Morgunblaðið - 20.06.1999, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 20. JÚNÍ 1999 B 3

HÓTEL Alfonso, dæmigert fyrir stílinn í Sevilla.
PARADÍS fjölskyldunnar, lystigarður Maríu Lovísu.
Ljósmynd/Kristln Marja
VIÐ ÁNA á útikaffihúsunum blómstrar ástin.

mm
BÖRNIN fá ómælda athygli en eru samt
kurteisin uppmáluð.
UNGAR og ógiftar, og þurftu því ekki að elda í „siestunni“.
Petta var ung kona í þröngu pilsi
og hælaháum skóm með sítt, mikið
hár. En það var ekki útlitið sem
vakti aðdáun viðstaddra, heldur
göngulagið. Hún gekk eins og nauta-
bani. Tígulleg, ísköld og róleg leiddi
hún okkur útlendingana um svæðið
og safnið og fyrir sakir þessa göngu-
lags skynjuðum við blóðhitann sem
lá í loftinu.
Þessi unga kona bar djúpa virð-
ingu fyrir nautabönum. Hún sýndi
okkur meðal annars kapelluna þar
sem nautabanarnir biðja heilaga
guðsmóður um styrk og náð áður en
blóðbaðið hefst, sýndi okkur sjúkra-
stofuna þar sem þeir gangast undir
aðgerð eftir átökin, og málverk af
frægustu nautabönum Spánar.
Þetta voru mikil glæsimenni en at-
hygli okkar beindist þó öðni fremur
að nautshaus miklum sem á veggn-
um hékk. Það kom í ijós að þetta var
haus móður nautsins sem drap fræg-
asta nautabana Spánar, Manolete, á
fimmta áratugnum. Hausinn af bol-
anum sjálfum hvarf með dularfullum
hætti eftir drápið, en þeir náðu sem-
sagt í hausinn af móður hans. La ma-
dre.
Það hefur löngum verið litið upp
til mæðra á Spáni.
Sítalandi foreldrar
Eftir að hafa fylgst með mæðrum í
Sevilla finnst mér ekki undarlegt
þótt þær séu í hávegum hafðar.
Stundum átti ég samleið með þeim
þar sem þær leiddu ung börn sín í
skólann. Það sem vakti eftirtekt
mína voru hinar djúpu samræður
sem áttu sér stað milli móður og
barns. Hvað þeim fór á milli vissi ég
ekki, en mér varð það hins vegar
Ijóst eftir nokkurn tíma, að foreldrar
eru sítalandi við böm sín í þessari
borg og þau fá ómælda athygli.
Einnig þykir það beinlínis sjálfsagt
og eðlilegt að maður dáist að börnum
þeirra og babli örlítið við þau.
Sunnudagar í Sevilla eru öðrum
dögum ljúfari. Þá fara foreldrar með
börn sín í bæinn til að sýna sig og sjá
aðra, og vinsæll viðkomustaður er
lystigarður Maríu Lovísu. Þar er
hægt að spóka sig allan daginn,
skoða gróðurinn og dýrin, róa á litl-
um árabátum á vötnum og síkjum,
gefa hvítu dúfunum sem eru þar í
þúsundatali, sofa á túninu og þegar
svengdin segir til sín er hægt að
setjast á útikaffihús eða kaupa
brenndar möndlur og annað góðgæti
í söluvögnum. En skemmtilegast er
að fylgjast með fjölskyldunum, eink-
um bömunum. Þau eru svo fín í
sunnudagsfötunum sínum. Telpur í
kjólum eða pilsum og drengir í hné-
buxum. Allt upp á gamla móðinn. Og
ekki er að sjá að athyglin hafi spillt
þeim á nokkurn hátt þvi ekki skortir
krílin kurteisina.
Unga fólkið heldur sig oftast á
útikaffihúsunum við ána á sunnu-
dögum. Þar blómstrar ástin í sólinni.
En þótt ungdómurinn ráði þar ríkj-
um að mestu á sunnudagseftirmið-
dögum, eru hinir eldri meira en vel-
komnir á svæðið líka. Þarna sitja oft
fíngerðar senjórur sem hafa lifað
tvær heimsstyrjaldir, borgarastyrj-
öld, einræði og lýðræði, og þarna
eru lágvaxnir, hvíthærðir karlar á
röltinu með blaðið sitt undir hend-
inni og kjölturakkann í bandi. Ungir
og aldnir njóta lífsins saman eins og
þeir hafi aldrei heyrt minnst á kyn-
slóðabil.
