Morgunblaðið - 10.09.1998, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 1998 43
sem þær höfðu svo vel undirbúið og
stýrt. Þar sagði ég m.a.: „Ég sé að
þið frænkur hafið þegar tilnefnt
ungliða í nýja nefnd, en auk þess
aldursforseta niðjanna. Er það ekki
að tefla á tæpasta vað? Þú manst
kannski að ég sagði í kveðjuroðum í
Reykholti, að ég ætlaði að reyna að
lifa það að ná einnig í næsta mót
okkar árið 2000. Ekki lofaði ég að
svo yrði, en ég hefí af mörgum
ástæðum löngun til að lifa það mikla
tímamótaár, m.a. 1000 ára afmæli
kristninnar í landi okkar. Ég mæli
með að þið smíðið „varaskeifu" úr
nýrri efnivið. Þið athugið það“. Og
nú, hún er burtu tekin á gullnum
aldri, en ég, silfurhærður, sit eftir,
kannski til næsta niðjamóts okkar.
Hvað veldur?
I bréfinu til Kristínar nefndi ég
Dýrafjörð (móðurættin) eða Eyja-
fjörð (föðurættin), sem hugsanlega
staði fyrir næsta mót okkar og
kvaðst hafa nefnt þessa möguleika
við frændann nýja í nefndinni, Ólaf
Örn, og beðið hann að hugsa málið
og benda e.t.v. á annan enn hent-
ugri stað.
9. ágúst sl. var ég og vinkonur
mínar þrjár við guðsþjónustu í
Borgarneskirkju og hugðist þá
heilsa upp á frænku og hennar fólk,
en þá var hún fjarverandi á ferð um
Norðurland, svo ekki bar fundum
okkar saman þá - og ekki síðan. Og
nú er hún óvænt farin í enn lengri
ferð, svo ekki verður Borgarfjörður
næsti samfundastaður okkar, en
sjást munum við aftur, fyrr eða síð-
ar. Því trúi ég - já, veit. Gleymast
mér mun hún ekki þessi frænka og
kjarnakona. Ljóslifandi í minni
mínu er hún, þegar við Inga, konan
mín, komum í heimsókn að
Dýrastöðum meðan heimasætan,
Kristín, var enn kornung. Hún
leiddi okkur umhverfís bæinn og
greindi frá m.a. nöfnum á öllum
plöntunum, sem fyrir augun bar og
faðir hennar hafði kennt henni að
þekkja. Við undruðumst glögg-
skyggni hennar og það duldist okk-
ur ekki að í þessari litlu konu var
fólgin mikil og góð greind og kostir.
Það kom og á daginn á ferli hennar
gegnum fjóra skóla, að námið
reyndist henni auðvelt. í framhald-
inu hafa henni verið falin margvís-
leg trúnaðarstörf í umhveifí sínu og
samfélagi og er þar nú skarð fyrir
skildi. Mest er það þó hjá fjölskyldu
hennar, eiginmanni, börnum, barna-
börnum og hjá háöldruðum föður
hennar, Halldóri, nú á Dvalarheim-
ili aldraðra í Borgarnesi, svo og hjá
systkinum. Frændur, vinir og sam-
starfsmenn munu án efa sárt sakna
hennar. Öllum þessum votta ég
innilega samúð. Kristín mun ekki
gleymast okkur og ég þakka góðum
Guði fyrir hana og bið Hann nú
styrkja og blessa ástvini hennar á
sárum reynslutíma. Hann hjálpi
okkur til að taka undir með honum
„sem svo vel söng, að sólin skein í
gegnum dauðans göng“: Dauði, ég
óttast eigi / afl þitt né valdið gilt, / í
Kristí krafti’ eg segi: / Kom þú sæll,
þá þú vilt. (H.P.)
Hermann Þorsteinsson.
Þegar okkur barst sú harmafregn
að elskuleg frænka okkar, Kristín
frá Dýrastöðum, væri látin, setti
okkur hljóðar og stóra spurningin
um hverfulleika lífsins varð yfir-
þyrmandi.
Erill og tímaleysi einkennir dag-
legt líf nútímamannanna. Dagurinn
er í fóstum skorðum allt frá morgni
til kvölds og lítill tími virðist gefast
til að sinna ýmsu því sem í rauninni
er mikilvægast í lífinu: að rækta
betur tengslin við frændfólk okkar.
