ertu ekki bjartsýnn?" Hann neitaði því, kvaðst vera æðru- laus. Enginn kýs sér hlutskipti Gests að vera sem fótalaus og á annan hátt fatlaður, en margur mætti vera þakklátur að fá að njóta sín á eigin forsendum, eins og hann fékk, og vera hlutgengur í mannlegu fé- lagi. Björn S. Stefánsson. Við fæðingu barns geta afdrifa- ríkir atburðir átt sér stað og valdið því að heilbrigður einstaklingur er á örskammri stundu settur í ævi- langa fjötra. Þetta má kalla örlaga- stundu því frá henni verður allt lífs- hlaupið mótað. Gestur Sturluson hlaut þessi örlög við fæðingu og tókst síðan á við lífið svo að segja með báðar hendur bundnar fyrir aftan bak. Ég kynntist Gesti þegar ég var kaupamaður á Fljótshólum en hann kom þangað til dvalar á hverju sumri. Við fyrstu kynni stakk það strax í augu hversu mikla líkamlega fötlun hann bjó við og að tilefnislausu gerðist maður sekur um að hjálpa honum við einföldustu hluti. Horfandi á hann rífa herta þorskhausa gerði manni þó fljótt ljóst að hann þarfnaðist ekki slíkrar hjálpar. Við nánari kynni hurfu þessir líkamlegu fjötrar fljótt út í veður og vind enda um auðugan garð að gresja þegar að andlegu hliðinni kom. Hann var vel heima í bókmenntum, tónlist og leikhús- verkum og hafði mikið innsæi í menn og málefni. Hann hafði næma kímnigáfu og lagði sig sérstaklega eftir fólki sem varðveitt hafði sér- kenni sín enda má segja að hann hafi fyllt þann flokk sjálfur með allskonar sérvisku sem hann hafði gaman af að gangast uppi. Ég minnist kyrrlátra stunda á Grund þar sem hægt var að stinga sér í hornstólinn frá hversdagslegu amstri og rabba um daginn og veg- inn í hálfgerðu tímaleysi. Ef tilverunni er líkt við spil þá skiptir ekki öllu hversu mörg spil eru á hendinni heldur hitt hvernig spilað er úr þeim og held ég að honum hafi tekist það fádæma vel og aldrei sá ég hann spila út „hund- um“. Ég er þakklátur fyrir að hafa kynnst honum, fengið að umgang- ast hann sem vin og jafningja og sannfærast um að andinn er ætíð ofar efninu. Minningin mun lifa um æðrulausan dreng og karlmenni í bestu merkingu þess orðs. Ég votta fjölskyldunni allri sam- úð mína en hún sló ætíð um hann skjaldborg án þess þó nokkurn tím- ann að þrengja að honum. Hann fari í friði. Eiríkur Jónsson. JÓHANNKR. JÓHANNESSON + Jóhann Kr. Jó- hannesson var fæddur 10. nóvem- ber 1914 að Höfða í Eyjahreppi. Jó- hann lést í Sjúkra- húsi Akraness 2. nóv sl. Foreldrar hans voru Margrét Jóhannsdóttir og Jóhannes Egilsson. Bróðir Jóhanns var Jónannes, f. 1916, d. 1949. Eftirlifandi konu sinni, Ragn- heiði Ingibjörgu Ásmundsdóttur, kvæntist hann 1. nóv. 1941. Eignuðust þau sjö börn, sex syni, sem allir lifa föður sinn, og eina dóttur, sem þau misstu aðeins 8 vikna gamla. Útför hans fer fram frá Borgarneskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. ELSKU afi er dáinn. Og þó svo hann hafi verið veikur í svona mörg ár, þá er samt skrítið að hann skuli vera farinn frá okkur og við getum ekki heimsótt hann lengur. Það var alltaf gaman að fara að heimsækja afa, þó það væri sorg- legt líka, því hann vildi alltaf syngja með okkur og tralla, og þá oftast uppáhalds lagið sitt „Komdu