Betlarinn frá Sevilla
En þótt sunnudagarnir séu margir
og Ijúfir í Sevilla renna mánudagam-
ir þar upp með sínu amstri eins og í
öðrum borgum. Sevilla er fjórða
stærsta borgin á Spáni með um 705
þúsund íbúa. Frá morgni til kvölds
eru strætin krökk af fólki og ysinn
slíkur að ætla mætti að jólin kæmu í
hverjum mánuði.
Hávaðinn frá bílaumferðinni er gíf-
urlegur og stundum má ætla að
menn í þessari fögm borg hafi sér-
staka unun af hávaða. Bílhorn eru
þeytt af öllum lífs- og sálarkröftum
og sírenur hafðar í gangi á bráða-
vakstbílum af öllum gerðum jafnt að
degi sem nóttu. Skiptir þá engu hvort
götur eru auðar eða tepptar af um-
ferð. Undir óhljóðin taka svo sarg-
andi vélar vespanna.
En það er ekki aðeins umferðin
sem angrar aðkomumenn. Borgin er
undirlögð af betlurum, bæði konum
og körlum sem hreiðra um sig þar
sem aura er von, einkum við verslan-
ir og tapasbari.
Atvinnuleysi er mikið í Andalúsíu,
ekki síst í Sevilla, og af þeim sökum
er betlið ef til vill liðið af heimamönn-
um. Að minnsta kosti er ekki stuggað
við betlurum sem ónáða gesti inni á
kaffihúsum og tapasbörum.
En þótt þeir geti verið þreytandi á
stundum er oft athyglisvert að fylgj-
ast með þeim. Það þykir fullsannað
að það taki menn aðeins tvær mínút-
ur að komast gangandi milli kirkna í
Sevilla, svo margar eru þær, og á
hverjum einustu kirkjutröppum hafa
betlarar fast aðsetur. Þar stunda þeir
starfsemi sína af mikilli elju frá því
snemma á morgnana og langt fram á
kvöld.
Við eina kii-kjuna sat ætíð sama
parið og það fór ekki á milli mála að
tröppurnar höfðu lengi verið þeirra
vinnustaður. Oftast sat konan í efstu
tröppunni og horfði þunglyndislega á
vegfarendur, en karlinn stóð við
kirkjudyrnar og opnaði þær fyrir
gestum og gangandi um leið og hann
rétti fram lófann. í „siestunni“ tóku
þau sér matarhlé eins og aðrir laun-
þegar, færðu sig yfir götuna og sett-
ust í smáskot sem var milli verslana.
Þai- dró karlinn upp ávexti, skinku og
þetta fína, spænska brauð sem hann
síðan skar af kostgæfni ofan í vinnu-
félagann.
Þau hafa líklega aldrei þurft að
kvarta yfir tregum viðskiptum, því
Sevilla-búar eru afar trúaðir. Þeir
hafa það fyrir sið að skjótast inn í
kirkjurnar áður en þeir halda til
vinnu og eins kíkja þeir við um miðj-
an dag ef þeim er þungt fyrir hjarta
eða þurfa að þakka uppfylltar óskir.
En stundum hvarflaði það að
manni að ef betlaramir ættu þó ekki
væri nema eina tá af þeim fjölmörgu
gulldýrlingum sem kirkjuskipin
prýða, væri efnahag þein-a borgið.
Kirkjumar era yfirhlaðnar gulli og
skreytingum og gylltar altaristöflur
ná oft frá gólfi til lofts.
Það sýndi sig best hve auðnum er
misskipt þegar sumir betlarar yfir-
gáfu næturstaði sína á mánudags-
morgnum, bekki í litlum almennings-
garði. Þeir voru í hundrað metra
fjarlægð frá Hótel Alfonso þar sem
nóttin kostar 30 þúsund krónur ís-
lenskar.
Samkomustaðir
Ef það tekur tvær mínútur að fara
á milli kirkna tekur það örugglega
ekki meira en mínútu að ganga frá
einum tapasbarnum til annars. Og
þeir merku barii- eru helstu sam-
komustaðh- borgarbúa. Þangað
koma bæði kynin til að drekka kaffið
sitt og spjalla við næsta mann áður
en haldið er til vinnu.
Og allan daginn er stöðugur
straumur fólks á tapasböronum sem
þarf á hressingu að halda, kaffi og
bakkelsi eða vínglasi, og hávaðinn
frá samræðum er þvílíkur að fólk úr
fámenninu fær suð fyrir eyrun.
Það er eins og allir þekki alla í
Sevilla. Engum dettur í hug að
lækka róminn inni á veitingastöðum
eða í verslunum og í strætisvögnum
tala menn jafnvel hástöfum hver við
annan.
Það er líklega þessi frjálslega
framkoma fólksins sem gerir lífið í
þessari sögufrægu borg svo heill-
andi. Og þótt mánudagamir renni
upp þar eins og annars staðar, eru
sunnudagarnir miklu fleiri.