Alþýðublaðið - 13.01.1960, Síða 4

SfS
í MIKIL hjátrú og hindur-
vitni eru ríkjandi meðal Kon-
sámanna í Eþíópíu, eins og títt
er um heiðna þjóðflokka.
Kristniboðarnir íslenzku eiga
í þar við ramman reip að
‘ draga, því að trúarlegir for->
dómar og fávizka hafa ekki
aðe'ins áhrif á afstöðu og lífs-
viðhorf einstaklinganna, held
iur móia þjóðfélagið og lög
þess í ríkum mæli og hneppa
fólkið í fjötra.
Á tnttugu ára fresti fara
frarn mikil hátíðahöld í Kohsó
í tilefni af hinni svokölluðu
Faraida-hátíð. Þá er hópur
nnglinga tekinn inn í sérstak
an aldursflokk, fyrsta aldurs-
, •flokldnn í Konsó, en hann er
kallaður Farajda. Hér koma
hiátrú og diöfladýrkun mjög
við sögu. Benédikt Jasonar-
«on kristniboði hefur í bréfi
sagt frá slíkri hátíð, sem fór
ftam í Konsó, eftir að h'ann
kom þangað. Þa»- kemst hann
m. a. svo að orði:
Ég spurði þá, hvort þefta
væri ekki hátíð djöfladýrk-
enda. Ég þekkti ekki nóg til
þess að getá vitað um það ein-
mitt þá. Þeir sögðu Það ekki
vera. — Jæja, þá færðu leyfi
til þess að fara.Og Káde fór.
Síðar meir varð mér ljóst,
að ég hefði ekki átt að leyfa
honum að fara. Allt í þjóðfé-
lagi Korisómanna er mengað
ir glöggt, að hátíðin ér meng-
uð trú þeirfa og mjög blandin
hjátúr,
Annað atriði bendir glöggt
í sömu átt. Þeir, sem faka
þátf í hátíðinni, verða allir
sem einn maður að bera fram
fórnir til þorpstrjánna, og þar
er andi trésins tilbeðinn. Það
er auðvitað ekkert annað en
rammur heiðindómur. .
Myndin til hægri er af tveimur ungum stúlk-
um í Abyssiníu. Þær eru ekki Konsóbúar, held-
ur af hinum hamítíska aðalstofni etiópisku þjóð-
arinnar. — Á myndinni við fyrirsögnina sjást
hins vegar Konsobúar- Fyrsti Konso-maðurinn,
sem tók kristna trú var seiðmaðurinn Barsja,
og á myndinni er Benedikt Jasonarson kristni-
boði að skíra fjölskyldu hans.
flokk. Þau mega samt lifa
saman, áður en maðurinn
kemst í þennan aldursflokk.
Og þeir trúa því jafnframt, að
áður en ungir menn komast
í þann aldursflokk, sem leyfir
þeim að eignast börn, geti þeir
ekki átt börn. Yerði kona
þeirra ófrísk, skýra þeir það
þannig, að faðir barnsins sé
einhver annar maður, og þess
vegna er skömm að láta barn-
ið lifa. Fóstrinu er þess vegna
eyft. -Og þar er ekki bara.
skammartilfinningin á bak
við, heldur jafnframt lögin,
sem þeir þora ekki að brjóta.
Það eru dæmi þess í Konsó-
héraði, að allt að tíu fóstrum
hafi verið eytt frá einni og
sömu konu, áður en henni
leyfðist að eiga börn.
Síðan segir Benedikt frá
konu einni, sem komið var
með til sjúkraskýlisins í Kon-
só, þar sem Ingurin Gísladótt-
ir er starfandi:
— Hún hafði átt von á
barni. Þremur fóstrum hafði
verið eytt biá henni áður. En
núna var Garide, maður henn
ar, kominn í réttan aldurs-
flokk,. og Þau máttu því eign-:
ast barn. Þei.r báðu um, að
hún fengi hjálp. Morguninn
eft-ir var hún horfin. Ingunn
áttaði siP ekki á þessu. Hún
spurðist fyrir og komst þá
meðul fyrir konu sína, en það
hefði sjálfsagt ekki nægt. Ing
unn sendi til hans og sagði
honum, að hann yrði að korna
með konuna á sjúkraskýlið.
sagði, þá við nokkra skóla-
drengina, að þeir yrðu að
koma með börur og bera Ur-
möllu, — konuna, — til
til sjúkraskýlisins. Bæði líf
hennar og barnsins var í veði.
