Morgunblaðið - 25.01.1998, Blaðsíða 9

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 25. JANÚAR 1998 B 9
ALEXANDRO, Ólafur, Jón Ingvar og Sebastian við veiðibátana. Sérstakan búnað þarf til fluguveiða á silfur-
bokka, skó, stangir, hjól, línu og flugur.
grynningamar. Sjórinn nær víðast
hvar í hné og gætir flóðs og fjöru
lítið á grynningunum. Félagamir
fengu hvor sinn bát og leiðsögu-
menn, Aiexandro og Sebastian.
Það var ekki beðið boðanna, þótt
komið væri fram yfir hádegi, að
halda til veiða. Leiðsögumennirnir
kunnu lítið í ensku og veiðimenn-
imir álíka færir í spænsku svo önn-
ur tjáning varð að duga.
Það var ekki búið að stjaka bát-
unum nema um 20 metra frá landi
þegar fyrstu silfurbokkamir sáust.
Fimm fiskar syntu saman og
sporðarnir stungust upp úr vatns-
fletinum og hreyfðust letilega.
Fyrsta kastið misheppnaðist, flug-
an lenti of nærri og fiskamir hurfu
á augabragði.
Nú var haldið að næsta fláa, um
500 metmm utar. Sebastian leið-
sögumaður gaf merki um að fiskar
væra framundan. „Mér sýndist
þetta vera þrír fiskar,“ segir Jón
Ingvar. „Þeir sáust nokkuð greini-
—---
Morgunblaðið/Jón Ingvar Pálsson
Fiskarnir sem þeir félagar veiddu voru 4-7 pund, en krafturinn í þessum fiskum er langt umfram það sem
ætla mætti af þyngdinni.
Þeir fylgjast grannt með
ástandi lífríkisins og geta lokað
garðinum fyrirvaralaust auk
þess sem veiðisvæðin eru hvíld
reglulega.
Styggur og snar
Veiðimenn segja fátt jafnast
á við að kasta flugu fyrir silfur-
bokka. Grynningarnar spegla
himinn og gróður, skyndilega
strika bakuggar og sporðar
sléttan vatnsflötinn og glitra
eins og margbrotnir speglar í
sólskininu. Silfurbokkamir svífa
eins og skuggar yfir hafs-
botninn, enda af sumum
kallaðir draugafiskar. Þeir
litlu halda sig í stóram torfum
en stóru fiskarnir era færri
saman. Hægt er að sjá fiskana
langt að, allt að 40-50 metra.
Fiskarnir vaka gjaman í yfir-
borðinu og fara stundum
mjög nærri landi.
Silfurbokkinn er þekktur fyrir
að vera ljónstyggur, með
skarpa sjón og snar í snúning-
um. Þess vegna er vandi að
kasta fyrir hann. Flugunni er
kastað utan og framan við fisk-
inn. Línan verður að lenda
mjúklega, ella snýst silfurbokk-
inn á sporði og skýst í burtu.
Eins má Mnan ekki fara yfir
torfuna í kastinu, þá fælist hún.
Flugan er síðan dregin í stutt-
um rykkjum, líkt og rækja á
sundi. Flugan á að liggja þannig
í vatninu að öngullinn snúi upp.
Við rykkina þyrlar agnið upp
sandinum og það vekur athygli
silfurbokkans.
Veiðin er stunduð af litlum
bátum sem stjakað er um
V>-..........25"N

SILFURBOKKI (Albula vulpes)
er af sama ættbálki og silfurkóng-
ar eða tarpúnar (tarpoons). Fisk-
urinn er silfurlitur og blá- eða
grænleitur á baki. Hann er fremur
mjósleginn og trýnið langt. Silfur-
bokka er að finna á grunnsævi í
hitabeltislöndum, gjarnan á
sendnum grynningum þar sem
dýpi er allt niður í eitt fet. Kjör-
hitastig sjávar er 24°C.
Silfurbokkar nærast m.a. á skel-
dýrum og lindýrum sem þeir tína
af sjávarbotninum. Fiskurinn fer
út á dýpra vatn til að hrygna. Silf-
urbokkar eru algeugastir á bilinu
3-6 punda þungir (1,4-2,7 kg).
Þeir eru þó til mun stærri og er
IGFA metið 19 punda fiskur (8,6
kg) sem veiddist við strendur
Zúlúlands í Suður-Afríku 1962.
Fiskurinn er ýmist veiddur á
lifandi beitu, flugu eða spún af
skektum sem stjakað er yfir
grynningar eða veiðimennirnir
vaða f hnédjúpum sjónum.
Margir veiðimenn telja silfur-
bokkaveiðar hápunkt stangveiða
og hafa vinsældir þeirra mjög
færst í vöxt. Silfurbokki er ákaf-
lega styggur og hefur góða sjón.
Þarf litla truflun til að fæla fisk-
inn. Veiðar á silfurbokka þykja
reyna meira á hugsun og fimi
veiðimannsins með stöngina,
heldur en Ifkamlegan styrk.
