Morgunblaðið - 07.06.1997, Qupperneq 38

38 LAUGARDAGUR 7. JÚNÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÓLAFUR KRISTINN
BJÖRNSSON
+ Ólafur Kristinn
Björnsson
fæddist á Nýjabæ
undir V-Eyjafjöll-
um 13. mars 1919.
Hann lést á heimili
sínu hinn 27. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Margrét Einars-
dóttir fædd 4.10.
1889, d. 14.7. 1958,
frá Nýjabæ undir
V-Eyjafjöllum, síð-
ar húsfreyja í Vest-
ur- Holtum og
Björn Bjarnason, f.
3.3. 1893, d. 25.9. 1947, vél-
sljóri og útgerðarmaður í Ból-
staðarhlið í Vestmannaeyjum.
Margrét giftist Jóni Sigurðs-
syni 28.1. 1928 og gekk hann
Kristni í föðurstað. Jón var
fæddur 11.9. 1897, d. 3.2. 1991,
bóndi í Vestur-Holtum, V-Eyja-
fjallahreppi. Hálfsystkini sam-
mæðra, Einar, f. 1928, Ingi-
björg, f. 1930, og uppeldisbróð-
ir Lárus Agústsson, f. 1933.
Hálfsystkini samfeðra, Hall-
dóra, f. 1922, Sigríður, f. 1923,
Jón, f. 1924, Kristín, f. 1925,
Sigfríður, f. 1926, Perla, f.
1928, Soffía, f. 1933, Bjarni, f.
1935, d. 1959. Hinn 17. ágúst
1946 giftist Kristinn eftirlifandi
eiginkonu sinni, Guðríði Jónu
Indriðadóttur, fædd 14.8. 1920.
Eignuðust þau þijá syni. 1)
Bjarni Halldór, f. 3.5. 1947,
kvæntur Þrúði Brynju Janus-
dóttur, f. 2.4. 1947.
Börn þeirra: Mar-
grét Jóna f. 14.2.
1969, gift Guð-
mundi Ingimars-
syni, börn þeirra,
Karen Ósk, f. 1989
og Ingimar f . 1994.
Janus, f. 1.2. 1971,
barnsmóðir Heiða
Björg Gústafsdótt-
ir, barn Bjarni Hall-
dór, f. 1995. Krist-
inn, f. 24.7. 1982.
2) Indriði, f. 8.1.
1949, kvæntur Mar-
gréti Guðrúnu
Karlsdóttur, f. 13.3.1948. Barn
þeirra, Guðríður, f. 23.4. 1972,
sambýlismaður Sveinberg
Gíslason. 3) Grétar Jón, f. 9.11.
1951, kvæntur Ástrós Gyðu
Kristinsd., f. 19.11. 1950. Börn
þeirra: Sigurrós Lilja, f. 28.7.
1974 og Jónatan, f. 26.2. 1979.
Kristinn og Guðríður bjuggu
fyrstu 11 árin á Heiði við
Kleppsveg í Reykjavík, þaðan
fluttu þau í Álfheima 44 og
bjuggu þar í 21 ár. Kristinn
og Guðríður fluttu til Hvera-
gerðis 1978 og hafa búið þar
síðan. Kristinn var leigubíl-
stjóri á Hreyfli í 20 ár, einnig
starfaði hann hjá Bygginga-
samvinnufélagi Atvinnubif-
reiðastjóra í 12 ár og hjá Funa-
ofnum hf. í Hveragerði í 6 ár.
Útför Kristins fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur hug þinn, og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín.
(Kahlil Gibran/Þýð. Gunnar Dal.)
Elsku, besti afi minn. Nú er kom-
ið að því, sem ég kveið svo fyrir,
að þú myndir deyja. Frá mörgu er
að segja og langar mig að skrifa
til þín nokkur orð. Núna sit ég hér
heima í húsinu þar sem þið amma
áttuð heima í 18 ár, en við Gummi
og börnin búum í núna. Fyrir fram-
an mig er mynd af þér og kveikti
ég á kerti og hef hjá þér.
Þegar amma hringdi í mig og bað
mig að koma, því hún héldi að þú
værir dáinn, fannst mér sem hjarta
mitt brysti. Þú varst svo kaldur þeg-
ar ég kom og ég fann engan púls
svo ég sá strax að þú varst farinn.
