Morgunblaðið - 05.01.1999, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 5. JANÚAR 1999 51
PETREA
ÓSKARSDÓTTIR
+ Petrea Óskars-
dóttir, hús-
freyja, Hóli, Sæ-
mundarhlíð, fæddist
í Hamarsgerði, Lýt-
ingsstaðahreppi í
Skagafirði hinn 30.
júní 1904. Hún lést á
heiinili sínu 27. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigríður
Hallgrímsdóttir og
Óskar Þorsteinsson
er síðast bjuggu í
Kjartansstaðakoti á
Langholti. Systkini
Petreu eru: Laufey, f. 2. júlí
1898, húsfreyja á Snæfellsnesi,
látin. Helga, f. 22. janúar 1901,
húsfreyja á Ögmundarstöðum,
látin. Steingrímur, f. 1. maí
1903, lengstum bóndi á Páfa-
stöðum á Langholti, látinn. Sig-
urður, f. 6. júlí 1905, bóndi í
Krossanesi í Vallhólmi, látinn.
Ingibjörg, f. 20. desember 1906,
látin. Margrét, f. 1. júlí 1908, lát-
in. Vilhjálmur, f. 18. október
1910, búsettur á Sauðárkróki.
Skafti, f. 12. september 1912,
bóndi á Kjartansstöð-
um á Langholti, lát-
inn. Ármann, f. 1. jan-
úar 1914, bóndi á
Kjartansstaða-koti á
Langholti, látinn.
Guttormur, f. 29. des-
ember 1916, fyrrum
gjaldkeri hjá Kaupfé-
lagi Skagfirðinga,
Sauðárkróki. Uppeld-
isbróðir Petreu er
Ragnar Örn, f. 7.
október 1921, húsa-
smiður í Reykjavík.
Petrea giftist hinn 3.
júlí 1926 Jóni Sveins-
syni, f. 14. maí 1887, d. 17. mars
1971, bónda á Hóli í Sæmundar-
hlíð. Foreldrar hans voru Sveinn
Jónsson, bóndi á Hóli og Hallfríð-
ur Sigurðardóttir. Petrea og Jón
eignuðust sjö börn. Þau eru: 1)
Sveinn, bóndi á Hjallalandi,
kvæntur Guðnýju Friðriksdóttur.
Þau eiga sjö börn, álján barna-
börn og eitt barnabarnabarn. 1)
Grétar, bóndi á Hóli, kvæntur
Ingibjörgu Árnadóttur. Þau eiga
fimm börn og tvö barnabörn. 2)
Óskar, kirkjuvörður í Víðistaða-
kirkju, kvæntur Maríu Eiríks-
dóttur. Þau eiga tvær dætur og
fjögur barnabörn. 3) Sigríður,
starfsstúlka á Dvalarheimili
aldraðra, Sauðárkróki, gift Har-
aldi Hróbjartssyni, sem er lát-
inn. Börn þeirra eru fjögur og
barnabörnin tíu. 4) Bjami, bóndi
á Hóli, kona hans er Guðrún
Steingrímsdóttir. 5) Magnús,
rafvirkjameistari á Akureyri,
kvæntur Sigríði Sigtryggsdótt-
ur, sem er látin. Dætur þeirra
eru tvær og barnabörnin þrjú. 6)
Margrét, sem er látin, hún var
gift Sigurði Ólafssyni. Dætur
þeirra era tvær og eitt barna-
barn. Börn Jóns af fyrra hjóna-
bandi og fósturbörn Petreu eru:
7) Sigurður, síðast Iyfsali á
Sauðárkróki, sem er látinn, var
kvæntur Margréti Magnúsdótt-
ur. Börn þeirra era tvö og
barnabömin fimm. 8) Bára, hús-
freyja á Víðimel, gift Árna Jóns-
syni, sem er látinn. Börn þeirra
eru fimm, barnabörnin sautján
og baraabarnabörnin níu.
Petrea bjó til dauðadags á Hóli
hjá sonum sínum Bjaraa og Grét-
ari. Hún tók þátt í starfsenú
Kvenfélags Staðarhrepps og var
heiðursfélagi þess.
Utför Petreu verður gerð frá
Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jarðsett verður á Reynistað.
Sumarið 1961 kom ég fyrst í Hól.
Mér var mjög vel tekið af tilvon-
andi tengdamóður minni. Virðing
og næmur skilningur einkenndu
fyrstu kynni mín af henni og var
svo æ síðan. Við vorum reyndar
þrjár ungar stúlkur þá sem giftust
sonum hennar Petreu, Ingibjörg
Árnadóttir húsfreyja á Hóli, Sig-
ríður heitin Sigtryggsdóttir, kona
Magnúsar rafvirkja, og ég.