og skoðaðu í kistuna mína“ og þá hélt hann í höndina á manni og sló taktinn með, þannig að það var aldrei dauflegt að heimsækja afa, og manni fannst að á með- an hann vildi syngja með okkur, liði honum ekki svo illa. En núna finnst okkur gott að hugsa til þess að nú sé sálin þín fijáls frá veika líkamanum og þú getir litið hingað niður á stóra hópinn þinn og munað okk- ur öll. Elsku besti afi okkar, þakka þér fyrir alla tímana okkar saman, þeg- ar við vorum stelpuskottur að snigl- ast með þér út í vinnuskúr, allar fjöruferðirnar og veiðiferðirnar, við eigum aldrei eftir að gleyma þér, og góði Guð hjálpaðu elsku ömmu, pabba og okkur öllum í sorginni og söknuðinum. Ragnheiður Björnsdóttir og Inga Rún Björnsdóttir. í dag kveð ég vin minn og tengda- föður í-hinsta sinn og langar mig að minnast hans með nokkrum orð- um. Jói, eins og hann var yfirleitt kallaður, missti föður sinn mjög ungur, eða tæpiega tveggja ára, en átti því láni að fagna að fá að fylgja móður sinni, sem af miklum dugn- aði vann fyrir þeim við öll þau störf sem til féllu, þó aðallega til sveita. Jói byijaði ungur að vinna, eins og títt var á þessum árum, eða í kringum fermingaraldur. Þá þótti eftirsóknarvert fyrir strákgutta að komast í vegavinnu og komst hann um tíma í vinnuflokk Ara heitins Guðmundssonar. Haustið 1930 kemur Jói alkom- inn í Borgarnes ásamt móður sinni. Þá er atvinna hér stopul, unnið það sem til féll hveiju sinni. En þá eins og nú var draumur ungra manna að læra á bíl og varð sá draumur að veruleika hjá honum er hann lærði hjá Oddi Búasyni bifreiða- stjóra í Borgarnesi, en prófið varð að taka í ReykjavíR. Jói hafði akst- ur að atvinnu í mörg ár. En lengst af starfaði hann hjá Mjólkursamlagi Borgfirðinga, eða í rúm 40 ár. Þegar Lionsklúbbur Borgamess var stofnaður var hann einn af stofn- félögum og hafði hann mikið yndi af þeim félagsskap. Einnig var hann félagi í Stangaveiðifélagi Borgar- ness og hafði mikið gaman af lax- veiði í góðra vina hópi. Hann gegndi trúnaðarstörfum í báðum þessum félögum af áhuga og trúmennsku. Eftirlifandi eiginkona Jóa er Ragnheiður I. Ásmundsdóttir, fædd í Dal í Borgamesi. Þau hófu sinn búskap árið 1941 í litlu húsi sem hét Klettur og var við Borgarbraut. Þar bjuggu þau með sinn stóra barnahóp til ársins 1965 er þau og við Björn sonur þeirra festum kaup á Bröttugötu 4b hér í bæ. Elsku Jói minn, ég tel mig mikla lánsmanneskju að hafa fengið að þekkja þig og hana Röggu þína og fá að vera samvistum með ykkur. Ég vildi að ég hefði sagt þér það áður en það varð of seint. Alltaf voru allir velkomnir á ykkar heim- ili, ekki síst barnabömin. Þvílík þolinmæði sem ykkur var gefin, yfirleitt öll sumur með fullt hús af afa- og ömmubörnum. Það kom jú fyrir að þú hvarfst út í bílskúr eða upp í Samlag og fórst þá eitthvað að dunda, því hagleiksmaður varst þú mikill. Bjóst þú til marga fallega gripi og á ég einn sem ég held mikið upp á. Já, það er margs að minnast. Myndirnar leita á hugann. En alltaf. eru það augun þín sem ég sé fyrir mér, augun þín og blikið í þeim þegar þú leist á konu þína. Það er það fallegasta sem ég hef séð. Það var sárt, kæri vinur, að