Alþýðublaðið - 13.01.1960, Qupperneq 15

steiktar í kókoshnetu-sósu —
við skulum nú sjá, hvað er
það meira? Jú, ferskur anan-
as og krem, hvernig líst yður
á? Komið með mér“, sagði
hann ákafur. „Ég er jafn
svangur og úlfur“.
Þau borðuðu við lítið borð
fyrir utan opna, frönsku
gluggana. Gítartónar heyrð-
ust neðan af ströndinni. Gos-
brunnur var nálægt og gular
orkídeur svignuðu í blænum.
Owen hafði mikið um
Meröldu að segja. Meðal ann-
ars sagði hann frá því hve
erfitt það væri fyrir'eyjar-
skeggja að: fá eitthvað að
gera þegar sykuruppskerunni
væri lokið. En smátt og smátt
þögnuðu þau og loks sátu bau
aðeins og hlýddu á gítarleik-
inn.
„Um hvað eruð þér að
hugsa?“ spurði hann skyndi-
lega og hallaði sér að henni
í rökkrinu.
„Ó. — er bsð ekki skrýtið?
— Hér í allri þessari fegurð
er ég að hugsa um London“.
„Heimþrá?"
„Nei, bað er ekk: heimþrá.
Ég er aðeins að hugsa um
hvað þau séu að gera“.
„Hver eru þau?“
„Svbil o.g Laura og vinkon-
ur mínar, sem eru hjúkrunar-
konur á St. Hugos sjúkra-
húsinu. Það er dansleikur þar
í kvöld — dansjeikur fyrir
starfsfólkið — og þar eru all-
ir sem ée bekki“.
„Já, ég veit bað,“, sagði
hann rólega. ..Rteve var bú-
inn að seaia mér bað. Hann
sagðist ætla bangað“.
„Sagði hann . .. sagði hann
... “ Hana langaði til að
spyria hvort hann hefði sagt
með hverri hann ætlaði.
„Sagði hann hvað?“
,.Ekkert“.
Owen henti nentudúknum
frá sér óþolimnóðslega og leit
á úr si*t. ,.Nú íá és biðst af-
sökunar en és verð að fara.
Ég barf að hitta Charlie Cook.
Haldið þér að vður leiðist?“
„Nei“. sasði bún rólega, en
hún hafði orðíð fvrir vonbrigð
um.
„V'ð borðum morgunverð
snemma. Catalina fer klukk-
an áUa“. Hann kinkaði kolli
í kveðjuskyni og gekk lang-
stígur gegnurn rökkvaðan
garðinn.
Hún fór upp og pakkaði
niður því sem hún hafði
keypt. Svo losaði hún um hár
sitt og sat við gluggann og
hlýddi á fuglasönginn fyrir
utan gluggann. En hún hugs-
a.ði ekki um hitabeltið. Hún
hugsað: um danssalinn á
sjúkrahúsinu. Hún hugsaði
um það, hvort Steve Fuller
dansaði við Pauline Newport.
Hún sá þau jafn greinilega
fyrir sér og hún hefði verið
þar. Steve, hár og glæsilegur
í smóking. Pauline í kjól úr
grænu ehiffon með lítilshátt-
ar perlusaum. Þau horfðu
hvort á annað meðan þau
dönsuðu. Steve beygði sig og
Pauline leit upp.
Og Molra fannst hún vera
svo einmana og glötuð. Hún
dró andann djúpt og leit und-
an, svo gróf hún andlitið í
höndum sér eins og til að
byrgja allt úti.
9.
Owen Dryden var þögull
og eirðarlaus næsta morgun.
Hann var enn þreytulegur og
hún var viss um að hann
hefði lítið sem ekkert sofið
síðan hann yfirgaf hana um
kvöldið. En Moiru sjálfa lang-
aði heldur ekki til að tala.
Þau fóru í flugvél'na, sem
líktist stórum hvítum sjó-
fugli þar sem hún lá í höfn-
inni.
Að baki þeirra hurfu eyj-
arnar hver á fætur annarri.
Hafið var eins og grænt gler
undir fótum þeirra. Og skyndi
ég talaði ekki við drottning-
una, en hún ók fram hjá hó-
telinu, sfim ég bjó í!“
Konurnar veinuðu af hrifn
ingu. „Sástu drottninguna?
