Skírnir - 01.01.1869, Qupperneq 41

l'rakkland.
FRJETTIR.
41
kom til valdanna, bæSi utanlands og innan, og frá slíku hefir
Skírnir optast átt aS segja. Svo er enn, og má strax geta eins,
a5 illviljaflokkarnir hafa einskis freistaS áriS sem leib, til aS stytta
honum aldur eSur reka liann og niSja hans frá völdunum.
Menn kalla Napóleon keisara „manninn J)ögla“, og á þaS aS
merkja meSfram, aS hann bæSi leggist djúpt um flest ráS og hafi
jafnan eitthvaS á prjónunum, er enginn fær aS vita neitt um, fyrr
en komiS er aS affellingunni. {>ví verSur heldur ekki neitaS, aS hann
stundum hefir komiS nokkuS flatt upp á menn, hvort heldur hann
tók til innlendra eSa útlendra mála. YegstöS Frakklands í NorSur-
álfunni mundi fátt hlýSa heldur en þaS, aS hlutast til og skipa
um viSskipti og rjettarfar þjóSa og ríkja. Keisarinn hefir optar
en einusinni fariS því á flot, aS kveSja til ríkjafundar í Parísar-
borg, ’aS þar yrSi greiSt úr öllum flækjumálum. „Ríkjafund en
stríS ella! aSra en þá tvo kosti áNorSurálfan ekki fyrir höndum'*.
Svo mælti keisarinn 1863, en fáir tóku vel undir boSin, og síSan hefir
þeim ófriSarhríSum lostiS á, er öllúm eru kunnugar. En er þeirri
stjrrjöld þá lokiS nú, er keisarinn ætlaSi til þurfa, eSa eru allar
flækjur svo greiddar, allir hnútar leystir, aS engum kynni koma
til hugar aS bregSa á þá sverSinu? BíSur keisarinn friSarþings,
þar sem hann ætlar sjer forsætiS og lætur þeim málum ráSiS til
jafnaSar, er enn greinir á um, eSa bíSur hann vopnaþings, þar sem
Chassepotbyssurnar eiga aS mæla lögskilum álíka og tundurnála-
byssur Prússa bjá Sadova? AS svörum upp á þessar spurningar
er jafnan leitaS í orSum og ummælum Napóleons þriSja, en aS
svo komnu eru engin fengin til hlítar. Mönnum leikur enn sami
grunur á um ætlan bans og fyrirhugun. Engum verSur tíSara
talaS um friSinn en honum, og engu lýsir hann yfir meS glaSara
bragSi en því, aS allir höfSingjar álfu vorrar sje sáttir og sammála
og aS hvergi skyggi fyrir friSarljósiS. þetta hefir hann (sem fleiri
höfSingjar) optlega endurtekiS áriS sem leiS. því er ávalltfegin-
samlega tekiS í svipinn, en eptirá þykir mönnum annaShvort
talaS á huldu, eSa menn vega mót yfirlýsingum keisarans orS
sumra ráSherranna, er þykja fara i aSra stefnu, og menn ætla þó
svo stíluS, sem hann vill og honum þykir hlýSa. Menn verSa
því jafnan næstum tortryggnari en áSur. J>aS á hjer viS, er