Alþýðublaðið - 06.09.1959, Qupperneq 11

mvfiimniiiiiHiimiiiiimimmmiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiii
14« dagur
aniiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiuiiHiiiiiiimiiuiHiio
Linda að hún var náföl.
Kinnaliturinn var eins og
rauður flekkur á andliti
hennar.
Linda starSi á hana. Hún
kunni ekki viel við Fay, en
hún vorkenndi henni. „Hvað
er að?“ spurði hún. „Yarstu
hjá Davíð?“
Fay kinkaði kolli. „Já“.
Linda neyndi að vera ró-
leg. „Fórstu nn? Var hann
þar?“
Fay hristi höfuðið. „Nei
hún var þar“.
„Hvaða hún?“
„Frankie, Frankie Dixie —
hún var þar, hún lá á dívan-
\ inum. „Fay andvarpaði.
^Dauiðy Hún var dauð. Ég
held rún hafi tekið inn eit-
ur. Ég vieit það ekki. en hún
var svoleiðis".
Lin'jy veinaði og datt niður
á stólinn. „Frankie dáin. Það
1 er ekki rétt, Faé, það er ekki
rétt að Frankie sé dáin“.
„Steindauð. Það er hræði-
legt“, sagði Fay hás. „Ég —
' ég skirækti. En ég beið samt
til að vita hvort Davíð kæmi
ekki, en hann kom lekki og
ég gat ekki verið þar lengur.
' Ég sagði dyraverðinujm að ég
gæti efcki beðið iengur. en
ég kæmi aftur um morgun-
inn. Hann leit á mig, en
’ sagði ekkert. Ég lex hrædd
1 Linda‘. Hún grét ákaft. „Ég
1 er svo hrædd. Heldurðu að
Davíð hafi myrt hana?“
„Auðvitað ekki“. heyrði
Linda að hún sagði. Svo end
urtók hún. „Vitanlega ekki
Fay“.
„En hvernig komst hún
inn?“ hvíslaði Fay.
Linda hristi röfuðið. „Það
veit ég ekki. Ég veit að Davíð
gæti aldrei drepið neinn,
ekki með köldu blóði. Það
’ ættir þú að vita“, hætti hún
ásakandi við. Hvernig gat
hún treyst Davíð í blindni,
þegar Fay, sem þekkti hann
vel gerði það ekki?
„Þú þekkir Davíð ekki“,
sagði Fay og grúfði andlitið
í höndum sér. „Þegar hann er
í vondu skapi getur hann gert
hvað sem >f “.
Linda missti þolinmæðina.
,,Ég trúi á Davíð þó þú geri-r
það ekki“, ságð ihún. „Hvers
vegna beiðstu e-kki eftir hon-
um fyrst þú vildir vita sann
leikann um það sem sbeð
hafði?“
aði Fay. „Lögreglan hefði
kannske komið. Þeir koma á-
reiðanlega á morgun“. Hún
tók hendurnar £rá andlitinu
og spurði væiandi: „En hvar
er Davíð?“
„Ég veit ekki meira um það
len þú •—• kannsi f ekki einu
sinni svo mikið', svaraði
Lánda, „en mér finnst að þú
ættir að fara inn til þín og
beðja um koníaksglas. Þú
þarft þess með. Og ég þyrfti
helzt að sofna. „Aiit í einu
fcomu tárin firam í augun á
ihenni. „V-eslings Frankie“,
hvíslaði rúri. Hún hafði kunn
að vel við dökkhærðu, fall-
egu ungu stúlkuna. Hvað
hafði 'eiginlega skeð? Hvers
vegna var hún í íbúðinni,
sem Davíð hafði að láni?
Hvernig komst hún inn ef
Davíð ekki opnaði fyrir
henni? Eh hún trúði því ekki
að Davíú hefði drepið hana.
Aftur á móti var hún viss
um að þstta væri í einhverju
sambandi við yfirlið Frankie
á dansgólfinu. Hún hafði ver-
ið svo eðlileg og sungið jafn
vel og venjulega meðan hún
gekk milli borðanna og svo
haf ði allt í einu liðið yfir hana,
þegar hún kom að borðinu sem
Linda og Hans Séll sátu við.