Er það satt? En hvað þú varst
heppinn".
„Ég skal aldrei fyrirgefa
þér það, Bando Jim, ef þú hef-
ur veitt gamla ræningjann
meðan ég var ekki heima“.
„Ég gerði það“, svaraði
Bando Jim og brosti. „Maður
verður að hafa gáfur og
krafta til að veiða slíkan
fisk. Hann var níu kíló“.
„Bando Jim, þú lýgur!“
kölluðu hinir í kór og hlógu
og hristu höfuðb.
Owen brosti til Moiru og
sagði: „Það er bezt að ég að-
vari yður strax, Moira. Það
er ekki óhætt að trúa einu
orði af því sem Bando Jim
segir. Hann er ýkinn eins og
brosti ánægjulega. Það var
greinilegt að hann kunni bet-
ur við sig í stóra bílnum. Ow-
en endurgalt bros hans en
hann sagði ekki meira.
Þau höfðu ekki ekið nema
fáeina metra þegar þau komu
að hliði úr fallegu járni. Hlið-
ið var mitt á milli tveggja
hvítra súlna.
„Erum við komin?“ sagði
Moira. „'Við hefðum getað
gengið hingað‘í‘.
Obadiah hélt að hún væri
að tala við hann. Hann leit
undrandi við og sagði: „En
þú hefðir komið enn seinna í
mat, ungfrú Davidson, ef þú
hefðir gengið“.
„Erum við of sein? Ég hélt
að við kæmum einmitt á rétt-
um tíma“.
„Þér búið þó ekki £ þessu
húsi?“
„Hvar hélduð þér að ég
byggi?“ Owen hló -við. „í
tjald.i?“
„En — en — en þetta er
höll! Landsstjórabústaður!
Hver á það?“
„Ég á það. Hver hélduð þér
að ætti það?“
Hún bar höndina ósjálfrátt
að munninum. „Ég vissi ekki
...! Þegar þér sögðuð mér að
þér hefðuð sykurplantekru
hélt ég að þér væruð ráðs-
maður á henni.“
„Það er ég líka“.
„Já, og það með sóma!1'
sagði Obadiah og kinkaði á-
kaft kolli. „Okkur hefur aldr-
ei fyrr liðið jafnvel á Mer-
alda“.

BELINDA DELL

lega hallaði Owen sér fram í
sætinu og lagði ennið að
glugganum.
„Þarna!“ hrópaði hann.
„Þarna er Meralda“.
Hún leit undrandi á hann.
Þreytan var horf n af andliti
hans. Hann brosti. Hún leit
þangað sem hann benti og sá
ævintýraland.
Hinar eyjurnar minntu á
skrautlegár perlur, en Mer-
alda var gimsteinn, smaragð-
ur. Hún var lítil, blaðmvnd-
uð og leiftrandi græn. Sann-
kölluð töfraeyja — Meralda.
Það var svo fullt á litlu
bryggjunni af veifandi, skraut
■ klæddu fólki, að það var því
sem næst ómögulegt að kom-
ast í land. Enginn vildi víkja
— allir komu til að klappa
Owen á öxlina eða taka í
hönd hans. Hann varð að
beita kröftum til að Moira
kæmist fyrir og meðan hann
var að hjálpa henni í land úr
litla vélbátnum slógust tveir
smástrákar um heiðurinn að
bera farangur þeirra í land.
Slagsmálin og lætin sem þeim
fylgdu hurfu í kveðjuköllin og
hláturinn.
„Tálaðirðu við drottning-
una. herra Dryden?“-
„Sástu snjó, herra Dry-
den?“
„Herra Dryden, ég veiddi
páfagauksfisk í Benefit-fló-
anum meðan þú varst að
heiman“.
Owen kinkaði kolli og hló
meðan hann ruddi sér braut
gegnum mannfjöldann. „Nei!
aðrir fiskimenn14.
Þau voru komin inn á veg-
inn núna og mannfjöldinn
elti enn. Hann leit á þau og
sagði: „Þetta er ungfrú Dav-
idson. Hún er komin til að
lækna Litlu ungfrúna!“
Konurnar þyrptust um Mo-
iru. „En hvað hún er sæt! Þú
verður að vera lengur en hin-
ar, ungfrú Davidson“.