loks- ins þegar þú, að loknum löngum starfsdegi, ætlaðir að fara að njóta þess að dunda fyrir sjálfan þig í skúrnum þar sem þú varst búinn að koma þér upp aðstöðu, skyldir þú missa heilsuna og þurfa að dvelja á sjúkrahúsi í mörg ár. En aldrei hvarf milda brosið þitt, blikið í aug- unum eða sönggleðin fyrr en síð- asta mánuðinn. Ég kveð þig, elsku Jói, með sökn- uði og trega. En í hjarta mínu geymi ég minningarnar um allar þær góðu stundir sem við áttum saman. Guð geymi þig, Ragga mín, og alla þína. Sæunn Jónsdóttir. JÓRUNN VALDIMARSDÓTTIR + Jórunn Valdi- marsdóttir var fædd í Garðbæ, Stokkseyri, 14. mars 1909. Hún lést á hjúkrunarheimil- inu Kumbaravogi 3. nóvember síðast- liðinn. Foreldrar hennar voru Anna Jónasdóttir, f. 15. júlí 1875, d. 4. nóv- ember 1954, og Valdimar Guð- mundsson, f. 29. janúar 1871, d. 10. ágúst 1938. Hún átti 2 systkini, Valdimar, f. 15. febníar 1906, d. 28. júlí 1979, og Ágúst, f. 10. ágúst 1917, d. 30. mars 1931. Hún var þrígift. Fyrsti eiginmaður hennar var Jón Guðmann Magnússon, f. 15. mars 1907, d. 10. október 1942. Annar eiginmaður, Sigursteinn Magnússon, f. 23. febrúar 1914, d. 11. apríl 1960, og eftirlifandi eiginmaður Páll Þórðarson, f. 23. september 1915. Börn hennar og Jóns: 1) Valdimar Örn, f. 26. maí 1930, áður giftur Jónínu Aðalsteinsdóttur, f. d. Núverandi eiginkona Unnur Pálsdóttir. 2) Erla, f. 14. maí 1933, gpft Hauki Geirmundi Jónssyni. 3) Sigur- steina Margrét, f. 5. maí 1936. Gift Guðmundi Kr. Er- lendssyni. Börn hennar og Sigursteins: 1) Jóna, f. 22. maí 1945, gift Guðmundi Hauki Magnússyni. 2) Sævar, f. 18. ágúst 1950, giftur Svan- hildi Soffíu Sigurðardóttur. Barnabörn hennar eru 14. Barnabarnabörn eru 24. Barna- barnabarnabarn er eitt. Útför Jórunnar fer fram frá Þorlákskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. ELSKU mamma, nú ert þú horfin frá okkur sem varst mér svo kær og minni fjölskyldu. Ég hef verið þeirrar gæfu aðnjótandi að vera svo nærri þér alla tið, fyrst heima á Skúlagötu 78 og síðan í Þorláks- höfn, sem urðu tímamót í lífi þínu, þegar þú komst sem ráðskona til Páls Þórðarsonar og eftir 2 ár gift- istu honum og hlúðir vel að ykkar heimili. Það var alltaf svo notalegt að koma til þín, þar sem þú sast með þína handavinnu hvort sem það var útsaumur eða postulínsmálun og spjalla um alla heima og geima, og alltaf var eitthvað gott á könn- unni. Það verður tómlegt hér eftir, að geta ekki skroppið til mömmu. Síðustu æviár mömmu voru að Egilsbraut 9. Þar undi hún sér vel ásamt Palla sínum meðal eldri borg- ara staðarins. Þar var. ýmislegt gert fyrir þau, haldnar kvöldvökur og föndurtímar, leikfimi og dans. Og vænt þótti henni um kvöldin sem séra Svavar Stefánsson var með þeim einu sinni í mánuði. En svo fór heilsu mömmu smám saman að hraka hægt og sígandi sem endaði með því að hún varð að yfirgefa heimili sitt og Palla og flytjast að hjúkrunarheimilinu Kumbaravogi. Þar fékk hún góða aðhlynningu, en þar stoppaði hún stutt við, þar til yfir lauk. Elsku mamma, ég og fjölskylda mín kveðjum þig með söknuði. Drottinn, ó, Drottinn vor, dagarnir líða allt er að breytast, en aldrei þú. Ver þú oss veikum