En þú sast þama í stólnum og það
var svo mikill friður á andlitinu og
ég veit að þér leið Ioksins vel. En
þú hafðir verið hjartveikur í mörg
ár. Fórst í stóra hjartaaðgerð fyrir
13 ámm til Bandaríkjanna og meg-
um við þakka fyrir öll góðu árin sem
þú áttir eftir það. Eins og þú sagðir
oft í gríni að handboltinn gæti geng-
ið af þér dauðum, þvílík spenna. Og
svo þegar HM byijaði hafði ég
áhyggjur af þér horfandi á alla þessa
spennandi leiki. Enda fór svo að þú
hafðir verið að horfa á Ísland-Noreg
og veit ég að þú hefur verið glaður
vegna þess að ísland vann.
Ég fæddist sama ár og þú varst
fímmtugur, fyrsta bamabamið og
stelpa, en fyrir áttuð þið þijá mynd-
ardrengi, pabba, Inda og Grétar.
Þegar ég fæddist urðuð þið svo glöð
að fá loksins stelpu og var ég mikið
hjá ykkur sem bam. Og mikið varstu
glaður þegar ég var með þér og
fólk spurði hvort ég væri dóttir þín,
því við væram svo lík. Enda vorað
þið við mig eins og dóttur. þegar
ég var 5 ára flutti ég í Hveragerði,
fór ég oft um helgar með rútunni í
bæinn, þú komst á Land-Rovemum
og náðir í mig í strætóskýlið fyrir
utan Hagkaup í Skeifunni. Svo fór-
um við í Hagkaup og keyptum í
matinn fyrir helgina og ef mig lang-
aði í eitthvað keyptir þú það fyrir
mig. Svo gerðum við alltaf eitthvað
skemmtilegt saman, ég, þú og
amma. Tíndum ber, bjuggum til
sultur, fórum í sædýrasafnið, tókum
með okkur nesti og borðuðum inni
í Heiðmörk og margt fleira. þannig
að ég hef margs góðs að minnast.
Þegar ég eignaðist bömin mín varstu
eins við þau og þakka ég þér það.
Við Gummi áttum mikil samskipti
við þig og ömmu, ekki má gleyma
henni. Þið vorað sem eitt og er henn-
ar missir mjög mikill, en eins og ég
lofaði þér skal ég hugsa vel um
hana. þú varst ekki allra, en vinur
vina þinna, staðfastur, tryggur og
góður maður.
Því miður lifðir þú ekki að vera
fyrsta sumarið þitt í Arnarheiði, en
þið vilduð skipta á húsum við okkur
þegar íbúðin okkar var orðin of lítil
fyrir okkur. Og því fór að í fyrra-
haust fluttum við í húsið ykkar og
þið í okkar. í byijun apríl ákvaðst
þú að setja hellur á heimkeyrsluna
og fyrir framan stofugluggann og
einnig skjólvegg. Og eins og þín var
von og vísa sastu ekki við orðin tóm,
heidur léstu gera þetta í einum
grænum hvelli. Núna í byijun maí
fórstu með sólstólana, borðið og
grillið út og ætlaðir að njóta þess
að slappa af í sólinni í sumar og
þurfa ekki að vera á kafí í garð-
vinnu, en hér er það mikill gróður
að þið réðuð ekki við hann lengur.
En ég veit að þú átt eftir að sitja
hjá ömmu úti og njóta þessa alls.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku, besta amma mín, Guð veri
með þér í sorg þinni, og bið ég þér
allrar blessunar, svo og öðram ætt-
ingjum. Takk fyrir allt, elsku afí, þín
Margrét Jóna.
Elsku afi. Ég veit að þú hefur
alltaf verið mér kær, lát þitt var
hálfgert kjaftshögg fyrir mig en á
meðan ég veit að þér líður vel þá
þarf ég ekki að hafa áhyggjur. Eins
og þú mundir vilja þá mun ég hjálpa
ömmu mikið. Ég minnist þess þegar
ég, þú og pabbi fóram alltaf austur
undir Eyjafjöll og fóram að veiða
eða fóram á fjöra, ég mun aldrei
gleyma því_ en ég hefði viljað eina
ferð enn. Ég man þegar ég var á
aldrinum 10 til 13 ára, þá gisti ég
oft heima hjá þér og ömmu og þið
gáfuð mér alltaf kúlur og kókómjólk
og alltaf gafstu mér einhvem aur
eins og þú sagðir, einnig ef vinir
mínir komu í heimsókn þá hljópstu
alltaf og náðir í kúlur handa þeim.
