Ný félagsrit - 01.01.1845, Blaðsíða 18

18
UM- pJODF.UM.
sízt vibbúnir. þessi fjandinainr er bættnlegastnr
Jijofierninii, ogjiaí) því heldur, sem þjobirnar ala sjálfar
óvin þennan í brjósti sínu, og geta því síbur varast
hann. En óvinur þessi er andi sjálfra þjóbanna, þegar
hann spillist og aflagast. Enginn hlutur er ])jófeerninu
meir tif niburdreps, heldurenn jijóbarandinn sjálfur,
þegar hann úrættist, þegar þjóíiin gleyinir sjálfri sér
og missir virSíngu fyrir þjófelífi sínu, þegar huga
þjóbarinnar er svo koinií), getur henni traublega verib
uppreisnar von, því einsog enguin getur orbi& frain-
fara aufeib nenia hann þekki nákvæmlega bresti sína,
svo er hitt og naubsynlegt, ab kunna rétt ab meta
kosti sína, og í því er fólgin sönn virbíng fyrir
sjálfmn ser. þessvegna er þab hverri þjób áribanda,
er hafa vill gætur á þjóberni sínu, ab taka nákvænilega
eptir öllu í fari sínu, stóru og smáii, svo hún fái
kippt í lag því, sem er ábótavant og ófullkomib, og
læri á hinn bóginn ab kannast vib og meta mikils
allt þab í lífi sínu, er lýsir anda hennar á þann hátt,
sem henni er til sóma. Hverjuin þeim, sem hefir
sanna mannlega tilfinníngu og lætur sér finnast mikib
til fullkomnunar og atgjörvis mannlegs anda, er þab
mikib fagnabarefni aS sjá og taka eptir framförum
og andlegum þroska annara, ekki sízt þegar nákoinnir
eiga í hlut; þetta á og fullkomlega heima í þjóba-
lífinu; þessvegna er þafe óbrigfeult merki, afe hver
sú kynslófe, sem ekki dáist afe og glefest af þvi', er
hún finnur fagurt í fari sínu og fefera sinna, er á
rekspöl til afe kæfa nifeur hjá sjálfri sér sanna þjófe-
artilfinníngu, og drepa þjófearandann. þegar þjófeirnar
hafa mist virfeíngu fyrir lífi sínu, og þjófeartillinningin
fer afe dofna, sprettur allskonar illgresi upp, allskonar