Þeir reyndu eins og þeir gátu,
en fengu engan til þess að
.fara með sér. Voru sjálfsagt
hálfhræddir líka við að brjóta
bannio, Ég sagði við Ingunni,
að við yrðum að fara sjálf og
sækja Urmöllu í selið. Og það
varð-úr.
Það var töluvert langt út í
selið. Þegar við komum þang-
að, var ástandið mjög illt.
Urmöllu gekk illa að fæða, og
inni í kofanu.m hjá henni sat
ein af Ijósmæðrum Konsó-
manna. Þeir trúa því, að þær
konur verði að sitja hjá þeim,
ef fæðingin á að ganga vel og
heill barnsins að vera tryggð.
Við lögðum Urmöllu á bör-
urnar.
Þegar' við komum að stein-
veggnum, vildi hún ekki fara
lengra. Hún sagði, að þetta
væri algjört brot á lögúm
Konsómanna og hún iriundi
ekki lifa, Garide skipaði henni -
að lialda áfram. Þeir reyndu
— Einn af skóladrenyiun-
um kom eitt sinn að máli við
■mig. rétt áður en þessi hátíð
hófst. Har»n sagði, að móðir
...sín og bróðir hefðu sagt. að ef
- ’hann kæmi ekkí heim og tæki
þátt í bessum hátíðahöldum,
væri öllu sambandi þeirra á
miWí slitið. fAllmargir dreng-
ir húq í heimavist í íslenzka
skóiamim í Konsó.) Hann
fangi ekkí. að koma aftur inn
■ £ hojrniii. dJtt o, fengl enga
hiáln haðan. hvorki meðan
’hanri vær; í skólanum eða í
1=v£nm Baðst hann leyfig að
,fá að fara.
af djöfladýrkun og hjátrú. Og
svo er einnig um þessa hátíð.
Séiðmennirnir koma þar
hvergi næi;ri. En neiti ein-
hver að vera með á hátíð-
nni, hóta þeir honufn refs-
ingu. Ef þeir skerast úr leik,
refsa seiðmennirnir þeim.
Eitt af því, sem sagt var í
sambandi við þessa hátíð, var,
að ef einhver mætti ekki,
toiyndi ekki rigna á næsta
rigningartíma, og þá ábyrgð
vildi sjálfsagt enginn hafa
hvílandi á sér. Og þetta voru
rnenn hræddir við. Þetta sýn-
Tveir helztu staðir djöfla-
dýrkenda í Konsóhéraði eru
miðdepill hátíðahalda þessára:
Giárso, þorp, sem liggur ná-
lægt kristniboðsstöðinni o«
Buso.
Ég hef áður skrifað heim
um það, að hér séu hræðileg
lög um fóstufeyðingu. Þau lög
éru sett við þes.sa hátíð. Og
það bendir til þess, að hátíðin
sé lang-t frá því saklaus. •—
Konsómenn trúa því, að ung-
um hjónum leyfist ekki að
eiga börn, fyrr en maðurinn
hefur komizt í vissan aldurs-
að raun um, að Farajda-hátíð-
in var byrjuð og þá yrðj ald-
ursflokkur Garide að vera í
seli, og hvorki horium né konu
hans leyfðist að fara þaðan,
meðan hátíðin stæði yfir, þ.
e. a. s. 10 daga. f selinu er
steingarður Út fyrir hann
máttu þau hvorugt fara, og
brytu þau það bann, máttu
þau búast við því, að þau lifðu
ekki lengi.
Ingunni þótti erfitt að eiga
við þetta og vissi ekki, hvað
hún ætt að gera. Garide sendi
til hennar Og- bað um að fá
að gera ýmis konar seiðmanns
brogð við Urmöllu til þess að
fryggjá að ekki færi illa. Við
komum í veg fyrir, að það
yrði gert. Garide þorði ekki
að halda áfram, en við bárum
Urmöllu til sjúkraskýlisins,
og þar fæddi hún son. Barnið
var andvana og vanskapað.
Og ekki furðar okkur á því,
eftir þá meðferð, sem hún
hafði fengið áður, er hún hafði
átt von á barni. — Hún var
ákaflega Þakklát fyrir þá
hjálp, sem hún fékk. En dag-
Eramh. á 14. síðu.
4 13. jan. 1960 — Alþýðublaðið