Linda mundi vel eftir hræðsl-
unni í svip hennar.
En hvernig gat það verið
henni eða Hans að kenna?
Hann hafði verið jafn hissa
og hún. Vesalings Frankie,
hugsaði hún og tárin runnu
niður kinnar hennar.
„Fg hef heyrt, að lögreglan
hér sé svo andstyggileg við út-
lendinga. Guð minn góður,
hvað á ég að geraj“ Fay skalf
af ekka.
„Ég skal fylgja þér inn til
þín,“ sagði Linda þreytulega.
„Við getum ekkert gert sem
stendur.“
„En á ég ekki að hringja til
lögreglunnar?“ spurði Fay.
„Því ertu ekki búin að því?“
„Fg bjóst ekki við að Davíð
vildi það,“ hvíslaði Fay.
Linda dró hana næstum
með sér til herbergis hennar
og hjálpaði henni að hátta sig.
Það var undarlegt að einmitt
hún skyldi hjálpa Fay, sem
hún þekkti ekkert og kunni
svo illa við. En hún hringdi
og bað um koníakk og nætur-
vörðurinn kom ófúslega með
það.
„Ég fæ mér pillu, þá sef ég,“
sagði Fay.
Linda, sem var á móti svefn
meðulum, sagði strax: „Er það
ekki heimskulegt, Fay?“
„Alls ekki, ég tek oft inn
svefnpillur — eina, tvær,
þrjár, allt eftir því, hvað erf-
itt ég á með að sofna. Það er
í lagi.“ Linda sat hjá henni,
þangað til hún svaf prðið vært,
svo fór hún inn til sín. Það
var farið að daga. Hún batt
klút um augu sín og reyndi
að slappa af, en hún var allt-
of æst til þess. Fg verð að sofa,
hugsaði hún örvingluð. Og
hún lá og reyndi að sofa, þeg-
ar barið var að dyrum hjá
henni. Ungur þjónn kom inn.
„Þér hringduð eftir kaffi,
Fráulein?“
„Nei, það gerði ég ekki,“
mótmælti Linda.
„Mér finnst það leitt, það
eru mistök. En kannski ýður
langi í kaffisopa?“ Hann var
undarlega ágengur.
„Ég bað ekki um það, en
þér getið lagt það frá yður,“
sagði Linda reið.
Það var diskur við hliðina
á kaffibollanum. Hann benti
á hann og sagði með þýðing-
armiklu augnaráði: „Hér er
ristað brauð, ungfrú. Enskt
brauð!“ Svo skellti hann hæl-
unum saman og fór út.
Linda hellti kaffi í bolla og
drakk það. Hún bragðaði á
brauðinu, en var of þreytt til
að taka efíir miða, sem lá und
ir kaffikönnunni. Það var
fyrst, þegar hún hellti sér í
seinni bollann, sem hún sá
hann. Á miðann var letrað
með sömu prentstöfunum og
hinum tveim:
„FAÐIR YÐAR HEFÍJR
VERIÐ TEKINN FASTUR Á
NÝ OG ER í HÖLL SKAMMT
HÉÐAN FRÁ. ÞAÐ KEMUR
MAÐUR EFTIR KLUKKU-
STUND AÐ SÆKJA YÐUR
OG FARA með yður þang
AÐ EINKENNISORÐIÐ ER:
RÓSIR. EF ÞÉR SEGIÐ EIN-
HVERJUM ÞETTA DEYR
FAÐIR YÐAR! HANN ÞARF
Á YÐUR AÐ HALDA. — —
TREYSTIÐ MÉR.“
Það var engin undirskrift
frekar en venjulega.
10.
Hún starði á miðann og las
hann aftur og aftur. Það urðu
henni bitur vonbrigði, að fað-
ir hennar hafði verið tekinn
aftur til fanga. Hvað hafði
komið fyrir? Hafði einhver
svikið hann eða hafði hann
eða einhver, sem reyndi að
hjálpa honum, verið óhepp-
inn? En hvað sem það var þá
þýddi ekki að gráta það nú.
