Alþýðublaðið - 12.05.1959, Blaðsíða 11

Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Gullfaxi fer til Glas
gow og Kaupmannahafnar kl.
8 í dag. Væntanleg aftur til
Reykjavíkur kl. 22.40 í kvöld.
Flugvélin fer til Oslóar, Kaup
mannahafnar og Hamborgar
kl. 8.30 í íyrramálið. Milli-
landaíflugvéiin Sólfaxi er
væntanleg til Réykjavíkur kl.
22.30 í kvöld frá Lundúnum.
Innanlandsflug: í dag er á-
ætlað að fljúga til Akureyrar
(2 ferðir), Blönduóss, Egils-
staða, Flateyrar, ísafjarðar,
Sauðárkróks, Vestmannaeyja
(2 ferðir) og Þingeyrar. Á
morgun er áætlað að fljúga til
Akureyrar (2 ferðir), Hellu,
Húsavíkur, ísafjarðar, Siglu-
fjarðar og Vestmannaeyja (2
ferðir).
Pan American fiugvél
kom til Keflavíkur í morg-
un og hélt áleiðis til Norður-
landanna. Flugvélin er vænt-
anleg aftur' annað kvöld og
fer þá til New York.
Skipltis
Ríkisskip.
Hekla er á Austfjörðum á
norðurleið. Esja er væntanleg
til Reykjavíkur í kvöld frá
Vestfjörðum. Herðubreið er á
leið frá Austfjörðum til Rvík
ur. Skjaldbreið fór frá Rvík í
gær vestur um land til Akur-
eyrar. Þyrill fór frá Hafnar-
firði í gær áleiðis til Vest-
mannaeyja og Fredrikstad.
Helgi Helgason fer frá Rvík
í kvöld til Vesamannaeyja.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell fer í dag frá
Norðfirði áleiðis til Lenin-
grad. Arnarfell er á Akur-
eyri. Jökulfell er væntanlegt
til Reykjavíkur á morgun.
Dísarfell kemur til Reykja-
víkur í dag frá Rotterdam og
Hull. Litlafell losar á Vest-
fjörðum. Helgafell er á Húsa-
vík. Hamrafell ér væntanlegt
til Reykjavíkur 17. þ. m. frá
Batum.
i
TJÖLD
SÖLSKÝLI
margir litir,
margar stærðir,
tjöldin eru með vönd
uðum rennilás.
Svefnpokar
Bakpokar
Vindsængur
Ferðaprímusar
Sport og ferðaíatnaður
allskonar.
Ceysirhf.
Tcppa og dregiadeiH
sverði og byssu. Hver maður
hafði grímu, sem hægt var að
setja fyrirhafnarlítið upp, því
það hafði verið samþykkt á
búgarði Don Alejandro meðal
annars.
Það var dimmt í virþinu,
nema hvað ljós var í kránni,
en þaðan heyrðist glaumur,
því þar skemmtu nokkrir af
fylgdarmönnum' hans hágöfgi
sér með hermiönnunum á staðn
um. Því Pedro Gonzales liðs-
foringi hafði komið til virk-
isins ásamt mönnum sínumi
skömmu fyrir myrkur, ánægð
ur yfir aS vera kominn aftur
úr árangursiausu ferðalagi og
vongóður um að allt tækist
betur næst.
Þeir, sem voru í kránni,
höfðu gengið niður hæðina,
sem virkið stóð á og skilið
hesta sína eftir þar beizlis- og
hnakklausa °S Þeim datt ekki
í hug að þeir myndu eiga eftir
að etja við senor Zorro þessa
nött. Feiti kráareigandinn
hafði mikið að gera, því her-
m;ennirnir að norðan 'höfðu
næga peninga og vildu gjarn-
an eyða þeim. Gonzales, liðs-
foringi, sem var hrókur .ails
fagmaðar eins og venjulega,
var að . útiistá nákvæmlega
hvað harin ætlaði að.gera við
senor. Zorrö ef dýrlingarnir
. leyfðu að þeir hittust og hann
hefði sverð í hönd.
Ljós ioguðu einnig í löngu
setustofunni f virkinu, því að
eins. fáir hermannanna voru
háttaðir. Og það joguðu einn-
ig ljós í húsi því, sem hans
hágöfgi gisti í, en annars stað
ar í virkishorginni var slökkt
og allir sváfu.
í fangelsinu var ekki ljós
nema eitt kertaljós á skrif-
stofunni, þar sem sýfjáður
varðmaður var á verði. Fanga
vörðurinn var háttaður. Fang
arnir stundu á hörðum bekkj-
unum í fangalherbergjunum.
Don Carlos Pulido stóð við
gluggann og leit út og kona-
hans og dóttir hnipruðu sig
á bekk, 'þær gátu ekki sofið í
þessu umhverfi.
Cabálleroarriit hittu senor
Zorro þar sem hann hafði
sagt að: hann yrði, en hann
var kyrr og talaði ekki fyrr
en allir voru komnir.
