Skírnir - 01.01.1869, Qupperneq 5

INNGANGUB.
3
er eigi skipti neina út í frá. Hjer er J>a8, aS vib kaunin kemur,
og a8 Frakkar verSa hörundsárir og þykjast verSa a8 minna á
Pragarsamninginn, J>ar sem keisari þeirra átti eigi lítinn J>átt í
málalyktum. Af slíku má skilja, a8 hvorirtveggju eigi skammt til
jiykkju og styggSar, þar sem hvorir um sig þykjast verSa a8
vera vi8 öllu búnir af hinna hálfu, kalla hjá sjálfum sjer hinn
mikla herbúnaS gerSan til varúSar og varna, hjá hinum til ásóknar
og yfirgangs undir eins og færi gefur. Flest þa8, er svo stefnir,
sem nú er á vikiS, finna menn í ummælum blaSamanna og þing-
manna, en höfíiugjar hvorratveggju láta jafnan sem sáttsamlegast,
bera aptur spár manna um aSfarir ófriSar — og mæla jafnvel
Jmkklátlega hvor til annars fyrir hreinskilni og friSsamlega til-
stuSlan. Menn taka J>ó ekki svo mikiÖ mark á orSum höf8ingja,
sem ætla mætti, J>ví J>eir vita, a8 J>eir veröa a8 haga orSunum
sem varúSarsamlegast, og kveSa aldri neitt upp um ófriS e8a mis-
sætti fyrr en allar vonir um samkomulag eru þrotnar. J>a8 kemur
og stundum upp úr kafinu, aS getur manna hafa fariS sönnu nær.
í sumar var mikiS um dylgjur og gersakir í hlöSum Frakka og
Prússa, en or8 keisarans og ummæli Moniteurs (keisarablaösins)
voru einber sumarhlíBa friSarins. Vilbjálmur Prússakonungur mælti
og sem friSsamlegast, er hann setti þing e8a lauk þeim. J>a3
var fyrst vi8 or8 þeirra Stanleys og Disraelis (í haust), ráSherra
Bretadrottningar, a8 menn rak úr öllum skugga um, hvernig
málin stó8u af sjer me8 Prússum og Frökkum. þeir töluSu hreint
og beint um misklí8ir og missætti me8 hvorumtveggju, en sög8u
þó góSar vonir, a8 aptur mundi ganga saman — einkanlega fyrir
góSfúslega me8algöngu stjórnarinnar á Englandi. Meira fengu
menn síSar a8 vita af orSum Bismarcks, er hann sag8i (á ríkis-
þinginu), a8 einmitt í sumar hef8i legi8 nær friSrofi og styrjöld
en nökkurn mundi gruna, og þa3 hefSi veri8 fyrir óvæntan at-
burS1, a8 álfu vora hef8i bori8 undan áföllunum. — Betur a8
') Flestir segja, að Bismarck hafi hjer ált við byltinguna á Spáni (er
þegar skal getið). það er að skilja : Frakkar voru komnir á freinsta
hlunn að taka til vopna, en »atburðurinn« kom keisaranum heldur á
óvart (?), ruglaði hann í reikningum, sem menn segja, og við það
gengu slórræðin aptur.