Það eina, sem máli skipti var,
hvort hún'átti að treystaþeim,
sem hafði skrifað þetta. En
hvað gat hún annað gert? Þar
stóð að faðir hennar þarfnað-
ist. hennar: kannski var hann
mikið veikur. Hann hafði jú
komið hingað heilsu sinnar
vegna. Það hafði átt að skera
hann upp í Vestur-Berlín. Hún
gat ekki bara setið á hótelinu
án þess að vita, hvernig hon-
um leið eða hvort hún ætti
nokkurn tímann eftir að sjá
hann lifandi. Þótt hún hætti
sínu eigin frelsi varð hún að
reyna að komast til föður síns.
Hún klæddi sig, málaði og
pakkaði niður í tösku. Meiri-
hluta farangursins skildi hún
eftir, kannski yrði hún kom-
in í kvöld eða á morgun.
En hvað um leikflokkinn?
Héldu þau áfram eins og ekk-
ert hefði í skorizt, þó að
Frankie væri dáin? Myndi
lögreglan ekki stoppa þau?
Lögreglan! Hún stóð grafkyrr.
Hvað skeði þegar lögreglan
færi að yfirheyra hana? Ef
þeir heimtuðu að hún yrði eft
ir í Austur-Berlín, hvað kæmi
þá fyrir föður hennar? Nei,
því fyrr sem hún færi því
betra.
Það var barið að dyrum.
Hún leit á armbandsúr sitt.
Maðurinn, sem átti að sækja
hana kom of snemma, en það
gerði ekkert til. Hún gekk
fram og opnaði dyrnar og þær
skelltust á hana, svo að hún
slengdist að veggnum. Ein-
hver læddist inn og lokaði dyr
unum.
„Davíð!“ stundi hún og
starði ringluð a hann.
„ÆpJ:u ekki hátt,“ sagði
hann. „Lækkaðu röddina og
vertu ekki svona hrædd, Því
skyldir þú vera hrædd við
mig?“
Hún sá, að hann læsti dyr-
unum, svo gretti hann sig og
hún skildi, að hann var að
reyna að brosa.
„Fyrirgefðu, hvernig ég
kom, en ég er æstur á taug-
um sem stendur. Má ég setj-
ast og kveikja mér í sígar-
ettu?“
„Hvernig komstu hingað?11
Hún var forvitin.
Hann leit á hana. „Þú ert
eitthvað svo skrítin. Við hvað
áttu eiginlega? Hvað hef ég nú
gert?“
„Ertu reið af því að ég kem
svona snemma? En mér lá
svona mikið á af því að ég
vildi ekki vekja hneyksli við
að sjást hér á ganginum svona
snemma.“ Hann tók upp
krumpaðan sígarettupakka og
kveikti sér í sígarettu. Hann
andaði djúpt og með velþókn-
un að sér. „Það er ekkert sem
róar rnann eins vel og sígar-
etta.“
„Því ertu órólegur, Davíð?“
Hún var hin rólegasta.
Hann svaraði ekki, en and-
aði djúpt að sér á ný! Svo
sagði hann. „O, það er svo
margt. Ég er svo margt að
gera, sem hefur ekki gengið
eins vel og ég hafði vonazt til.
Fólk, sem ég treysti, brást
mér, þetta hefur alls ekki ver-
ið skemmtileg nótt. Þess vegna
komst ég ekki á sýninguna.
Gekk ekki allt vel?“
„Það gekk ekkert vel,“ sagði
hún, svo bætti hún við og
hækkaði röddina: „Hefurðu
heyrt þetta með Frankie?“
Hann, var undrandi á svip.
„Nei, hvað er með hann?“
Hún bældi niður hláturinn.
„Nú hún er bara dauð, það er
allt og sumt.“
„Dáin?“ Hann hallaði sér
fram og starði a hana eins og
hann tryði henni ekki. Hún
sá, að andlit hans var fölt und-
ir sólbrunanum. „Dauð! Fran-
kie dáin!“ Og svo hækkaði
hann röddina. „Þú ert að ljúga
Linda!“
„Heldur þú að ég ljúgi svona
upp?“ spurði hún og leit á
hann.