Einnig ef einhver í hverfinu átti bil-
að hjól varst þú fyrstur að ná í hjól-
ið, gera við það og gleðja allt hverf-
ið uppi í Borgarhrauni. Þegar ég var
í skólanum gerðu vinir mínir smá
grín út af því að þú fórst alltaf kl.
9:00 á morgnana uppí sundlaug í
sund og nudd. En ég er glaður að
þú ert á góðum stað með góðu fólki
og fílar það vel. Þú varst sá þekkt-
asti í bænum eins og er sagt, þú
þekktir gjörsamlega alla, og allir
þekktu þig.
Við fengum samúðarkveðjur frá
fólki úti í bæ sem þú hittir alltaf úti
á götu og talaðir við. En ætli ég
verði ekki að halda uppi nafninu og
fara austur með bróður þínum og
pabba og halda áfram að skjóta
MARGRÉT LILJA
SIG UR VINSDÓTTIR
+ Margrét Lilja
Sigurvinsdóttir
fæddist á Völlum í
Saurbæjarhreppi,
Eyjafirði, 7. júní
1930. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
20. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
laug Þóra Friðriks-
dóttir, f. í Hólsgerði
** í Saurbæjarhreppi,
Eyjafirði, og Sigur-
vin Jóhannesson, f.
á Möðrufelli í
Hrafnagilshreppi, Eyjafirði.
Þau eru bæði látin. Margrét
Lilja eignaðist níu systkini,
fimm þeirra létust á unga aldri,
fjögur úr berklum,
þau hétu Friðrik,
Páll, Sigurlína Guð-
rún, María Frey-
gerður, og Kristín
lést úr heilahimnu-
bólgu að talið var.
Elsta systirin, Val-
gerður, er einnig
látin. Eftirlifandi
eru Jakobína, Krist-
ín Friðrika og
Freyja Pálína.
Hinn 21. júlí 1967
giftist Margrét
Lilja eftirlifandi
manni sínum Jakobi
Thorarensen.
Útför Margrétar Lilju fór
fram frá Akureyrarkirkju 30.
maí.
Nú er hún dáin, elsku Magga
mín sem mér þótti svo vænt um.
Horfin þangað sem við öll förum
að lokum. Það er nú einu sinni
þannjg að þegar dauðann ber að
^=*garði er eins og við séum alltaf
jafnóviðbúin. Þó að ég vissi vel að
hveiju stefndi var ég óviðbúin því
að hún færi svo snöggt sem raun
var á. Hún var lengi búin að eiga
við mikil veikindi að stríða. Fyrir
mörgum árum veiktist hún hastar-
iega og var flutt á sjúkrahúsið, þá
kom í ljós að lungun voru í slæmu
** ásigkomulagi, hún sagði mér sjálf
að læknirinn hefði sagt við sig:
bara ef annað lungað hefði nú ver-
ið sæmilegt, en það er ekki. Miðað
við þann úrskurð sem hún fékk þá
má teljast undravert hvað hún fékk
langan tíma þrátt fyrir allt. En það
hefur trúlega verið þrautseigju
hennar að þakka ásamt því hvað
alltaf var stutt í glensið. Það er
varla hægt að ímynda sér raun og
veru þá vanlíðan sem fylgir því að
eiga við stöðuga andnauð að stríða,
því þó hún væri með súrefni nægði
það engan veginn. Samt heyrði ég
hana aldrei kvarta yfir hlutskipti
sínu, sem hlýtur þó að hafa verið
mjög erfitt. Upp á síðkastið leið
alltaf styttri og styttri tími milli
þess sem hún þurfti að fara á
sjúkrahúsið. Hún var farin að lýj-
ast undir það síðasta, af þeim sök-
um hefur hún líklega orðið hvíld-
inni fegin. Ég man fyrst eftir
Möggu þegar ég kom í Hleiðargarð
í brúðkaupsveisluna þeirra Möggu
og Kobba, það var fyrsta veislan
af mörgum sem ég átti eftir að
koma i til þeirra. Ekkert afmæli
var svo smátt að ekki fylgdi veisla
eins og um stórafmæli væri að
ræða, hlaðið borð af tertum og
stór pottur á eldavélinni fullur af
kakósúkkulaði, þannig var það allt-
af. Þau hjónin voru nágrannar mín-
ir í mörg ár þegar þau bjuggu að
Ytra-Dalsgerði í Saurbæjarhreppi,
á næsta bæ við mig og fjölskyldu
mína. Þau vora góðir nágrannar og
var mikill samgangur okkar á milli.