„Jájátakk, — já — ég vona
það“, stamaði Moira, sem fór
hjá sér við slíkar móttökur.
„Velkominn heim, herra
Dryden“, hrópaði ný rödd.
Nokkrum metrum neðar á
veginum stóð gamall Rolls
Royce. Hann var gljáfægður.
Lítill, gráhærður maður í
snjóhvítum einkennisbúningi
hélt dyrunum opnum.
Owen leit á bílinn og blikk-
aði Moiru. „Hann hefur svo
sannarlega lagt sig allan
fram“, sagði hann glaðlega og
gekk með hana að bílnum.
Hann kynnti ökumanninn
sem hét Obadiah og Obadiah
hneigði sig og bauð hana vel-
komna um leið og hún steig
inn í bílinn.
„Því tókstu ekki jeppann?“
spurði Owen mn leið og þau
óku af stað.
„Frúin sagði mér að taka
stóra bílinn“. Bílstjórinn
„Já, það gerum við“, sagði
Owen hlýlega. „En því miður
er ekki flugtíminn í samræmi
við matartímann hjá mömmu.
Það skeður alltaf það sama í
, hvert skipti sem ég kem
heim — hvernig eigum við að
verð þegar sjóflugvélin lendir
hálftíma eftir * matartímann
hennar mömmu? Einhvern
tímann lögsækir mamma flug
félagið11, bætti hann þurrt við.
Moiru tókst að leyna því
vel að hún varð hálf skelfd
við að heyra þetta. Hún
beindi athvgli sinni að garð-
inum sem þau óku um. Þar
voru grasblettir með litlum
trjám, sem hún vissi ekki
hvað hétu — þarna var læk-
ur með trébrú yfir, þarna
voru runnar með fallegum
blómum, gulum, fjólubláum,
hárauðum og þarna var hafið
umhverfis allt, blátt og kyrrt.
Yegurinn lá í gegnum ga ð-
inn og nú kom beygja á veg-
inn og nú skildi hún því það
var ekki til neins að ganga.
Allt í e:nu sá hún húsið.
Það var úr hvítum steini og
grænar vafningsjurtir vöfð-
ust upp veggina. Það var
stórt og glæsilegt og hlutföll-
in voru góð. Framhliðin snéri
að veginum en svo voru álm-
ur sitt til hvorrar hliða innar.
Framhliðin ein var tvö hundr
uð metrar a. m. k. Breiðar
steintröppur lágu að dyrun-
um. Á tröppunum stóðu marg
ar manneskjur, sem veifuðu
þegar bíllinn sást.
Moira dró andann djúpt.
10.
Um leið ’nam bíllinn staðar
og fólkið þyrptist fram til að
heilsa þeim.
„Velkominn heim! Velkom-
inn heim!“ hrópuðu þau. Mo-
ira sá sex vinnukonur á gul-
um kjólum og brjá menn í
hvítum e'nkennisbúningi og
nokkra unga menn frá tólf til
sextán ára, sem allir voru í
hvítum buxum og hvítum
skvrtum með gulum kraga.
Owen steig út úr bílnuna og
hjálpaði Moiru út. „Það væri
bæet að halda að ég hefði ver-,
ið á brott í tíu ár í stað tíu
dapa". sasði hann afsakandi.
Elzti þiónninn brosti ásak-
andi: ..Okkur finnst þér hafa,
verið í brot+ í tíu ár, herra
Drvden“, sagði hann blátt á-
fram. 'r
Owen klannaði honum á
bakið og sekk svo upp stig-
ann með Moiru við -hlið sér
00 hiónana á hælunum. Allir
vildu vita hvort hann hefði
séð drottninguna og hvort
það hefði verið snjór í Lon-
don.
..Heyrið þið nú“, sagði hannj
þolinmáður þegar þau eltuj
hann inn. „Eg skal segja ykk-]
ur það seinna en bíður ekkb
frúin með matinn núna?“
Áhrif orða hans leyndu sér
ekki. Ein stúlknanna kallaði:
,,Eg var búin að lofa að segja
matsveininum strax frá því
þegar bér kæmuð herra Dry-
den.“ Hún hlióp af stað. Dreng
irnir hlupu aftur niður tröpp*
urnar og hentu sér yfir far-
Alþýðublaðið — 13, jan 1960 J $