Fyrsta jólagjöfin hennar til okk-
ar Oskars var mynd sem táknaði
trú, von og kærleika, sýndi á sér-
stakan hátt hug Petreu heitinnar.
Þessi þrjú orð hafa e.t.v. verið
henni leiðarljós gegnum lífið, þó
ekki meðvitað heldur hljómað þar
eins og undiralda. Kynslóðin sem
fæddist um og laust eftir aldamót-
in þurfti svo sannarlega á trú og
von að halda. Fátækt manna var
mikil borin saman við kjör barna-
barna þeirra nú á ofanverðri 20.
öld. Lífsbaráttan var svo hörð, að
unga fólkið nú til dags getur engan
veginn gert sér í hugarlund, hvílík-
ar hetjur forfeður þeirra voru.
Þess vegna finnst mér aðdáunar-
vert, hversu jákvæð og skilnings-
góð Petrea var gagnvart ungu
kynslóðinni. Hún hafði lifað tímana
tvenna og samgladdist barnabörn-
unum við að ganga inn í betri og
þægilegri framtíð en blasti við
henni á þeirra aldri. Hún naut þess
að fylgjast með velgengni þeiira,
en sorgin markaði einnig djúp
spor í líf hennar. Einhverju sinni
var það sem lífsgátan mikla var
rædd, að hún eins og andvarpaði
yfir því hve mörg dauðsföll höfðu
verið á fáum árum: „allir þessir
ekklar og ekkjur!“. En vonin glæð-
ist með hverju nýju langömmu-
barni sem fæðist. Oll eru þau vel-
komin, já hjartanlega velkomin,
því að börnin vora að mati Petreu
auðurinn. Kærleikurinn náði
einnig til þeirra fjölmörgu barna
sem dvöldu sumarlangt á Hóli.
Þakklætið yfir þeim auði bar oft á
góma. Þakklæti til barna, tengda-
barna og barnabarna var henni
efst í huga síðustu árin. Símtölin
norður síðasta árið gátu verið bæði
sár og ei-fið, því vitanlega leið
henni ekki alltaf vel. En samt var
hún þakklát fyrir þetta litla þrek
sem entist henni fram á ævikvöld.
Föðuramman skipaði stóran
sess í lífi barna okkar. Þess vegna
langaði okkur til að þær yrðu
fermdar í Reynistaðakirkju. Það
voru yndislegar stundir í faðmi
stórfjölskyldunnar, þar sem amma
var í essinu sínu. Hún kunni sálm-
ana utanbókar og brosti, þegar ég
vildi rétta henni sálmabók.
Við trúum því ekki enn að hún
sé farin heim eins og sagt var í
minni barnæsku og var þá átt við
heimkynnin á himnum hjá föður
okkar.
Og svo finnur dótturdóttir okkar
jólakort frá því 1986, einmitt í gær,
hún var þá aðeins nokkurra mán-
aða gömul. Þetta er varla tilviljun,
syngjandi jólakort, frá langömmu,
í skúffu, með þessu versi:
Kveikt er ljós við ljós,
burt er sortans svið.
Angar rós við rós,
opnast himnahlið.
(Stefán frá Hvítadal)
Elsku Petrea mín, hafðu þökk
fyrir allt og allt.
María Eiríksdóttir.
Elsku amma okkar er dáin og við
systurnar viljum kveðja hana með
nokkram orðum. Okkur verður
hugsað til allra góðu stundanna sem
við áttum saman og minningarnar
um ömmu á Hóli fylla hugann.
Þegar við vorum stelpur hlökk-
uðum við allan veturinn til að fara
norður í Skagafjörðinn um sumar-
ið. Þegar við síðan eignuðumst
okkar börn var sama tilhlökkunin
hjá þeim að fara í langömmusveit.
Þarna hittist fjölskyldan sumar
efth- sumar og oft var sofið í
hverju horni. Við krakkarnii- fund-
um upp á ýmsu; búleikur við læk-
inn, söngvakeppni í hlöðunni,
gönguferðir upp að vötnum, hesta-
ferðir inn með Hlíðinni og berja-
mór á haustin. Ekki þótti okkur
veraa að fá að hjálpa til í fjósinu og
við heyskapinn. Amma fylgdist
stolt með barnahópnum, fátt
gladdi hana meir en þegar húsið
iðaði af lífi. Hún sagði sjálf að
börnin væru auðurinn.
Amma var höfðingi heim að
sækja. Ekkert vai- nógu gott
handa okkur. Það var með ólíkind-
um hvað hún og Ingibjörg tengda-
dóttir hennar gátu töfrað fram úr
búrinu. Eldhúsborðið svignaði
undan góðgætinu. Samband ömmu
og Ingibjargar var mjög sérstakt.