Þess tíma sem við eigum fyru utan
dagleg störf njótum við með þeim
sem eru í innsta hring fjölskyldunn-
ar, börnunum okkar, barnabörnum,
foreldrum og nánustu vinum. Ái'in
líða svo ofurhratt frændgarðurinn
stækkar ört og litlar frænkur og
frændur eru allt í einu orðið full-
orðið fólk; foreldrar og jafnvel
ömmur og afar.
í mars á þessu ári hittumst við
fjölmörg úr fjölskyldunni við hinstu
kveðju Guðrúnai', móður Svövu og
móðursystur Kristínar. Þá kom upp
sú góða hugmynd að halda
niðjamót, endurnýja gömul og góð
kynni og ekki síður að kynnast bet-
ur yngri meðlimunum. Eins og
vænta mátti tók Kristín að sér með
ljúfmennsku sinni að leiða undir-
búningshóp okkar fjöguiTa í
„frænkuráðinu". Þá komu strax í
ljós hinir fjölmörgu eðlisþættir
elskulegrar frænku okkar, sem við
þekktum svo vel frá uppvaxtarárum
okkar. Öll hennar vinnubrögð voru
vel skipulögð, hún var ákveðin og
traust, en þó hæglát að vanda og
kímnin var aldrei langt undan. Með
róseminni dreif hún okkur áfram,
gaf okkur skýrslu um gang mála og
ýtti þar með rækilega við okkur hin-
um sem höfðum tekið að okkur mun
minni verkefni.
Svo rann upp langþráð helgi, þeg-
ar rúmlega 100 niðjar ömmu okkar
og afa, Guðrúnar Hermannsdóttur
frá Fremstuhúsum í Dýrafirði og
Þorsteins Ágústssonar frá Torfu-
felli í Eyjafirði streymdu að Reyk-
holti í Borgarfirði. Það var haft á
orði að kvenskörungurinn hún
amma okkar hlyti að hafa haft ein-
hver ítök hjá Guði okkar, því veður-
blíðan þessa helgi var einstök.
Frábærir skipulagshæfíleikar
Kristínar og næmi hennar og hlýja í
garð frændfólksins skilaði sér sem
best varð á kosið og verður þessi
helgi okkur öllum ógleymanleg. Við
nutum þess að rifja upp gamlar
endurminningar, hittast og gleðjast
saman og kynnast yngri
kynslóðinni. Það var stórkostlegt að
komast að raun um hvað við áttum
margt sameiginlegt og hve margir
báru ættarmótið með sér, bæði í út-
liti og fasi.
Lífið er undarlegt ferðalag, við
frænkurnar vorum farnar að hlakka
til að tala oftar saman í síma, hittast
við og við og njóta þess að hafa end-
urnýjað kynnin, en enginn veit
hvenær kallið kemur. Það er sorg
og tregi í huga okkar, sem tíminn
einn getur sefað. Við minnumst
Kristínar sem stórbrotinnar, elsku-
legrar og hlýrrar frænku, sem við
munum sakna um ókomin ár. Það
lýsir henni svo vel, að eitt síðasta
verkefnið hennar skyldi verða til
þess að ættfólkið hennar hittist og
tengdist nýjum böndum í fagurri
heimabyggð hennar. Kannski send-
ir hún okkur sólargeisla frá nýjum
heimkynnum þegar næsta niðjamót
verður haldið árið 2000.
Við biðjum algóðan Guð að
styrkja og vernda Halldór föður
Kristínar, systkini hennar, eigin-
mann, og börnin þeirra öll á þessum
erfiðu tímamótum. Sorgin og sökn-
uðurinn er sár en það kemur alltaf
bjartur dagur eftir dimma nótt.
Guð geymi þig, elskulega Kristín.
Auður R. Torfadóttir
og Svava Gísladóttir.
Sofna mátt þú sæll í þínum varpa,
sólskinið er búið vinur minn,
uppi á uglu hangir vorsins harpa;
hún er köld og strengjalaus um sinn,
áður hóf hún söngvaseið í blænum
sunnan undir kálgarðsveggnum grænum,
ó, þið tvö sem lögðuð kinn við kinn,
hunangsflugan bar í hunangsbolla
blómhunang, rækti vel sitt bú,
randaði út og inn,
átti stefnumót við bikar þinn,
margs er góðs að minnast, vinur minn,
luktur knappur, blóm og biðukolla,
þetta allt varst þú
þó fijósi nú,
og þú veist að einhver þinna róta
uppmunsprotaskjóta
vaxa á ný og verða stærri en þú.
(Guðm. Böðv.)