Crazy Charley Brown
Snapping /
Shrimp. /
Morgunblaðið/Golli
FLUGURNAR hnýtti Ólafur
Jónsson. Fengsælasta flugan
var Crazy Charley Brown.
Y
lega með Polaroid-gleraugum,
enda sjórinn sléttur og birtuskil-
yrði góð. Það var um að gera að ná
út nógri línu til hliðar við fiskana
fyrir lokakastið.“ Jón Ingvar segir
að veiðigræjurnar hafi virkað eins
og best varð á kosið. Þegar nógu
löng lína var komin út var síðasta
kastið tekið og flugan látin lenda
um tvo metra til hliðar við stefnu
fiskanna og 4-5 metra fyrir framan
þá.
Þegar flugan var lent var línan
tekin inn með löngum hægum tök-
um. I þetta skipti gekk allt upp.
„Hann rjátlar við fluguna, er ákaf-
lega mjúkmynntur, og þá tekur
maður á móti og setur í hann. Um
leið og hann finnur að hann er fast-
ur þá verður allt vitlaust,“ sagði
Ólafur.
„Þessir fiskur tekur allt öðravísi
en lax,“ sagði Jón Ingvar. „Hann
rauk af stað, tók út alla lausa línu,
flugulínuna og 20-30 metra af und-
irlínunni þótt bremsan á hjólinu
væri nokkuð stíf. Allt í einni roku!
Þetta er svipað því að missa lax
niður foss á fleygiferð í miklu
vatni, maður gerir ekkert annað en
að halda stönginni. Fiskurinn
stoppaði aðeins áður en hann tók
næsta sprett. Á þessu gekk í nokk-
ur skipti þar til hann fór að þreyt-
ast og rokumar styttust. Loks dró
ég fiskinn að bátnum og Sebastian
stökk í vatnið og losaði öngulinn úr
fiskinum áður en honum var
sleppt. Það er skilyrði að sleppa
öllum fiskum.“
Ólafur segir að fiskamir hafi yfir-
leitt tekið 4-5 stórar rispur og 8-10
minni. Þó var alls ekki allur kraftur
úr þeim þegar þeir vora losaðir aí
króknum. Einn maður hefði ekki
ráðið við það verkefni. Félögunum
þótti ekkert að því að sleppa silfur-
bokkunum, sem þykja ekki sérstak-
ur matfiskur. „Heimamenn borða
fiskinn, en þetta er enginn lax eða
lúða,“ sagði Jón Ingvar.
Þijátíu fiskar
Fyrri daginn var veiðum hætt
eftir um þrjá tíma og hafði Ólafur
þá sett í átta fiska og Jón Ingvar í
sjö. Ekki var vosbúðinni né bleyt-
unni fýrir að fara, hitinn nálægt 30
stigum, nánast logn og léttskýjað.
Eftir næturgistingu á Hótel
Montemar var aftur haldið til
veiða morguninn eftir. Fararstjór-
inn og leiðsögumennirnir voru
ekkert að flýta sér og þótti veiði-
mönnum nóg um rólegheitin enda
klæjaði þá í lófana að fást við silf-
urbokkann. Nú var farið að blása
og gáraði vindurinn hafflötinn sem
gerði erfiðara að koma auga á
fiskana, nema í skjólsælum víkum.
Nú setti Jón í sinn stærsta fisk,
um sjö pund, og jafnar hann viður-
eigninni við það sem búast mætti
við af fjórfalt þyngri laxi. Sá stóri
fór út með 70-80 metra af línu í
fyrsta sprettinum. Þessi slagur
stóð linnulaust í 10 mínútur áður
en nokkuð lát varð á. Jón Ingvar
segir að það sé eins gott að passa
að línan festist ekki í neinu meðan
á átökunum stendur, þá sé eins
víst að hún slitni.
Þessi dagur varð að ýmsu leyti
erfiðari en sá fyrri, bæði vegna
veðurs og klaufaskapar veiðimanna
og leiðsögumanna. Engu að síður
varð veiðin nákvæmlega sú sama
og daginn áður, fimmtán fiskar, 4-7
punda þungir.
Aftur til Kúbu
Þeir félagar ráðgera að fara með
hóp veiðimanna í haust til Kúbu og
veiða silfurbokka í fjóra daga og
silfurkóng, öðra nafni tarpún, í tvo
daga auk þess að skoða lífið í Ha-
vana.
„Þetta var ómetanleg reynsla og
kemur okkur að notum í haust,
þegar við ætlum aftur á sömu slóð-
ir,“ sagði Jón Ingvar. „Þessi veiði-
skapur er frábærlega skemmtileg-
ur og á þeim tíma sem ómögulegt
er að stunda laxveiðar hér á landi.“
Þeir Ólafur og Jón Ingvar hafa
þegar fengið vilyrði fyrir því að fá
inni í þjóðgarðinum. Veiðimennirn-
ir munu sleppa aflanum en fara
væntanlega heim með góðar minn-
ingar af snörpum viðureignum við
sprettharða fiska.