Skírnir - 01.01.1828, Blaðsíða 43

43
ans ósk og slnu bczta viti, og ekki var ætlazt til
annars, en aÖ felagiö hefði einlivörja aluienna rcglu,
sem þ.aÖ gæti fyigt, þegar ckki væri öðruvisi áskil-.
iÖ, í því ati’iði uin hvört menn megi helzl ágreiua,
Annars sjáið þcr sjálfir, góðir menu! að það getr.
ahlrei staðizt, að hafa aðra reglu í frettablöðuin
heldr en í öðrum hókum, og það heíir eingin þjóð
í öllum heimi. Sií stafasetuíng, sem er raung í
einni bók, er allstaðar raung, en sú sem rett er í
einni er rett í öllum, á meðan túngumálið er hið
sama. Se nu rött að hafa lúo í sögubókum, sem
þer hafið sjálíir skrifliga játað nærri allir saman,
svo verðr spursmálið einúngis þetta : Er það enu
sama túngumál og sama hljóð í þessuin voruin frelt-
um og öðru, því er nú er talað eða ritað, eliigar
er nú farið að Icggia það mál fyrir óðal, eðr að,
minsta kosti að slcppa því hljóði úr málinu? Nii
vita allir, að lieldr er farið að hafa þetta bljóð
mun optar enn fyrrum; væri þá ekki vitleysa nú
að kasta í burtu bókstafnum? Allir hinir svo köll-
uðu hljóðlausu bókstaíir (mútœ) i íslenzku, standa
i ágætu skipulagi sín á milli, tveir og tveir, eu
alls eru þeir tólf: 4 inyndast með vöruuum, 4með
túngunni, en 4 með góminum, þannig:
p J t f> k li
b v d ð g j
þetta skipulag fninst Iivörgi eins fullkomið , nema
fyrir haudan Indusá. Hvað er þá verdt að trufla
þessa röð, með því að taka úr einn bókstaíinn?
Hvi skyldu íslcnzkir ekki kannast við, lieldr eins
og skanrmast sín, að láta sjá, að þeirra túngu-