Eins og hendi væri veifað er
Kristín Halldórsdóttir horfin okkur;
kippt burt án fyrirvara. Okkar
kynni hófust fyrir 30 árum þegar
hún giftist inn í sömu fjölskyldu og
ég. Hún og Guðmundur Egilsson
byggðu sér hús við Kveldúlfsgötu
þar sem þau settu upp sitt heimili.
Börnin komu eitt af öðru. Við litum
eftir börnum hvor annarrar og hitt-
umst oft og ræddum um barnaupp-
eldi og áhyggjur sem oft koma upp í
byrjun búskapar. Það var gott að
deila með henni gleði jafnt sem
sorg. Hún kunni ráð til að milda og
faðmlag hennar var hlýtt og ein-
lægt.
Ung að árum þurfti hún að axla
mikla ábyrgð vegna veikinda móður
sinnar. Þá var hún stoð og stytta
föður síns og systkina. Ætíð bar
hún mikla umhyggju fyrir foreldr-
um sínum og eftir að faðir hennar
var orðinn einn eftir fannst henni
hún aldrei geta hlúð nógu vel að
honum. Það var aðdáunarvert sam-
band.
Kristín átti alltaf tíma fyrir
náungann. Það sýndi hún tengda-
foreldrum okkar. Hún hafði mikið
að gefa og var sannur vinur vina
sinna. Hafðu hjartans þökk fyrir.
Kristín var afburðavel gefiri
manneskja. Hún var velmenntuð,
ljóðelsk og vel lesin. Hún tók virkan
þátt í margvíslegu félagsstarfi og
skilaði því af mikilli samviskusemi,
eins og öllu sem hún gerði. Hún var
vel máli farin og góður penni og
fylgdi máli sínu vel eftir. Handa-
vinna var henni nauðsyn og nutu
margir góðs af prjónaskap hennar.
Heimili hennar bar vitni um list-
fengi hennar. Guðmundur og
Kristín eignuðust fjögur börn, sem
hún var stolt af, og var hún þeim
skjól og skjöldur í námi og starfi.
Tveimur dögum fyrir andlát
Kristínar komu þau hjón í heimsókn
til okkar og var hún hress að vanda
og sagði að nú færum við að hittast
oftar er annir sumarsins væru úti.
En stundaglasið var útrunnið og
hún var kvödd til annarra starfa.
Hún unni Norðurárdalnum þar sem
hún var alin upp. ísland var henni
mjög hugleikið og ferðaðist hún
mikið um landið, oft í fylgd með föð-
ur sínum. I ferð um Fljótshlíð flutti
hún kvæðið Gunnarshólma eftir
Jónas Hallgrímsson.
Smávinir fagrir foldarskart
fíffll í haga rauð og blá
brekkusóley við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Faðir og vinur alls sem er
annastu þennan græna reit
blessaðu faðir blómin hér
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig
hægur er dúr á daggar nótt
dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
(Jónas Hallgrímsson.)
Elsku Mummi, nú þegar hvers-
dagslífið fer í hönd, fylltu þá
tómarúmið af minningum um allar
góðu stundirnar ykkar og ykkar
mikla barnalán. Hugsaðu til hennar
með bros á vör því það mun gleðja
hana. Mundu hve mjúkt hún strauk
ykkur um kinn. Mundu hve oft þið
vomð stolt af henni.
Ég á Stínu mikið að þakka. Hún
sagði svo oft að við ættum að vera
jákvæð því þá yrði lífið léttara. í
minningunni um hana ætla ég að
minnast þessara orða hennar. Guð
blessi minninguna um Kristínu
Halldórsdóttur.
Olöf Guðmundsdóttir.
Hún var úti í garði á sólskinsrík-
um sunnudagsmorgni að huga að
blómunum sínum síðast þegar ég
hitti hana. Hún bauð mér inn glöð í
bragði til að sýna mér litla gersemi,
eins árs ömmubam, sem aðeins
þurfti að depla auga til að bræða
hjarta ömmu sinnar. Þannig vil ég
eiga Krístínu Halldórsdóttur í
minningunni, glaða og stolta að hlúa
að heimilinu sínu, börnunum og fjöl-
skyldunni. Hugurinn leitar aftur í
tímann þegar sama blíðan og um-
hyggjan vafði bæði hennar börn og
mín, sem ólust upp hér nánast á
sömu þúfunni.
Það er erfitt að standa svo óvænt
frammi fyrir því að kveðja kæra
vinkonu og nágranna, öll orð verða
fátækleg, en ég vil þakka fyrir
hennar vinsemd við mig og mína
fjölskyldu í nærri þrjátíu ár.
Mér er minnisstætt það fyrsta
sem ég spurði til þessarar ungu
konu, sem þá var nýbakaður kenn-
ari við grunnskólann í Borgarnesi.