„Eru allir komnir?“ spurði
hann.
„Allir hema Don Diego
Vega,“ svaraði einhver.
„Hann er með hita, sen:or.“
Oa hinir hlógu, því þeim
datt í hug að hann hef ði feng-
ið hita af hug'leysi.
„Ég býst við að þið vitið
eitthvað um fvrir.ætlanir mín
ar,“. sagði senor Zorro. „Við
vi'tum hvað hefur komi ð fyrir
Don Carlos Pulidos og kon-
urnar. Við vitum: að þau eru
ekki sek um landráð og þó
þau hefðu verið það, var óaf-
sakanlegt að flvtja þau í fang
elsið og láta þau inn mie.ð svik
urum og drykkjumönnum.
Hugsið uffl hinar viðkvæmu
konur í þessu umihverfi! Hug-
leiðið þáð — því landsstjórinri
hatar Don Carlos! Finnst ykk
ur ekki að eitthvað eigi að
gera? Ef ykkur finnst það
ekki — geri ég eitthvað Sjálf-
ur!“
„B-jörgum þeim!“ kallaði
cafoaliero og hinir tóku undir.
Hér var tækifæri, sem gaf æv-
intýri í aðra hönd og góðverk
á hina.
„Við verðum að fara hljóð-
lega inn i virkið,“ sagði senor
Zorro. „Það er ekki tunglsljós
og enginn sér okkur ef við
förum vaiiega. Við komum að
fangelsinu frá suðri. Hver
maður hefur ákveðið verk að
vinna.
Sumir umkringja húsið til
að láta vita ef einhver nálg-
ast. Aðrir hrekja hermennina
burt ef þeir koma. Aðrir koma
inn með mér og bjarga- föng-
unum.“
„Þetta er ágæt ráðstöfun,“
sagði einn.'
„Þetta er aðeins hluti af
ráðagerðinni. Það er ekkert
líklegra en Don Carlos, sem
er stoltur maður, neiti að láta
frelsa sig, ef hann fær tæki-
færi til að hugsa málið. Við
getum ekki leyft slíkt. Sumir
okkar taka hann og bera hann
37
eftir
Johnsfon McCulIey
út. Donna- Catalina verður
borin út og ég skal sjá um
senorituna. Nú —■ þá eru þau
frjáls. Og hvað svo?“
Hann heyrði muldur, en
ekkért ákveðið svar, svo hann
hélt áfram með ráðagerð sína.
„Við ríðum allir hingað á
veginum,“ sagði hann. „Hér
skiljum við. Þeir, sem hafa
Donnu Catalinu, fara með
hana til búgarðs Bon Aiej-
andro Vega, þar sem hægt er
að fe]ia hana ef þörf krefur og
þar sem hermennirnir munu
ekki þora að handtaka hana.
„Þeir, sem hafa Don Carlos,
fara veginn til Pala og um það
bil tíu mílur frá virkinu munu
þeir hitta tvo innfædda menn,
sem gefa þeim merki refsins.
Indáánarnir taka Don Carlos
og sjá um hann.
„Þegar þessu er lokið skulu
caballeroarnir ríða hver heim
til sín, þeir geta sagt hvað
sem þá lystir en verða að fara
varlega. Þá mun ég hafa far-
ið með senorituna á öruggan
stað. Gamli bróður Felepi
mun sjá um hana, það er
maður, sem hægt er að
treysta og' hann mun fela
hana. Síðan verðum við að
bíða og sjá hvað landstjórinn
gerir“.‘
„Hvað getur hann gert?“
spurði einn caballeroanna.
„Ekkert nema látið leyta
þeirra".
„Við verðum að bíða og sjá
hvað setur“, sagði Senor
Zorro. „Eruð þið viðbúnir?“
Þeir fullvissuðu hann um
að svo væri og hann sagði
hverjum fyrir sig hvað gera
skvldi og svo fóru þeir úr
litla dalnum og riðu hægt og
varlega að litlu borginni og
nálguðust úr suðri.
Þeir héyrðu köll og söng
hermannanna á kránni, sáu
ljósin í virkinu og nálguðust
fangelsið hægt, tveir og tveir.
Innan skamms var húsið
umkringt þögulum, ákveðn-
um mönnum og þá stigu Sen-
or Zorro og fjórir aðrir af
baki og gengu að dyrunum.
31.
SENOR Zorro barði á dyr
með sverðshjöltunum. Þeir
heyrðu mann draga andann
snöggt á loft fyrir innan og
eftir dálitla stund sást ljós
gegnum rifurnar á hurðinni
og hlerinn var opnaður og í
Ijós kom syfjulegt andlit varð
arins.
„Hvað viljið þið?“ spurði
harin.
Senor Zorro sétti byssu-
hlaupið inn um hlerann og
beint f andlitið á manninum,
og á þann hát't, að ekki var
hægt að loka hleranum.