Ömmu fylgdi ávallt reisn og skör-
ungsskapur. Hún átti það til að
vera ráðrík en Ingibjörg tók því
með miklu jafnaðargeði og saman
héldu þær utan um heimilið.
Amma talaði mikið um það síðustu
árin hvað hún væri Ingibjörgu
þakklát fyrir tryggðina. Um jólin
sendi amma okkur alltaf pakka
suður. Allar gjafirnar ilmuðu af
hangikjötslykt. Amma gat ekki
hugað sér að við fengjum ekki
norðlenskt hangikjöt og laufa-
brauð um jólin. Eftir að amma
hafði komið suður í heimsókn
íylgdu alltaf smjörstykki með.
Amma hafði rekið augun í það að
við smurðum brauðið með smjör-
líki og eitthvað fannst henni það
fátæklegt. Það skipti ömmu miklu
máli að nóg væri að borða og menn
tækju hraustlega til matar síns.
Þegar við komumst á unglingsár-
in kynntumst við ömmu betur. Ófá
kvöldin sátum við inni í herbergi
hennar og röbbuðum saman. Amma
naut þess að segja okkur fi’á ævi
sinni. Það birti yfii’ henni þegar hún
sagði okkur frá æskuáram sínum að
Hamarsgerði í Lýtingsstaðahreppi.
Við gátum endalaust hlustað á hana
segja okkur sögur af æskuáram
pabba og systkinanna. Eins gaf hún
sér alltaf góðan tíma til að hlusta á
okkur. Hún hafði áhuga á öllu sem
rið tókum okkur íyrir hendur og
fylgdist vel með hvort sem við vor-
um hér heima eða erlendis. Þegar
við hringdum norður urðu símtölin
löng því amma vildi vita nákvæm-
lega hvemig allt gengi. Hún sagði
skilmerkilega frá og allt mundi hún
þrátt fyrir háan aldur.
Já það voru sannarlega forrétt-
indi að eiga ömmu í sveit, ömmu
sem var alltaf til staðar, alltaf
heima á Hóli. Hvað allir væra að
vilja út til útlanda var henni hulin
ráðgáta. Það var henni nóg að sjá
Mælifellshnjúkinn sinn út um eld-
húsgluggann. Amma var lánsöm
þrátt fyrir að lífið léki ekki alltaf
við hana. Hún bjó í faðmi fjöl-
skyldunnar til hinstu stundar. Það
verður skrítið að amma verði ekki
lengur til staðar næst þegar við
verðum á ferðinni norður með fjöl-
skyldu okkar.
Elsku amma okkar, við kveðjum
þig að sinni og þökkum þér allt það
veganesti sem þú gafst okkur í líf-
inu. Minning þín mun ávallt lifa
með okkur.
Guð geymi þig og verndi.
Guðrún, Petrea og fjölskyldur.
Mig langar til að minnast elsku-
legi’ar ömmu minnar með fáeinum
orðum. Ég tengdist ömmu sterk-
um böndum strax í æsku, en ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
búa á heimili ömmu og afa fyrsta
æviárið og rúmlega það, en þá
flutti ég með foreldrum mínum og
tveim systkinum í nýja húsið hin-
um megin við lækinn. Þær vora
ófáar ferðirnar í Hól að hitta
ömmu og hygg ég að eftir að við
eldri systkinin þrjú fóram aðeins
að stálpast höfum við farið að
minnsta kosti eina ferð á dag í Hól.
Það var kannski ekki alltaf
stoppað svo lengi, en það var ætíð
jafn gott að koma til ömmu, það
var svo gott þegar hún strauk lít-
inn vanga og svo vora kleinurnar
svo ofboðslega góðar á bragðið.
Þú gafst þér líka alltaf tíma til
að hlusta amma, þó að verkahring-
urinn væri stór, mér fannst ég
vaxa dálítið innan í mér eftir að
hafa hitt þig, það var vegna þess
að þú varst svo hlý við mig og
sagðir svo mörg falleg orð og mér
fannst ég vera svo miklu merki-
legri stelpa á leiðinni heim. Þú
varst líka oft að segja mér frá
gamla tímanum og hvernig þú
hafðir það þegar þú varst lítil
stelpa í Hamarsgerði og á Mæli-
felli í heimsókn hjá frá Petreu föð-
ursystur þinni.
Já, þær era margar æskuminn-
ingarnar sem rifjast upp þegar ég
minnist þín elsku amma og sem
betur fer hittumst við líka af og til
eftir að ég varð fullorðin og flutt
að heiman. Það var alltaf jafn gam-
an að sitja og spjalla og við töluð-
um um allt mögulegt. Og þú alltaf
með á öllu, þú fylgdist alltaf með
okkur öllum og hvað við voram að
gera, líka því sem var að gerast í
þjóðfélaginu. Við þreyttumst held-
ur aldrei á því að tala um gamla
tímann og hvernig allt var þá, þú
mundir allt svo vel og sagðir svo
skemmtilega frá, og ég fór alltaf
ríkari heim.