Hún var svo mikil námsmanneskja
að unnustinn, hann Guðmundur,
hafði vart staðið undir að bera öll
verðlaunin sem hún fékk fyrir góð-
an námsárangur á stúdentsprófinu í
MA. En hafi ég átt von á að kynnast
einhverri sjálfumgleði og hroka í
fari þessarar nágrannakonu minn-
ar, fékk ég fljótt að kynnast því
gagnstæða. Hennar ríkasti eigin-
leiki var hógværð og lítillæti. Hún
var að sönnu afburða vel gefin kona,
skynsöm og réttsýn og þetta sam-
félag hefur sannarlega fengið að
njóta þeirra kosta hennar, hvort
heldur er verkalýðsfélagið, kaup-
félagið, krabbameinsfélagið,
Kveldúlfskórinn, eða starfs-
mannafélagið, sóknarnefndin og
sjálft bæjarfélagið, því hún sat í
bæjarstjórn eitt kjörtímabil, auk
þess að hafa setið hinar ýmsu
nefndir bæjarfélagsins. Það er með
ólíkindum hvað ein kona gat áorkað
miklu í félagsstarfi og ég fullyrði að
hún naut almennrar virðingar fyrir
störf sín. Hún hafði verið að minnka
svolítið við sig undanfarið, gott ef
menningarmálanefndin var ekki ein
eftir, nú ætlaði hún að fara að hugsa
svolítið um sjálfa sig, eiga frítímann
fyrir sig.
Það er erfítt að beygja sig íyrir
örlögunum. Eina sem við getum er
að leita huggunar í minningu um
mæta konu. Það veit ég að mun
styrkja Guðmund og bömin þeirra í
sorginni. Við Bubbi sendum innileg-
ar samúðarkveðjur til fjölskyldunn-
ar allrar.
Anna Olafsdóttir.
Sumarið hefur verið gott og
bjart, en það dró ský fyrir þegar
mér var tilkynnt að sú ágæta kona,
hún Kristín Halldórsdóttir væri lát-
in. Kristín, þessi mikla atorkukona í
öllu sem hún tók sér fyrir hendur,
var fallin frá. Síðasta minning mín
um Kristínu var nú í sumar, þegar
við gengum saman upp í Drangey.
Kristín starfaði að félagsmálum í
Verkalýðsfélagi Borgamess til
margra ára og var mjög virkur
félagi, hún var í stjóm félagsins,
varastjóm og starfaði í fjölda
nefnda fyrir félagið. Allt sem
Kristín tók að sér, var gert af heil-
indum og vandvirkni, og þegar til
hennar var leitað var alltaf allt sjálf-
sagt.
Sérstaklega langar mig að minn-
ast þeirra ferða sem hún skipulagði
fyrir félagið, en Kristín var formað-
ur ferðanefndar sl. níu ár. í undir-
búning á þessum ferðum lagði
Kristín mikla vinnu og alúð, sem
gerði það að verkum að þeim, sem í
þessar ferðir fóru, urðu þær óg-
leymanlegar. Þar naut sín hvað
Kristín var víðlesin og skemmtileg
kona.
Það er sárt að kveðja konu á
besta aldri, sem lét svo mikið til sín
taka og átti svo mikið eftir ógert.
Stuðningur sá sem Kristín veitti
Verkalýðsfélagi Borgarness og mér
persónulega, verður seint
fullþakkaður. í okkar litla samfélagi
myndast ákveðið tómarúm þegar
við missum fólk frá okkur í blóma
lífsins.
Fjölskyldu Kristínar sendi ég
samúðarkveðjur.
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert glaður,
og þú munt sjá, að aðeins það, sem valdið
hefur hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran)
Berghildur Reynisdóttir.
Miðvikudagsmorguninn 2. sept-
ember barst mér sú óvænta harma-
fregn að Kristín Halldórsdóttir
skólasystir mín og samstarfskona til
margra ára hefði látist þá um nótt-
ina. Það voi'u aðeins örfáir dagar
síðan ég hafði rætt við Kristínu og
þá var hún hress og kát að vanda og
með ráðagerðir um næstu framtíð.
Það er erfitt að trúa því að nú sé
hún öll og ekki lengur hér á meðal
okkar. Það er skarð fyrir skildi að
missa Kristínu og þó missir okkar
samferðamanna hennar sé mikill er
hann þó enn sárari fyrir fjölskyldu
hennar.