Þau hófu sinn fyrsta búskap á Völl-
um hjá foreldrum Möggu, síðan
bjuggu þau í Hleiðargarði í sömu
sveit og síðast að Ytra-Dalsgerði.
Árið 1982 hættu þau búskap og
fluttu til Akureyrar. Magga var
alla tíð mikið náttúrubarn og elsk-
aði sveitina sina, hún var hænd að
dýrum og þau að henni, vænst þótti
henni um hestana, hún hafði átt
margan vininn þar. Kisunum henn-
ar fjölgaði oft dálítið mikið og það
var gaman að sjá allan hópinn raða
sér í kringum stóran dall og Magga
hellti ótæpilega í og sagði: svona,
greyin mín. Möggu lánaðist aldrei
að eignast börn, hún missti tvö fóst-
ur og eitt fullburða barn í fæðingu.
Samt sem áður lánaðist henni að
hafa mörg börn í kringum sig um
dagana. Þau voru mörg bömin og
unglingarnir sem búin voru að
dveljast hjá henni í lengri eða
skemmri tíma meðan hún bjó í sveit-
inni. Þeim var hún öllum góð og
gat látið móðurástina njóta sín í
samvistum við þau. Seinna meir,
eða eftir að hún fluttist til Akur-
eyrar, tóku þau hjónin í fóstur litla
telpu, Margréti Liliju Friðriksdótt-
ur. Faðir hennar var systursonur
Möggu, og hafði látið telpuna heita
í höfuðið á frænku sinni. í dag er
þessi litla telpa orðin fimmtán ára
unglingur, stór og bráðfalleg
stúlka, sem búin var að veita ömmu
sinni, eins og hún kallaði Möggu,
ómældar ánægjustundir. Það var
gaman að sjá geislandi brosið á
andliti Möggu, þegar hún var að
segja mér hvað nöfnu hennar gengi
vel að læra, og fengi góðar einkunn-
ir í skólanum. Það veitti henni mikla
gleði að fá að hafa nöfnu sína hjá
sér, og bar hún mikla umhyggju
fyrir henni og sinnti henni eins vel
og heilsa hennar leyfði. Þegar að
ég lít til baka er margs að minn-
ast, þær minningar eru allar ljúfar.
Kynni okkar voru orðin býsna löng,
eða tæp 30 ár. Magga var mér allt-
af blíð og góð, aldrei man ég til
þess að hún andmælti mér þegar
að ég lét móðan mása, um málefni
sem voru mér hugleikin. Eftiivill
var hún ekki alltaf sammála mér,
en hún lét það ekki öðruvísi uppi,
en með því að hún þagði, annars
lagði hún orð í belg. Nú er komið
að leiðarlokum, Magga er horfin
okkur, en það sem enginn getur frá
okkur tekið era minningarnar, þær
iifa í huga okkar og hjörtum og
verða okkur sem syrgjum hana
huggun og styrkur. Eg og fjöl-
skylda mín biðjum guð að blessa
fjölskyldu hennar.
Álfheiður Björk Karlsdóttir.
gæsir. Það er svo margt sem ég vil
segja en get það ekki.
Þitt bamabam,
Kristinn Bjarnason.
Takk fyrir allt, elsku langafí, mik-
ið, var gott að fá að eiga með þér
þessi ár. Takk fyrir kúlumar og
kókómjólkina sem þú laumaðir alltaf
að okkur þegar við komum í heim-
sókn. Langar okkur að fá að fara
með bæn sem þú kenndir okkur og
mömmu þegar hún var lítil.