„Nei,“ muldraði hann.
„Nei.“ Sígarettan hans féll í
gólfið og hann steig á hana.
Hún sá að hendur hans
skulfu og hann átti í harðri
baráttu með að vinna aftur
stjórn á sér. Það var engin
uppgerð — það gat ekki verið
uppgerð. Áfallið og hræðslan,
já, sorgin voru ekki leikin.
Engin maður var svo góður
leikari! Hún dró andann létt-
ara, já, léttir hennar var svo
mikill, að hana langaði til að
faðma hann að- sér. Hún var
hrædd við, að henni skyldi
detta slíkt í hug og hún reyndi
að herða sig upp.
„En hvað skeði? Hvernig dó
hún? Var það hjartaslag eða
hvað?“'
Hún leit á hann. „Veiztu
ekki hvernig hún dó?“
„Auðvitað veit ég það ekki.“
Hann var reiðilegur.
„Hvernig ætti ég að vita
það. Ekki var ég hér í gær-
kvöldi.“
„En hún dó ekki á hótel-
inu,“ sagði Linda og reyndi
að vera róleg. „Það leið yfir
hana meðan hún gekk á milli
borðanna og söng, beint fyrir
framan borðið, sem ég sat við.
„Hvers vegna hélztu það?“
spurði hann strax.
„Ég veit það ekki — mér
bara fannst það. Mér skjátlað-
ist víst. Hún sagSi hinum, að
það hefði liðið yfir sig vegna
þess, að það var svo heitt í
salnum og hún svo þreytt.“
„Hún náði sér sem sagt eft-
ir yfirliðið?“
Hún kinkaði kolli. „Já,
flugvéSarBi&rs
Flugfélag íslands h.f.:
Millilandaflug: Hrímfaxi
er væntanlegur til Rvk kl.
16.50 í dag frá Hamborg, —
Kaupm.h. og Oslo. Flugvél-
ir, fer til London og Madrid
kl. 10.00 í fyramálið. Gullfaxi
fer til Glasgow og Km.h.
kl. 08.00 í dag. Væntanleg
aftur til Rvk kl. 22.40 í kvöld.
Flugvélin fer til Oslo, Kaup-
mannahafnar og Hamborgar
kl. 08.30 í fyrramálið. — Inn-
anlandsflug: í dag er áætlað
að fljúga til .yíureyrar (2
ferðir), Egilsstaða, Kópaskers
Siglufjarðar, Vestm.eyja og
Þórshafnar. — Á morgun er
áætlað að fljúga til Akur-
eyrar (2 ferðir), Bíldudals, —
Fagurhólsmýrar, Hornafjarð
ar, ísafjarðar, Patreksfjarðar
og Vestm.eyja.
Loftleiðir h.f.:
Hekla er væntanleg frá
Amsterdam og Luxemburg
kl. 19 í dag. Fer til New York
kl. 20.30. Edda er væntanleg
frá New York kl. 10.15 í fyrra
málið, Fer til Glasgow og
'London kl. 11.45.
gklpiiis
Skipadeild S.Í.S.:
Hvasafell fór frá Akranesi
í gær áleiðis til Akureyrar.
Árnarfell er í Leningrad. Fer
þaðan væntanlega í dag á-
leðiis til Riga, Ventspils Ro-
stock og Kaupm.h. Jökulfell
er væntanlegt til Rvk í dag.
Dísarfell fór í gær frá Stykk-
ishólmi, áleiðis til Esbjerg,
Arhus, Kalmar, Norköping
og Stokkhólms. Litlafell fór
frá Akureyri í ægr áleiöis til
Rvk. Helgafell er í Borgar-
nesi. Hamrafell fór frá Rvk
25. ágúst áleiðis til Batum.
„Ég þorði það ekki“ hvísl-
fi t á 11 i III8 £Pbaðfötin?“Ú hefUr gleymt að fara
Alþýðublaðið — 6. sept. 1959