Skírnir - 01.01.1911, Qupperneq 53

Helgi. 53
»Eg kann ekkert að glíma.«
»0-sei, sei! Þú kant víst að glíma.« Og drengirnir
tóku liann, hver eftir annan, og fleygðu honum niður.
Aldrei hafði Helgi fundið jafnsárt til þess, að hann
var fátæklegar klæddur en öll önnur börn, og aldrei hafði
honum gramist eins og þá, hvað hann var máttlaus.
Hann fór frá börnunum, settist undir kirkjugarðs-
vegginn og sat þar hálfgrátandi, þangað til presturinn
kom til hans.
»Af hverju ertu að gráta, Helgi minn?« sagði hann,
og beygði sig niður og klappaði á koll Helga.
»Ekki af neinu.«
»Voru börnin að striða þér?«
»Nei.«
»Jú, eg sá það út um gluggann. Eg skal sjá um að
þau geri það ekki oftar. Það er auðséð að þú átt engan
að. Svona, hættu að gráta, Helgi minn.«
Prestur strauk hendi um vanga Helga, og fór síðan
frá honum og til fermingarbarnanna. Þau voru að leika
sér og eltu hvort annað með ópi og sköllum.
»Heyrið þið krakka,r!« kallaði prestur, »þið haflð ver-
ið að stríða honum Helga litla frá Gili. Þið látið hann
ganga grátandi undan ykkur. Finst ykkur ekki minkun
að því?«
Börnin hættu að leika sér og svöruðu engu.
»Ef þið stríðið Helga litla oftar, svo eg sjái, þá kem
eg til ykkar.«
Prestur gekk burt og inn í bæinn.
Eftir þetta stríddu börnin Helga ekki, nema ef þau
voru viss um, að presturinn væri hvergi nærri. En þá
dundu háðglósurnar yfir hann.
»Þú sagðir prestinum eftir okkur. greyið. Þetta gaztu.
Þig vantar ekki munninn, þó þú sért bæði ljótur og vit-
laus. Þú hefðir átt að biðja prestinn að gefa þér föt i
sögulaun, og ganga ekki svona bættur og riflnn, eins og
þú gerir.«
Helgi tók glósunum með þögn.