„Opnaðu, ef þú vilt lífi
halda! Opnaðu og gefðu ekki
hljóð frá þér!“ skipaði Sénor
Zorro.
„Hvað — hvað er betta?“
„Senor 'Zorro heiti ég“.
„í nafni dýrðlinganna“.
„Opnaðu fífl eða ég skýt!"
„Ég — ég skal oniR, Skjót-
ið ekki kæri Senor Zorro! Ég
er aðeins vesæll vörður og
ekki hermaður! Ég bið yður,
skjótið ekki!“
„Opnið dyrnar!“
,,Um leið og ég finn lykil-
inn, kæri Senor Zorro!“
Þeir heyrðu hringla í lykl-
unum og loks var einum
stungið í skrána og þungar
dyrnar opnaðar.
Senor Zorro og félagar hans
fjórri ruddust inn og skelltu
dyrunum á eftir sér og settu
slagbrandinn aftur fyrir.
Vörðurinn fann bvssuhlaup
við gagnaugun á sér og ef
einn þeirra hefði ekki haldið
í hárið á honum hefði hann
kropið fyrir þessum fimm óg-
urlegu grímumönnum.
„Hvar sefur fangavörður-
inn?“ heimtaði Senor Zorro.
„í þessu herber«i. senor“.
„Og hvar er Don Carlos
Pulido og konurnar?“
,,í fangaherberginu. senor“.
Senor Zorro bent.i til hinna,
gekk yfir herbergið og onnaði
dyrnar að herbergi fanga-
varðarins. Maðurinn var setzt
ur upp því hann hafði heyrt
hávaðann frammi og hann
deplaði óttasleginn augunum
þegar hann sá stigamanninn í
kertaljóginu.
„Hreyfið yður ekki, senor“,
varaði Zorro hann við. ,,Ef þér
skrækið, deyjið þér. Ég er
Senor Zorro“.
„Dýrðlingarnir verndi mig
__U
„Hvar eru lyklarnir að
fangaklefanum?“
„Á — á borðinu, senor".
Senor Zorro tók þá upp,
snérist á hæl og þaut að fanga
verðinum.
„Leggist niður!“ skipaði
hann. „Á grúfu, þorpari!"
Hann reif teppi í ræmur og
batt fangavörðinn á höndum
og fótum og keflaði hann.
„Til að umflýja dauðann“,
sagði hann þá, „megið þér
ekki hreyfa yður og ekkx
reyna að gefa hljóð frá yður
fyrr en góðri stund eftir að
við erum farnir. Þér getið
sjálfur ákveðið tímann“.
Svo fór hann aftur inn á
aðalskrifstofuna, beriti hin-
um að koma og gekk niður
fúlan ganginn.
,Hvaða dyr?“ sagði hann
við vörðinn.
„Aðrar, senor".
Þeir flýttu sér þangað og
Senor Zorro opnaði og neýddi
vörðinn til að halda kerti á
lofti.
Meðaumkvunarstuna leið
af vörum stigamannsins.
Hann sá hinn aldna dori
standa við glugsrann; sá kori-
urnar samanhnipraðar á
bekknum, sá hvílíka félaga
þau höfðu á foessum stað.
„Guð fyrirgefi landsstjór-
anura!“ kallaði hann.
Senorita Lolita leit upp og
gaf frá sér gleðióp. Don Car-
los snérist á hæl.
• „Senor Zorro!" andvarpaði
hann.
„Sá hinn sami, Ðon Carlos.
Ég er kominn ásamt vinum
minum til að frelsa ykkur“.
„Ég get ekki levft það, sen-
or. Ég flý ekki örlög mín. Og
það væri ekki eott fyrir mig
að láta yður frelsa mig, ég er
ásakaður um að hýsa yður.
Hvernig haldið þér að það
líti út, ef þér bjargið mér?“
Ungar sfúlknr
'"1
Framhald af 1. síðu.
Síðar kom í ljós við rannsókn!
á málinu, að þessi stúlka hafði
einnig verið í gleðskap hinna
bandarísku hermanna í Knox-
búðum og hafði stúlkan neytfc
þar eiturlyfja. Ekki er ólíklegt
að fleiri hafi í gleðskap þessum
orðið sér úti um eiturlýf.
Báðar stúlkurnar erú korn-
ungar og mun mál þeirra lík-
lega heyra undir barnavernd-
arnefnd.
Foreldrar ættu að hafa
strangt eftirlit með dætrum
sínum á aldrinum frá fermingu
til 16 og 17 ára, því nokkur
brögð munu vera að því, að
stúlkur á þeim aldri lendi í
höndum eiturlyfjamangara.
IIIIIIIIIIIIllllllllllllíllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllítllflllfIllflllIIIIIIIIÍIIllIIIIItlIllllÍIIÍIIIIIlllllllllIVi
6IARNAINII
„Dísa hefur verið í skammakrónum.
Það má svo sem sjá minna".
Alþýðublaiðið — 12. maí 1959