Skírnir - 01.01.1827, Side 1

F r é t t i r 1 8 2 7,
Vorid 1826 var þurrt og kaldt vídaft hvar í
Nordurálfu* einkum hennar nyrdra hluta — (ad
íslandi undanteknu, hvar þad var kaldt og
vott enn fumarid þo enn vatu-faniara) — fvo
grasleyfi og grddrarbreftur þegár ordfökuduft
þaraf, enn verfnudu þd mjog urti fjálft hdfum-
arid áf hálfgagnstvdú védrattu - fari. þdtt
þurkarnir hélduz vid hdfuz þá dgnahitar, er
vídaft brendu þann grddur (einkum af grasteg-
undum), fem ej adr hafdi kalid. pannig gjörd-
íz ad kalla almenn óáran i mörgum löndum,
er lengi höfdu gnægta notid. Jafnvel í Dan-
mörlcu, er núma teljaz medalbeftu kornlandá,
vard vídamisvöxtur, einkum á Jdtlandi, hvar
fum héröd ej urdu byrg af fjálfsdádurn at
Vetrar forda. Fyrir óhappt þesfu urdu þurr-
lendin helft, þdtt fumar bygdir yrdu fvó
heppnar, ad verda, ödrurti framar, fyrir
íkrugguíkúrum er þar yfirgengu, og þannig
frjófgudu jördina—(þdtt lopteldar og haglvidri
nnnars gjördu fumftadar íkada). í ftöku
fveitum og á fumum herragördum vard þannig
gottkornár, þótt þad yfirhöfud yrdi í lakara
lagi. Samt var mikid korn hédan flutt til ann-
(1)