Skírnir - 01.01.1911, Blaðsíða 54

54
Helgi.
Hann reyndi að komast hjá að vera með börnunum,
og var oftast aleinn.
Stuttu eftir ferminguna fékk Helgi mein í hægri fót
inn. Hann dróst lengi á fótum, draghaltur. Loks lagðist
hann og þá var læknis vitjað.
»Ekki er ein báran stök«, sagði Þórunn, þegar lækn-
irinn sagði að Helgi yrði að liggja í rúminu og láta fara
vel um sig.
»Loksins, þegar helzt er útlit fyrir að maður fari að
hafa not af honum, þá þarf hann endilega að leggjast.
Hver veit hvað lengi hann verður að liggja? Það er líka
þægilegt fyrir mig, eins og eg hefi mikið að gjöra. Ekki
hefi eg neinn til að hanga yfir honum og sinna um hann.«
»Sveitin borgar yður auðvitað fyrirhöfn yðar, Þórunn
mín,« sagði læknirinn.
»Sveitin! Haldið þér að bann sé á sveitinni hann
Helgi? Eg held nú ekki. Það var ekki svo sjaldan búið
að telja eftir þessa meðgjöf, sem við fengum með honum,
þangað til hann var fimtán ára. Síðan höfum við haft
hann meðgjafarlaust.«
»Já, en það er alt annað mál ef hann liggur lengi,
þá er það eðlilega sveitin, sem ber kostnaðinn. Það er
enginn efi á því. Ekki eruð þið skyldug til að standa
straum af honum endurgjaldslaust.«
»Nei, mér finst það nú ekki«, sagði Þórunn, og það
glaðnaði yfir henni. »En eg geng ekki gruflandi að því,
að okkur verður aldrei borgað svo mikið með honum, að
við fáum að fullu goldna þá fyrirhöfn, sem við höfum
fyrir honum.«
Helgi lá lengi.
Loksins þegar hann komst á fætur var fóturinn
kreptur um hnéð, svo að hann varð að ganga við hækju,
og gat ekki unnið neina sveitavinnu.
Fór hann þá í næsta kauptún, með hjálp sveitunga
sinna, og lærði þar skósmíði.