Skírnir - 01.01.1869, Qupperneq 107

Þýzkaland*
FRJETTIK.
107
höndum. Vib þetta var einkum komib á tollþinginu í fyrra vor1.
Einn þingmanna fra Hessen Darmstadt bab menn gæta hófs og
gerast eigi svo umfangsmiklir, „ab skriSa ófribarins yrbi laus ab
nýju viS hristinginn, en til þess þyrfti nú eigi mikib, aS farsæld-
argróSi friSarins yrSi aptur undir flóSi styrjaldarinnar“. Bismarck
haS þenna mann leiSa sjer hitt heldur í hug, „aS þýzkum hjörtum
mundi aldri finnast mikiS til æSruorSanna“. NiSurstaSan er þá
þessi í stuttu máli: Prússar segja og eru sannfærSir um, aS
nánara samband fyrir allt þýzkaland verSi aS komast á, þeir
segjast engan vilja í þaS knýja, en engum út í frá skal haldast
þaS uppi aS gera hjer nokkurn tálma. Um þetta mál má sumum
nábúunum eigi of vel trúa, og því ætla þeir ráSlegast aS eiga
nokkuS undir vopnum sínum og vera sem bezt viS öllu búnir. I
hverju sambandi herbúnaSur NorSursambandsins og hinar miklu
hervarnir á sjó og landi standa viS einingarmál þýzkalands, má
*) Konungur hafði í ræðu sinni sagt, að þingij ætti rót sína að rekja til
þjóðernishugsunarinnar, ab þjóðframfarir á J)ýzkalandi væru svo mjög
undir almennum friði komnar, og að það væri friðnum til varðveizlu,
að öll þýzk riki hefðu gert samband sín á milli þ>jóðernismenn
bjuggu nú til andsvaraávarp til konungs, þar sem þeir lýstu trausti
sinu, að þjóðernissamdrátturinn mundi koma öllum þýzkum ríkjum i
ein sambandslög. Hin þýzka þjóð, sögðu þeir, vildi eigi sitia yfir hlut
annara, en hún krefðist hins sama af þeim , og þeir mundu Onna allt
fólkið fyrir í forvlgi fyrir sæmdum sínum og rjettindum, ef þvi yrði meinað
að binda svo lag sitt sem þörf stæði til. Avarpið komst eigi fram á
þinginu, því það þótti fara heldur geyst og taka langt um það fram,
er þessu þingi bar um að mæla. Sumir segja, að Bismarck mundi
eigi hafa þótt svo mjög fyrir, þó ávarpið hefði komizt fram. En hann
lagði hjer fátt til, því þeir menn flestir, er annars fylgja máli hans,
voru því mótfallnir. Harðastir í mótstöðunni voru Suðurrikjamenn,
eða allur þorri þeirra. Síðar Ijet hann þessa menn vita, að Norður-
sambandið mundi aldri beiðast þess af Suðuri ikjunum, að ganga I sam-
lagaskipun, en það ætlaði sjer að bíða, unz Suðurþjóðverjar væru búnir
að hugsa sig um og beiddust sjálGr igöngu í sambandið. þau orð, er
hann mælti einkanlega til þingmannsins frá Hessen Darmstadt, voru
niðurlag þeirrar ræðu, en þá höfðu ýmsir haft orð á, að tollþingið tæki
til þeirra mála, er það ætti engan rjett á, og eptir því mundi skjótt
tekið i öðrum löndum.