Nótt er komin, nú er ég inni,
nærri vertu, Jesú, mér,
vemdaðu bæði sál og sinni,
svæfðu mig að bijósti þér,
legg að höfði líknarhönd,
læt burt hverfa synda grönd,
öflugan settu engla múrinn,
yfir mig svo tek ég dúrinn.
Karen Osk og Ingimar.
Þeirrar stóra gjafar sem Guð gef-
ur okkur með lífinu hér á jörðu fáum
við að njóta mislengi. Sumir falla
frá ungir en aðrir fá að njóta jarð-
vistar um mörg ár. Þannig var það
með elskulegan föðurbróður minn
Kristin Bjömsson. Hann var 78 ára
er kallið kom og hann snéri til æðri
vistar.
Kidda kynntist ég best þegar ég
bjó hjá þeim Guðríði Indriðadóttur,
eiginkonu hans, um eins árs skeið
er ég var við vinnu í Hveragerði.
Viðmót þeirra hjóna var með þeim
hætti að það mun aldrei gleymast,
það var eins og ég væri þeirra eigin
sonur. Það var lærdómsríkur og
góður tími. Kiddi hafði frá mörgu
áhugaverðu að segja og var mjög
skemmtilegur frásögumaður og
sagði mér margar sögur af baráttu
afa og ömmu í Vesturholtum við að
halda sínum búskap gangandi.
Hann lifði tímana tvenna. Hest-
urinn var dráttarvél þess tíma er
hann var að alast upp, þeir drógu
sláttuvélar, heygrindur og vagna.
Þeirri byltingu sem fólst í vélvæð-
ingu bæði til sjós og lands fylgdist
hann vel með. Einnig breytingum á
vinnubrögðum sem vora mjög miklar
því tæknin hafði sitt að segja í þess-
um málum. Sem dæmi má nefna
að eitt af áhugamálum ungmennafé-
laganna var að þurrka upp mýrarn-
ar og til þeirra verka vora notaðar
skóflur og gafflar, þannig að afköst-
in urðu eftir því, síðar komu til stór-
virkar vinnuvélar með margföldum
afköstum. Frásagnir hans hjálpuðu
mér að setja mig enn frekar í spor
forfeðranna og sjá hversu lífsbarátt-
an hefur verið hörð á þessum áram
þótt ekki séu nema um 60 ár síðan.
Leið Kidda lá frá Eyjafjöllunum
til Vestmannaeyja sem og margra
annarra ungra Éyfellinga, hann var
þar sjómaður nokkrar vertíðir. Um
tvítugt fór hann til Reykjavíkur og
vann þar m.a. við pípulagnir hjá
móðurbróður sínum Sighvati Einars-
syni. Síðar gerðist hann vörabílstjóri
hjá Þrótti, og eftir það fór hann í
leiguakstur, lengst af hjá Hreyfli,
en það starf stundaði hann í um 20
ár. Þetta era aðeins fá brot af þeim
minningum er Kiddi var að rifja
upp, er ég sat með þeim hjónum í
stofunni þeirra en þau hjónin voru
einstaklega samrýnd.
Starfsvettvangi sínum í Reykjavík
lauk hann hjá Byggingasamvinnufé-
lagi Atvinnubifreiðastjóra (BSAB),
og var í stjóm félagsins' um árabil.
Til Hveragerðis fluttu þau hjónin
fyrir nær 19 áram, þar vann Kiddi
hjá sonum sínum í Ofnasmiðju Suð-
urlands (Funa-Ofnum), meðan
heilsa leyfði. Ég tel mig geta fullyrt
að í öllum þeim störfum sem Kiddi
vann var hans takmark að starfa
af trúmennsku og samviskusemi og
líkaði ekki ef hann sá farið illa með
hluti eða verðmætum sóað, þar, sem
annarstaðar, var hann trúr og trygg-
ur.
Kiddi var mikill náttúruunnandi
og naut þess að ferðast upp á há-
lendið og víðar ásamt foreldrum
mínum og fékk ég oftast að fljóta
með. Og oftar en ekki var veiðistöng-
in með í farangrinum, því hjónin
höfðu mikið yndi af að veiða. Hann