Mér er ljúft og skylt að minnast
Kristínar fáeinum orðum með
þakklæti fyrir ánægjulegt sam-
starf til margra ára sem aldrei bar
skugga á. Kristín ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Dýrastöðum í
Norðurárdal. Hún sótti skóla í
Varmaland og síðar í Reykholt þar
sem hún tók landspróf vorið 1964.
Að því loknu fór hún í Menntaskól-
ann á Akureyri og tók þaðan
stúdentspróf vorið 1968. Þá var
förinni heitið í Kennaraskólann
þar sem hún lauk kennaraprófi
1969.
Um sumarið 1969 gengu hún og
Guðmundur Lind Egilsson í hjóna-
band og settust þau að í Borgamesi
þar sem hún átti sitt heimili eftir
það. Fyrstu árin eftir að námi við
Kennaraskólann lauk kenndi
Kristín við Grunnskólann í Borgar-
nesi en var síðan heimavinnandi til
ársins 1978. Þá hóf hún störf hjá
Mjólkursamlagi Borgfirðinga þar
sem hún vann þar til það var lagt
niður árið 1995. Eftir það vann hún
hjá Engjaási hf. við skrifstofustörf.
Kristín hafði alla tíð mikinn áhuga á
félagsmálum og var mjög virkur
þátttakandi í ýmsum samtökum
sem sinntu líknar- og menningar-
málum. Þá átti hún sæti í Bæjar-
stjóm Borgamess kjörtímabilið
1990 til 1994 og á vegum sveit-
arfélagsins sat hún í skólanefnd,
menningarmálanefnd, yfirkjör-
stjórn, stjóm Héraðsbókasafnsins
og Safnastofnunar Borgarfjarðar.
Auk þessara starfa átti hún sæti í
stjóm Verkalýðsfélags Borgarness
og sat í ýmsum nefndum á vegum
þess, sóknamefnd Borgamessókn-
ar, var formaður Krabbameins-
félags Borgarfjarðar og í stjórn
Rauðakrossdeildar Borgarfjarðar.
Þá var hún félagi í Kveldúlfskórn-
um og sat í stjóm hans um tíma.
Við Kristín vomm samstúdentar
frá Menntaskólanum á Akureyri en
kynni mín af henni hófust fyrst þeg-
ar ég var við kennslu hér í Borgar-
nesi. Þá kom hún til mín til að fylgj-
ast með gengi barnanna sinna í
skólanum en þar sýndi hún áhuga,
velvilja og skilning eins og við allt
sem hún tók þátt í og sinnti. Leiðir
okkar áttu svo eftir að liggja meira
saman þegar við sátum í bæjar-
stjórninni í Borgamesi fyrir
Framsóknarfíokkinn og enn frekar
þegar ég hóf störf við Safnahúsið í
Borgamesi en hún sat þar í stjóm-
um, bæði Héraðsbókasafnsins og
Safnastofnunarinnar.
Kristín hafði mikinn áhuga á bók-
menntum og listum og öðrum
menningarmálum. Hún las mikið og
var vel að sér um sögu landsins og
íslenskt mál og vildi sinna menning-
ararfinum vel og lét sér annt um
umhverfi sitt. Henni var mjög annt
um Borgarfjörð og vildi veg heima-
byggðar sinnar sem mestan. Það
urðu henni mikil vonbrigði þegar sú
ákvörðun var tekin að leggja niður
Mjólkursamlag Borgfirðinga og
barðist gegn því af mætti. Það var
gott að vinna með Kristínu, það var
gott að leita til hennar og hjá henni
var alltaf að finna falslaust viðhorf
til málefna sem var ígrundað og
stutt rökum.
Á sinn hógværa og hljóðláta hátt
var Kristín mjög virkur þátttakandi
í gleði og sorgum samferðafólks
síns, hún átti alltaf á hraðbergi hlý
orð þegar vel gekk og óskir um
áframhaldandi velgengni. Þess nut-
um við hjónin þegar við fylgdumst
með börnunum okkar ljúka námi og
þegar við eignuðumst okkar fyrsta
barnabam. A sama hátt deildi hún
huggunarorðum og hluttekningu
þegar sorg eða erfiðleikar sóttu að.
Við eigum eftir að sakna þess sárt
að eiga hana ekki að lengur.
Fyrir hönd starfsfólksins í Safna-
húsi Borgarfjarðar færi ég fjöl-
skyldu Kristínar innilegar samúð-
arkveðjur og þakkir. Einnig flyt ég
SJÁ NÆSTU SÍÐU

Legsteinar
Lundi
, v/Nýbýlaveg
SÓLSTEINAR 564 4566