Lífið var ekki alltaf auðvelt hjá
þér amma en þú sagðir samt að þú
hefðir verið heppin. Þú vai’st líka
heppin elsku amma að geta verið á
fótum fram á síðasta dag og að
geta alltaf búið hjá fólkinu þínu
heima á Hóli.
Ég þakka þér fyrir langa og
góða samfylgd amma mín, ég mun
alltaf minnast þín með gleði í
hjarta því minningarnar um þig
era svo góðar. Ég bið góðan guð að
blessa minningu þína og vera með
öllu fólkinu þínu.
Sigríður Halldóra Sveinsdóttir.
í örfáum línum langar okkur til
að minnast ömmu á Hóli og þakka
henni allt það sem hún var okkur
frá okkar fyrstu tíð. Við systkinin
nutum þess umfram hin barna-
börnin að fá að hafa ömmu inni á
okkar heimili þar sem hún gegndi
veigamiklu hlutverki við uppeldi
okkar og umsjón. Samband henn-
ar og móður okkar var alla tíð
mjög gott og þær voru hvor
annarri mikils virði. Það vora for-
réttindi okkar að fá að alast upp í
faðmi stórfjölskyldunnar þar sem
kynslóðirnar miðla hver til ann-
arrar sinni reynslu. Þú lifðir fyrir
þína fjölskyldu og þitt fólk, og
fylgdist vel með því hvað börnin,
barnabörnin og síðar langömmu-
börnin vora að aðhafast hverju
sinni. Þú varst víðsýn og ráðagóð
og til þín leituðum við oft með
okkar spurningar og þú sagðir'^
þína meiningu á hlutunum og
varst svo hreinskiptin, það var
hluti af því veganesti sem þú lagð-
ir okkur til útí lífið, að vera maður
sjálfur og vera umfram allt hreinn
og beinn.
Þær era margar minningamar
sem koma fram í hugann er litið er
til baka og þær era okkur svo mik-
ils virði og ylja okkur í dag. Við
munum svo vel stelpurnar þegar
við voram að fara í skólann og þú
eldaðir hafragrautinn og fléttaðir
tvær fléttur í hárið á okkur áður
en við fóram. Þær vora margar
bænirnar sem þú kenndir okkur
og sögumar sem þú last.
Elsku amma okkar, nú ertu á
leið í önnur heimkynni og verður í
faðmi Guðs, en við tráum því að þú
munir áfram fylgjast með okkur.
Nú er leiðir skilja um sinn viljum
við að lokum þakka þér fyrir allan
þann kærleika, þá ástúð og um-
hyggju sem þú umvafðir okkur alla
tíð.
Frá Hamarsgerði að Hóli
heimurinn ekki er stór.
Um ævina sína alla
Hún amma þetta fór.
A Mælifellshnjúkinn háa
hún horfði um langa hríð
Hún unni því fagra fjalli
affestuumallatíð.
Það mótaði hennar huga
hátt yfir kærri byggð.
Þarvildihúndvelja,duga
dáðríkisýnaogtryggð.
í Hlíðinni vildi hún búa
í Hlíðinni átti hún skjól. - -
Að ungviði öllu hlúa
hún elskaði það og Hól.
Umhyggjan sem okkurveittir
yljar best á sorgarstund.
Litlir fætur lúnir, þreyttir
löngum sóttu á ömmu fund.
Amma, þú varst alltaf heima
okkur gafstu hlýju og skjól.
Því mun ekkert okkar gleyma.
Öllviðmunum þigogHól.
Þú ert horfin, elsku amma
æðri brautir himins á.
Eftir ævi eina, skamma
aftur fáum þig að sjá.
(SFT)
Guð blessi minningu þína.
Árni, Petrea, Margrét,
Jóhanna og Jón.
+
Ástkær amma mín og uppeidismóðir,
LAUFEY KJARTANlA BJÖRNSDÓTTIR,
áður til heimilis á
Kleppsvegi 118,
lést á Hrafnistu við Laugarás aðfaranótt laug-
ardagsins 2. janúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Laufey Björnsdóttir.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
VALUR SIGURBJARNARSON,
vistheimilinu Viðinesi,
áður Skúlagötu 68,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 6. janúar nk. kl. 13.30.
Sigurbjörg Valsdóttir, Halldór Bjarnarson,
Katrín Valsdóttir, Þóroddur Árnason,
Þorvaldur Valsson, Janína Laskowska,
Rúnar Valsson, Inga Sonja Eggertsdóttir,
Aðalheiður Valsdóttir, Agnar Hávarðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
*