hjá, vemda þína arfleifð. Líknandi hendi, ó, leið oss nú. (N.S. Thorlaksson.) Hvíl þú í friði. Þín dóttir Jóna. Mig langar að minnast elskulegr- ar tengdamóður minnar Jórunnar Valdimarsdóttur. Við vorum sams- íða í rúm 40 ár og áttum margar góðar stundir saman. Hún hafði mjög gaman af að ferðast. Sérstak- lega er mér minnisstæð ferð er við fórum vestur að Öndverðarnesvita þar sem hún og fyrsti eiginmaður hennar, Jón Guðmann Magnússon, voru vitaverðir um skeið. Þá var ekki kominn vegur að vitanum eins og nú er og þurftum við að ganga í gegnum hraunið og fara eftir vörð- um, því hraunið var erfitt yfirferð- ar. Én hún lét það ekki aftra sér því góðar voru minningarnar frá nesi. Þar fæddist eiginkona mín, Sigursteina. Annar eiginmaður Jórunnar var Sigursteinn Magnússon bróðir Jóns fyrri manns hennar. Tókust með okkur góð vinabönd þegar ég kom inn í fjölskylduna. Okkar kynni urðu því miður ekki löng því hann lést um aldur fram aðeins 47 ára. Páll Þórðarson frá Ásmundar- stöðum var þriðji eiginmaður henn- ar og svo skemmtilega vildi til að hann passaði mig fyrir móður mína, Guðrúnu Tómasdóttur, frá Hamra- hóli, þegar hún þurfti að fara út á tún í heyskap. Þá var ég á fyrsta ári. Það var alltaf gott að koma til Jonnu og Palla og rabba saman undir kaffibolla. Jonna var létt og kát og hlý kona sem gott var að eiga að vini. Við hjónin fórum gjarn- an með bamahópinn okkar út úr borginni á sunnudögum til að leyfa þeim að sletta úr klaufunum eins og sagt er og þá voru Jórunn og Sævar mágur oft með í för. Síðustu mánuðina sem hún lifði átti hún við erfiðan sjúkdóm að stríða. Þá hugsaði tengdadóttir hennar, Svanhildur Soffía, um hana af mikilli alúð og umhyggju og vilj- um við hjónin þakka henni sérstak- lega fyrir það. Elsku tengdamamma mín, ég vil þakka þér fyrir allt og miklu fleira og ég bið Guð að blessa þig og varðveita. Þinn einlægur tengda- sonur. Fagna þú, sál min. Allt er eitt í Drottni, eilíft og fagurt, - dauðinn sætur blundur. Þótt jarðnesk dýrð og vegsemd visni’ og þrotni, veit ég, að geymast handan stærri undur, þótt stórtré vor í byljum jarðar brotni, bíður vor allra’ um síðir Edenslundur. Fagna þú, sál mín. Lít þú viðlend veldi vona og drauma’, er þrýtur rökkurstíginn. Sjá hina helgu glóð af arineldi : eilífa kærleikans á bak við skýin. Fagna þú, sál min, dauðans kyrra kveldi, kemur upp fegri sól, er þessi' er hnigin. (Sb. 1945 - J.J. Smári.) Páli T>g öðrum aðstandendum sendi ég mínar dýpstu samúðar- kveðjur og bið góðan Guð að blessa ykkur öll. Guðmundur Kr. Erlendsson. t Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og útför GUÐRÚNAR SIGURÐARDÓTTUR, Reykjahlíð. Þuríður Sigurðardóttir, Sigurður Jónas Þorbergsson, Hafdis Þorgeirsdóttir, Finnur Baldursson, Ingibjörg Þorleifsdóttir, Sigurður Baldursson, Helga Finnsdóttir. t Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og útför ástkærrar konu minnar, móður og ömmu, SVANHILDAR ÞÓRODDSDÓTTUR, Norðurbrún 1. Sérstakar þakkir til læknis og starfsfólks Droplaugarstaða. Aðalsteinn Jónsson, Grétar Páll Aðalsteinsson, Hörður Vilhjálmsson og barnabörn.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.